Crosscountry | De Belgische top blikt voor- en achteruit!
Door Jan Geys -
Aan de vooravond van de openingsmanche van de Benelux Cup werd op de mijnsite van Beringen voor de eerste keer een Bikers Party georganiseerd. Voor Vojo de ideale gelegenheid om aan de start van het nieuwe xc-seizoen eens te polsen hoe het kruim van de Belgische eliterenners de winter beleefd heeft en wat hun doelen zijn voor dit nieuwe seizoen.
We kunnen er niet omheen, Githa Michiels (34) is ‘on fire’ aan dit seizoensbegin met overwinningen in Cyprus en Marseille (en de volgende dag kwam daar ook nog Beringen bij). Githa mag dan ook de spits afbijten: “Het seizoen had niet beter kunnen beginnen. Cyprus was al geweldig en Marseille was helemaal super. Vooral omdat ik daar ex-wereldkampioene Pauline Ferrand-Prévot wist te verslaan, wat toch niet min is, want wees maar gerust dat ze er na een moeilijk 2016 terug staat. Ook bij mij liep 2016 niet zoals gewenst. Wat een verschil met dit jaar, nu alles wel vanzelf lijkt te gaan. Misschien dat ik me vorig jaar in de aanloop naar de Spelen te veel gefocust heb op resultaten en nu niet. Sowieso heb ik dit jaar minder stress, want dit is geen olympisch jaar. De winter was nochtans moeilijk met die lange onzekerheid en de zoektocht naar een team. Gelukkig besliste Versluys toch om individueel met me verder te gaan, iets waar ik zeer dankbaar voor ben, want anders had ik niet geweten hoe het verder had gemoeten. Ondanks mijn vroege overwinningen is het de bedoeling om tegen de wereldbekers nog een tikkeltje te verbeteren. Momenteel zit ik dan ook in een zwaar trainingsblok. In de aanloop naar die wereldbekers is er dit jaar ook geen plaats voor een zijstapje als de BeMC. Vorig jaar reed ik daar wel één etappe mee, maar ik vind het dan erg dat ik de volgende dag iedereen moet achterlaten. Dat is gewoon niet leuk, zowel niet voor mij als voor de organisatie. Ik mik dit jaar dan ook volop op crosscountry en hopelijk mag ik over enkele jaren in Tokio opnieuw van het olympisch avontuur proeven.”
Jens Schuermans (Scott-Creuse-Oxygène)
Misschien wel de meest verrassende transfer van deze winter was die van olympiër Jens Schuermans (24). Hij ruilde het ter ziele gegane Versluys-team in voor het bij ons relatief onbekende Franse team Scott-Creuse-Oxygène. “Dit lijkt misschien een kleine ploeg, maar het is wel de tweede Franse ploeg na BH-KMC, en het was trouwens één van de twee ploegen die mijn voorkeur genoot. Ik had al gemerkt dat ze heel serieus bezig zijn en nu, na enkele maanden bij de ploeg, kan ik enkel zeggen dat ik heel blij ben met mijn keuze. Neem nu de Coupe de France in Marseille onlangs. We waren daar aanwezig met maar liefst drie mecaniciens, een kinesist, een fotograaf en onze manager … En tijdens de afgelopen winter hebben we ook al drie stages achter de rug. Ook qua techniek leer ik hier enorm bij. Ik profiteer dan ook volop mee van de Franse knowhow, een knowhow die wij in België niet hebben, die me terug naar een hoger niveau zou moeten stuwen na mijn blessureleed van de afgelopen jaren. Ik wil dan ook de aansluiting maken bij de top twintig in de wereldbekers. De Olympische Spelen vorig jaar waren een fantastische ervaring, maar zelf zou ik in de toekomst op de volgende Spelen mijn persoonlijke ambities waar willen maken, wat niet gelukt is in Rio.” Hoe hoog die ambities liggen, weet enkel Jens zelf, maar zijn blik was veelbetekend.
Kevin Panhuyzen (Habitat)
Net voor Beringen liep Kevin Panhuyzen (22) bij een stomme val een barst op in zijn sleutelbeen, en dus was onze eerste vraag hoe het met hem ging en of hij de volgende dag zou starten in Beringen. “Tuurlijk dat ik start,” antwoordt Kevin ons met een grote lach. “Ik woon hier twintig kilometer vandaan, dus ik denk er nog niet aan om niet te starten. Onze ganse ploeg (Habitat, waar Kevin een nieuwkomer is in 2017) zit momenteel in Bad Säckingen, maar Ruben en ik hebben er op aangedrongen om hier in Beringen te mogen starten. Zo vaak krijgen we niet de kans om in eigen streek te rijden. Mijn sleutelbeen doet wel pijn, maar het is niet zo erg dat ik niet kan mountainbiken. Het enige wat ik niet mag doen, is vallen (wat hij ook niet deed, want Kevin reed een prachtige wedstrijd die hij afsloot op een tweede plaats)! Ach, ik zal er niet teveel achterstand mee oplopen, want de vorm is goed. 2016 verliep niet zoals gewenst. Het was pas vanaf juni dat het beter begon te draaien en ik heb dan ook veel ambitie voor het komende seizoen. En waarom zou een top vijftien in de wereldbeker niet lukken …”
Didier Bats (CST-Sandd-American Eagle)
Ook Didier Bats (24) versierde na afloop van het vorige seizoen een transfer, en nog niet de minste. Vanaf 2017 rijdt Bats namelijk onder de hoede van niemand minder dan Bart Brentjens, de eerste Olympische kampioen mountainbike. “Deze ploeg is echt een toffe bende. Soms is er wel een taalbarrière, met Yana Belomoina die enkel Engels spreekt en Margot Moschetti die enkel Frans spreekt, en ik ben zowat de enige die alle talen meester is. Margot is dan ook eerder stil, maar als je tegen haar begint bloeit ze helemaal open. Mijn seizoensstart was best druk, met onder meer de Costa Blanca Bike Race en de Afxentia Stage Race, maar ik ben wel iemand die veel wedstrijdritme nodig heeft. Natuurlijk betekent rijden voor zo’n grote ploeg ook dat je minder je eigen programma kunt rijden, maar erg vind ik dat niet. Vorig jaar heb ik ook een uitstapje gemaakt naar de weg, met onder meer een 23ste plaats in de Druivenkoers in Overijse, en ik krijg meermaals de vraag waarom ik daar niet verder in ga. Ik houd echter niet zoveel van de mentaliteit op de weg, die toch mijlenver ligt van die in het mountainbiken, en mijn hart kiest dan ook voor de mountainbike.”
