Bezoek | Hoe zou het zijn met … Michiel van der Heijden

Michiel van der Heijden was een van de grootste Nederlandse MTB-talenten actief tijdens het vorige decennium. In 2014 werd hij wereldkampioen XCO bij de U23, waarna hij de overstap maakte naar het SCOTT-SRAM team van Nino Schurter. Daar bleef zijn grote doorbraak echter uit en hoewel hij nog een paar keer nationaal kampioen werd en in 2017 met ritoverwinningen in de Cape Epic en een top 15 op het wereldkampioenschap zeker niet ondermaats presteerde, werd zijn contract na teleurstellende resultaten in 2018 niet meer vernieuwd. Hij ging niet op zoek naar een nieuwe ploeg en verdween uit de schijnwerpers. Wij mochten bij hem op de koffie voor een eerste en exclusief interview met de nieuwe Michiel.

Michiel is net 30 geworden, een leeftijd waarop de meeste professionele mountainbikers nog volop bezig zijn met hun sportieve carrière uit te bouwen. Hij is daarentegen al 4 jaar gestopt, maar zijn palmares is zeker niet van de minste. Zijn carrière begon als nieuweling met een mix tussen mountainbiken en veldrijden. In 2010 werd hij wereldkampioen XCO bij de junioren in het Canadese Mont-Sainte-Anne en ook via het internationale veldrijden kwam hij regelmatig op de televisie. Zo veroverde Michiel in 2012 brons op het wereldkampioenschap CX bij de beloften in Koksijde.

Bij de beloften ging de focus toch steeds meer naar het olympisch mountainbiken, en niet zonder succes. Hij won meerdere wereldbekers bij de beloften en werd ook wereldkampioen XCO U23 in 2014. Het niveau van de top van de beloften leunde (en leunt ook nu nog) heel dicht aan tegen dat van de absolute toppers bij de elite en dus geloofde Thomas Frischknecht, manager van het SCOTT-SRAM team, in de jonge Nederlander en kreeg hij in 2015 een fulltime profcontract met niemand minder dan Nino Schurter en Jenny Rissveds als ploegmaats.

Zijn eerste jaren bij de grote jongens verliepen wat moeilijk, maar zeker hoopvol (met onder andere in 2016 een top 20 in de wereldbeker van zijn geliefde Mont-Sainte-Anne) en mede dankzij zijn gemoedelijke en open persoonlijkheid was hij volledig opgenomen bij de, niet altijd zo toegankelijke, Zwitserse kern van het team. Tijdens de Cape Epic in 2017 reed hij samen met Andri Frischknecht en schreven ze twee etappes, waaronder de slotetappe, op hun naam. Wij maakten toen voor het eerst persoonlijk kennis met de joviale laaglander. Dat jaar werd hij nogmaals Nederlands kampioen in Landgraaf en ook 14de op het wereldkampioenschap in Cairns. In 2018 bleef een vervolg van die goeie uitslagen desalniettemin uit, gingen de resultaten in dalende lijn en was er, tot grote spijt van Thomas Frischknecht, in 2019 geen plaats meer voor de toen 26-jarige Van der Heijden.

Michiel ging niet op zoek naar een ander team en verdween zonder veel rumoer uit de competitiewereld. Wij hielden ondertussen nog regelmatig contact en onlangs gingen we bij hem op de (uitzonderlijk goeie) koffie voor een gesprek, een rit in de formidabele Loonse en Drunense duinen en een bezoek aan zijn goed draaiend eigen bedrijf: Lumbaro.

We bevinden ons in Kaatsheuvel, vooral gekend van het pretpark de Efteling. Dit kleine dorp met een dikke 16000 inwoners, centraal in de provincie Brabant, was ook tijdens Michiel’s profcarrière zijn thuisbasis. Voorzien van een toepasselijk houthakkershemdje (je leest later wel waarom), een loshangende short en een voor technische trails gebouwde Scott Spark komt onze Nederlandse ex-topper de deur uit. Enkel de die-hard crosscountry schoenen en de strakke Oakley bril doen nog denken aan zijn XCO verleden. We krijgen al spijt dat we een hardtail hebben meegenomen, want de glimlach op Michiel zijn gezicht doet ons vermoeden dat er wel eens een paar sprongetjes zullen worden opgezocht.

