Best of | World Cup MTB Lenzerheide: het stille verdriet van Zwitserland

Als er één land is waarvan we mogen zeggen dat het het voorbije decennium domineerde in de crosscountry, dan wel Zwitserland. Die heerschappij heeft het Alpenland in de eerste plaats te danken aan wereldtoppers als Nino Schurter en Jolanda Neff, maar achter dit duo staan er met onder meer Mathias Flückiger, Lars Forster, Sina Frei en Filippo Colombo (om het bij de huidige generatie te houden) nog heel wat renners klaar die de fakkel indien nodig kunnen overnemen. En dus twijfelde niemand van het thuispubliek eraan dat zondag in Lenzerheide een van hun renners met een hoofdprijs naar huis zou gaan. Niet dus …

Met een heel pakket podiumplaatsen en ontelbare zeges in de wereldbeker en op diverse kampioenschappen was de weelde voor Zwitserland de voorbije jaren ontzettend groot. Het hoogtepunt daarvan beleefden de Zwitsers tijdens het WK in 2018 hier in Lenzerheide toen 60000 toeschouwers hun volksheld Nino Schurter naar zijn zevende wereldtitel schreeuwden.

De decibels die daarbij geproduceerd werden, weerklinken nog steeds in de oren van diegenen die er die dag bij waren. Dit jaar stond er minder op het spel dan toen op die septemberdag in 2018, en dus was de opkomst dit keer iets minder talrijk. Maar lawaai maakten de Zwitsers wel …

Voor Nino Schurter liggen de kaarten echter anders. De Zwitser evenaarde eerder dit jaar het onaantastbaar gewaande record van Julien Absalon wat het aantal wereldbekerzeges betreft en kon in zijn Lenzerheide – Schurter woont aan de voet van de berg – alleen recordhouder worden. Eergierig als hij is zou hij daarmee voor eens en altijd de beste mountainbiker ooit worden, al maakt hij met zijn negen wereldtitels ook al meer dan genoeg aanspraak op die titel. Voor de start gelooft hij alvast in zijn kansen …

Gedreven door de aanmoedigingen van zijn thuispubliek schoot Schurter als eerste uit de startgrid. Die pole position zou hij pas in de tweede ronde aan iemand anders laten. De overname kwam van zijn grootste uitdager in eigen land, Mathias Flückiger, die nog niet vergeten is dat hij zich vorig jaar tijdens het WK als een beginneling door Schurter in de luren liet leggen. Dit keer heeft hij zich voorgenomen dat hij geen millimeter terrein zou prijsgeven!

Konden in deze doldwaze beginfase mee: de rijzende Zuid-Afrikaanse ster Alan Hatherly en Filippo Colombo, de zoveelste Zwitserse diamant die vrijdagavond in de shorttrack voor het eerst in zijn carrière de zoete smaak van een wereldbekerzege bij de elites mocht proeven. Shorttrack heeft misschien nog niet dezelfde weerklank als crosscountry, maar voor het zelfvertrouwen kan zo’n zege wel tellen.

Minder goed verging het de Roemeense coming man Vlad Dascalu, die een boom op zijn weg vond die koppig weigerde een stap opzij te zetten. Dascalu kon zijn weg gelukkig verderzetten, maar in het verhaal van de dag zou hij echter geen rol van betekenis meer spelen.

Eisten wel een hoofdrol op: de eerdergenoemde Nino Schurter, Mathias Flückiger, Alan Hatherly en de Italiaan Luca Braidot. Toen er in de tweede helft van de wedstrijd bij een rustmoment een ruime kopgroep tot stand kwam, werd laatstgenoemde bij een aanval van weer Schurter en Flückiger even opgehouden door de Spanjaard David Valero. Het feit dat hij daarna als een wervelwind het gat op beide Zwitsers kon dichten, was een eerste signaal …

En wanneer Schurter en Flückiger in de slotronde elkaar geen duimbreed wilden toegeven op de smalle alpenpaden – en nog liever samen tegen de grond gingen – namen Braidot en Hatherly dit cadeau met dank aan. Door de flauwe bocht naar de finish is het van belang op kop aan de sprint te beginnen en in een lange sprint wist de Italiaan de intrinsiek snellere Zuid-Afrikaan met een wiellengte van zich af te houden. De reactie van Braidot vatte zijn emoties mooi samen: “Ik kan niet geloven dat het mijn naam is die daar bovenaan staat …”

Wat zouden we graag willen weten wat deze twee heren elkaar op het podium te vertellen hadden …

Minder grimmig ging het eraan toe bij de vrouwen, die met 75 het veld werden ingestuurd.

