Bike Transalp: een rollercoaster in een prachtige bergomgeving ⋆ Vojo

Er zijn zo van die wedstrijden waar je graag jaarlijks naartoe zou trekken. Voor mij is de Transalp er zo eentje. Elk jaar voert de wedstrijd over een grotendeels ander parcours in de Alpen en de Dolomieten, wat het interessant maakt om telkens opnieuw aan de start te verschijnen. Niet dat ik er bij alle 23 vorige edities bij was, verre van zelfs. Aan het begin van de zomervakantie van 2022 maak ik me op voor mijn derde Bike Transalp, en voor de tweede keer sleur ik mijn schoonbroer Michael mee in het avontuur.

Vorig jaar reden we nog de westelijke route, deze keer doen we de oostelijke route aan. Starten doen we in Lienz, de hoofdstad van Oost-Tirol. Wie wil kan via de organisatie overnachtingen boeken in ofwel slaapzalen of hotels. Daarbij is transport van je bagage helemaal geregeld. Wij boekten zelf onze hotelletjes in de buurt van elke start- en finishplaats en wisten Christophe te overtuigen om voor het tweede jaar onze privé-chauffeur te zijn, zodat we na afloop geen slopende bustransfer moesten maken tussen finishplaats Riva en startplaats Lienz om onze wagen op te halen.

Etappe 1: Lienz – Sillian (65 km, 3000 hm)

Aangezien ik bij de vorige editie toch steeds tegen mijn limiet rondreed, had ik mezelf voorgenomen dit keer wat extra training/fietskilometers te maken voor deze wedstrijd. Hopelijk werpt dit zijn vruchten af en loopt alles de komende zeven dagen wat vlotter.

Lienz, 9u in de ochtend. Het zonnetje schijnt en de thermometer geeft 20°C aan wanneer het startschot van de 24ste Bike Transalp weerklinkt. Van een vlakke aanloop is totaal geen sprake. Honderd meter voorbij de startstreep mogen we meteen zeven kilometer klimmen aan meer dan 10%. Als opwarmer kan dat tellen. We worden wel beloond met een geweldige afdaling over paden met klinkende namen als Peter Sagan Trail en Alban Lakata Trail.

Vervolgens gaat het, weliswaar meer bergop, over licht glooiende wegen langsheen de zuidflanken doorheen de vallei richting Sillian. Het kwik is ondertussen vlotjes boven de 35°C gestegen en we rijden in de blakende zon met weinig beschutting. Ikzelf kan gelukkig goed tegen de hitte, maar rondom mij zie ik een klein slagveld met bikers die langs de kant van de weg smeken naar wat schaduw en verkoeling.

Bij elk bronnetje of elke waterfontein is het aanschuiven om water te tanken en je lichaam wat af te koelen

Bij elk bronnetje of elke waterfontein is het aanschuiven om water te tanken en je lichaam wat af te koelen. Ik wacht aan de tweede bevoorrading van de dag en zie Michael wandelend aankomen, hij is stikkapot en heeft duidelijk ook last van de hitte. Het lijden is echter nog niet voorbij, want er wacht ons nog een klim van tien kilometer alvorens te kunnen afdalen richting de finish waar we afkoeling zoeken onder de bomen naast de rivier.

Daarmee zit de eerste stevige etappe erop, en deze heeft er behoorlijk ingehakt bij Michael. Ook de rest van de Transalp zou niet al te best verlopen voor hem, naar we vermoeden is deze eerste hete etappe daar deels de oorzaak van …

Etappe 2: Sillian – Bruneck (72 km, 2300 hm)

Bij de start wisten we het nog niet, maar achteraf bleek dat ons vandaag een mooie maar heroïsche etappe stond te wachten. Gelukkig is het wat koeler dan gisteren met temperaturen tussen 20-30°C en daar is de meerderheid heel blij mee in het peloton van alweer 550 bikers uit alle windstreken van de wereld. De route loopt verder doorheen hetzelfde dal als gisteren richting Bruneck. De eerste 45 kilometer verlopen over golvend terrein, in deze regio zou je zelfs kunnen zeggen over een vlak parcours.

