Andorra MTB Classic: het mountainbike-paradijs in de Pyreneeën!
Door Hans Planckaert -
Aan het begin van de zomerperiode was Andorra, het dwergstaatje dat tussen Frankrijk en Spanje ligt geprangd, the place to be voor heel wat enthousiaste bikers. De Andorra MTB Classic, een event onder de vleugels van de gerenommeerde Epic-series met als bekendste wedstrijd uiteraard de Absa Cape Epic, blies zijn tweede verjaardagskaarsje uit en samen met teammaat Matthieu stond ik vooraan om deze prachtige MTB-meerdaagse te ontdekken.
Copyright Oriol Batista / Epic Series
De Andorra MTB Classic 2022 stuurt het peloton vier dagen lang door de bergen waar Andorra zo rijkelijk mee is gevuld, goed voor een totaal van 170 kilometer en 5250 hoogtemeters. Piece of cake, horen we jullie al denken. Vergis je echter niet, want door de grilligheid, de steiltegraad en de aard van het parcours mag je deze meerdaagse zeker niet onderschatten.
Wijzelf besloten om reeds enkele dagen voor het evenement onze valiezen en fietsen uit te pakken in het zenuwcentrum van de vierdaagse, het oord La Massana, waar in de winterperiode de skisport de hoofdactiviteit is. De dag voor de wedstrijd trokken we naar hoofdstad Andorra la Vella om de goedgevulde goodiebag op te halen. Stilaan zag je de eerste mountainbikers in het straatbeeld verschijnen.
Daaronder ook heel wat professionele bikers die deze duo-meerdaagse wat graag achter hun naam wilden schrijven. In totaal stonden er 125 teams aan de start, verdeeld over diverse categorieën. Voor de eindzege bij de mannen werd vooral gekeken naar Georg Egger en Lukas Baum (Speed Company Racing), Hans Becking en Hugo Drechou (Buff-Megamo) en Simon Schneller en Alban Lakata (Team Bulls). Bij de vrouwen was iedereen benieuwd wie topfavorietes Naima Madlen en Meritxell Figueras het vuur aan de schenen zou kunnen leggen.
Copyright Toni Grases / Epic Series
De Andorra MTB Classic bestaat eigenlijk uit een tweeluik: de eerste 2 dagen verzorgde La Massana zowel de start als aankomst. De dagen erna lag het vertrek telkens op een andere plaats, maar werd er nog steeds gefinisht in La Massana.
Op de eerste wedstrijddag stond er een tijdrit van 19 kilometer geprogrammeerd. Op de Plaça de Les Fontetes mochten de bikers vanaf 10 uur ‘s morgens zich opmaken voor hun opener. Goed opwarmen was de boodschap. Vrijwel direct werden de kleinste verzetjes onze beste vrienden. De beginfase bestond veelal uit klimmen over asfalt. Eenmaal het hoogste punt bereikt in Llorts (1440 meter) begon het mooiste deel van deze rit: de bospaadjes, singletrails en schotterpaden volgden elkaar in sneltempo op. Na een inspanning van slechts 35 minuten wist het Speed Company Racing Team de eerste overwinning binnen te halen.
Na de aankomst was het genieten van de pasta en plaatselijke lekkernijen. Dit kon in een grote tent, ofwel in de chill-ruimte buiten, waar we genoten van het zonnetje. Ondertussen werd de bike pico bello gereinigd en in het bikepark gezet. Een topservice! ‘s Avonds vulden we dan ons energiepeil aan in een van de vele hotels of restaurants die voorhanden waren in het stadje. Het enige minpuntje, voor ons, was het late uur (vanaf 19u30 à 20u) dat we onze beentjes onder tafel konden zetten. Typisch voor hier weliswaar.
De volgende dag stond menig biker met spanning af te wachten wat de 42 kilometer (1550 hoogtemeters) lange rit in petto zou hebben. Van opnieuw het idyllische Plaça de Les Fontetes stormden we een 15 kilometer lange helling op. Waar in de beginfase het asfalt de boventoon had, veranderde dit vanaf het Vallnord Bike Park.
