BC Bike Race: de ultieme Canadese ervaring

De BC Bike Race vindt plaats, zoals de naam al doet vermoeden, in de Canadese provincie British Columbia. De race, die gelanceerd werd in 2007, heeft in de loop der jaren al heel wat delen van de enorme Canadese provincie verkend: van de Sea To Sky (Vancouver-Whistler via Squamish) en langs de Sunshine Coast, tot de Okanagan verder landinwaarts … Elk jaar heeft recht op zijn uniekheid, waardoor de race zijn charme en zijn aandeel aan verrassingen kan behouden.

De editie van 2024 vond plaats op Vancouver Island. Op dit eiland van 430 km lang en 80 km breed (met 750.000 inwoners, waarvan de helft rond de hoofdstad Victoria) zijn de mogelijkheden qua trails vrijwel eindeloos … Een perfecte situatie voor onze bijzondere correspondent, die het continent al meerdere malen bezocht voor internationale wedstrijden!

Moeten we de voormalige Franse internationale endurorijder Jérôme Clementz nog voorstellen? Wij laten hem aan het woord:

Sinds mijn eerste deelname in 2011 ben ik een grote fan van enduro-etappekoersen, en het idee om aan een vergelijkbare XC-race deel te nemen zat al enkele jaren in mijn hoofd. Er bestaan vele wedstrijden van dit type, elk met hun eigen bijzonderheden, maar er was er één die er bovenuit sprong in mijn dromen, en dat was de BC Bike Race! Toen Tracy Moseley me voorstelde om mee te doen, was de beslissing snel genomen. En dus begin ik aan een nieuw avontuur, dat ik graag met jullie wil delen!

7 wedstrijddagen, 3 basiskampen en 5 verschillende locaties

Gestart wordt er met een proloog en een eerste etappe in Victoria. Vervolgens gaan we noordwaarts naar de Cowichan Valley, gevolgd door een stop in Nanaimo. De volgende twee etappes vinden plaats in Cumberland en de laatste in Campbell River. Veel logistiek dus, maar ook (en vooral) de mogelijkheid voor de 450 deelnemers uit 36 landen om een groot deel te ontdekken van wat de regio te bieden heeft. Elke locatie heeft een netwerk van routes ontworpen voor mountainbikers, beheerd door een lokale vereniging en met een specifieke stijl … Genoeg om British Columbia in slechts één week te ervaren!

Bij de registratie kan iedereen zijn formule kiezen en zijn pakket samenstellen op basis van zijn behoeften, zijn wensen en zijn budget, gaande van de accommodatie tot de maaltijden en transport. Het is mogelijk om te slapen in de door de organisatie opgestelde tenten, om met een camper te komen of om zelf je hotels uit te kiezen.

Het is misschien niet het eerlijkst om nadien met gelijke wapens te strijden, maar het biedt een zekere flexibiliteit binnen jouw budget en het gewenste comfort. En bovenal telt voor de meeste deelnemers qua eindresultaat niet de plaats, maar vooral de ervaring en de uitdaging om de BC Bike Race te overwinnen! De organisatoren hebben in ieder geval een oplossing om iedereen tevreden te stellen. Voor mij is dat een tent in het kamp. De verplaatsingen doe ik samen met de andere deelnemers uit het tentenkamp in een schoolbus en eten doen we in de kantine. Ik ben hier trouwens niet alleen, want ook mijn kameraad Thomas Lapeyrie doet mee aan dit avontuur!

Het kamp is uitgerust met (warme) douches en mobiele toiletten op opleggers die naar elk kamp rijden, zaken die je in Europa zelden ziet. In dat kamp zijn er ook masseurs, een fietshersteldienst, attente vrijwilligers die aan het einde van de dag de fiets wassen en eventuele vragen beantwoorden, yogamatten om te stretchen, foodtrucks en versnaperingen (al dan niet aangepast aan je dieet, afhankelijk van jouw wensen), een oplaadplaats voor elektrische apparaten en zelfs een dagelijkse e-mail die je herinnert aan het programma en de timing van de komende dag. Kortom, alles is zeer zorgvuldig georganiseerd en we leven duidelijk in een bubbel ver van de wereld!

Of het nu in het tentenkamp is, waar mensen wakker worden met het geluid van een megafoon en ‘Sound Chicken’, tussen de campers of rond de eetkraampjes in het start-/finishdorp, de sfeer is overal openhartig. Het lijkt wel of we op vakantiekamp zijn.

