Eerste test | Bulls Wild Edge Team Di2: marathonjager

Twee seizoenen geleden kreeg het team een nieuw speeltje ter beschikking: de Bulls Wild Edge. Dit jaar kreeg het model een lichte update waarbij vooral de link werd aangepakt. Bij sommige bikers hinderde deze namelijk aan de dijen. Samen met ex-(Bulls-)renner Thomas Dietsch mochten we in de Alpen een tocht maken met de nieuwste versie. We deden dit op de paden van de MB Race; met het oude model reden we in het verleden al in eigen streek rond.

Het frame

Sommige zaken veranderden niet op de vernieuwde Wild Edge. Denk maar aan de positie van de achterdemper die nog steeds onder de bovenbuis zit zodat er ruimte is voor twee grote bidons, wat van vitaal belang kan zijn in een marathon. Een ander groot voordeel is dat je op die manier makkelijk aan de lockout kunt, moest je geen remote hebben op het stuur.

De ophanging is van het 4 Bar Linkage type, net als op de vorige versie van de Specialized Epic. Deze ophanging staat erom bekend zeer actief te werken en comfortabel te zijn, maar ze is wel gevoelig voor pompende bewegingen. Verderop zullen we zien dat er tussen de theorie en de praktijk toch steeds wat marge is. De veerweg bedraagt 100 millimeter.

Het frame is wat lichter geworden met een constructie die voortaan voor 100% uit carbon is, inclusief de twee kleine links van de achterdemper. Het frame kreeg speelsere en hedendaagsere lijnen dan de vorige versie, die soms wat vergeleken werd met een oude Scott Spark. Het gewicht van het frame, inclusief de achterdemper, schommelt volgens Bulls rond de twee kilogram, waarmee ze zich in het klasgemiddelde situeren.

Een subtiele aanpassing merken we aan de links, die compacter geworden zijn. Dit op vraag van sommige bikers die klaagden dat hun dijen er tegenaan kletsten. Ook de bouten werden onder handen genomen en de lagers kregen nieuwe afmetingen om het geheel betrouwbaarder te maken. Het is duidelijk dat het een pluspunt is om mensen ter beschikking te hebben die veel rijden om je producten te verbeteren.

Leuk detail: de zadelpen heeft een diameter van 27,2 millimeter … of toch bijna! Het gaat hier om een afgeplat model dat vervormt om de kleine trillingen op te vangen. Deze zadelpen verlangt wel dat er een wig in wordt gemonteerd om de zadelpen vast te zetten. De zadelpen is eigen aan Bulls en we vinden ze ook terug op de Black Adder (ziehier onze test), een duurdere hardtail uit het gamma. De aanwezigheid van de ‘wig’ maakt het wel wat lastiger om de hoogte van het zadel te regelen, maar ook niet te.

Het frame van de Bulls Wild Edge is voorzien van een pat waar een voorderailleur kan gemonteerd worden, moest je liever met een dubbel kettingblad op pad gaan. En dat houdt steek gezien het programma waar de fiets voor bedoeld is. Hierdoor worden de schakelstappen van de cassette kleiner, zonder dat het bereik in gedrang komt. En dat is belangrijk wanneer je lange beklimmingen, snel bollende wegen en afdalingen moet aaneenrijgen.

Geometrie

Ook de geometrie wijzigde. Zo werd de reach langer (443 millimeter in de maat 48/M) en de liggende achtervork korter. Niet extreem kort, want deze meet nog steeds 445 millimeter, maar we komen hier wel van 460 millimeter op de oude versie. Vandaag vinden we deze lengte enkel nog op sommige e-bikes, maar ook dit houdt steek. Zo zorgt de ‘lange’ achtervork ervoor dat de fiets bergop voldoende tractie heeft en dat de fiets stabiel is.

Bulls blijft zeer conservatief wat betreft de balhoofdhoek. Volgens de huidige trend bedraagt deze 69 graden of minder voor XC/marathon, maar Bulls kiest voor 71 graden. Dit zorgt voor een levendige cockpit, maar men loopt wel het risico dat de Bulls Wild Edge zich niet meteen op zijn gemak zal voelen in zeer technische afdalingen. Iets om op te letten tijdens onze test.

Versies en prijzen

Een van de sterke punten van Bulls is de prijs-kwaliteitverhouding. Ook hier is dat het geval, want het instapmodel van de Wild Edge gaat voor 2999 euro over de toonbank. In dat geval heb je recht op een Shimano SLX-montage, een Reba-vork en aluminium wielen en onderdelen; het frame is wel identiek aan dat van de topmodellen.

Vervolgens klimmen we met de XT Di2 (5199 euro) en Sram XX1 Eagle (5799 euro) al snel boven de 5000 euro. Deze laatste zien we niet zo vaak op een Bulls verschijnen, want het merk is normaal zeer trouw aan Shimano. Nu kon men echter niet meer weerstaan aan de lokroep van de 1×12.