Daarvoor was Loana Lecomte gewoon een maatje te sterk voor de tegenstand. De Française zit daarmee al aan zegeruiker nummer 7 in de World Cup MTB, en dat nog voor haar 23ste verjaardag (in augustus van dit jaar).

Jenny Rissveds had graag een derde keer gewonnen in Lenzerheide (na 2016 en 2019) maar moest dit keer tevreden zijn met de tweede plaats. Helemaal met lege handen gaat de Zweedse echter niet naar huis, want vrijdag won ze wel de shorttrack.

Alessandra Keller moet afgelopen weekend de gelukkigste vrouw van Zwitserland geweest zijn. De kersverse Zwitserse kampioene sukkelde de voorbije jaren met de nodige blessures maar de protegé van Ralph Näf tekende zondag haar beste prestatie ooit op in de World Cup XCO, Keller werd derde!

Wie ook hard werkt aan een comeback is Kate Courtney. De Amerikaanse is de laatste seizoenen een schim van de wereldkampioene uit 2019 – een titel die ze uitgerekend hier in Lenzerheide behaalde – maar werd nu wel knap zevende. Hoelang nog vooraleer ze zich weer vooraan in de debatten kan mengen?

Tussen rang drie en zeven liggen nog drie plaatsen – waaronder twee podiumplaatsen – die ingevuld moeten worden en eentje daarvan ging naar Anne Terpstra. De Nederlandse is de laatste seizoenen een vaste waarde aan het worden voor het podium, maar in de sprint om de vierde plaats moest ze wel de duimen leggen voor Pauline Ferrand-Prévot.

Olympisch kampioene Jolanda Neff won nog nooit in Lenzerheide en ook dit jaar zat een zege er nooit in, Neff werd zesde.

Na een drie op drie in Petrópolis, Albstadt (waar ze ook de shorttrack won) en Nove Mesto vroeg iedereen zich af wie dit jaar Rebecca McConnell van de eindzege in de World Cup zou houden. Maar kijk, amper twee wedstrijden verder moest ze na Lenzerheide haar witte leiderstrui afstaan, zij het met het kleinst mogelijke verschil …

De trui hangt nu rond de schouders van Loana Lecomte die echter niet zinnens is om er meteen haar hoofddoel van te maken. Zelf zegt ze dat ze zich aan haar plan zal houden zonder dieper in te gaan op dat plan. Maar we willen er veel op verwedden dat het WK in het Franse Les Gets er iets mee te maken heeft. Bij de mannen blijft Nino Schurter de tussenstand aanvoeren.

Anne Terpstra was niet de enige die dit weekend de Lage Landen vertegenwoordigde in Lenzerheide. Voor het beste resultaat na Terpstra zorgden Anne Tauber (foto) en Jens Schuermans, die beiden als 15de eindigden bij respectievelijk de vrouwen en mannen.

Pierre de Froidmont verliet Lenzerheide met een 18de plaats …

Belgisch kampioene Emeline Detilleux werd 31ste …

Laurens Sweeck 43ste …

Lotte Koopmans (foto) 47ste, Jens Adams 50ste, …

en Githa Michiels bij haar eerste wedstrijd na de nodige lichamelijke kwaaltjes 51ste.

Een uitslag die ook David Nordemann liet optekenen.

Alicia Franck werd 62ste. Sophie von Berswordt en Daan Soete (foto) gaven op.

Drie Zwitserse onderdanen op het podium bij de mannen, eentje bij de vrouwen … maar geen zege. Meer zelfs, ook bij de U23 werd er niet gewonnen en dus keerde het Zwitserse kamp net als vorig jaar zonder zege huiswaarts.

Bij de mannen U23 ging de zege naar de Chileen Martin Vidaurre Kossmann, die daarmee een perfecte 5/5 scoorde. Hij haalde het voor Carter Woods en Charlie Aldridge. Jarne Vandersteen eindigde in die wedstrijd als 25ste, Lukas Malezsewski als 32ste, Arne Janssens als 40ste, Chris van Dijk als 45ste, Tom Schellekens als 51ste, Clement Horny als 53ste, Frits Biesterbos als 69ste, Théo Demarcin als 100ste en Paul Snip als 108ste.

Geen nieuw succes voor Puck Pieterse bij de vrouwen U23. Pieterse won eerder dit jaar in Leogang, maar moest nu de Deense Sofie Pedersen en de Française Line Burquier laten voorgaan. Britt Segers eindigde als 56ste, Dirkje Cox als 58ste.

Volgende week zijn we er weer met een verslag uit het Andorrese Vallnord.

De uitslag van de World Cup MTB in Lenzerheide kan je hier terugvinden.