BeMC 2022: competitief vriendenweekend

Na meer dan drie jaar wachten door het corona-leed is het opnieuw zover! Samen met vijf vrienden neem ik deel aan de Belgian Mountainbike Challenge (BeMC). Het is mijn derde deelname aan deze loodzware meerdaagse mtb-wedstrijd en ik heb er zin in! Strijden voor het geel zit er voor ons niet in, maar onderling ligt de strijd wel helemaal open …

De ochtend tijdens de autorit naar La Roche-en-Ardenne genieten we volop van de zon. Het heeft al maanden niet geregend en het zou moeten lukken dat het net nu zou beginnen regenen. Maar er hangt duidelijk een onweer in de lucht. Met z’n zessen zijn we dus – Bruno, Nick, Tom, Wout, Gert en ondergetekende – wat deze BeMC het perfecte vriendenweekend maakt. Maar wel een weekend met een competitief randje …

We melden ons aan bij de inschrijvingen in de tuin van hotel Floreal naast de Ourthe. De Specialized-hersteldienst is al helemaal opgesteld en de fietspoetsdienst staat klaar. Tijdens de opwarming geraak ik snel verhit. De thermometer geeft 28 graden aan, dus spaar ik mijn krachten voor de korte proloog.

Stage 1

De eerste renners van de fun-categorie starten reeds om 13 uur voor een rit van 22 kilometer met 750 hoogtemeters. De pro’s starten vanaf 16 uur.

Ik start om 14u32 in de volle zon en begin aan de eerste klim van 8 kilometer. Ik besef meteen dat ik beter wat langer had opgewarmd. Drie renners steken me al snel voorbij. Toch wil ik me tijdens de eerste dag nog niet volledig opblazen, dus probeer ik rond mijn omslagpunt te blijven en laat me niet meeslepen.

Plots wordt het erg donker en in een mum van tijd breekt de hel los. Het bliksemt en dondert en harde regen transformeert in dikke hagelbollen die hard knallen op mijn fietshelm. Mijn zonnebril verdwijnt in mijn achterzakje en ik probeer me te focussen op de weg.

De overvloed van regen maakt van de paadjes kleine riviertjes waardoor het water hard opspat via de voorband. Vreemd genoeg kom ik langzaam in mijn element …

De bladeren van de beuken beginnen te hangen door de grote hoeveelheid regen en versperren ons het zicht tijdens de eerste afdaling. De overvloed van regen maakt van de paadjes kleine riviertjes waardoor het water hard opspat via de voorband. Vreemd genoeg kom ik langzaam in mijn element. Ik begin terug renners voorbij te steken die een beetje panikeren in deze weersomstandigheden.

Aan het einde van de tweede afdaling is er een klein technisch stukje over een paar gladde leistenen. Zonder kleerscheuren bereik ik na 1u12 de finish en dit brengt me op een 161ste plek waar ik wel tevreden mee mag zijn. En ik neem 3 seconden voorsprong op mijn eerste achtervolgende teamgenoot Tom!

Aan de finish is de zon terug volop beginnen schijnen waardoor het onweer al snel vergeten is.
We relaxen nog even na en ik pols naar de ervaringen van mijn vrienden. Nick is hard ten val gekomen in de laatste afdaling en ligt lijkbleek aan de finish. Het wordt afwachten of hij morgen kan starten want zijn ribben lijken me gekneusd.

Snel nog even naar de winkel voor wat spaghetti en dan vroeg onder de wol, want morgen is het de langste rit. We moeten dan 86 kilometer afleggen met 2800 hoogtemeters. Hopelijk heb ik morgen ook een goed gevoel!

Stage 2

Op dag 2 eist de BeMC al meteen zijn tol, want twee van mijn teamgenoten geven forfait voor de eerste marathon-stage. Na een korte opwarming vol goede moed gooit Nick de handdoek in de ring. Intensief fietsen met gekneusde ribben blijkt geen goede match, besluit hij vlak voor de start. Tom besliste ‘s morgens al om niet te starten wegens koorts die hij tijdens de voorbije nacht had ontwikkeld. Dus waren we nog met vier …

Net voor de start nemen we plaats in de aangegeven startboxen. Deze werden nog even aangepast door de organisatie, want de startvakken bleken veel te klein. We starten met een stevige klim over het asfalt onder de volle zon. Meteen schiet de hartslag de hoogte in.