Onze Wild Edge Team Di2 is het topmodel met een Shimano XTR Di2, DT Swiss XRC1200-wielen (met een breedte van 22,5 millimeter), carbon onderdelen van FSA en een RockShox RS-1-vork. Deze laatste zien we niet zo vaak meer sinds de SID weer in al zijn glorie is hersteld. Het gerucht gaat trouwens dat de nieuwe Wild Edge in 2019 zal afgemonteerd worden met een Fox-vork … net zoals de fietsen van het team die reeds zijn overgestapt op de vorken van de concurrentie. Het Team-model heeft een prijskaartje van 6599 euro, wat best gepeperd is. Maar als we in deze categorie de fietsen van de concurrentie bekijken, dan komen we nog duurder uit, tot zelfs enkele duizenden euro’s extra voor een gelijkaardig onderdelenlijstje.

Bulls Wild Edge Team Di2: de terreintest

We haspelden onze eerste testrit met de Bulls Wild Egde Team Di2 af in het gezelschap van de grote (zowel qua lengte als qua palmares) en sympathieke Thomas Dietsch.

Onze eerste vaststelling: dankzij zijn pluimgewicht is deze fiets een bom bij het accelereren en klimmen! Zeggen dat hij alleen rijdt, is natuurlijk wat overdreven, maar dit is toch een van de explosiefste fietsen waar we al mee gereden hebben. Met een SAG van 25% (wat klassiek is) hebben we geen last van een pompend effect, zelfs niet wanneer we de achterdemper niet blokkeren. De afwezigheid van een remote lockout voor de achterdemper wordt trouwens niet gemist. Voor de voorvork is er wel een en dat vinden we voldoende.

Op de kleine schokken voel je dat de trillingen verzacht worden en dat de fiets zeer comfortabel is. Dit is deels ook te danken aan de zeer flexibele zadelpen, wat eerder een uitzondering is op een full suspension. Gezien het programma van de fiets is dit best een goede keuze.

Maar van zodra de schokken wat groter worden, springen we toch op en neer en het verschil met een comfortabele hardtail of een softail als de BMC Team Elite is meteen niet meer merkbaar. Aangezien we geen last hebben van pompende bewegingen, verlagen we de druk tot een SAG van 30 en zelfs 35%. En dat bleek een goed idee, want hierdoor werd de fiets comfortabeler wanneer we op het zadel blijven zitten. Ook de grip in technische beklimmingen werd beter, zonder dat de vering inzakt bij het trappen op de pedalen.

Nadat we dit goede compromis gevonden hebben en bergop zijn explosieve temperament ontdekten, vragen we ons af of we hem ook bergaf volledig los zullen kunnen laten? Helaas, het antwoord is nee. Op vlakke singletracks is de Bulls Wild Edge wendbaar, levendig en zeer aangenaam. Maar van zodra het steiler naar beneden gaat en het allemaal wat serieuzer wordt, is het de fiets die te kort schiet.

Het gewicht van de fiets zit ver naar voren en de achtervering lijkt niet de hele veerweg te benutten. Het lijkt wel of de achtervering de grote schokken enkel verzacht in de plaats van ze daadwerkelijk te absorberen. En dan is er nog de vrij rechte balhoofdhoek. Niets van dit alles helpt echt om je op je gemak te voelen in de steilste passages of bij het nemen van grote obstakels.

Het nog fijner afstellen van de veringen (door middel van enkele volume spacers, …) zou misschien nog wat soelaas kunnen brengen, maar alles helemaal oplossen doet dit niet. De meeste xc-fietsen lijken tegenwoordig bergaf meer en meer op een endurofiets en we zijn het dan ook niet meer gewend om met dichtgeknepen billen de afdaling in te gaan of we het wel zullen halen …

Verdict

De Bulls Wild Edge is een beetje zoals Dr Jekyll en Mr Hyde: super wanneer het bergop gaat, maar met een eigenzinnig karakter bergaf. Je zou kunnen zeggen dat hij zijn job doet voor datgene waar hij voor ontworpen is: te weten fysisch zware (berg)marathons die niet uitzonderlijk technisch zijn. Zelf vinden we dit echter een vrij Germaanse visie op het marathongebeuren, want bij onze oosterburen zijn de marathons technisch nu eenmaal niet altijd even veeleisend. Maar wanneer je ook denkt aan een wedstrijd als de MB Race, die van de deelnemers en fietsen toch een zekere technische bagage verlangt, wordt het verhaal anders. In vergelijking met de hedendaagse xc-fietsen die wel over deze eigenschap beschikken, is het contrast groot, wat in onze ogen niet in het voordeel spreekt van de Bulls Wild Edge. Iedereen moet natuurlijk voor zichzelf uitmaken waar hij of zij naar op zoek is. Moest hij toch voldoen aan jouw criteria, dan is zijn prijs-kwaliteitverhouding een zeker pluspunt.

Meer info op https://www.bulls-bikes.com