Het parcours

Eerste tip: miskijk je niet op de afstand of de hoogte! Zeven dagen racen met 251 km en 6.500 m hoogteverschil is lastig, maar het is niet het engste programma dat er bestaat … op één klein detail na: we hebben het hier vooral over technische, kronkelige trails die bezaaid zijn met wortels, rotsplaten, stenen, North Shore-secties en andere. Vergeet de gemiddelde snelheid van 30 km/u en bereid je voor om jouw beste technische acrobatie naar boven te halen. Als dit evenement bovenaan mijn lijst van ‘droomraces’ stond, dan is dat de reden: over de beroemde Canadese trails rijden op een potige XC-fiets en genieten van de uitzichten in de oerbossen.

Spoiler: we werden verwend! Persoonlijk hield ik van de paden en de uitdagingen die werden aangeboden, of het nu gaat om de trial-beklimmingen, de ‘flow’-afdalingen of de technische paden waarbij het vinden van het ritme, het positioneren van de wielen en kracht vereist zijn. Uiteindelijk variëren de etappes in duur van 1u30 tot 3u voor de besten en van 3u tot 8u voor de langzaamste deelnemers. Iedereen eindigt erg moe maar met een glimlach. De afwisseling van de route is tevens één van de sterke punten van de organisatie, waardoor je je nooit hoeft te vervelen of over je grenzen heen gaat. Na een drukke dag komt er over het algemeen een rustiger stadium qua afstand, hoogte of moeilijkheidsgraad.

Mijn materiaalkeuze

Om de oplossing te vinden waarmee je maximaal van het evenement kunt genieten, kan je het evenement op verschillende manieren bekijken en dit komt duidelijk tot uiting in de keuze van de frames van de deelnemers. De twee meest voorkomende opties zijn:

• De « Performance » optie met een XC full-suspension met 120 mm veerweg en banden met lage noppen. Deze categorie vereist een zekere technische bagage van de bestuurder en durf voor de afdalingen, maar je hebt wel de beschikking over een lichte fiets met een steengoed rendement.
• De « Comfort/ Pleasure» optie met een All-Mountain fiets met 130 tot 140 mm veerweg die uitgerust is met banden met grotere noppen en een stuurpost die wat hoger staat. Genoeg om comfortabel te klimmen en tegelijkertijd uitgerust te zijn om afdalingen op een meer ontspannen manier aan te kunnen.

Omdat ik technisch gezien best goed uit de voeten kan, koos ik voor een Cannondale Scalpel, uitgerust met een elektronische RockShox SID / SIDLuxe Flight Attendant met een veerweg van 120 mm. Het onderstel bestaat uit 30 mm brede Mavic Crossmax XLR-wielen met Michelin Jet XC2-banden van 2.35 inch. Ik koos zelf voor een kettingblad met 32 ​​tanden (gekoppeld aan een 10-52 cassette), maar de besten in het klassement opteerden voor een 36. Voor de rest ging mijn keuze uit naar een RockShox Reverb AXS-zadelpen met een drop van 150 mm, een vrij korte stuurpen en een Burgtec-stuur met een rise van 20 mm.

Het idee was om een ​​machine te hebben die levendig en efficiënt is tijdens het klimmen, terwijl hij met zijn hogere stuurpost comfortabel is om te klimmen en dalen. Het was mijn eerste concrete ervaring met de Flight Attendant en deze bleek perfect voor dit soort evenementen zodat je niet langer hoeft na te denken over de ideale modus, vooral omdat de beslissingstijd zeer beperkt is omdat we op zicht rijden. Mijn bandenkeuze bleek een beetje te optimistisch en als ik het opnieuw zou doen, zou ik liever een Michelin Force of Wild aan de voorkant monteren om de grip in de bochten te verbeteren, vooral in vrij stoffige omstandigheden. De twee bidonhouders waren wel top om geen tijd te verspillen bij de bevoorradingen.

Mijn landgenoot Thomas Lapeyrie koos voor de andere route met een Focus Sam met een veerweg van 140 mm en een Manitou Mattoc-vork met 150 mm veerweg. Voor comfort en efficiëntie koos hij voor een paar carbon wielen van Neo Wheels met Berd Polylight-spaken.

Het aanbod aan fietsen is net zo breed als de diversiteit aan outfits: jongens met hardtails en lycra rijden ​​naast endurorijders met platte pedalen en integraalhelmen! Een grote hoed gaat ook naar onze Japanse vriend Nakano Kosei die koos voor een singlespeed hardtail en alles met de glimlach reed. Hij heeft trouwens al beloofd in 2025 terug te komen.

De wedstrijd

Met het zwaarste deelnemersveld in de geschiedenis van de BC Bike Race was de race bij zowel de mannen als vrouwen tot het einde spannend. Nadat ze nipt de selectie voor de Olympische Spelen hadden gemist (Canada gaf de voorkeur aan een U23-renner) domineerden de twee Canadezen van Maxxis Factory Racing – Sean Fincham en Andrew L’Esperance – van start tot finish met elk 3 overwinningen in 6 dagen. Bij de start van de laatste etappe bedroeg het verschil tussen beide renners slechts 30 seconden. Andrew L’Esperance probeerde op de laatste dag alles door vanaf het begin aan te vallen, maar hij kon Sean Fincham, die uiteindelijk voor zijn teamgenoot won, niet lossen.

