Eerste test | Unno Dash & Unno Burn: “Museumstukken? Nee hoor, Vojo heeft ze getest!”

Unno was vorig jaar het onderwerp van gesprek na de aankondiging dat het merk met ultra exclusieve carbon frames, die ook nog eens volledig in Spanje geproduceerd worden, op de markt zou komen. Na een lange ontwikkelingsfase, te wijten aan het perfectionisme van oprichter César Rojo, zijn de eerste modellen nu eindelijk in de productiefase beland. Een zeer gelimiteerde productie uiteraard! Vojo kreeg de kans om met zowel de Unno Dash (130 millimeter veerweg, 29″-wielen) als de Unno Burn (27,5″, 160 millimeter veerweg) een eerste testrit te maken.

We bevinden ons in een van de buitenwijken van Barcelona waar César Rojo in een voormalige fabriek een loft betrekt voor startups. Zijn hoofdbezigheid is Cero Design, een studiebureau dat voor heel wat grote namen in de fiets- en motorwereld (denk maar aan Intense en KTM) werkzaam is. Daarnaast laat hij zijn creativiteit ook nog los op Unno, een fietsmerk zoals geen ander dat ernaar streeft om de ultieme carbon fiets te produceren.

Unno is de vrucht van al het opzoekingswerk van César Rojo en de zijnen en het moet een uithangbord zijn van al hun knowhow. Want rendabel kan je dit ietwat gekke project in dit stadium moeilijk noemen. Maar het is wel uitermate interessant voor de ongeveer twintig ingenieurs die bij Cero Design aan het werk zijn om steeds bij te leren. En het is ook zo dat er nieuwe ideeën komen bovendrijven.

Van R&D over verschillende tests en het maken van de mallen tot de productie, alles gebeurt hier in Barcelona. En op al die vlakken werd er heel veel aandacht besteed aan de kleinste details, of het nu om de gebruikte materialen, de technische keuzes of het productieproces gaat. Massaproductie is dan ook niet de opzet; van elk model verschijnt jaarlijks een gelimiteerde oplage van maximaal 50 stuks. Uiteraard hangt daar een zeker prijskaartje aan vast, in dit geval één van 5000 euro … per frame wel te verstaan! Dit is heel duur, maar ergens ook begrijpelijk wanneer je het vergelijkt met sommige frames die amper goedkoper zijn, maar wel met grote massa’s geproduceerd worden in Azië.

Op termijn is het de bedoeling dat Unno een compleet gamma zal aanbieden, bestaande uit 5 modellen en gaande van een XC-hardtail tot een DH-fiets. Momenteel zijn er twee modellen klaar voor productie: de Unno Dash (links), een pittige all-mountain met 130 millimeter veerweg en 29″-wielen, en de Unno Burn (rechts), een exclusieve endurofiets met 160 millimeter veerweg en 27,5″-wielen. De volgende op de lijst is de Unno Ever, een DH-fiets die vanaf april verkrijgbaar zal zijn. Daarna volgen de Unno Aora, een XC-hardtail die we in juli mogen verwachten en de Unno Horn, een XC-full suspension die op de planning staat voor september 2018.

Unno Dash

Moest je ooit al iets gehoord of gezien hebben over Unno, dan is de kans groot dat dit foto’s waren van de Dash. Deze 29er met 130 millimeter veerweg diende als prototype om de eerste Unno-frames te ontwikkelen en om de ophanging te testen. Wij gingen trouwens met een prototype op stap, want sindsdien heeft de fiets nog enkele wijzigingen ondergaan, voornamelijk aan de afwerking en aan enkele productiedetails. Voor deze prijs moet dan ook alles perfect zijn.Zelfs op de brute carbon versie mogen we de afwerking al perfect noemen. De seriemodellen zijn voorzien van een speciale vernis die bijzonder duurzaam zou moeten zijn. De carbon vezels, die door geen enkel ander merk in de fietsindustrie gebruikt worden, werden geproduceerd door Mitsubishi. Ze beschikken over uitzonderijke mechanische eigenschappen waardoor de frames van Unno bijzonder licht zijn zonder dat de stijfheid in het gedrang komt. Het frame van de Dash weegt dan ook minder dan twee kilogram, stel je maar eens voor!