De finale daarentegen is andere koek. Dan mogen we de Kronplatz oprijden. En daar kijk ik wel naar uit, want dit is toch een klinkende naam in de Dolomieten. 13 kilometer lang klimmen we naar de top van de berg. Alsof die klim op zich nog niet zwaar genoeg zou zijn, had de organisatie ons vooraf gewaarschuwd dat we in de finale – tijdens de slotklim naar de Kronplatz – mogelijk ook met regen en onweer te kampen zouden krijgen.

We zien de donkere wolken al hangen voor we aan de echte beklimming beginnen. Uit die donkere wolken valt al snel regen en halverwege de beklimming is het onweer een feit. Gelukkig heb ik mijn regenvestje mee. Boven op de top worden we opgewacht door de organisatie en wordt ons verteld dat het te gevaarlijk is om verder te rijden en dat de race wordt stilgelegd. De tijd wordt stopgezet aan de tweede bevoorrading van de dag, waar we al voorbij waren.

Sommigen nemen de skilift naar beneden, anderen verkiezen het gemakkelijkste pad dat er te vinden is om naar het dal te rijden. Ik besluit het parcours te volgen, want ik wil de spectaculaire singletrack van 10 kilometer voor geen geld ter wereld missen. Waarschijnlijk door de koude en nattigheid lijkt deze wel een eeuwigheid te duren. Beneden in Bruneck lijkt de aankomst in goud gehuld, met allemaal renners met reddingsdekens rondom hun bibberende lichamen. Ik verwarm me met trillende handen aan de warme kop thee. Nu snel een warme douche opzoeken!

Etappe 3: Bruneck – St. Vigil (37 km, 1900 hm)

Op papier is de derde rit een korte etappe, maar wel eentje met heel wat hoogtemeters. Ongelegen komt ze alvast niet na de verschroeiende openingsrit en de kletsnatte regenetappe van dag twee. De regen is inmiddels verdwenen en er staat alweer een zonnetje aan de hemel. Op de planning: een tweede beklimming naar de Kronplatz. De benen lopen goed en de prachtige beklimming gaat me goed af.

Ik rijd mijn eigen tempo en onderweg geniet ik van het gezelschap van een groepje vrolijke Nederlanders. Michael komt een kleine 10 minuten later boven. We nemen de tijd om even te bevoorraden aan de Concordia-vredesbel, een kunstwerk op de top van de Kronplatz, en uiteraard wat te genieten en foto’s te nemen van verbluffende 360°-uitzichten.

Om het museum van berglegende Reinhold Messner en het zeer tijdsgeestige Lumen Museum voor bergfotografie op de top van de Kronplatz te bezoeken, hebben wij vandaag jammer genoeg geen tijd. We nemen de fantastisch Gassle Trail en dalen via talloze bochten langs de oostelijke berghelling af richting Casola-Gassl.

Daar moeten we nog een venijnig klimmetje van vier kilometer tot de Furkelpass overwinnen en nadien dalen we via een snelle afdaling over bredere bospaden tot aan de finish in St. Vigil. Omdat het een korte rit was, zijn we iets vroeger binnen dan op de andere dagen en kunnen we nog wat genieten van het dorpje.

Etappe 4: St. Vigil – Kaltern (109 km, 2900 hm)

Een lange rit betekent een uurtje vroeger starten – om 8u in plaats van 9u – en eerlijk gezegd, dan is de ochtend héél kort. Er staat ons een rit te wachten die uit drie delen bestaat. De eerste 60 kilometer worden getimed, dan is er een geneutraliseerd stuk van 35 kilometer en dan nog een getimed stuk van 14 kilometer.

De dag start stevig met een 15 kilometer lange klim aan 10%. Vervolgens wisselen de technische afdalingen en beklimmingen elkaar af langsheen de grenzen van het Natuurpark Puez-Geisler, dat deel uitmaakt van de Dolomieten die eveneens UNESCO-werelderfgoed zijn. Zestig (!) kilometer lang hebben we zicht op de typische en o zo mooie rotsformaties. Dit is waarom ik de Bike Transalp zo graag rijd! Tussen die immense bergen voel je je héél klein!

