Benvenuti in de Appenninica MTB Stage Race

Toen we een klein jaar geleden de aankondiging van een nieuwe mtb-meerdaagse dwars door de Apennijnen de revue zagen passeren, leek het ons wel wat om daar onze zomervakantie door te brengen. Niet enkel om er te proeven van de Italiaanse levenskunst, maar ook om er wat zweetdruppels achter te laten op de paden van de Alta Via dei Parchi. Benvenuti in de Appenninica MTB Stage Race.

Pal op de middag vertrekt de eerste renner waarna we om de 30 seconden worden losgelaten. Aangezien ik nummer 2 gekregen heb, ben ik het volgende slachtoffer. De proloog is kort en krachtig, dus ik beslis om er meteen keihard tegenaan te gaan. Ik heb ook geen keuze, want amper uit de startblokken krijg ik al de beklimming naar de kerk van San Luca – langs de alom bekende galerijen – voorgeschoteld, een stevige klim van ongeveer 3 kilometer met stijgingspercentages tot 25% en tevens het decor van de individuele tijdrit uit de voorbije Giro d’Italia.

Het klimmen gaat vlot, toch komt net voor de top het nummer 6 mij al voorbij. Ik maak me de bedenking hoe die al twee minuten heeft kunnen dichtrijden? Een straf nummer! We krijgen een asfaltafdaling gevolgd door een licht oplopend stuk waarna we linksaf een offroad indraaien. Na een korte singletrack komen we op een hoogvlakte met zicht op de stad Bologna. Helaas krijg ik amper de tijd om ervan te genieten. Daarboven rijden we een aantal lussen tussen de fruitbomen om vervolgens via een korte singletrack en een laatste strook asfalt terug te keren naar de plaats waar het daarstraks allemaal begon. Oef, ik heb de proloog overleefd en later blijkt dat ik het podium op mag als derde master 40+.

De dagen beginnen vroeg in de Appenninica. Met een geplande start om acht uur moeten we al om zes uur uit de veren. In Italië nemen ze het echter niet zo nauw met het startuur – ook al omdat dit de eerste editie is en er hier en daar nog wat bijgeschaafd moet worden – vandaar dat we ons tien minuutjes later dan gepland op gang trekken. Het gaat meteen stevig bergop. Voorlopig nog op asfalt, maar na ongeveer een kilometer draaien we een forest track op. Deze is eerst nog goed berijdbaar maar wordt al snel steiler. Door grote losliggende stenen wordt rijden alsmaar moeilijker en na amper zes kilometer moet ik al van de fiets en te voet verder. Van de omgeving krijgen we niet veel te zien, want we zitten bijna de ganse tijd in het bos.

Aan kilometer 27 komen we aan de eerste bevoorrading met dan al 1150 hoogtemeters op de teller! Na een korte stop ga ik er terug vandoor samen met een duo uit Tsjechië. Wanneer een mixed-duo uit Zuid-Afrika ons komt voorbijgeschoten kunnen de Tsjechen het niet laten om hun wagonnetje aan te pikken. Ik besluit wijselijk om mijn eigen ritme te rijden en dat is maar goed ook. De Tsjechen krijgen al snel spijt van hun impulsieve beslissing en wanneer hun ‘motor’ begint te sputteren ga ik op en over mijn kompanen van daarnet. Wat verder laat ik ze voorgoed achter.

Het parkoers blijft afwisselend op en af gaan met af en toe een pittige technische afdaling waar ik helaas niet echt een specialist in ben. Uiteindelijk bereik ik de finish na net geen zes uur in het zadel. Daarmee zit de eerste dag met temperaturen tot 35 graden erop en benieuwd naar morgen zoek ik het kamp op voor een verkwikkende douche.

Een goede nachtrust in de daktent later – ook ’s nachts zakt de temperatuur niet onder de 20 graden – doe ik me tegoed aan een stevig onbijt. Het zal nodig zijn, want er wacht een zware rit van 101 kilometer met maar liefst 3760 hoogtemeters. We starten met een korte afdaling en vervolgens beginnen we te klimmen. Het asfalt gaat al snel over in offroad wanneer we het dorp achter ons laten. Net als gisteren worden de stenen alsmaar groter waardoor ik niet alles kan fietsen. Gelukkig kom ik zonder kleerscheuren aan de finish waar de heerlijke Parmezaanse kaas ons al uitnodigend opwacht.