De volgende klim, de verschrikkelijk steile kuitenbijter na de Moulin de la Strument, zorgt meteen voor een opstopping en dwingt menig renner om af te stappen en de klim te voet te nemen. Nadien volgen de flowy singletracks naar beneden en de pittige beklimmingen elkaar op. Volgens mijn gps moeten er vandaag 19 beklimmingen overwonnen worden. Vanaf kilometer 30 merk ik dat ik te weinig hoogtemeters heb getraind de voorbije periode. Ik heb meteen door dat het nog een zware dag zal worden. Na een tweetal uur fietsen begint het langzaam harder te regenen maar dat kan de meeste renners niet deren. De regen werkt afkoelend met deze hoge temperaturen, het nadeel is wel dat de afdalingen er plots gevaarlijker bijliggen na zo’n langere periode van droogte.

De passage aan de flank van de Ourthe ligt er erg verraderlijk bij met zijn natte wortels. Een paar keer kan ik me net recht houden en kom ik er met de schrik vanaf. Kort hierna volgt er een beklimming over een rotsenpad naar boven waar de meeste renners moeten afstappen. Ik besluit vandaag geen risico’s te nemen op het gladde parcours, want zaterdag en zondag zou het droog blijven.

Wat me opvalt tijdens deze rit is dat je na een tijdje altijd op je plaats terechtkomt. Het ene moment word je voorbij gestoken door iemand met zijn mond wijd opengesperd tijdens een zware klim, vijf minuten later steek je dezelfde persoon dan weer voorbij tijdens een afdaling.

Onderweg kom ik ook de sympathieke Elodie Kuijper tegen. Ik moedig haar aan terwijl ik ze voorbij steek en ze vertelt me dat ze vandaag op het gemak gaat rijden … Enkele kilometers later haalt ze me terug in op een afdaling naar de Ourthe waar ik even onvrijwillig een zijspoor heb genomen en knullig vast kom te zitten.

Nadien word ik nog voorbijgereden door een ‘oudere’ man met een grijze baard; onder zijn nummer staat een Zweedse vlag. Ik maak me wijs dat hij een voormalig Zweeds kampioen is. Enkele kilometers verder zie ik hem langs de kant staan en hoor ik hem “cramps” uitschreeuwen, wat me terug wat gemoedsrust schenkt.

De laatste kilometers vliegen voorbij en na vijf uur fietsen bereik ik de finish. De organisatie heeft pannenkoeken voorzien en deze smaken naar meer! Vandaag verlies ik enkele minuten tijd op Bruno die een topdag had. Hij neemt dan ook de leiderstrui over van ons onderling clubklassement. In de gietende regen maak ik mijn fiets schoon en nadien trakteer ik mij nog op een warme chocomelk.

Stage 3

Op zaterdag krijgen we een rit voorgeschoteld van 85 kilometer met 2600 hoogtemeters. De benen voelen goed aan en ik start met volle goesting aan dag drie. De eerste 20 kilometer vliegen voorbij in minder dan één uur. Net voordat we Houffalize bereiken is er een modderstrook die me doet denken aan een wintertoertocht in de Kempen. We baggeren er ons een weg doorheen en bereiken de wereldbekerlus in Houffalize.

Sommige stukken zijn boven mijn bescheiden niveau en op de gevaarlijkste stukken stap ik wijselijk af. Toch voel ik me vandaag een stuk beter dan gisteren. Aan kilometer 45 staan mijn vrouw, kids en enkele vrienden te supporteren, fantastisch! Dit geeft me een boost om te blijven volhouden.

Na een pittige afdaling komen we aan de oever van de Ourthe terecht waarbij ik de renners voor mij met hun fiets in de lucht door de rivier zie wandelen. Het water voelt verfrissend aan en geeft mij nieuwe kracht om de laatste drie hellingen te overwinnen.

Net voor de vierde bevoorrading is er de technische afdaling van Ollomont waar ik, net zoals de helft van de deelnemers, over de kop ga. Mijn rechterknie is gehavend na een smak tegen de rotsen. Ik krabbel overeind en verbijt de pijn. Ik meet de schade op aan mijn fiets en begin alles rustig te herstellen samen met een ramptoerist die al een twintigtal renners heeft geholpen met brokken te lijmen. Met een bang hartje probeer ik terug op mijn fiets te kruipen, maar ondertussen is Bruno al rustig doorgereden.