Tyler Clark en Peter Disera vochten dan weer een duel uit voor de derde podiumplek. Voor de start van de laatste etappe bedroeg het verschil slechts 5 seconden en het was Tyler Clark die uiteindelijk de overhand zou krijgen op zijn rivaal en als derde zou eindigen.

Bij de vrouwen vochten Maghalie Rochette en Evelyn Dong een felle strijd uit. Eerst bedroeg het verschil slechts enkele seconden, tot Evelyn Dong in de vierde rit meer voorsprong nam na een lekke band van Maghalie Rochette. Er was niet meer nodig om Maghalie Rochette te ontketenen, die het laken naar zich toetrok in de ritten 5 en 6 en zo de basis legde voor de eindwinst. De laatste rit werd gewonnen door de Canadese landskampioene Hailey Smith, die als derde eindigde in het algemeen klassement.

Zelf reed ik naar een 17de plaats algemeen en een 4de plaats in de Master-categorie, ongeveer twee uur achter de winnaar. Het gevecht was in elke etappe intens. Zonder referentiepunten in dit soort koersen probeerde ik mijn inspanningen te doseren tot het einde. Ik koos voor een zogenaamde ‘negative split’-strategie: namelijk in mijn comfortzone beginnen, regelmatig te eten en aan het einde van de dag geleidelijk aan versnellen om alles te geven. Aan het begin van de week ging de cardio tot het maximum (hartslag van 192) met een gemiddelde van 175; aan het einde van de week was het maximum echter nog maar 175 en daalde het gemiddelde naar 160.

Het kennen van je lichaam en zijn trainingszones is ongetwijfeld een groot pluspunt bij dit soort evenementen. Zelfs als een professionele training niet nodig is, zou ik je toch aanraden om je fysiek en technisch voor te bereiden op dit soort evenementen. Door een beetje frisheid te behouden, blijf je ook dynamisch om te genieten van de technische afdalingen … vooral als je weet dat het niet ongewoon is om tijdens de etappes zwarte hellingen af ​​te dalen (Black Diamond in Canada).

Persoonlijk waardeerde ik enorm de verscheidenheid aan terrein en lengte van de etappes … Voor mij waren het moeilijkste en meest stressvolle de groepsstart en de eerste, snellere kilometers in een peloton om jezelf te positioneren. Toen de plaatsingsoorlog eenmaal voorbij was en ik de paden betrad, kon ik eindelijk op adem komen, mezelf uiten en de machine en het plezier starten. Als je niet zo competitief bent, kan je de start benutten om op te warmen en een paar rustige kilometers te fietsen.

Hoewel er hevig gekoerst werd, valt op te merken dat tussen de deelnemers alles eerlijk verliep in een geweldige sfeer. En indien nodig hielp men elkaar. Als ik bijvoorbeeld iemand bergop liet passeren, maakten anderen bergaf snel de weg voor mij vrij, vaak vergezeld van aanmoedigingen. Na een paar dagen merk je dat je vaak met dezelfde renners op het parcours zit en leer je elkaar een beetje kennen, wat het evenement nog aangenamer maakt!

Een enduro-variant?

De organisatie had dit jaar elke dag een getimede downhill toegevoegd om de beste afdaler te rangschikken. Max McCulloch, de veelzijdige Rossignol-piloot, won bij de mannen en Catharine Pendrel bij de vrouwen. Tracey Moseley lag op koers om te winnen, maar ze stopte om een ​​deelnemer te helpen wiens schouder uit de kom lag op een van de getimede secties. Ze gaf daarmee een mogelijke overwinning op.

Wat onthouden we van zo’n ervaring?

De schoonheid van de routes, de herinneringen, de nieuwe vrienden … Delen van de magische paden zitten nog steeds in mijn hersenen ingeprent, ik voel mezelf nog steeds tussen de bomen glijden met uitzicht op de Pacifische kust terwijl ik een groep piloten voor me achtervolg, moe maar met een grote glimlach op mijn lippen. Ik droomde ervan toen ik naar de beelden keek en ik ben blij dat ik het gedaan heb. Natuurlijk is het geen goedkope droom: reken op € 2.200 voor een all-inclusive registratie zonder de vluchten en extra uitgaven. De inschrijvingen voor 2025 zijn ​​al geopend en gezien het aantal mensen dat zich direct opnieuw heeft ingeschreven, ben ik niet de enige die heeft genoten van de week. Wie weet plan ook jij na dit artikel in 2025 een zomer in Canada?

Meer info via https://bcbikerace.com

Tekst: Jérôme Clementz
Foto’s copyright BC Bike Race