De ophanging mag dan wel een beetje aan een VPP-ophanging doen denken, toch gaat het hier om een door Unno zelf ontwikkelde en gepatenteerde dual link-ophanging.

De ophanging van de Dash werd geoptimaliseerd zodat ze kan gecombineerd worden met een luchtdemper waarvan de kracht van de demping lichtjes afneemt wanneer nodig, regressieve demping genaamd. De fiets moest polyvalent zijn en het pompend effect zo klein mogelijk ondanks een aanbevolen SAG van ongeveer 35%. Hij moest ook zo optimaal mogelijk presteren met een enkelvoudig kettingblad van 32 of 34 tanden.

Tot slot moeten we ook even stilstaan bij de zeer aparte geometrie van de Unno Dash en het feit dat hij slechts in één maat verkrijgbaar is: een grote Medium/Large. Deze zou geschikt moeten zijn voor bikers van iets minder dan 1m70 tot iets meer dan 1m90. De reach van 455 millimeter en de korte stuurpen maken het plaatje compleet. Dit laatste mag trouwens geen verrassing heten als je weet dat César Rojo de Forward Geometry van Mondraker heeft ontwikkeld.De balhoofdhoek van 65 graden mogen we gerust heel vlak noemen en de Unno Dash is voor een 29er full suspension uitgerust met een zeer korte liggende achtervork van 430 millimeter. Het balhoofd ligt zeer laag en daardoor komt de stuurhoogte overeen met die van een 27,5″. Dit is dan ook geen fiets om eventjes mee naar de bakker te fietsen.

Unno Burn

De Unno Burn is in zekere zin de gespierde tegenhanger van de Dash. Hij heeft meer veerweg (160 millimeter tegenover 130) en 27,5″ wielen die volgens het merk beter geschikt zijn voor enduro.

Het prototype waarmee we onze test zouden afleggen, werd door César Rojo volgehangen met sensoren om vanop afstand heel wat parameters te meten van onze tester Nico Casteels, een uitstekend piloot en een potigere kerel dan César zelf die normaal de testruns aflegt. Bij onze terugkeer verkondigde César Rojo vol trots dat we nog ver verwijderd waren van de waarden die hij laat optekenen wanneer hij de fiets tot het uiterste drijft. Volstrekt normaal natuurlijk wanneer je weet dat hij nog op het allerhoogste niveau meedraaide in het DH-circuit en ooit nog ploegmaat was van een jonge Greg Minnaar en Matti Lehikoinen! We hoeven dan ook niet te vertellen dat Rojo weet hoe hij zijn creaties moet testen. En toch hebben we de Burn en de Dash niet gespaard. Ze mogen er dan wel als een kunstwerk uitzien, toch zou het jammer zijn om ze in de garage te laten staan onder een dikke laag stof. Ze verlangen er nu eenmaal naar om stevig uitgelaten te worden.

Unno Dash & Unno Burn: de eerste test

Het is altijd bijzonder als je met een zeer exclusieve fiets op stap mag gaan en we hadden twee halve dagen om de ene run na de andere af te leggen op de prachtige endurotracks in de omgeving van Barcelona. Nico aan het stuur van de Burn en ondergetekende op de Dash. Beide fietsen zien er prachtig uit en als we een vergelijking mogen maken met de automobielwereld, dan doen ze ons denken aan merken als Pagani of Koenigsegg die net als Unno een mengeling zijn van artisanaal en hoogtechnologisch meesterschap.