De vaste MTB route van het nationaal park van de Loonse en Drunense Duinen bevindt zich op een boogscheut van Michiel zijn woonplaats en voor we het weten zijn we vertrokken voor 25 kilometer kronkelende singletracks doorheen bossen en duinen.

“Ik kon altijd een intensieve en best technische mountainbike training doen dichtbij huis. Ook kon ik me hier perfect voorbereiden op de mulle zandstroken van het veldrijden”.

Belangrijk! Om deze route te mogen rijden heb je een MTB-vignet nodig van 14 euro die je hier of op een van de startplaatsen (zoals De Roestelberg) kunt aankopen. Hiermee kun je een jaar lang op alle routes van Natuurmonumenten uit de voeten.

Het concept van de vaste routes in Nederland is eigenlijk wel speciaal en uniek. Allereerst worden de routes goed onderhouden, regelmatig verbeterd op gebied van veiligheid en technische uitdagingen en daarnaast ook dikwijls verder uitgebreid. De kosten daarvan worden voor een deel gedekt door een al dan niet verplicht vignet. Daarnaast zijn de routes exclusief en alleen toegankelijk voor fietsers (tussen zonsopgang en zonsondergang) en zijn die verboden voor wandelaars of andere bosgebruikers. Het resultaat is dat er tientallen mooie uitdagende routes zijn verspreid over gans Nederland, maar de keerzijde van de medaille is dat je elders weinig moogt of kunt gaan mountainbiken.

In de Loonse en Drunense Duinen vind je bos, heide en vooral veel zand. Het is een van de grootste stuifzandgebieden van West-Europa. De wind kan op veel plekken ongestoord waaien en dat zorgt voor een voortdurend veranderend landschap. Sinds 1921 is het gebied beschermd en kunnen we nu, 100 jaar later, nog steeds van de Brabantse Sahara genieten.

“Ik fiets nu uitsluitend voor het plezier. Naast lokale ritjes, trek ik ook regelmatig naar de Belgische Ardennen en in de zomer zoek ik uitdagende trails op in de Alpen”.

We hebben het geluk dat een heerlijke winterzon ons vergezelt. Het is bovendien windstil, waardoor we het zeker niet koud hebben. De zanderige ondergrond is ook mooi meegenomen. Terwijl het in de rest van de Benelux modderhappen is, blijven we hier lekker droog en proper.

Het begin van de vaste route kronkelt zich door de loofbomen en Michiel legt onmiddellijk een stevig tempo op. We zien qua lichaamsbouw weinig verschil met een aantal jaren terug. Het klein beetje verloren spiermassa in de bovenbenen is verschoven naar zijn bovenlichaam en de iets minder uitgemergelde vetcellen kun je waarschijnlijk enkel opmerken in een strak lycra pakje.

Hoewel we fysiek de snelheid goed aankunnen, moeten we alle hens aan dek halen in de bochten. Zonder veel moeite neemt “Michi” als vanouds meters voorsprong in een, op het eerste zicht, makkelijke bocht. Daarna komen we terug in zijn wiel om de volgende bocht weer de aansluiting te verliezen. We worden er op deze manier keer op keer aan herinnerd dat we echt wel met een ex-wereldtopper op pad zijn.

Op de route liggen regelmatig enkele kleine springbultjes, waar je mits goed veel snelheid en de nodige technische skills airtime kunt maken. Je ziet aan zijn stijl en kunnen dat Michiel tot de nieuwe generatie XC-rijders behoort, die veel meer met een fiets kunnen dan gewoon hard op de trappers duwen.

“Technisch kon ik altijd goed volgen, maar het moest voor mij niet altijd extremer en gekker zijn. Ik rij nu trouwens met een dropper post, zo zit dat zadel niet meer in de weg bij afdalingen en kan ik meer spelen”.

Bij SCOTT-SRAM ging Michiel mee op stage in Zwitserland, Italië en Zuid-Afrika. Daar kon hij verder op techniek en het nodige klimvermogen trainen. Het vlakke Nederland gaf genoeg afwisseling om zich optimaal te kunnen voorbereiden voor de wereldbekers.

