Engadin Bike Giro: in hogere sferen

In de zomer van 2019 werd rond het mondaine Zwitserse Sankt Moritz de vierde editie van de Engadin Bike Giro gereden. De Engadin-vallei is behoorlijk hooggelegen en deze mtb-meerdaagse komt dan ook nooit onder een hoogte van 1700 meter, wat voor ons laaglanders wel even aanpassen is. De streek is een waar bikeparadijs en ook de vaste uitvalsbasis van de Zwitserse nationale MTB-ploeg. Dankzij de datum – eind juni – en het parcours is deze driedaagse een ideale opener van de zomervakantie!

Rit 1: Corviglia – Sankt Moritz: 23 km / 550 hm

Op vrijdagmiddag stond er een tijdrit op het programma om de debatten te openen. Waar de voorgaande jaren gestart werd aan het meer van Sankt Moritz (1790 meter) en we naar een hoogte van 2500 meter moesten klimmen, had men dit jaar het plan opgevat om te starten op de Piz Nair (3014 meter) en af te dalen naar Sankt Moritz dorp, om dan terug 350 hoogtemeters te overbruggen naar Salastrains. Door de vele sneeuwval van de voorbije winter lag er echter nog te veel sneeuw op de Piz Nair en waren er te veel lawinevelden waardoor de proloog met 4 kilometer (van 27 naar 23 kilometer) werd ingekort. We gaan dus van start op een hoogte van 2500 meter en duiken meteen de WM-trail in.

We starten om de 30 seconden van elkaar. De eerste trail is normaal flowy en niet echt moeilijk, maar door enkele overgebleven sneeuwresten ligt het begin er soms verraderlijk bij, met enkele bijna valpartijen tot gevolg. Ongeveer 450 hoogtemeters lager komen we op een schotterweg uit. Net op dat moment kan ik de rijder voor mij inhalen en word ik op mijn beurt ingehaald door de renner achter mij. Ik slaag erin om binnen de tien seconden te blijven van de renner die me inhaalde en volg zo goed en zo kwaad mogelijk zijn lijnen. In sneltempo gaat het naar het laagste punt van de proloog. Eenmaal bij het meer van Sankt Moritz volgen enkele kilometers singletrails met korte klimmetjes en afdalingen. Vervolgens gaat het door het centrum naar de start van de bobsleebaan, de oudste en enige in de wereld die natuurlijk gekoeld wordt. We volgen de bobsleetrack tot beneden om daar aan de slotklim naar Salastrains te beginnen.

Op de klim naar Salastrains haal ik samen met de renner die bij mij was gekomen nog enkele renners in. Het eerste stuk is redelijk steil om daarna aan 6-7% verder te klimmen naar de top. Eenmaal aan een grote antenne aangekomen, volgt een laatste singletrail van enkele honderden meters en nog een laatste inspanning van 300 meter bergop over een licht oplopende skipiste. Aangezien we hier op 2000 meter zitten, valt dat behoorlijk tegen en is het snakken naar lucht. Ik rijd uiteindelijk de 14de tijd scratch en doe er 2’45” langer over dan dagwinnaar Thomas Litscher.

Rit 2: Silvaplana – Silvaplana: 77 km / 2200 hm

De eerste marathonetappe is buiten enkele kleine aanpassingen identiek met die van de voorgaande jaren. Het hoogteprofiel leert ons dat er in het begin van de rit drie kleinere klimmen zitten en dat we pas na 49 kilometer aan het echte werk zullen beginnen met een klim van 750 hoogtemeters. Starten doen we deze tweede dag aan het meer van Silvaplana. De eerste kilometers verlopen vlak waarna we een grindweg inslaan waar de eerste klim begint. Aangezien er behoorlijk wat XC-renners aan de start staan die UCI-punten willen scoren (waaronder ikzelf), wordt er van de eerste meter ingevlogen.

Boven op de klim rijdt de leider in het algemene klassement, Thomas Litscher, een honderdtal meter voor een groepje van een achttal man uit. Ook ik zit bij dat groepje. De eerste afdaling is een mooie singletrack waarna we uitkomen op een gedeelte van de proloog van gisteren. Na 16 kilometer passeren we in Pontresina, aan de voet van de Berninapas, de eerste bevoorrading. Hier volgen we een flowy singletrack met af en toe een steiler stuk. Op deze klim krijg ik wat last van mijn maag door het gelletje dat ik enkele minuten daarvoor in de bevoorrading snel naar binnen had geduwd.

Samen met een Zwitser moet ik vooraan de rol lossen, wat tactisch niet supergoed is aangezien er daarna een lange bijtrapafdaling volgt over een brede grindweg. Toch staan we al snel aan de tweede bevoorrading in Bever. Daar begint de lange klim die ons naar een hoogte van 2500 meter zal brengen.

Eén van de voordelen van in deze streek traag te fietsen, is dat de uitzichten hier grandioos zijn.

