Alpentour Trophy: steil, steiler, steilst!

De vorige etappewedstrijden die ik heb gereden, hadden allen één ding gemeen: elke dag werd er doorgereden naar een nieuwe finishplaats. Qua avonturengehalte is dat natuurlijk top, maar de keerzijde is dat je dan ook elke dag de rush hebt om je spullen tijdig in te pakken en af te geven aan de vrachtwagen van de organisatie. De Alpentour Trophy begon ooit op hetzelfde stramien, maar gooide ondertussen al heel wat jaren geleden de boeg om. Sindsdien start en finisht elke rit in hetzelfde ‘basiskamp’. Comfortabeler kan haast niet!

Dat ‘basiskamp’ is gesitueerd in Schladming-Dachstein, een typerend stadje in de Oostenrijkse Alpen met gezellige cafés en restaurants rondom een charmant pleintje. Ik settel me voor de komende dagen in het Sporthotel Royer net buiten het centrum. Ook het startuur is fantastisch: de ritten gaan pas om 10 uur van start zodat ik elke dag relax kan opstaan en ontbijten.

De Alpentour is een bekende etappewedstrijd en dat zie je aan de namen op het startblad en ook aan de erelijst van de voorbije edities, het is dan ook een UCI-wedstrijd. De meerderheid van de deelnemers zijn echter amateurs zoals ik die de prachtige Alpen rond Schladming willen ontdekken.

Ik reisde een dagje vroeger af, waarvan ik nuttig gebruikmaakte voor een bezoekje aan de Giglachsee. Deze route zat in het verleden een aantal jaar in het rittenschema van de Alpentour. De steile beklimming is een voorbode voor wat me de komende vier dagen te wachten staat.

De eerste etappe is al direct een stevige rit met 70 kilometer en 2500 hoogtemeters op het programma. De eerste beklimming van 16 kilometer tot aan de Türlwandhütte op bijna 1700 meter hoogte gaat moeizaam. Daar, onder de loodrechte rotswanden van de Dachstein, worden we over het terras gestuurd waar de wandelaars rustig iets lekkers aan het verorberen zijn. Het water komt me in de mond, maar ik heb haast, want de remmen mogen losgegooid worden voor een snelle afdaling door de groene almen.

Het is een warme dag en het klimmen gaat voor geen meter. En laat de Alpentour nu eenmaal net bestaan uit vele en steile beklimmingen. Via de Rittisberg gaat het naar de Vorberg Trail, een steile en krappe wortelafdaling waar ik alle zeilen moet bijzetten om niet over mijn stuur te vliegen.

Aan de laatste bevoorrading schieten de krampen in mijn benen. De lieve mevrouw aan de bevoorrading geeft me een beker water met zout erin. Na een korte pauze kruip ik gestaag over de laatste berg die uitkomt op het bekende bikepark aan de Planai-lift. Via het bikepark dalen we de laatste kilometers af naar het centrum van Schladming waar ik een gemiddelde van 13 km/u aflees op mijn gps. Dat kan beter morgen!

Van de zwoele zomertemperatuur van 30°C op de eerste dag duikt het kwik op dag twee naar een veel koelere 13°C. Typisch voor de bergen en stiekem zullen vele deelnemers dit ook niet zo erg gevonden hebben. Koeler betekent meer zuurstof in de lucht, het is maar door welke positieve bril je de wereld bekijkt.

Het zwaartepunt van de rit speelt zich vandaag af in het nog vrij nieuwe bikepark op de Reiteralm. Via zeer mooi aangelegde trails klimmen we er naar de top waar de punten voor de King en Queen of the Mountain worden uitgedeeld.

De eer om voor die punten te strijden laat ik aan renners als Frans Claes en Tim Smeenge die vooraan meedraaien. De nachtrust heeft mijn benen alvast niet veel goed gedaan en ik worstel net als gisteren met de steiltegraad.

Een helse regenbui spoelt me net niet terug de berg af en ik stop bij de bevoorrading op de top waar nog enkele dappere toeschouwers de laatste renners staan aan te moedigen. Mijn chrono heeft al lang geen belang meer en ik verkies geen risico’s nemen in de afdaling die volgt. Eens aan de finish haast ik me snel naar mijn warme hotelkamer.

De derde rit start net als de eerste via de Lodenwalker-Trail tot boven aan Rössing. Vandaar gaat het via bospaden, boomwortels en een paar nieuwe mountainbike trails in volle aanleg terug het dal in.

Aan de andere kant van de grote weg beginnen we aan een klim van 20 kilometer  aan gemiddeld 7%. Dat ligt me al iets beter en na net geen twee uur klimmen kom ik eindelijk boven aan het bergmeertje dat luistert naar de naam Speicherteich. Voor een verfrissende duik is het water net wat te koud. De wolken komen korter en snel kleed ik me wat warmer aan om af te dalen richting Schladming. Het korte klimmetje doorheen het donkere woud tot aan de top van het bikepark is een kleinigheid.

Elke editie van de Alpentour wordt afgesloten met een individuele klimtijdrit van een dertiental kilometer naar de top van de Planai, goed voor 1000 hoogtemeters. De twee voorbije bewolkte en natte dagen hebben plaatsgemaakt voor een supermooie zonnige dag en we worden weer beloond met een prachtig uitzicht over het indrukwekkende Alpengebied.

De tijdrit kan ik kort samenvatten: steil, steiler steilst … Het is klimmen van start tot finish. Vanaf halfweg het parcours was het voor mij soms zo steil dat ik veel moest stappen. Hier heb je echt een licht verzet nodig of een paar sterke benen. Persoonlijk snap ik niet echt waarom we hier over het wandelpad omhoog worden gestuurd, want de nabijgelegen schotterpiste zag er al zwaar genoeg uit. Ik zwalp dan ook tot boven op de Planai.

Wanneer ik na de tijdrit aan de Schafalm-hut mijmer over de voorbije vier dagen, moet ik toegeven dat qua gevoel en resultaat het niet mijn beste race was, maar om enkele dagen in de prachtige Oostenrijkse bergwereld te vertoeven heb ik het afzien met veel plezier over. Ik beloof mezelf dan ook dat ik niet opnieuw 25 jaar ga wachten om hier weer te keren en het team rond Gerhard terug te begroeten.