En voor idyllische landschappen moet je niet altijd op exotische locaties zitten. Het moment dat we uit het bos komen, krijgen we een magnifiek en oneindig zicht op de duinen. We bevinden ons op een steenworp van enkele grote steden zoals ‘s Hertogenbosch en Tilburg, maar hier lijkt het alsof we mijlenver verwijderd zijn van de bewoonde wereld.

Na de korte adempauze leggen we er nog eens deftig de pees op en stuiven we door het zand, we blijven altijd de route volgen, maar als we een shortcut door het mulle zand kunnen nemen dan sleuren we er ons met veel geweld doorheen.

Voor onze fotograaf is het echt prachtig plaatjes trekken.

Maar aan elke uitzonderlijke dag komt een eind, en met het zicht op de laatste zonnestralen eindigen we onze rit. Maar van het bos en de bomen, blijven we in het hout …

We verplaatsen ons naar het industrieterrein in de buurt en stappen “Lumbaro” binnen. In plaats van nog een aantal jaar met een mindere omkadering te proberen om resultaten te halen, besloot Michiel immers direct na zijn carrière met een partner te investeren in een professionele houtzagerij.

“In de periode dat ik naar een nieuw team zou moeten gaan zoeken, kwam de opportuniteit om dit pand over te nemen. Het was een stevige investering, maar we hadden vanaf het begin de machines en de ruimte om kwaliteit te bieden en te groeien”.

Michiel en Rob specialiseren zich in hoogwaardige houtconstructies voor binnen en buiten. Op basis van creativiteit en persoonlijke aanpak maken ze op maat gemaakte overkappingen, unieke designtafels of zelfs een complete buitenkeuken.

“Bij onze eerste projecten waren onze klanten direct heel tevreden en de mond aan mond reclame heeft ervoor gezorgd dat we nu goed veel werk hebben. We zijn 4 jaar bezig en Lumbaro draait echt goed!”

In eerste instantie was de opstart rustig en beredeneerd zodat ze de tijd hadden om stap voor stap hun bedrijf op poten te zetten. Sinds de lockdown wordt er intussen steeds meer thuis gewerkt en geleefd, waardoor er ook veel meer geïnvesteerd werd in verfraaiing van de eigen woning en zo zit Michiel zijn planning de komende maanden meer dan fatsoenlijk gevuld.

Passie, vakkennis en de zin om unieke creaties te maken uiten zich in deze tafel waar een op maat gemaakte glasplaat (geen epoxy dus) de nerven van de boom volgen. Er wordt hierbij rekening gehouden met het leven van het hout bij temperatuur en vochtigheid.

Om de dag af te sluiten heeft Michiel nog een verrassing voor ons. Hij heeft immers, sinds kort, zijn eigen bier dat in een lokale kroeg wordt geschonken en ook als relatiegeschenk voor klanten wordt gebruikt. De houten glazenhouder is natuurlijk van eigen makelij.

“Ik heb nog regelmatig contact met Andri en Thomas Frischknecht en mijn vriendin werkt ook bij Scott. Het competitieverleden is dus nooit ver weg, en ik ben best trots op wat ik heb bereikt. Er is absoluut geen wrange nasmaak”.

Het is knap dat, bij iemand waar sinds zijn jeugd zijn volledige leven in het teken van het fietsen stond, er door een doelbewuste keuze van snel te stoppen geen zwart gat is geweest. Michiel is nog steeds de aangename genereuze persoon die hij was, maar zijn leven bestaat niet meer uit trainen, eten en rusten en de druk van te moeten presteren op wedstrijden. Nu kan er iets makkelijker een biertje in, wordt er niet meer gefietst enkel alleen om te trainen en wordt er al eens te weinig geslapen om een project tijdig af te krijgen. De nieuwe Michiel is dus in essentie gewoon dezelfde, maar in een ander leven.

Meer over Lumbaro kun je vinden op hun website. Michiel zelf kun je volgen op Instagram en informatie over de route kun je terugvinden op onze Komoot-pagina.

Komoot – Jouw route naar avontuur. Komoot is een app voor het vinden, plannen en delen van avonturen. Gedreven door het verlangen om de wereld te verkennen en met behulp van aanbevelingen van vele outdoorliefhebbers, is het hun missie om unieke avonturen te inspireren en voor iedereen mogelijk te maken.