Costa Blanca Bike Race: het ideale recept tegen de winterdip ⋆ Vojo

De mededeling is misschien niet leuk, maar er is helaas niks aan te veranderen. Binnen niet al te lange termijn is de zomer voorbij en wacht ons weer een (vermoedelijk natte) herfst en een (vermoedelijk nog nattere) winter. Voor wie een aanstaande trainingsdip – nee, ook dit jaar gaan je overschoenen koude tenen niet voorkomen – voor wil zijn én als bijkomend voordeel ook nog eens in betere vorm dan ooit aan het voorjaar wil beginnen, hebben we een tip: schrijf je in voor de Costa Blanca Bike Race. Vojomag was er afgelopen januari bij. Al kwamen we door wat onvoorziene weersomstandigheden niet hélemaal van het wintergevoel af.

,,Venga, Venga, Venga!”, hoor ik achter me. Ik zie geen mogelijkheid om op dit pad aan de kant te gaan. Links en rechts opstaande randen, prikkelstruiken aan beide kanten. En ik heb vooral mijn volle focus nodig voor de losliggende keien waar mijn banden allesbehalve soepel overheen stuiteren. De Spanjaard achter me heeft er duidelijk minder moeite mee en wil me zo snel mogelijk voorbij. Z’n ietwat gestresste aanmoedigingen ervaar ik vooral als opjagen en dragen niet echt bij aan dat wat vaak het beste werkt op dit soort trails: ontspannen dalen. Dan schiet me het voornemen dat ik in het vliegtuig op de heenreis heb genomen te binnen. Het is januari, maak je niet druk om tijdverlies of je klassering. Ik wacht geduldig, laat mijn voorganger vervolgens voorbij en ga verder met (te proberen dan toch) genieten van deze prachtige etappe van de Costa Blanca Bike Race.

Hotels, hotels, hotels. ‘s Zomers volgepakt met toeristen, ‘s winters slechts met wat overwinteraars. En heel veel wielerploegen. De Costa Blanca is al jaren een van de vaste plekken waar profs zich voorbereiden op het nieuwe seizoen en onder meer meedoen aan de Ronde van Valencia. Maar, vanuit het bekende Calpe wordt eind januari ook steevast een vierdaagse mountainbike-wedstrijd georganiseerd. De Costa Blanca Bike Race is de ideale winterbreak voor elite-coureurs (want UCI S1-status), maar zeker ook voor fanatieke amateurs die geen half jaar willen wachten tussen hun laatste en eerste wedstrijd.

De streek leent zich er perfect voor. Vanwege de bergachtige omgeving, die bezaaid is met stevige trails en dus die hotels. Want een van de voordelen van de ‘CBBR’ is het hotel-package. Voor een meer dan acceptabel bedrag (iets meer dan 300 euro bij op tijd inschrijven) doe je mee én zit je tijdens de wedstrijddagen vol-pension, op een perfecte locatie. Maar, onderschat het niet: het parcours is aan de stevige kant.

Hoog niveau in Spanje

Ik heb zelf nog nooit op het vasteland van Spanje gekoerst, maar van verhalen van andere bikers weet ik dat ze daar niet vies zijn van technische uitdagingen. Nu bestaan mijn winterse mountainbiketochten voornamelijk uit vlakke paden in het Land van Cuijk waar een wortel of steen die je vering aan het werk zou kunnen zetten zeldzaam zijn. Dus als ik in het vliegtuig naar Alicante zit neem ik me één ding voor: wat er de komende dagen ook voor mijn wielen komt aan gekke trails, ik hou het veilig en blijf ruim binnen de comfortzone. Ook omdat ik voor het eerst ga koersen op mijn nieuwe Orbea Oiz. Rustig wennen aan paden en fiets is het devies en me niet druk maken om tijdverlies of mijn klassering. Ook al rij ik na een paar jaar bij de Masters weer met een elite-licentie.

De terugkeer naar die klasse is cold turkey. Vanaf de start schrik ik van het hoge niveau in Spanje. In de eerste etappe (48km/1600hm) is het in de neutralisatie al aanpoten, en dat wordt er daarna niet minder op. De eerste gravelklim is steil, vind ik dan. De rest van de deelnemers lijkt daar maar weinig last van te hebben. Daarna verandert het parcours in een aaneenschakeling van mooie singletracks. Mijn Orbea doet zijn best, ik heb het idee harder naar beneden te gaan dan ooit, maar links en rechts schieten de lokale Spanjaarden me voorbij. Doet niets af aan de pret overigens, want de omgeving is schitterend. Afwisselend vooral. Links, rechts, op en af: het is blijven zoeken naar ritme en oppassen geblazen.

De steilste asfaltweg van Europa

Ik ben blij dat de tweede etappe een tijdrit is. Daar kan ik, sturend gezien, even op adem komen. Dat is figuurlijk, want het parcours is niet lang (13km/500hm) maar wel heftig. De laatste drie kilometer zijn door de organisatie gedoopt als de steilste asfaltweg van Europa. Of dat echt zo is kan ik niet bewijzen, maar dat het een muur is, is wel zeker.

Ik probeer in de wat vlakkere aanloop, met een leuke start over trappen in de straatjes van Altea, wat te sparen. Met weinig effect. Hoe hard de Spaanse supporters me ook aanmoedigen, ik sta op ontploffen en kruip het laatste stuk omhoog.