Bart De Vocht (KTM-Bike Vision)
Door het verdwijnen van het Versluys-team, moest ook Bart De Vocht op zoek naar een nieuw team. De 24-jarige Kempenaar vond die bij KTM-Bike Vision. “Door een combinatie van factoren was vorig seizoen geen groot succes. Ik heb toen te weinig gerust en was te vermoeid. Ik heb er echter uit geleerd voor de toekomst en ik wil dan ook terug aanknopen met die zeventiende plaats die ik in 2015 behaalde in de wereldbeker in het Tsjechische Nove Mesto. In de Benelux heb ik me in het verleden al bewezen en ik mik dit jaar dan ook op die wereldbekers en de Hors Categorie-wedstrijden. Ook enduro vind ik geweldig. Zo reed ik in het verleden al de EWS-manches in Finale Ligure en Valberg. Maar ondanks dat enduro me goed ligt, is dat meer iets voor op het einde van het seizoen. Marathons liggen me dan weer minder, want na drie uur gaat bij mij het licht uit. Crosscountry’s hebben dus de voorkeur en ik houd wel van deze levensstijl; wat mij betreft doe ik de komende tien jaar niets anders.”
Jeff Luyten (4Bikes)
Van links naar rechts: Didier Bats, Jens Schuermans, Kevin Panhuyzen en Jeff Luyten.
Voor het minst leuke verhaal van de avond zorgde dan weer Jeff Luyten (24, rechts op de foto). “Een blessure houdt me momenteel aan de kant. Alles wijst op een vernauwing in een bloedvat, maar de onderzoeken hebben tot hiertoe nog geen resultaat opgeleverd. De komende weken staan er dan ook nog enkele onderzoeken gepland. Door die vernauwing kan ik niet intensief sporten en daardoor draaide het vorig seizoen niet lekker. Ik kan wel mijn basisconditie onderhouden, maar niet meer dan dat, zodat ik van zodra er een oplossing gevonden is snel terug naar mijn topconditie kan toewerken. Maar ik laat mijn hoofd niet hangen, daar ben ik nog te jong en gemotiveerd voor. Ik wil mijn talent ook niet zomaar weggooien en nu al opgeven.”
Ruben Scheire (Habitat)
Als laatste laten we Belgisch kampioen Ruben Scheire (25) aan het woord, die in 2016 zijn beste seizoen tot hiertoe optekende. “Vorig seizoen was het seizoen van de bevestiging. Eindelijk kwam het er allemaal uit. En mijn deelname aan de Olympische Spelen heeft ook veel veranderd. Zo krijg ik sindsdien veel meer erkenning. Een ander wauw-moment beleefde ik op diezelfde Spelen, toen José-Antonio Hermida, mijn grote idool waar ik naar opkeek, me na afloop kwam zeggen dat ik een sterke wedstrijd had gereden. Na Rio had ik het echter moeilijk om mezelf te motiveren om opnieuw te beginnen trainen. Ik zag geen doel waarom ik zou trainen. Men had me daar in de aanloop naar Rio voor gewaarschuwd en ook al kon ik dit vooraf moeilijk geloven, toch overkwam het me. Twee maanden duurde het vooraleer ik terug een beetje zin kreeg om te trainen, net op tijd dus voor het nieuwe seizoen. En nu dat nieuwe seizoen voor de deur staat, kan ik eindelijk beginnen genieten van mijn Belgische driekleur, want daar was in de periode rond de Spelen geen tijd voor.”
Als we één ding onthouden van deze avond tussen de Belgische top, dan is het dat deze jonge generatie (op Githa na schommelen hun leeftijden tussen de 22 en 25 jaar) torenhoge ambities heeft voor de toekomst. Ruben Scheire vatte het mooi samen: “We mogen dan wel concurrenten zijn, we zijn toch vooral een hechte groep vrienden die tot dertig seconden voor de start nog samen staan te lachen. En als er tijdens de wedstrijd al eens een akkefietje is, dan praten we dat meteen na de wedstrijd uit. We zijn dan ook een generatie die samen naar de top moet toewerken en wie weet mag België in Tokio dan terug drie renners afvaardigen.”
Een terugblik op de Benelux Cup in Beringen vind je hier: www.vojomag.nl/een-terugblik-op-de-benelux-cup-van-beringen