Op deze klim bekoop ik mijn snelle start en is het omhoog kruipen. Eén van de voordelen van in deze streek traag te fietsen, is dat de uitzichten hier grandioos zijn. De laatste 200 hoogtemeters lopen over een singletrack. Hierna volgt een korte afdaling met enkele passages door de sneeuw tot een bergrestaurant waar de organisatie een bevoorrading heeft voorzien. De organisatie heeft in elke bevoorrading drinkbussen staan met Isotone drank of water, een topservice met dit zonnige weer.

De voorlaatste klim is maar drie kilometer lang waarin we 250 hoogtemeters moeten overwinnen over een brede grindweg. Door het gebrek aan zuurstof is dit echter een echte kruisweg. Eenmaal boven volgt er een kort stukje afdaling tot in Corviglia waar gisteren de proloog startte. Daar nemen we de flow trail, een 4 kilometer lange trail met uitzicht over de vallei en de meren. Veel tijd om te genieten hebben we niet, want de kombochten en sprongetjes volgen elkaar snel op. Eenmaal beneden volgt nog een laatste bevoorrading en klim voordat we aan de slotafdaling naar de finish kunnen beginnen. Inmiddels is het ieder voor zich en is het eenzaam afzien tussen de bergen. De slotafdaling loopt in het begin zeer snel en eindigt met een stukje door het bikepark.

De laatste loodjes wegen het zwaarst en dat was met de tegenwind in de laatste kilometer langs het meer van Silvaplana – dat zwart ziet van de kiters en windsurfers – letterlijk te nemen. Na 3u50′ kom ik afgepeigerd over de finish gebold. De etappe werd gewonnen door de Duitser Sascha Weber.

Rit 3: Silvaplana – Sankt Moritz: 64 km / 2200 hm

Na zo veel en goed mogelijk te hebben uitgerust, staan we om 9u00 terug klaar voor de laatste etappe. Het eerste deel van het parcours is opnieuw relatief vlak. Net zoals in de tijdrit op dag 1 moet de organisatie een achttal kilometer schrappen en het parcours grondig wijzigen door de sneeuw die nog aanwezig is in het hooggebergte. Het oorspronkelijke plan om over de Suvretta Pass (2620 meter) te rijden, wordt dus gecanceld. In de plaats daarvan zal er een 15-tal kilometer – waaronder de grote klim – identiek zijn aan gisteren.

Net als gisteren gaan we van start aan het meer van Silvaplana. Met een wegrenner als Heinrich Haussler op kop wordt het tempo direct de hoogte ingejaagd. Plots verlaten we het snelle grindpad naast het meer en draaien we steil omhoog. Een eerste klim van een 200 hoogtemeters is perfect om de groep uit te dunnen. Ik voel direct dat de rit van gisteren nog in de benen zit en beslis om meer mijn eigen tempo te rijden. Na een tiental kilometer zit ik in de tweede groep waar ik aan de rekker hang.

Op een technische afdaling met enkele krappe bochten en veel rotsen en wortels moeten enkele renners voor me van de fiets en wordt de groep nog eens uitgedund. Eenmaal beneden volgt een stuk van tien kilometer dat voorbijvliegt. We passeren nogmaals onze startplaats waar ook de bevoorrading ligt. Hierna volgt een klim – deels over grindpaden, deels over singletracks – van een 15-tal minuten. Eenmaal aan de tweede bevoorrading kan het echte werk beginnen. Eerst moeten we een steile weide omhoog waar we de groepjes voor ons bijna kunnen aanraken. Via een korte afdaling staan we wat verderop aan de voet van de lange klim die we nog kennen van gisteren.

De laatste klim is zeer kort maar steil en ligt op de Via Engadina, een historisch wandelpad dat verschillende dorpen met elkaar verbindt.

Door de parcourskennis kan ik hem mooi indelen en het klimmen gaat me dan ook beter af dan de dag voordien. Ik moet wel een Duitser laten gaan en kan op mijn beurt een Zwitser lossen. Verder verloopt het parcours identiek als de dag voordien, maar daar waar we gisteren de flow trail namen, slaan we nu de WM trail van de tijdrit in. De laatste klim is zeer kort maar steil en ligt op de Via Engadina, een historisch wandelpad dat verschillende dorpen met elkaar verbindt. Er zit ook af en toe een wandelstuk in vanwege trapjes omhoog of rotsen.

Eenmaal boven blijven we even op dezelfde hoogte en ligt het pad bezaaid met grote stenen. Ik rijd met een hardtail, wat op dit stuk niet echt een comfortabele keuze is. Na enkele minuten laveren tussen en over de stenen biedt de afdaling zich aan, het begin is ruig met losse stenen en haarspeldbochten. Eenmaal we het bos induiken, ruilen we de stenen voor wortels. De hele afdaling tot in Silvaplana bestaat uit singletracks, een mooie afsluiter van deze meerdaagse! Ik finish in 3u39′ op plaats 13; de etappe werd opnieuw gewonnen door Sascha Weber die ook het eindklassement op zak steekt.

In 2020 vindt de Engadin Bike Giro plaats van 10 tot en met 12 juli. Meer info via engadin-bike-giro.ch.

Foto’s copyright Engadin Bike Giro