Eens Chemins du Soleil, altijd Chemins du Soleil!

Frankrijk is voor Belgische en Nederlandse toeristen een zeer populaire bestemming en dat geldt ook voor de Belgische en Nederlandse mountainbikers. Het bewijs daarvan is dat ze, sinds de eerste editie in 2003, in grote getale afzakken naar de Chemins du Soleil. Voor zij die de laatste vijftien jaar op een andere planeet moesten gewoond hebben, geven we nog mee dat de Chemins du Soleil zich gedurende drie dagen afspeelt ergens tussen de Provence en de Alpen. Alvorens we de belevenissen van onze eigenste reporter op jullie loslaten, polsten we al eens bij enkele laaglanders naar de reden waarom de Chemins du Soleil zo populair is.

Al kunnen we ons de reden zelf al wel voorstellen, want iedereen die de streek tussen startplaats Taulignan (in de Drôme, op een half uurtje van het gekendere Montélimar, de nougat weet je wel) en aankomstplaats Gap (Hautes-Alpes) een beetje kent, weet dat er daar prachtige paden liggen te wachten in de warme gloed van de zon. Chemins du Soleil staat in het Nederlands dan ook voor ‘paden van de zon’. En dat kunnen brede paden zijn zoals hier tussen de wijnranken.

Maar hoe hoger je klimt, hoe technischer het allemaal wordt. De paden in de Chemins hebben nu eenmaal de reputatie van ruw en bonkig te zijn, zo van het harde kaliber. Aan de aankomst zal je dan ook niet meteen onder de indruk zijn van je gemiddelde, want dat zal eerder rond de 10 km/u liggen.

De paden in de Chemins du Soleil hebben de reputatie van ruw en bonkig te zijn

Dat ondervonden ook de vrienden Stijn en Bram tijdens de eerste etappe. “Negen uur hebben we over die eerste rit van negentig kilometer gedaan,” aldus Stijn. “Ik heb nog nooit zo hard afgezien.” “Toch wel,” lacht Bram, “vorig jaar hebben we nog harder afgezien.”

Die Bram Van De Kerkhove uit Leuven mag gerust één van de trouwste deelnemers aan de Chemins du Soleil genoemd worden, want hij is er dit jaar al voor de elfde keer bij. Naast de prachtige paden en singletracks die we al eerder aanhaalden, ligt dit volgens hem ook aan de niet te kloppen prijs-kwaliteitverhouding. Honderdtachtig euro ‘all inclusive’ voor drie dagen afzien is dan ook een prijs die je niet snel zal tegenkomen in andere toeristische brochures!

All inclusive betekent in de Chemins du Soleil slapen in je eigen tent, die je wel zelf dient op te stellen. Ook het ontbijt en avondeten, inclusief een heerlijk glaasje wijn, zijn inbegrepen. En natuurlijk niet te vergeten, we vallen in herhaling, de paden …

Te voet gaat het dan ook soms makkelijker dan op de fiets, zoals Evelien Hofmans hier bewijst.

“Kijk rond u,” lacht Chris Discart ons toe, “dan begrijp je meteen waarom ik terugkom. Vorig jaar heb ik de Chemins du Soleil uitgereden op de fiets van mijn vrouw, omdat mijn zadelpen gebroken was. Maar dat was geen al te best idee, dus hopelijk loopt dit jaar wel alles van een leien dakje.”

Oké, slapen doe je dan wel in een tent, maar dat maakt volgens Stijn, William en Bram net de charme uit van de Chemins du Soleil. En dat kunnen we enkel maar beamen, want in welke wedstrijd zit je ’s avonds nog met 800 man samen rond de tafel? Je hoeft ook niet bang te zijn voor wilde feestjes en nachtlawaai in het tentenkamp van de Chemins du Soleil, want de meesten trekken zich rond negen uur ‘s avonds al stilletjes terug in hun tent. De moorddadige paden en het fenomenale gemiddelde hakken er dan ook stevig in. Of misschien zit het schandalig vroege startuur (7u) er ook wel voor iets tussen …

Nederlanders kwamen we echter opvallend weinig tegen dit jaar. Gelukkig was daar de Nederlandse Fanny van Maanen om onze dag goed te maken, al hadden we haar liever in andere omstandigheden tegengekomen. Fanny had er immers net de brui aan gegeven toen we haar in de verkeerde richting de berg zagen afrijden. De lift naar de finish kwam dan ook net op tijd. “Ik ben compleet leeg,” zegt ze. “Ik rijd hier samen met mijn Belgische vriend Gael, maar hij is te sterk voor me. Deze laatste col is er te veel aan voor mij.”

Haar vriend Gael hadden we trouwens al eerder tegen het lijf gelopen. En ook niet in de beste omstandigheden, want Gael improviseerde in de plaatselijke fontein van Châtillon-en-Diois zelf een manier om zijn pijnlijke knie te ontlasten.