We kregen nu heel wat spetterende bospaadjes en singletrails voor de kiezen. Langzaam maar zeker naderden we het dak van deze etappe, nabij een skistation, op zo’n 2120 meter hoogte. In het tweede gedeelte van de rit brachten we zelfs een bezoekje aan de buurlanden Frankrijk en Spanje. Daarvoor moesten we wel onze klauterbeentjes bovenhalen. Een heel ruw en steil wandelpad kruiste onze weg. Gelukkig kregen we een helpende hand aangereikt van de plaatselijke marshalls.
Copyright J Saragossa / Epic Series
En dan volgde het ultieme moment waar vele bikers naar verlangden: afdalen in een heel uitgestrekt bikepark, waar het enorm genieten was van de downhills met talloze kombochten.
Bij een onduidelijke splitsing namen we echter de verkeerde optie en bleven we volop afdalen. Toen we ruim twee kilometer verder nabij een skistation halt moesten houden, bemerkten we onze fout! Er zat niets anders op dan het steile pad opnieuw omhoog te fietsen, ook al was het allesbehalve een pretje. Achteraf kostte deze vergissing ons de eindoverwinning bij de Grand Masters!
Omdat de start de laatste twee wedstrijddagen telkens in een nabijgelegen stadje plaatsvond, zorgde de organisatie ‘s morgens voor een bustrip. Canillo mocht zich opmaken om de Queen-Stage – 60 kilometer en 1950 hoogtemeters – op gang te vlaggen. De startklim was meteen heel zware kost: 22 kilometer klimmen waarin een slordige 800 hoogtemeters moesten overwonnen worden. Ook hier volgde hetzelfde klassieke stramien. Eerst wat asfalt en daarna een constante opeenvolging van singletrails en bospaadjes. Na een veertigtal kilometer passeerden we terug door Canillo waar we nu een klim van tien kilometer opdraaiden.
Copyright Oriol Batista / Epic Series
En zoals het spreekwoord zegt: de laatste loodjes wegen het zwaarst. Dit was ook hier het geval. De laatste 10 kilometer richting La Massana vereiste onze uiterste concentratie. We kregen een aaneenschakeling van heel wat singletrails, technische bospaadjes en enduro-stukken waar zowel de biker als de fiets flink dooreen werden gerammeld.
De organisatie wist ons flink te verrassen met de Last Stage. Na een busreis van 40 minuten mochten we voet aan grond zetten in Naturland, een wondermooi uitgestrekt gebied op zo’n 1600 meter hoogte. Het moment voor heel wat bikers om de vergezichten voor eeuwig vast te leggen op de smartphone.
En toch moesten we ook nog onze bike verwennen, met een 49 kilometer (1300 hoogtemeters) lange rit. De lange startklim van drie kilometer verliep over goed lopend asfalt. Erna begon het plezier voor de bikers met een steil singletrail-bospad dat wat later veranderde in een golvend parcours uitlopend op een breed schotterachtig pad. Perfect voor de ‘power bikers’. Onderweg bemerkten we zelfs nog enkele toeristische, voorhistorische Spaanse bunkers. Eenmaal boven, op een hoogte van zo’n 2200 meter, volgde een lange afdaling met nu en dan wat technische singletrails tot een klein stadje met de wel heel mooie naam, Sant Julià de Lòria.
Het einde naderde stilaan en de laatste 17 kilometer konden we de snelheid wat opvoeren over de meer ‘lopende’ schotterpaden die naast de Valira River liepen. De vele brugjes en geplaveide wandelstroken deden ons herinneren aan de Romeinse overheersing lang geleden. Een verlossing voor heel wat bikers, of toch niet?
Aan de finish niets dan stralende gezichten, met winnaars die gezien mochten worden. Speed Company Racing nam net zoals in de Cape Epic de bloemen mee naar huis, voor Hans Becking en diens Franse ploegmaat Hugo Drechou. Bij de vrouwen stond er zoals verwacht geen maat op Naima Madlen en Meritxeel Figueras.
Zelf reed ik samen met teammaatje Matthieu Tanke naar een tweede plaats bij de Grand Masters.
De nieuwe datum van de Andorra MTB Classic staat ondertussen ook al vast, en wel van 5-8 juli 2023. Meer info en inschrijvingen via www.epic-series.com/andorra