Cape Epic: een droom die voorbereiding vergt!

De Cape Epic is ongetwijfeld de meest prestigieuze MTB stage race ter wereld. Behalve de vele sterren die er aan deelnemen, staat de wedstrijd ook open voor het grote publiek. En zo komt het dat ik in maart zelf zal deelnemen aan dit avontuur en dat een oude droom werkelijkheid wordt! Ik mag daar dan wel dolblij mee zijn, toch huiverde ik ook een beetje bij het lezen van het roadbook. Ik heb dan ook geen keuze meer, ik zal moeten trainen. En dat is niet altijd even makkelijk als je een gezin en een tijdrovende job moet combineren. Daar komt nog bij dat het winter is, ook niet meteen ideaal om de nodige kilometers af te haspelen. Maar niets is onmogelijk, en bij deze wilde ik met jullie delen hoe ik me deze eerste maanden heb voorbereid.

En ja, ik ga het niet verbergen, ik kan van enkele privileges genieten. Het is namelijk zo dat het team van Nino Schurter en Jenny Rissveds, Scott-Sram, net voor de Cape Epic zijn teampresentatie organiseert in Zuid-Afrika, en Vojo werd daarvoor uitgenodigd. En dan ging alles in sneltreinvaart, want het zou stom geweest zijn om niet van deze gelegenheid te profiteren om eindelijk zelf deel te nemen aan de Cape Epic, en niet te genieten van het kostbare ‘media’-ticket waar we over kunnen beschikken. Maar ondanks deze privileges, die ik echt wel naar waarde schat, moet ik natuurlijk nog wel zelf op de pedalen stampen. En dus moet ik me voorbereiden. Goed voorbereiden. Want in zeven dagen 700 kilometer en meer dan 10000 hoogtemeters afleggen, dat kan je niet improviseren.

Jullie kennen mijn pen en mijn foto’s op Vojo, maar hier is het niet de journalist die deze column schrijft, maar wel de gepassioneerde biker van 34, die ook de trotse papa is van een flinke zoon van vier en een dochtertje van anderhalf. Alle ouders die dit lezen, weten hoeveel tijd en ruimte deze lieverds kunnen innemen. En net zoals jullie heb ik een job. Weliswaar een droomjob, dat moet ik toegeven, en ik zou voor niets ter wereld willen wisselen. Maar het is ook een tijdrovende job waarvoor ik mijn lichaam en ziel inzet. In bepaalde periodes klop ik makkelijk dagen van 14 à 15 uur, en dan heb ik het nog niet over de vele verplaatsingen naar het buitenland.

Kortom, het is niet altijd even eenvoudig om trainingen in te plannen in een reeds goed gevuld programma, en soms lijkt het wel een ‘mission impossible’. Alhoewel. Mijn grootvader heeft me steeds gezegd ‘waar een wil is, is een weg’. Dus is de Cape Epic misschien gewoon de ideale gelegenheid om heel mijn leven te reorganiseren. Om mijn dagen beter in te delen en ervoor te zorgen dat mijn gezinnetje er niet te veel onder lijdt, want het bestaat niet dat ik een sporter wil worden die ten koste van alles gaat trainen. Maar ik moet natuurlijk wel op de steun en begrip van mijn naasten kunnen rekenen, anders lukt het niet. En ik profiteer er meteen van om ze daar uit heel mijn hart voor te bedanken!

En er is ook geen sprake van dat ik me mijn kleine pleziertjes ga ontzeggen. Daarvoor eet ik te graag. En ik geniet te veel van een glas wijn of een goed getapt biertje. En dat komt goed uit, want ook mijn teammaat Jeffry deelt deze filosofie. Voor een avontuur als de Cape Epic, is het ook belangrijk om de ideale teammaat te vinden. Dat moet niet meteen de sterkste biker uit je omgeving zijn, maar wel iemand die hetzelfde niveau haalt als jezelf. En liefst iemand die je goed kent. Maar ook dat komt goed uit, want behalve dat we op dezelfde dag geboren zijn, weliswaar met enkele jaren interval, hebben Jeffry en ik in het verleden reeds meermaals samen gefietst. En in wedstrijden, zoals marathons of enduro’s, eindigden we meerdere keren op slechts enkele seconden van elkaar, zonder dat we echt samen reden. Dus daar moet ik me al geen zorgen over maken, tussen ons zal het wel klikken.

