Jens Schuermans: “Bouwen aan mijn toekomstdroom”

Lange reisdagen met tram, trein, vliegtuig en auto zal ik de komende maanden weer meer meemaken dan me lief is. Toch zou ik ze voor niets anders willen ruilen! Het is nu eenmaal één van de (minder leuke) onderdelen die horen bij het leven van een jonge topsporter die er van droomt om ooit, al is het maar voor één dag, de beste mountainbiker ter wereld te zijn. Het nieuwe seizoen staat weer voor de deur en dit is dan ook het ideale moment om met deze column te beginnen. Mijn naam is Jens Schuermans en voortaan geef ik via Vojomag een inkijk in mijn leven waarbij elk facet van het leven als topsporter op mijn zoektocht naar de wereldtop aan bod zal komen.

De reden waarom ik deze column schrijf is tweeledig. Enerzijds schrijf ik dit voor zelfreflectie om nadien de volgende stappen te kunnen zetten en een betere atleet te worden. Maar ik schrijf dit ook om jonge, gemotiveerde atleten een idee te geven van wat het leven van een professionele mountainbiker inhoudt. Er is namelijk zo weinig over geweten en ik wil dit graag delen. Zelf heb ik altijd een goede omkadering gehad, maar toch heb ik steeds iemand rond mij gemist die me de weg kon wijzen in deze wereld. Die leemte wil ik opvullen voor de jongeren die daarnaar op zoek zijn. Als in de toekomst één van die jongeren naar me toekomt om me te bedanken voor mijn raad, dan is deze column voor mij meer dan geslaagd. Ondertussen doe ik er alles aan om de komende jaren ook mijn ultieme droom te verwezenlijken, namelijk één dag de allerbeste mountainbiker ter wereld zijn. Jump on the ride!

Belgisch kampioen

Om ooit op een dag de beste mountainbiker ter wereld te kunnen zijn, valt er natuurlijk een hele weg af te leggen met heel wat tussendoelen. Eentje daarvan is de beste mountainbiker van België zijn. In het verleden zijn er al vele wedstrijden geweest waar ik als eerste Belg de eindmeet haalde. Op nationale kampioenschappen lukte het vaak iets minder goed. Ik heb tijdens het begin van mijn mountainbikecarrière zelfs bij de helft niet eens de start gehaald. Het BK was bij aanvang van vorig seizoen dan ook nooit een doel op zich. Zelfs tot enkele dagen voor het BK was ik er niet echt mee bezig.

Tot ik het parcours ging verkennen met trainingsmakker Kevin Panhuyzen en er een omloop op mijn maat aantrof. Meteen was mijn motivatie om voor de zwart-geel-rode trui te gaan heel wat groter. Sinds die zondag in juli ben ik dan ook de trotse eigenaar van de tricolore trui. Ik moet eerlijk toegeven dat ik tot voor de wedstrijd minder belang hechtte aan het Belgisch kampioenschap – ik keek en kijk nog steeds hoger – maar ik apprecieer de trui elke week meer. De opvallende trui heeft me al vele leuke opmerkingen bezorgd en ik ben steeds trots om elk weekend te mogen strijden in mijn tricolore.

Die nationale trui en ook de vooruitgang die ik in 2017 gemaakt heb, heb ik deels te danken aan mijn nieuwe team, Scott-Creuse-Oxygène-Guéret. Eind 2016 was mijn overgang naar het Franse Creuse-Oxygène nog een stap in het onbekende die de nodige wenkbrauwen deed fronsen, maar ik wist wel beter. De drijvende kracht achter Creuse-Oxygène, teammanager Francis Menut, was mij al heel lang geleden opgevallen. De ene na de andere Franse jeugdrenner werd jaarlijks sterker onder zijn hoede en hij was één van de weinige teammanagers die ik naast het parcours zag staan tijdens nagenoeg elke wereldbeker. Als hij niet naast het parcours was te vinden, zag ik hem steeds bezig aan het afstellen en verbeteren van het materiaal van de renners. Ik heb me deze overstap dan ook nog geen seconde beklaagd. Sterker nog, had ik geweten wat ik nu weet, had ik de stap al veel eerder gezet.