Beginnen doen we op enkele vlakke paden, afgewisseld met kleine klimmetjes. Beide fietsen voelen licht aan en bollen vlot, al is het niet zo dat je ze vanaf de eerste seconde meteen onder controle hebt. De geometrie is al bij al niet zo extreem (we zijn ver van een Nicolaï Geometron), maar de fietsen vereisen zelfs bij lage snelheid een harde hand.
Van zodra we kunnen, storten we ons vol overgave in de afdalingen en slalommen we tussen de cactussen. We hebben geen keuze, een Unno is gemaakt om snel te gaan. Maar daarnaast is hij ook heel stijf en niet echt vergevingsgezind. Fouten maken is dan ook uit den boze, geconcentreerd blijven is de boodschap. En je voelt elke steen en elke schok.

De Unno Burn doet ons denken aan sommige high-performance ski’s, althans voor zij die er de spieren en techniek voor hebben, want zij die niet goed voorbereid zijn en enkel maar wat willen paraderen met de luxueuze latten zullen van een kale reis thuiskomen. Zo ook met de Burn. Al is hij niet enkel geschikt voor een zekere elite, maar een goede technische bagage en ervaring helpen wel om ten volle van hem te genieten.Dankzij zijn 29″-wielen is de Unno Dash iets vergevingsgezinder op ruw terrein. Het nadeel van de kortere veerweg (in vergelijking met de Unno Burn) weegt niet op tegen de voordelen van de grote wielen. Maar de Dash vergt dan weer iets meer van de bestuurder om de bochten te nemen, wat niet echt onlogisch is.De vering maakt op beide fietsen indruk. Ze is niet al te actief bij lage snelheid en zelfs vrij hard in het begin, maar van zodra je sneller begint te rijden werkt ze geweldig. Een opeenvolging van schokken wordt probleemloos opgevangen. Niet om de berijder te sparen, maar wel om in alle omstandigheden grip en contact met de grond te behouden. Dit doet denken aan het rijgedrag van downhillfietsen. Ook die zijn niet bedoeld om de berijder te sparen, maar wel om zo snel mogelijk naar beneden te rijden.De runs volgen elkaar op en onze indruk wordt steeds bevestigd. Op beide fietsen wordt de minste impuls meteen overgebracht naar de fiets, of je nu accelereert of van richting wilt veranderen. Maar zoals zo vaak heeft dit ook een schaduwzijde …Zolang je het ritme die de piste je oplegt kan volhouden, is het gevoel formidabel. Onze chrono’s op Strava logen er dan ook niet om, ook al kenden we deze pistes niet (al komen we uiteraard niet in de nabijheid van de tijden van César …). Maar het vreet wel de nodige energie … en opgelet wanneer je een klop van de hamer krijgt, dan krijg je een heel ander verhaal.Als we na afloop nog wat napraten met César, vertelt hij ons dat de fietsen nochtans niet tot de stijfste op de markt behoren. Het is dan ook het geheel dat de Unno’s zo veeleisend maakt: de werking van de veringen, de geometrie en sommige onderdelen (denk maar aan de stijve Enve-wielen). Ze zijn er niet om de oneffenheden te verzachten …

Verdict

Wow, dit is het genre test waar je niet ongeschonden uitkomt. De Unno Dash en Unno Burn sturen dan ook alle input van het terrein door naar de bestuurder, wat van hen een soort prototype maakt dat vrij te koop is en gehonoreerd werd voor dagelijks gebruik. Maar kan het wel anders? Bij Unno is alles navenant: tot in de puntjes uitgewerkt, extreem, extravagant, … Het is zoals gaan eten in een driesterrenrestaurant waarbij de smaken, geuren, texturen en alles wat we voorheen kenden of dachten te kennen opnieuw in vraag wordt gesteld. Heerlijk gewoon dat zulke dingen ook bestaan in het mtb-milieu. Dit is gewoonweg een harddrug!

Wil je meer weten over de fietsen van Unno … of ben je reeds helemaal overstag gegaan en zou je er eentje willen bestellen, neem dan hier een kijkje: https://www.unno.com