Terug naar onze fietsen nu, of beter, naar onze zadels. Want daar moet je natuurlijk heel wat uren op doorbrengen, alvorens zo’n avontuur aan te kunnen vatten. Vanaf november heb ik dan ook geluisterd naar de wijze raad van Jeff Bossler, reeds zeven keer finisher in de Cape Epic. Zijn recept is simpel: het geheim van een goede basisvoorbereiding is om elke dag te sporten. Het eerste wat ik dus moest doen, was me reorganiseren om elke dag een uurtje te kunnen lopen of mijn core stability te trainen. En natuurlijk maakte ik ook heel wat mountainbiketochtjes van anderhalf tot twee uur, of tijdens het weekend zelfs iets langer. Uiteindelijk was het niet zo moeilijk om mijn dode momenten in de dag, of anders gezegd de momenten dat ik wat rond lummelde, beter in te vullen door enkele uren te sporten. Deze momenten vielen meestal rond de middag op weekdagen. En verdorie … het is nog leuk ook! En eigenlijk ben je naderhand best productief als je je hoofd hebt leeggemaakt in het bos!

Ik nam ook een goede beslissing. Voortaan zou ik mijn verplaatsingen niet langer met de wagen, maar wel met de fiets maken, althans als ik alleen was. Dat is niet alleen ecologischer, maar ook beter voor de conditie. Oké, dit is quasi onmogelijk als je de hele dag in das en kostuum moet rondlopen, maar ook al moest ik met dit laatste geen rekening houden, toch heb ook ik me moeten ontdoen van een bepaalde sociale druk. Zo aarzelde ik niet om me per fiets en in fietskledij naar mijn bankier te begeven, of naar andere belangrijke vergaderingen (soms 50 tot 80 kilometer heen en terug). En weet je wat? Dit leidde alleen maar tot sympathie, interesse, vermaak en heel wat bewondering!

Na zes weken volgens dit regime geleefd te hebben, was het tijd om opnieuw contact op te nemen met Charles, mijn coach. Door middel van een inspanningstest zouden we kijken in welke staat mijn motor zich bevond. Goed nieuws: het eerste deel van de voorbereiding, ook al was dit nog maar de basisperiode, heeft zijn vruchten afgeworpen! Alle waarden zijn een stuk beter dan vorig jaar rond dezelfde tijd. Het verdict van de coach schenkt me dan ook het nodige vertrouwen: de weg is nog lang, maar de basis is daar om rustig het vervolg van de voorbereiding voor de Cape Epic aan te vatten.

Op zo’n moment is het belangrijk dat je kan rekenen op een bekwame coach. Het is ook belangrijk dat deze coach begrijpt dat hij hier niet te maken heeft met een kampioen of prof, zodat hij je niet kan overstelpen met de gekste trainingssessies die zowel je lichaam, familie of professioneel leven niet kunnen verdragen. Het doel is om elke training zo optimaal mogelijk te benutten. En dat is best moeilijk zonder een coach. Het is dan ook belangrijk om veel te overleggen met je coach. Als ik een afspraak dien te verzetten of één van de kinderen ziek wordt, of om eender welke andere reden, dan volstaat het dat ik via Facebook een berichtje stuur naar Charles. Hij past mijn schema dan meteen aan zodat mijn trainingsweek toch nog nuttig wordt ingevuld. Zonder een coach voel je jezelf al snel schuldig wanneer je een training hebt moeten overslaan, waardoor je je te nerveus maakt of, erger nog, ontmoedigt geraakt.

Een trainingsschema werkt ook motiverend om toch maar naar buiten te stappen om te trainen, ook al is het koud en nat. Maar zie dit trainingsschema niet als een dwang. Als je echt gepassioneerd bent door de fiets, dan vergeet je echter vanaf de eerste trap op de pedalen de snijdende koude en de pijn in je vingers en gezicht. Je vergeet ook de dagdagelijkse beslommeringen, en je zal er geen spijt van hebben dat je je kont van je stoel hebt geheven en je knusse warme plek hebt verlaten om te gaan trainen.

Daarom volg ik sinds eind december een wekelijks schema waardoor ik eind maart zo goed mogelijk in vorm moet verkeren. In totaal train ik tussen de 8 en 13 uur per week. Dat kan veel lijken, maar trek daar nog het zondagse uitje van drie kwartier vanaf en dan is dit best doenbaar; ook al vraagt het soms wat puzzelwerk in de planning.

Ondertussen vertoef ik samen met Jeffry in Israël om er deel te nemen aan de Samarathon. We kregen de kans om aan deze wedstrijd deel te nemen en we beschouwen ze als een voorbereiding voor wat komen gaat. Ik weet nog niet hoe de Cape Epic zelf zal verlopen, maar ik heb de indruk dat ik nog nooit zo goed reed op dit moment van het jaar als nu. Ik ben eindelijk die vier tot vijf kilogram gewicht verloren die me al een tijdje achtervolgden en waar ik maar niet vanaf geraakte (heb je al gehoord van de geboorterituelen van een jonge vader?). Door dit doel kon ik mijn leven wat beter organiseren, tot mijn professionele leven toe. En ook al rest er nog heel wat werk, dan kan ik de Cape Epic nu al geslaagd noemen. Want ik heb terug wat meer orde en structuur in mijn leven. Tot binnenkort voor het vervolg!