Voorbereiding met een Spaans tintje

De voorbereidingen op dit nieuwe seizoen begonnen eigenlijk al in november 2017 en dat voor het eerst zonder blessureklachten die nagenoeg volledig zijn weg gebleven tijdens de winter, een primeur. Die maand november bracht ik nog al trainend thuis door in het Belgische Limburg waarbij ik ook veel aandacht had voor core stability oefeningen. Een nieuwe toevoeging aan mijn wintertrainingen was mijn winterbasis in het Spaanse Girona.

Velen kennen Girona als een perfecte trainingslocatie voor wegwielrenners, maar in feite is deze regio nog meer geschikt voor mountainbikers. Samen met collega biker en vriend Kevin Panhuyzen huurde ik er gedurende drie maanden een appartement zodat we er ons volledig zouden kunnen focussen op onze sport en trainen in ideale omstandigheden.

Samen werkten we er aan onze basisuithouding en techniek. De trainingen verliepen goed en begin februari stond de eerste uitstap met het team gepland. Eerst trokken we naar het SR Suntour Werx training camp in bikepark La Fenasosa. Daar werden onze vorken en dempers extra gefinetuned aan onze noden als renners. In een discipline overschrijdende omgeving met downhillers, endurorenners en xc-renners (allen gesponsord door SR Suntour) konden we van elkaar leren om het maximale uit onze fietsen en vorken te halen. En uiteraard waren ook de ingenieurs van SR Suntour aanwezig om onze wensen om te zetten in de praktijk, een luxe die zich vertaalde in de best afgestelde fiets waar ik tot op heden mee reed.

Deel twee van de week stond in het teken van de Mediterranean Epic, een vierdaagse aan de oostkust van Spanje. Normaal denk ik op dit moment van het jaar nog niet aan wedstrijden, maar met de eerste world cup reeds op 10 maart gepland, was het noodzakelijk om iets vroeger in vorm te zijn en al wat ritme op te doen. Een meerdaagse kan daarvoor een heel goede training zijn als je het op de juiste manier aanpakt. Ik vatte de Med Epic aan als een intensief trainingsblok om te zien hoe mijn winter verlopen is. Gedurende de ritten werd mijn gevoel op de fiets alsmaar beter en finaal kon ik ook nog met een deftige eindklassering naar huis (Jens werd tiende, nvdr), een bijkomstige opsteker en een goede vertrouwensboost.

Tijdens het laatste weekend van februari stond met de HC-wedstrijd in Banyoles de eerste echte xc-wedstrijd gepland. Ik keek hard uit naar deze klassieker, want met het sterke deelnemersveld zou ik meteen weten waar ik conditioneel stond en aan welke punten ik nog zou moeten werken met het oog op de eerste world cup MTB. Een ontsteking aan de achillespees maakte mijn deelname nog even onzeker, maar op zondag kon ik zonder al te veel last toch de start nemen. Of dat was toch het plan … Net na de start haakten de renners naast mij in elkaar en ik werd meegesleurd. Ik kon een valpartij ei zo na voorkomen, maar een grote groep renners was mij gepasseerd op het moment dat ik echt kon vertrekken. Weg resultaat, maar ik neem vooral het goede gevoel mee van deze wedstrijd.

Nu we eind februari/begin maart zijn, is het ook stilaan tijd om afscheid te nemen van Girona, de stad waar ik de voorbije drie maanden de perfecte omstandigheden heb gevonden om te leven en te trainen. Als het van mij afhangt is dit afscheid niet definitief. I’ll be back for sure! Vooraleer ik op het vliegtuig stap naar het zonnige Zuid-Afrika voor de eerste world cup van het seizoen, maak ik eerst nog een ommetje via Frankrijk om er deel te nemen aan de lokale wedstrijd van mijn team. Stellenbosch moet nog eventjes wachten!

I’ll keep you guys posted!

Het vervolg lees je hier in de tweede column van Jens: www.vojomag.nl/column-jens-schuermans-een-nieuw-seizoen-een-nieuwe-kans

Jens Schuermans volgen kan via zijn Facebookpagina of Instagram