Stilaan gaat het in dalende richting en de temperaturen klimmen weer tot 35°C. We komen in de vallei waar de Isarco-rivier, die zijn oorsprong vind op de Brennerpas, doorstroomt. Langsheen de rivier rijden we doorheen de stad Bolzano. Dit is ook de reden waarom dit stuk geneutraliseerd wordt. We doorkruisen de stad en de organisatie moet anders te veel verkeer stilleggen. En eerlijk gezegd, voor onze eigen veiligheid is dat ook wel beter.

De chronometer start weer bij het verlaten van de stad. We rijden door de zeer warme en typische wijnranken met nog enkele pittige beklimmingen. Ik hoor Michael in de achtergrond alweer vloeken omdat het zo heet is. Ik moet toegeven dat ik het ommetje via Bolzano/Kaltern niet echt goed heb begrepen als je weet dat we de dag nadien weer richting de Dolomieten rijden.

Etappe 5: Kaltern – San Martino (93 km, 2400 hm)

Het profiel van de vijfde rit spreekt boekdelen, er staat een pittige rit voor de boeg. De eerste 17 kilometer is geneutraliseerd en we rijden in grupetto vanuit Kaltern door de warme vallei langsheen de vele appelboomgaarden en wijngaarden richting Cavalese, terug de koelere en ruige Dolomieten in.

Ondertussen zijn we al aan de klim van de dag begonnen. Eigenlijk duurt deze 70 kilometer lang met meer dan 2000 hoogtemeters! De start is alvast mooi met een gelijkmatige klim over een oude spoorweg met veel kleine tunnels. We rijden langsheen Predazzo en draaien af richting de bossen van Paneveggio, waar blijkbaar het perfecte hout wordt gevonden voor het maken van de beste violen uit de wereld.

We doorkruisen vervolgens het Parco Val Venegia waar het echte klimwerk begint en we midden in het park zitten tussen de indrukwekkende rotsformaties met hun karakteristieke scherpe punten (de ‘pale’) en met uitzicht op een groot rotsamfitheater waarin de noordelijke flank van de Pale di San Martino boven het dal uitsteekt.

Dit beeld van soms buitenaardse schoonheid heeft een ongekende aantrekkingskracht op menig bergwandelaar en mountainbiker

Dit beeld van soms buitenaardse schoonheid heeft een ongekende aantrekkingskracht op menig bergwandelaar en mountainbiker. De stenen onder de banden worden ook groter en groter. De laatste kilometers gaan zigzag omhoog via de vele haarspeldbochten tot aan de Passo Rolle waarbij we langs de voordeur van de refugio Baita Segantini rijden. Er komen echter wolken opzetten en we dalen snel de laatste 10 kilometer af richting het pittoreske San Martino di Castrozza.

We zijn net op tijd binnen. De blauwe hemel verandert weer in een gitzwarte waaruit een stevig onweer met regen en hagel losbarst. Ik voel me niet zo goed, heb het ijzig koud en verwarm me aan een warme chocomelk. Ik ben wat verkouden, waarschijnlijk nog van de regenbui op de Kronplatz. Ik rijd snel naar het hotel voor een warme douche en val als een blok in slaap. Na een ‘tukje’ van een paar uur, schuiven we aan bij de pastaparty. De onweerswolken zijn verdwenen, de zon komt er weer door en het asfalt in het dorp is aan het stomen door de warmte van de laatste zonnestralen van de dag. Hoe het weer verraderlijk snel kan keren in de bergen.

Etappe 6: San Martino – Lavarone (117 km, 3000 hm)

De koninginnenrit! We rijden verder richting het zuiden en de ruige Dolomieten maken daarbij plaats voor uitgestrekte landschappen. De eerste 15 kilometer gaan nog golvend op een hoogte van 1500 meter. We krijgen een pad voor de wielen waar de stenen nog slechter liggen dan op de slechtste kasseistroken van Parijs-Roubaix. Recht blijven is de boodschap en de bidons liggen overal.