Na de lange etappe van gisteren, is de rit van vandaag met 52 kilometer heel wat korter. Starten doen we dan ook een uurtje later. De zon is al goed van de partij en het belooft broeierig heet te worden. We krijgen na de start meteen een asfaltklim van ongeveer 8 kilometer voor de wielen. Ik ben sowieso een dieselstarter maar vandaag merk ik al snel dat er geen jus in de benen zit. Ik besluit mijn eigen ritme te zoeken en blijkbaar ben ik niet de enige, ik zie dat andere jongens er ook minder snel vandoor gaan dan de andere dagen.

Na de klim gaat de weg over in een goed berijdbare forest track en vervolgens in een leuke singletrack. Het gaat nog steeds bergop, maar het pad is wel berijdbaar. Na een korte stop aan de bevoorrading klim ik door het bos tot net boven de boomgrens. Een onbeschrijfbaar mooi zicht op de omgeving opent zich voor ons. Waaauw, dit is waarvoor je het doet, echt prachtig!

We volgen de Alta Via dei Parchi en blijven lange tijd boven op de bergkam rijden. Het is er ontzettend mooi en ik geniet met volle teugen, al is het maar om niet aan de zwakke benen te moeten denken. Na de tweede bevoorrading klimmen we over een heel smal pad dat dit keer nagenoeg onberijdbaar is. Ik moet dus regelmatig van de fiets, maar dat was voor de anderen niet anders …

Dan komt de afdaling en … ook daar moet er gestapt worden wegens te steil en enorm rotsachtig! Gelukkig komt er snel verandering in, maar af en toe is het toch nog noodzakelijk om af te stappen. Wat verder duiken we terug het bos in en is het echt genieten op een zeer leuk pad dat zich van links naar rechts tussen de bomen slingert. Het smalle pad gaat over in een vrij slechte forest track waar ik kilometers lang alle kanten op stuiter. Af en toe moet ik vertragen om de pijn in handen, polsen en schouders onder controle te krijgen. Na een stukje asfalt duik ik de laatste singletrack in die tussen de huizen van Porretta Terme uitmondt. Nog snel een paar trappen op en aan de andere kant weer af en ik ben aan de finishboog. Oef, het was zwaar en heet, maar wat heb ik genoten. Zo mogen de ritten elke dag zijn, maar dan wel liefst met een stel betere benen.

In het midden van de week is het tijd voor een klimtijdritje van 24 kilometer en net iets meer dan 1000 hoogtemeters. We starten volgens het algemeen klassement (per categorie) en zodoende ga ik om 10u04 van start. De eerste 6 kilometer gaat via het asfalt met en af en toe stukken van rond de 15% en misschien zelfs meer. Gelukkig komt er af en toe een stukje dat beter loopt, maar er valt amper schaduw te bespeuren. Nochtans zou dat meer dan welkom zijn aangezien de temperaturen boven de 30 graden uitstijgen.

Vervolgens gaan we het onverhard in met heel steile knikjes waar ik af en toe van de fiets moet. Aan de eerste feed zone neem ik al rijdend een nieuwe bidon aan. We blijven klimmen tot de top van de Monte Piella, op een hoogte van 1189 meter. Daar wacht een extra waterpost, maar ik beslis om er geen gebruik van te maken. Via een zeer leuk bospad zetten we de afdaling in. Op het moment dat we weer het asfalt opdraaien, maak ik een kleine vergissing en ga ik de verkeerde kant uit. Daardoor moet ik opnieuw een stukje naar boven lopen en net op het moment dat ik op mijn fiets spring, merk ik dat er nog iemand afkomt. Ik zie dat het het Nederlands/Duitse duo Peter Wouters & Günter Reitz is dat ook de verkeerde kant kiest. Ik roep ze snel naar de goede kant! Wat later hoor ik ze weer aankomen en aangezien ik weet dat ze betere dalers zijn, maak ik al rijdend plaats en roep hen “GoGoGo” toe. Dankbaar gaan ze me voorbij en ik kan ze zelfs een eindje volgen. Het laatste stukje ken ik en via dezelfde trapjes als de dag voordien rijd ik naar de finish.

Met de auto overbruggen we een afstand van 180 kilometer tussen Porretta Terme en Santa Sofia. Dit was niet volgens het oorspronkelijke concept, maar aangezien de regio de afgelopen maanden met zeer slecht weer kreeg te kampen, was de organisatie genoodzaakt om andere oorden op te zoeken. We starten dan ook pas na het middaguur met een thermometer die bijna 40 graden aangeeft. Na de start volgt hetzelfde scenario als de voorbije dagen: een klim, eerst op asfalt en later onverhard, bezaaid met losliggende stenen. Slechts een enkeling rijdt hier naar boven.

