Best of | World Cup MTB Leogang: waar dromen uitkomen en ruw verstoord worden

Ze is pas twintig jaar, maar werd al wereldkampioene marathon – toch meer iets voor de doorgewinterde coureurs toch? – en toonde na de World Cup MTB in Leogang ook haar volwassenheid naast de fiets. Emotioneel stond thuisfavoriete Mona Mitterwallner kort na afloop van een voor haar teleurstellende race de pers te woord. Dat had ze ook niet kunnen doen, het liefst wilde de renster van Cannondale in het niets verdwijnen en dat de dag zo snel mogelijk voorbij was.

,,Dromen kunnen uitkomen, dromen kunnen niet uitkomen, en ze kunnen in een keer ruw verstoord worden“, sprak Mitterwallner gedesillusioneerd. Zie hierboven de oorzaak van die uitspraak. De Oostenrijks kampioene worstelt áltijd met haar start, maar zo slecht als deze keer ging het nog niet. Ze is slachtoffer van een onhandige valpartij, waarbij ook Anne Tauber (uiteindelijk een DNF) en Emily Batty zijn betrokken.

Bij Mitterwallner is de schade het grootst. Ze moet te voet naar de techzone, die gelukkig dichtbij is. Daar moet flink gesleuteld worden (onder andere aan haar stuur) om de boel weer aan de gang te krijgen. Dat lukt, met een achterstand van twee minuten kan Mitterwallner aan dat wat haar handelsmerk is beginnen: een opmars. Met een tempo dat niet moet onderdoen voor de vrouwen voorin rijdt ze nog naar een vijftiende plek.

In die opmars passeert Mitterwallner ook Lotte Koopmans. Maar pas héél laat. De droom van Koopmans duurt namelijk wat langer. Ook zij heeft vaak moeite met haar start, maar deze keer schiet ze vanaf de tweede rij ijzersterk uit de startblokken. In de eerste paar ronden schuurt ze op het parcours dat haar op het lijf geschreven is zelfs tegen de top tien aan. Dat ultieme resultaat kan de klimgeit van CST-PostNL-Bafang net niet waarmaken, wel finisht ze als achttiende: voor het eerst in haar carrière in de top twintig.

“Heb jij ook wilde plannen vandaag?, Laura?” Boks. “Zeker!” Jolanda Neff schiet als een komeet weg en komt na de startlus als eerste door. Iets te optimistisch, zo blijkt. De Zwitserse zakt terug tot de twintigste plek, maar vecht zich uiteindelijk nog naar een degelijke achtste plek. En Laura Stigger? Die maakt in tegenstelling tot haar landgenote Mitterwallner haar droom wél waar.

In de Cape Epic-tandem met haar teamgenote Sina Frei rijdt Stigger naar de derde plek voor haar thuispubliek, waaronder haar opa en oma. Ook zij vecht na de finish tegen haar tranen. “Ik had kippenvel bij het passeren van de finish“, zegt ze. “Het was fantastisch om samen te werken met Sina. Dit was mooier dan vorig jaar (toen ze ook derde werd) omdat er nu veel meer publiek was. Het was te gek.”

Een vlieggewicht bergop, ultiem aerodynamisch naar beneden. In de strijd om de zege staat er geen maat op Loana Lecomte. Zij won net als vorig jaar de dubbel in Leogang. Een indrukwekkende statistiek: van de 22 starts in een elite-wereldbeker stond de Franse kampioene er 20 (!) op het podium.

De enige die Lecomte nog éven kan volgen is Jenny Rissveds. Na een ronde moet ze lossen en daarna komt haar tweede plek niet meer in gevaar. Ook de Zweedse kan een knappe statistiek voorleggen: na het missen van de manche in Brazilië eindigt ze elke World Cup op het podium. En dat zag ze niet aankomen. ”Begin van de week was ik ziek. Ik lag in bed, twijfelde aan alles en wilde voor de start het liefste naar huis. Deze race heeft me verrast.”

Niet verrassend: een nieuwe podiumplek van Anne Terpstra. De Nederlandse van Ghost heeft steady presteren en het goed kunnen inschatten van haar eigen kunnen tot een kunst verheven. Achter Frei en net voor haar teamgenote Caroline Bohé wordt Terpstra vijfde. Achter klassementsleidster Rebecca McConnell (zevende) en Lecomte staat ze nog steeds derde in de tussenstand.

Een rockrider op wortels: Emeline Detilleux klimt in het wereldbekerklassement op naar de 42ste plek. De Belgische kampioene rijdt in Leogang een steady race, en bekroonde die met een 31ste positie. Haar beste seizoensprestatie tot nu toe.

Hetzelfde geldt voor de Belgische kampioen bij de mannen. Wel iets verder naar voren. Wat heet: Jens Schuermans bekroont zijn uitmuntende shortrace (vijfde) met een negende plek in de hoofdrace. Niet zijn beste resultaat óóit (in 2019 werd hij zevende in Les Gets) maar Schuermans is duidelijk in vorm. “Ik ben erg blij met hoe het seizoen tot nu gaat”, stelt hij naderhand.

Wat het voor Schuermans extra mooi maakt, is de strijd met zijn vriend en landgenoot Pierre de Froidmont. Want, er finishen bijna twee Belgen in de top tien. De Froidmont kan in de slotfase net niet mee met Schuermans en wordt elfde, maar is wel de nieuwe nummer tien in de tussenstand algemeen.

Een andere verhitte strijd tussen twee landgenoten is die van Mathias Flückiger en Nino Schurter. En die gaat om de dagzege. De tijdens de race tot Zwitserse maestro’s gedoopte coureurs geven elkaar geen duimbreed toe. Als twee identiek wiegende pendules rijden ze ronde aan ronde de beklimmingen op. Tot de laatste ronde, waarin Flückiger door nog één keer stevig op de pedalen te gaan staan een klein, maar effectief gaatje slaat op de wereldkampioen. Die moet zo nog steeds wachten op zijn droom van een 34ste wereldbekerzege, wat een nieuw all-time record zou zijn, waar te maken.

Achter de Zwitserse kampioen en de wereldkampioen gaat het lint van (nationale) kampioenen bijna tot aan Schuermans door. Pas op de achtste plek de eerste coureur in een regulier truitje (Luca Braidot). Daarvoor verdelen Alan Hatherly (Zuid-Afrika), Vlad Dascalu (Roemenië), Maxime Marotte (Frankrijk), David Valero (Spanje) en Anton Cooper (Nieuw-Zeeland) de posities.

Dat geeft nog maar eens aan hoe zwaar het parcours in Leogang is. Veel klimmen, steil klimmen. Marotte visualiseert voor de start nog maar eens hóe steil. En dan was er op het pad onder een skilift waar de wind tegen stond (iedere laaglander die bij de naam Ovifat spontaan pijn in zijn benen krijgt weet hoe dat moet aanvoelen). “Tough race”, waren de twee meest gehoorde woorden aan de finishlijn. En dan moeten de twee manches op hoogte (Lenzerheide en Andorra) nog komen. Wij kijken er naar uit. En de coureurs? Die vast ook.