De afdaling brengt ons naar Canal San Bovo. Daar in de vallei staat veel tegenwind. Ik heb me wat laten vangen en zit alleen, Michael is achteropgeraakt. Beukend door de wind rijd ik tot aan de bevoorrading. Michael komt wat later aansluiten.

De volgende beklimming brengt ons via een mooi en niet te steil pad, naar de prachtige Passo Cinque Croci, op een hoogte van 2000 meter. Tientallen Haflinger-paarden wachten ons op. Een superlange en zeer snelle afdaling brengt ons terug naar de vallei tussen de bekende boomgaarden en wijnranken waar de temperatuur weer vlot boven de 30°C stijgt.

Er volgt een stuk vals plat met opnieuw wat tegenwind tot aan de voet van de laatste klim richting Lavarone. De steile klim ligt in de brandende zon, en eenmaal boven weergalmt de oppeppende muziek van Burn Baby Burn uit de ramen van een geparkeerde auto. De laatste kilometers gaan over de lokale gravelpaden en toffe technischere trails met kleine klimmetjes en afdalingen tot de finish in het roze Giro-dorp Lavarone.

Etappe 7: Lavarone – Riva del Garda (79 km, 2100 hm)

De laatste etappe leidde niet alleen naar de langverwachte eindbestemming, maar ook door een stukje geschiedenis. Ik ken deze etappe trouwens nog van mijn deelname in 2017. Ten tijde van de Eerste Wereldoorlog, meer dan honderd jaar geleden, werd hier op de plateaus van Folgaria, Luserna en Lavarone hard gevochten en werden er ook forten gebouwd. Het is langs die forten dat we vandaag zullen rijden.

Van Carbonare tot Serrada worden via oude militaire wegen al snel 1000 hoogtemeters overwonnen. Michael geraakt snel achterop. De militaire geschiedenistour eindigt met een technisch uitdagend pad en steile afdaling over bospaden en karrensporen naar de Adige-vallei. Een afdaling met maar liefst meer dan 1000 negatieve hoogtemeters.

Wat volgt zijn enkele kilometers op het fietspad naar Rovereto waar ik de kop trek met tientallen ‘uitgebluste’ bikers in mijn wiel

Wat volgt zijn enkele kilometers op het fietspad naar Rovereto waar ik de kop trek met tientallen ‘uitgebluste’ bikers in mijn wiel. Ik geniet, de finish is nabij. In Rovereto begint de 7 kilometer lange klim naar de pas bij Monte Faé. De klim is niet enkel door zijn stijgingspercentages (17-20%) venijnig, op de flanken ervan valt ook geen vlekje schaduw te bespeuren. Michael krijgt een kleine genadeslag en komt al wandelend boven op de top. Maar de finish is in zicht en dus perst hij er nog een laatste keer alles uit.

Niet véél verder wordt de tijdregistratie definitief stopgezet. In de allerlaatste afdaling worden we getrakteerd met prachtige uitzichten op het Gardameer. We zijn weer blij en trots dat we deze prachtige MTB-meerdaagse heelhuids hebben kunnen uitrijden. De uitslag is iets waar we niet echt van wakker liggen, maar toch doen we het misschien iets minder goed dan in 2021. We komen na 40 uur en 4 minuten uit op een 31ste plaats bij de masters. Deze Transalp was mijn negende MTB-meerdaagse, en aan de finish begin ik al meteen te dromen welke nummer 10 zal worden. Wordt het een nieuwe Transalp …

Wil je zelf eens meedoen: de Bike Transalp 2023 zal doorgaan van 9 tot 15 juli en volgt grotendeels de route van 2021 (lees ons verslag van toen: Bike Transalp: een deugddoende wellness! of onze presentatie van de nieuwe route Ontdek hier rit per rit het parcours van de Bike Transalp 2023).

Meer info en inschrijvingen via https://bike-transalp.de/en/