Nochtans was het koppel goed voorbereid aan de Chemins du Soleil begonnen en hadden ze de week voordien ook de Raid des Terres Noires al achter de rug. We zagen ze dan ook aan een zeer gelijkmatig tempo de eerste rit afhaspelen. “Maar misschien zou het leuk zijn als Fanny volgend jaar een damesduo kan vormen met iemand van haar niveau,” aldus Gael. Hij steekt dan ook niet onder stoelen of banken dat ze volgend jaar maar wat graag willen terugkomen, wat Fanny meteen beaamt. “Absoluut, kijk hoe mooi het hier is …”

Ook pijnlijke knieën bij Kristien Achten, die hier samen met haar partner Tim op een lift zit te wachten. De winnares van de Transvésubienne (waarvan je hier haar avonturen kan nalezen) wilde geen risico’s nemen door hier de rest van haar seizoen in gevaar te brengen. De Chemins du Soleil uitrijden zal dan ook voor volgend jaar zijn!

Belgen kom je overal tegen tijdens de Chemins du Soleil. Plonzend in het water …

Rustig op een bankje …

Bij de kiné …

Maar gelukkig ook op of naast de fiets …

Terug echter naar de kern van de zaak en onze zoektocht naar het antwoord waarom de Chemins du Soleil zo populair is. We weten al dat de wedstrijd een onklopbare prijs-kwaliteitverhouding heeft en daarvoor een heuse all inclusive aanbiedt, maar er moet toch nog meer zijn dan dat, niet?

In de Chemins du Soleil heb je de keuze uit twee formules, Rando Raid of Raid Elite, en deze speelvogel Jan Philippens en zijn vrienden kiezen bewust voor de elite-categorie. “Op die manier vermijden we de ochtendlijke files op de singletracks. Wel moet je er dan ook de nachtrit op donderdagavond bijnemen. Op zich niet erg, want die nachtrit is echt wel leuk. Maar dat betekent ook wel dat je pas na middernacht je tent kan opzoeken en door de adrenaline die nog door je lijf giert, kan je maar moeilijk de slaap vatten. Als je dan enkele uren later al terug aan de start moet staan voor de eerste echte etappe, moet je wel even doorbijten.”

Guy Van Den Bogaert (is het aan de ‘bollekes’ op mijn trui dat je wist dat ik een Belg ben?), die ook niet aan zijn proefstuk toe is in de Chemins du Soleil, kiest dit jaar dan weer wel bewust voor de Rando-formule. Hij neemt er de ‘bouchons’ in het begin van de rit dan ook graag bij, want zo is er meer tijd om te genieten van het landschap.

Jan en zijn vrienden rijden trouwens allen met een stevige endurofiets, al was die in het geval van Jan niet stevig genoeg. Ook hem moesten we wegens een kapot achterwiel een lift geven naar de finish in Gap. “Met banden onder de 900 gram kom je dan ook niet in ons vriendengroepje,” lachen ze nog.

Die zwaardere fiets betekent misschien meer pijn bergop, maar ook meer plezier bergaf

Trouwens in het wit herkennen we hier Pieter Gysel, de Belgische bondscoach van de shorttrackers. Voor Pieter zijn de etappes een tikkeltje te lang, want hij verkiest eigenlijk enduro boven een marathonraid, maar zijn lach verliest hij er niet bij. “Al gebeurt het wel dat ik soms foert zeg, vooral als het steil bergop gaat,” lacht hij. “Ik loop dan liever omhoog, want rijden kost me te veel energie.”

Ook de Waaslanders Luc en Leslie zijn niet aan hun proefstuk toe in de Chemins du Soleil. Voor Tommy, in het midden, is het wel de eerste deelname. Maar of ze nu al vier of slechts één keer hebben deelgenomen, ze zijn het unaniem eens dat de singletracks hier geweldig zijn. “Al mag je je ‘wandelschoenen’ niet vergeten,” aldus Luc. Verder nemen ze vooral de tijd om te genieten en met elkaar te zeveren. “En om elkaar dan en dan eens dood te rijden,” voegt Leslie lachend toe.

Voilà, dat moesten we nog weten, want het is net die vriendschappelijke en familiale sfeer die ervoor zorgt dat eens je van de Chemins du Soleil geproefd hebt, je er voor altijd aan verslaafd zult zijn. Ook al helpen al de andere aangehaalde redenen natuurlijk ook wel.

Afspraak binnenkort hier bij Vojo voor het vervolg van de Chemins du Soleil met het wedervaren van onze reporter Julien Delaet, die samen met zijn teammaatje tweede werd in de eindstand bij de elites.

UPDATE: Het verslag van onze reporter Julien Delaet lees je hier: www.vojomag.nl/raid-vtt-les-chemins-du-soleil-van-de-provence-naar-de-alpen