Aan kilometer acht word ik bijgehaald door een Italiaan. “We are crazy, it’s to hot”, schreeuwt hij. “Let’s do a strike”, roep ik hem na, waarop hij zegt: “let’s lay down in the shadow and play some music on our phone.” Uiteraard gaan we door en we vinden elkaar en ontwikkelen een leuk tempo, ieder om beurt doet een deel van het kopwerk. Dat had ik blijkbaar nodig, want ik kom echt in mijn ritme.

Ik ga door en laat hem al vrij snel achter, wetende dat hij me wel voorbijkomt in de afdaling. Wat volgt zijn leuke passages door het bos waarbij we over de Poggio dei Prati gaan, dit allemaal via goed berijdbare singletracks en forest tracks. Op een tiental kilometer van het einde krijgen we nog een nijdig knikje te verwerken met veel losliggend grind en stenen om vervolgens via de rivierbedding naar de finish te rijden waar we de nodige verkoeling zoeken.

Het lijkt wel of de temperaturen op de zesde dag meevallen of raken we gewend aan de zon? Het startschot wordt gegeven en ik merk dat ik me deze keer in de kopgroep kan nestelen. Lang duurt het verhaaltje echter niet, maar het lijkt een goeie dag te worden. Zoals meestal beginnen we meteen te klimmen en van km 7 tot 11 zit er een erg pittig stuk in waar we dan al een eind op het onverhard zitten. Daar ga ik de eerste duo’s voorbij die ik op andere dagen meestal voor mij moest dulden. Hup, erop en erover en nooit meer teruggezien.

Vandaag heb ik voor het eerst het gevoel dat ik echt in de race zit. Gisteren was ook al een behoorlijke dag, maar de dagen ervoor waren er om snel te vergeten. De hongerklop van de eerste echte etappe had zijn tol geëist. We blijven klimmen op mooie, brede en snelle forest tracks waar de organisatie wegens de hoge temperaturen een extra waterpunt heeft opgesteld. Al rijdend neem ik een halve liter water aan en kap deze over mijn hoofd. Heerlijk die extra afkoeling. Top van de organisatie, ook dit doen ze goed.

De top van de klim bevindt zich op een hoogte van ongeveer 1240 meter en via een vrij technische afdaling dalen we af naar de bevoorrading. Ik doe een snelle stop en ga er weer vandoor. Op een vijftal kilometer van het einde krijgen we nog een serieus knikje te verwerken. Het is een kruisweg (lees lijdensweg) via een kassei-achtig pad met stijgingspercentages tussen de 25 en 30%, en dat in de volle zon. Als we tot station 12 moeten, wordt het een hele lange kruisweg … Gelukkig houdt het voor ons bij de 5de of 6de halte op. Via een smal straatje vlammen we naar de verlossende aankomst.

Helaas is het vandaag alweer de laatste dag van dit avontuur. Op het programma een lus die we twee keer moeten afleggen, in totaal goed voor 33 kilometer en 1200 hoogtemeters. Ik vertrek vanop de eerste rij en duik dan ook als eerste het smalle straatje in. De eerste anderhalve kilometer is vlak en daarna begint een lange klim met af en toe een kort stukje afdaling. Het begin van de klim is behoorlijk steil met af en toe een stuk met veel grote stenen, maar we trekken ons naar boven.

De organisatie had ons gewaarschuwd dat de afdaling zeer technisch was, maar al bij al viel dit goed mee. De rest van de afdaling ging over grind met veel watergoten en losse stenen. Zo kwamen we terug in het dorp en wat volgde was nogmaals dezelfde ronde om uiteindelijk te eindigen op het marktplein van Bagno di Romagna waar we ook gestart waren. Daar kregen we allemaal een finishersmedaille en om 18u ‘s avonds volgde er nog de officiële Farewell Dinner Party met heerlijk eten dat bereid werd door een ex-Michelin sterrenchef! Tot slot mocht ik als tweede in mijn categorie (40+) ook nog op het eindpodium plaatsnemen.

In 2020 komt er een vervolg op de succesvolle eerste editie van de Appenninica MTB Stage Race. Zonder een proloog, maar wel met zeven prachtige ritten door de Apennijnen. De datum om te onthouden: van 19 tot 25 juli 2020. De inschrijvingen zijn ondertussen geopend.

Meer info op www.appenninica-mtb.com