De afdalingen die volgen rijd ik met een ei in mijn koersbroek. De muur van Borzée slenter ik naar boven terwijl ik enkele dappere zielen aanmoedig die denken dat ze boven zullen geraken. Boven op de laatste beklimming help ik nog even een kennis die al drie keer is lekgereden en al vloekend zijn ventiel niet los krijgt. Het onderling klassement is toch al in rook opgegaan dus ik kan evengoed mijn wielerhart laten zien.

Aan de aankomst staan mijn vrouw, kids en alle vrienden mij op te wachten in de volle zon. Het doet me denken aan een festivalweide maar dan zonder bier. Tijdens het lange wachten aan de fietsafspuitstand begint mijn rechterknie op te stijven, ik hoop dat ik zondag kan starten en deze BeMC 2022 kan finishen.

Stage 4

Ik word wakker met een dikkere rechterknie en een vermoeid gevoel. De smakeloze muesli steek ik met lange tanden binnen tijdens het ontbijt, toch moet ik voldoende koolhydraten opnemen want de slotrit bevat bijna evenveel hoogtemeters als zaterdag (2700). Maar vandaag rijden we slechts 64 kilometer …

Tijdens het losrijden merk ik dat de stijfheid van mijn rechterknie meteen afneemt. Ik zet me samen met mijn makker Bruno, die een tiental minuten voorsprong heeft op mij in het algemeen klassement, in Box 3 en om 10 uur zijn we vertrokken voor de slotetappe. Op de Col de Haussire word ik even aan de kant geduwd door een onvriendelijke Duitser, al is dit asociaal gedrag eerder een uitzondering. Het gros van het mtb-peloton bestaat uit aangename en vriendelijke mensen. Tijdens de beklimmingen wordt er meestal gecommuniceerd in gehijg en gebries en minder met woorden, maar toch creëer je een connectie met elkaar.

Op voorhand had ik veel schrik van deze rit, maar tijdens de eerste beklimming merkte ik meteen dat er nog snee op de benen zit. De beklimmingen zijn lang en steil, ideaal voor de Eagle. De afdalingen kan ik met mijn beperkte technische skills nog net de baas. De eerste keer rijd ik de muur van Borzée nog met enige voorzichtigheid naar beneden, de tweede keer heb ik het pas halverwege door dat ik deze al aan het afdalen ben. Nu nog de laatste lange klim naar boven en vervolgens afdalen tot aan de finish.

Nu nog veilig de roc garden passeren zonder te vallen en na minder dan 4 uur bereik ik de finish. Aan de laatste rechte lijn zie ik mijn kids in hun zwembroek samen met mijn vrouw me aanmoedigen! Hier doe ik het toch wel een beetje voor. Hopelijk plant ik hiermee een sportief zaadje bij mijn kids want ik kijk er al naar uit om later met die 2 jongens zo’n tochten als vandaag te kunnen afwerken. Enkele minuten later komt ook Bruno ook. Hij is na zeven kilometer smerig ten val gekomen en heeft heel de rit vol schaafwonden en gescheurde kledij afgewerkt. Respect! Hij blijft me wel net voor in het algemeen klassement, maar het is hem van harte gegund. Volgende keer zal ik het hem wat moeilijker maken.

Een dik uur later komt ook mijn schoonbroer Gert aan. Hij perst er nog alles uit en sprint naar de finish. Op 2 jaar tijd heeft hij zich omgeschoold van een vergeten voetbaltalent tot “pedal crusher”. Dit laatste is misschien wat overdreven maar deze woorden staan geschreven op zijn petje dat hij altijd draagt, vandaar de verwijzing waar al eens met gelachen wordt.

Mijn 15 jaar jongere topcollega Wout Huygen, die bij ons logeerde, gaf zijn visitekaartje af op de BeMC en eindigde meteen in de top 40, ver voor ons. Waanzinnig voor iemand die nog nooit in de Ardennen had gemountainbiked en nog maar sinds enkele maanden in het bezit is van een mountainbike. Buiten de twee opgevers Nick en Tom blikken we dus zeer tevreden terug op deze editie en beginnen al stiekem te dromen van ons volgend avontuur!

Meer over de BeMC 2022 hier op www.vojomag.nl/?s=bemc of via www.bemc.be