Club La Santa 4 Stage MTB Race: tussen de lavastenen van Lanzarote
Door Juul van Loon -
Een klein uurtje heb ik al onnodig aan het elastiek gehangen. Tijdens de tweede etappe van de Club La Santa 4 Stage MTB Race speelt, als vaker op Lanzarote, de wind een grote rol. Die stond tot nu toe meestal vol tegen, en dus blijven we lang met een eerste peloton bij elkaar. Behalve op de momenten van steile beklimmingen en de voor het eiland zo karakteristieke rotsige trails. Dan is het voorin zitten, of aanhaken en gaten dichtrijden. Dat laatste dus voor mij en nu ben ik er klaar mee. In de aanloop naar de volgende beklimming neem ik de kop. Een bocht later kijk ik om en heb ik ineens een meter of vijftien voorsprong. Huh, wat is dit dan? Doorrijden dan maar?
Waar een groot deel van de wielerwereld, zowel die op de weg, veld als op de mountainbike zich in januari verzamelt in en rondom Denia en Calpe – ik deed daar vorig jaar ook mee aan de Costa Blanca MTB Stage Race – is er ook een andere mooie plek in Spanje om de winter doormidden te breken: Lanzarote, waar een groot sporthotel tekent voor de organisatie van de Club La Santa 4 Stage MTB Race. Dat is, zo weet ik uit ervaring, een niet al te zware, maar wel afwisselende en vooral leuke vierdaagse mountainbikewedstrijd. Twee relatief korte etappes met veel trails, een klimtijdrit en een marathonetappe maken het voor iedereen, zonder al te veel specifieke training, een behapbaar evenement.
Al moet je de ‘4 Stage’ ook niet onderschatten: de parkoersen, zeker die van de eerste twee dagen, zijn snel. Maar dat betekent niet per se makkelijk. Vaste uitdaging zijn de met lavastenen bezaaide singletrails, die je elke etappe veelvuldig tegen zult komen. En dan is er veel los zand en grind, door droogte deze editie veel meer aanwezig dan voorheen. Tja, en dan die wind: die speelt vrijwel altijd een rol op het zo kale eiland, al hebben we deze keer op de tweede etappe na gelukkig perfecte omstandigheden.
Starten doe je altijd op het voetbalveld van sporthal La Santa, dat een paradijs is voor zwemmers, fietsers, hardlopers, triatleten, tennissers en ga zo maar door.
Daarna is het vaak snel tijd voor gravel en smalle paadjes en korte klimmetjes. Omdat de snelheid hoog ligt en de ondergrond zo snel verandert, blijft het oppassen geblazen. Maar vooral: genieten, want het landschap op Lanzarote is bijzonder.
Je rijdt van krater naar krater en dat levert soms prachtige uitzichten op, vaak op de zee met als voorgrond de kleine, lage witte huisjes of een paar palmbomen. Al kom ik aan om me heen kijken in de eerste etappe niet echt toe. Ik doe mee aan de UCI-categorie en alhoewel het startveld – ongetwijfeld ook vanwege Costa Blanca – niet super groot is, is de start chaotisch. Na een kleine tien minuten licht bergop over gravel storten we ons met een peloton van een man of twintig op de eerste zandbak. Al snel is het een wirwar van op- en afstappende, rennende en door los zand zwoegende coureurs. Een kleine tien minuten later probeer ik op de beklimming van de eerste kraterrand de opgelopen schade nog een beetje te herstellen.
Het wordt een etappe stoempen in kleine groepjes. Kop over kop over gravelpaden, van trail naar zandpassage. Dat is in de tweede etappe eigenlijk hetzelfde. Daar verkijk ik me op de eerste trail, word ik gelost uit het peloton maar daarna gered door de wind tegen: de boel valt weer stil. Na dat hectische begin in een grote groep rij ik na mijn hiervoor beschreven ongeplande demarrage ruim tien minuten op kop.
Dan word ik door klassementsleider Ismael Ventura tot de orde geroepen en verlies ik nog wat meer plekken in de snelle laatste twintig kilometer. Of ja, tussen de snelle stukken terug naar La Santa zitten twee erg smerige, steile beklimmingen. Eén gravel, met haarspeldjes. Eén haast rechtuit over harde lavahobbels richting de top van een krater. Dat levert een schitterend beeld op, maar ik zit vooral met mijn neus op het stuur om de zijwind de baas te zijn en het wiel van mijn voorganger te houden.
Dat laatste is in de klimtijdrit van 20 kilometer en 800 hoogtemeters niet aan de orde. Met tussenpozen van twee minuten en een verbod op stayeren is het een strijd van man tegen man. Afgaande op wat ik kan zien rijd ik het eerste gedeelte – gravel met wind in de rug – even hard als de mannen om me heen. Totdat ik op de eerste trail vol op een steen rijd en al meteen voel dat dat niet zo slim was: ik rijd lek. Door een plug ben ik na ruim een minuut weer op weg, maar mijn hoop op een goed resultaat en daarmee mijn moraal zijn weg. Ik rijd de rit net onder maximaal uit. Al zie ik in de laatste anderhalve kilometer ook nog stevig af. Dat is een schitterende, maar bij vlagen steile trail over de rug van de hoogste bergketen van het eiland. Dat het zo’n 600 meter boven zee is, maakt dat überhaupt een bijzondere gewaarwording.
De laatste dag is het menens. Ook nu gaan we richting de 600 meter. Maar voordat we aan die beklimming beginnen, liggen er nog flink wat hindernissen. Opnieuw is de hectiek aanwezig, en het gaat van het ene uiterste naar het andere. Dan vlieg ik door een zandbak en ben ik in de kopgroep mee, dan rij ik me weer onnodig vast en ben ik gelost. Op een beklimming rijd ik terug, maar in de afdaling pak ik het verkeerde spoor en ben ik weer gezien. Denk ik, want vooraan valt het helemaal stil en door stug door te blijven rijden kom ik toch weer in het eerste peloton terecht. Daarmee dender ik over glooiende vulkaantrails en in een gevecht om posities richting de voet van de lange beklimming.
Die rijd ik, met dat wat daarna nog komen gaat in gedachte, op eigen tempo op. Want alhoewel het de laatste dertig kilometer vooral naar beneden gaat, weet ik uit ervaring dat dat allesbehalve makkelijk is. Na de meest technische afdaling van de 4 Stage (over stevige rotsen en met drops) volgt nog een gevecht met de wind en los zand. Gelukkig kom ik alles redelijk goed door en zo boek ik met een vijfde plek mijn beste resultaat van de week.
Het levert me een zesde plek op in het algemeen klassement, en een bak UCI-punten die ik bij de veel zwaarder bezette Costa Blanca Bike Race nooit had kunnen pakken. Maar dat is niet de enige reden dat Lanzarote een mooi alternatief voor een winterbreak is. Dit jaar heeft opnieuw bewezen dat het een niet alledaagse, maar zeer vermakelijke en vooral ook zeer goed georganiseerde vierdaagse mountainbikewedstrijd is. Zeker voor laaglanders die houden van wind en korte beklimmingen.
Meer info via www.clublasanta.com
Foto’s copyright Club La Santa 4 Stage MTB Race