Ik doe het in de uitslag gelukkig wel wat beter dan een dag eerder. Ik haal net de top 40, maar UCI-punten (daarvoor is een plek bij de eerste 30 nodig) zijn ver weg en dus besluit ik de koninginnenrit van dag drie (59km/1750hm) met wat beleid aan te pakken. Er zit een wat langere beklimming in, waar ik eindelijk wat ritme vind. Ook de afdalingen zijn wat langer, maar ze blijven niettemin technisch. Ik blijf overeind, behalve als ik na een stukje verkeerd sturen weer op wil stappen en m’n voet verkeerd neerzet en droog omval. Niemand die het ziet, gelukkig.

Een vroege aanslag op de mentale weerbaarheid

De eerste drie dagen hebben we kunnen fietsen onder een mooi zonnetje, bij een temperatuur van zo rond de 20 graden. Ik ben optimaal aan het genieten. Waar ik normaal meestal in camper, tent of slaapzaal verblijf tijdens meerdaagse wedstrijden, kan ik nu genieten van Hotel Diamante in Calpe. Dat is volledig bekend met fietsers. Er verblijven meerdere profploegen (waaronder DSM). Je fiets mag op je kamer en het buffet is zowel ‘s ochtends, ‘s middags als ‘s avonds om je vingers bij af te likken. Nadeel: om ook met wat gewichtsverlies thuis te komen na de CBBR is wat discipline nodig.

Na de laatste etappe laat ik me aan het buffet in ieder geval volledig gaan. Onverwachts gaat er deze dag al een grote hap uit het jaarbudget van mijn mentale weerbaarheid en dat vraagt om het toegeven aan verzachtende verleidingen als frieten, vet vlees en ontelbaar verschillende toetjes. Die ochtend regent het bij de start licht, maar met een temperatuur van zo’n 12-13 graden lijkt een windjack in de achterzak voldoende. Het gros van de coureurs neemt niks mee, en een enkeling zie ik met regenjas, beenstukken en overschoenen. Dat zal wat overdreven zijn, denk ik.

Verkeerd gedacht. Al na 200 meter merk ik dat er veel water op het parcours ligt, en dat dat koud is. Op zich nog geen probleem, want op de paden en wegen door de buitenwijken van Calpe is het koud krijgen onmogelijk. Het gaat in de eerste helft van deze relatief korte etappe (35km/1000hm) vooral omhoog en hierbij is steil wel het codewoord. Maar hoe hoger we komen, hoe meer ik me zorgen begin te maken over de laatste tien kilometer. Die gaan vanzelfsprekend vooral naar beneden. Inmiddels is het veel harder gaan regenen en de temperatuur ruim onder de 10 graden gezakt.

Natte sneeuw en een ijskoude spray

Die zorgen zijn terecht. Voor zover ik nog niet zeiknat ben, zorgen de korte asfaltstroken aan het begin van de afdaling daar wel voor. Regen verandert op het hoogste punt in natte sneeuw, water blijft op de weg liggen en zorgt voor een ijskoude spray. Die eist al snel slachtoffers. Ik haal enkele coureurs in die zitten te rillen op de fiets en geen controle meer hebben over hun lichaam. Een andere concurrent is midden in het bos bij een seingever gestopt, niet wetende wat hij met de kou aanmoet. Bij de verzorging zie ik zeker vijf tegenstanders stoppen en een auto induiken.

Tussen het proberen te blijven trappen en de toch ook nog wel lastige trails veilig beneden komen, probeer ik helder te blijven denken. Ik moet hoe dan ook naar beneden, en over asfalt is misschien wel kouder dan onverhard. Oftewel: ik blijf zo goed en zo kwaad als het gaat het parcours volgen. Inmiddels begint de kou ook in mijn lichaam zijn tol te eisen. Het is kilometers aftellen, wachten op korte stukjes omhoog waar je weer iets kan opwarmen. Al hebben die weer als nadeel dat je moet schakelen. En dat is er met koude vingers niet makkelijker op geworden.

Een voordeel: ik haal veel meer in dan ik ingehaald word, dus dat houdt me mentaal aan de gang. Al ben ik daar totaal niet blij mee als ik eindelijk de finish passeer. Ik weet niet hoe snel ik naar het hotel moet fietsen, waar ik in mijn hotelkamer gelukkig een bad heb. Oef.

Dat ik het koude gevoel waarvoor ik Nederland deze week ben ontvlucht deze dag twee keer zo heftig over me heen krijg, is snel vergeten. Ik stijg door het uitfietsen van de vierde dag (terwijl veel anderen dus opgeven) nog stevig de top 40 van het klassement in, al is het onvoldoende voor UCI-punten. Gelukkig heb ik ook nog een aantal dagen bijgeboekt in Hotel Diamante. Tijd om wat bij te trainen en optimaal te profiteren van de mooie omgeving en met, gelukkig, mooi weer.

Costa Blanca Bike Race 2024

De inschrijving van de Costa Blanca Bike Race voor 2024 (25-28 januari) is inmiddels geopend. Dat kan tot 10 september aan het meest aantrekkelijke tarief voor 305 euro inclusief hotelovernachtingen en buffet.

Meer info via www.fivecontinentsrace.com