Amblève Translégende: het begin van een mooi verhaal

Nadat de organisatie achter de bekende Enduro van de Amblève vorig jaar met succes een marathon organiseerde, verkoos men dit jaar om te experimenteren met een naar Belgische normen vrij atypische wedstrijd: de Translégende. Vojo beleefde deze première mee van op de eerste rij.

Nervositeit alom bij de start, want de klok tikt ongenadig verder terwijl het voorziene startuur al achter ons ligt. Toch staat iedereen nog stil. De organisatie stelde ‘s morgens bij de parkoersverkenning immers vast dat er pijlen verdwenen waren; meer nog, ze betrapten zelfs iemand op heterdaad toen die persoon het parkoers aan het saboteren was. Die persoon was niet tot rede te brengen en daardoor moest men zelfs een lus schrappen, ook al waren alle toelatingen in orde. “Of we klacht zullen indienen, laten we nog in het midden. Ondertussen proberen we er echter het beste van te maken,” aldus de organisatie voor de start.

We zijn dan ook gewaarschuwd dat deze eerste editie van de Translégende eerder een experiment lijkt te worden dan een echte wedstrijd. Bij de start is daar echter niets van te merken, want niemand van de 150 deelnemers die het zich aantrekt of dit euvel de uitslag zal beïnvloeden.

Nicolas Casteels schiet er meteen vandoor alsof de meet om de hoek ligt. Nochtans heeft hij zijn goede prestatie van de dag voordien tijdens de enduro van de Amblève goed gevierd met de nodige Chimay en iedereen denkt dan ook dat zijn liedje niet lang zal duren. Maar dan kennen ze hem nog niet. Achter hem kiest ondergetekende om rustig te starten, want de conditie is niet meer wat ze vorig seizoen tijdens de Cape Epic geweest is.

Tijdens de eerste kilometers is het enkel klimmen geblazen. En het gaat steil omhoog. Zeer steil! Het melkzuur in onze benen schiet omhoog terwijl we de eerste driehonderd hoogtemeters van de dag op ons bord krijgen. Het duo Tom Denayer en Rick van der Sande heeft ondertussen de leiding in handen genomen.

Gelukkig volgt er na de stevige beklimming ook een prachtige afdaling. Deze eerste afdaling is nog niet te technisch, maar dient eerder om in het ritme te komen. Het zwaardere werk zal later op de dag volgen wanneer we porties van de specials doen van de enduro van de dag voordien.

De grootste obstakels laten we vandaag echter links liggen en ook de linten werden weggehaald zodat er meer ruimte is om het juiste spoor te kiezen. Alles is dan ook perfect berijdbaar met een XC-bike, al blijft het technisch gezien wel een fikse uitdaging. Zij die met een endurofiets aan de start stonden zullen zich dit bergop misschien wel beklaagd hebben, maar zeker niet bergaf.

Jammer genoeg volgden er al snel problemen met de bewegwijzering. Wanneer we op het parkoers komen van de eerste specials van de dag voordien, rijd ik net zoals bijna iedereen rechtdoor. Eenmaal beneden zie ik verschillende deelnemers me tegemoet komen en doordat ik me plots herinner waar we zitten (ik ken het parkoers van eerdere reportages), besef ik dat er nog een extra lus moet zijn.

Via een breed pad keer ik terug naar waar ik denk dat ik me van weg moet vergist hebben en inderdaad, hier ligt nog een lus van een drietal kilometer op ons te wachten. Het enige nadeel is dat ik me nu in het gezelschap bevind van renners die ik voordien al achtergelaten had. Maar ach, zo’n ramp is dit nu ook weer niet en ik ben hier vooral om wat te rijden en me te amuseren. De uitslag is vandaag dan ook niet belangrijk. De organisatie en de uitpijlers van dienst kunnen er natuurlijk ook niet aan doen dat er nog steeds idioten rondlopen die ons feestje willen komen verstoren. Misschien volgend jaar wat extra kalk en enkele lintjes in de bomen en alles zal al veel vlotter verlopen.

Via het privébos van Picherotte trekken we hoger en hoger richting de venen. Op plaatsen waar de bomen weggekapt werden, krijgen we een prachtig uitzicht op de omgeving. Wat is het hier toch mooi!

Eigenlijk valt het tot hiertoe allemaal best goed mee, maar de organisatie had ons vooraf gewaarschuwd voor wat komen zou. De Transvésubienne staat gekend voor de vele stukken waarin de fiets op de schouders moet en ook in de Translégende ontsnappen we er niet aan.

Voor ons ligt de Golden Strike-special met zijn fameuze rotsplaat uit de Enduro van de Amblève, maar dan wel in omgekeerde richting. Dit betekent 150 hoogtemeters trekken/duwen/dragen en sleuren aan onze fiets (schrappen wat niet past).

Iedereen heeft zijn eigen methode en ook al zien we op dit moment weinig deelnemers lachen, toch gaat het vrij goed vooruit. Het is steil, maar het duurt net niet te lang zodat je net niet begint te vloeken. Dit stuk mag er wat ons betreft dan ook in blijven, want het versterkt de identiteit en originaliteit van deze Translégende.

Op onze teller staan ondertussen al meer dan dertig kilometer, maar het is nog niet gedaan. We trekken naar de SP4 van de dag voordien die zelfs met een XC-bike prachtig is, al had iets meer veerweg toch gemogen. Via een klein stuk waar de fiets weer op de rug moet om boven te raken op de top van de Roches Crahay en de vallei van de Ninglinspo, rijden we nog een stukje van SP6.

Door de hitte en de honger krijg ik op de beklimming na de Ninglinspo een fameuze tik van de hamer. Hier komt ons parkoers samen met dat van de toerrijders (tot hiertoe waren beide parkoersen perfect gescheiden) en ik word langs alle kanten voorbijgestoken. Tijd om even te rusten en een gelletje naar binnen te werken om dan het laatste stuk aan te vatten.

Tom Denayer is ondertussen al een heel eind verder. Hij is namelijk al aan de aankomst waar hij deze eerste editie van de Translégende op zijn naam schrijft voor Nicolas Casteels, die bewijst dat hij ondanks zijn kanonstart nog wat reserve over had. Door zijn tweede plaats werd Casteels wel de winnaar van het combiklassement met de enduro van de Amblève. Mathieu Neirynck eindigde als derde. Bij de vrouwen ging de dagzege naar Kristien Achten, terwijl Evelien Hofmans de beste was in het combiklassement.

Je hebt al wel begrepen dat deze eerste editie van de Amblève Translégende niet perfect was, maar toch was het goed! Voor ons proeft dit alvast naar meer. Dit soort wedstrijden doet toch weer een nieuwe wind blazen in het Belgische MTB-landschap en dat is altijd leuk en verfrissend. “Deze organisatie heeft veel energie gekost en de enduro blijft onze prioriteit. We evalueren later nog wel of er een tweede editie komt, want we willen graag dat alles perfect loopt, ook al mogen we onszelf bij een eerste editie enkele kleine zaken vergeven,” aldus de organisatie. Wij hopen in ieder geval dat er in 2019 opnieuw een Translégende op de kalender zal staan!

De volledige uitslag vind je op http://ris-timing.be/enduro-de-lambleve-5-mai-2018/