Epic Israel 2017: een MTB-Challenge in het Heilige Land

Na een geslaagde generale repetitie eerder dit jaar in de Costa Blanca Bike Race moest ik niet lang nadenken toen ploegmakker Hans Becking me vroeg om samen met hem deel te nemen aan de Epic Israel 2017. Met de positieve ervaringen van mijn deelname in 2016 nog in het achterhoofd, met Jens Schuermans als maatje, was alles snel geregeld om af te zakken naar het noorden van Israël. En dat deden we met een doel. Na het geweldige seizoen van Hans en ikzelf die ook weer beter op dreef was, wilden we de leiderstrui weer mee naar België brengen. #teambarends had er zin in!

Als aanloop naar de wedstrijd konden we dankzij de organisatie genieten van enkele Israëlische culturele klassiekers. Om het voor ons mountainbike-minded gezelschap interessant te houden, had men er wel voor gezorgd dat de bike nooit ver weg was. Een rondleiding in Jeruzalem met de fiets, de Dode Zee en de Sugartrail in de woestijn van Judea dienden als opwarmer voor de wedstrijd. En bij temperaturen die in de woestijn opliepen tot 45°C was dat best intensief.

Geen gemiddelde toeristenuitstapjes dus. Het deed ons wel inzien dat men in Israël veel inspanningen verricht om de fiets in de schijnwerpers te zetten! Maar stilaan wordt het hoog tijd om af te zakken naar de startplaats van de Epic Israel, waar we drie dagen het beste van onszelf zullen geven in de omgeving van de Hula Valley, Mount Hermon en de Galilee en Golan bergketens.

“Waking up …”

Ons doel was duidelijk, maar in een meerdaagse wedstrijd zijn er zo veel variabelen dat je toch steeds een gezonde spanning voelt richting de start van de eerste etappe. Gaan we gespaard blijven van pech? Hoe verteer ik de eerste etappe? Wat met de warmte? Een antwoord daarop zouden we echter snel genoeg krijgen.

De Epic Israel is een aangename wedstrijd met een familiale sfeer in het rennerspaddock, maar daar moet je wel vroeg voor uit de veren: het ontbijt wordt om 5 uur geserveerd en gestart wordt er om 7 uur; de twee laatste etappes zelfs om 6u30! En Hans en ik zijn nu niet bepaald vroege vogels …

Maar goed, het startschot van de eerste etappe werd gegeven en het uitgebreide peloton bikers trok zich op gang voor 80,5 kilometer en 1620 hoogtemeters. Geen walk in the park, zeker met de kennis van vorig jaar in het achterhoofd. Toen was de eerste etappe behoorlijk ruw, met een beklimming in een rivierbedding die ik me nog veel te goed herinner, inclusief de vervloekingen die ik er achterliet. Maar de organisatie verrichtte goed werk tijdens de voorbereiding en de omloop onderging de nodige aanpassingen. Niet dat het minder zwaar werd, integendeel. Steile beklimmingen werden afgewisseld met flow singletracks en bredere paden. De hitte en gigantische stofwolken, zeker in de start, maakten het plaatje af.

Naar traditie moest ik me in de eerste dertig kilometer wat aanpassen. Ik heb altijd wat tijd nodig om in het ritme te komen. Hans daarentegen zag het meteen zitten en reed vlot mee vooraan. Tegen de tijd dat ik ook opgewarmd was, kwamen we aan de eerste feedzone. Door het warme weer beslisten Hans en ik om er te stoppen en onze bidons bij te vullen. Achteraf gezien was dit niet meteen de beste keuze. Eén duo koos ervoor om alleen een reeds gevulde bidon te nemen en door te gaan. We verloren best veel tijd en moesten achtervolgen. Onze achterstand bleef op een bepaald moment wel stabiel, dus we maakten ons nog niet te veel zorgen.

Plots begon ik de omgeving waar we doorheen fietsten te herkennen. Het duurde niet lang om te beseffen dat we weer in de rivierbedding zaten die ik het jaar voordien zo vervloekt had. Het is alvast beter dan omhoog, denk je dan. Maar de afdaling was echt wel ruw. Naar het einde van de afdaling was mijn velg al twee keer onzacht in aanraking gekomen met een steen.

Nog geen honderd meter later hoor ik Hans vloeken, gevolgd door het hatelijke geluid van een lekke band

Toen mijn achterwiel daarna nog eens bijna richting Mars gekatapulteerd werd op een steen die ik niet gezien had, besloot ik het tempo iets te laten zakken. Toen Hans dit voelde, kwam hij me voorbij en vroeg wat er aan de hand was. “Klote stenen,” was een duidelijk antwoord waarna Hans het voortouw nam. Nog geen honderd meter later hoor ik Hans vloeken, gevolgd door het hatelijke geluid van een lekke band.

Gelukkig is Hans als ervaren rot een echte Daddy Cool in deze situaties. Ik blijf ook kalm en we proberen het euvel samen snel op te lossen. Maar een geblokkeerd ventiel speelt ons parten. We fixen ons probleem, maar het was niet meteen een perfecte F1-pitstop. We verloren meer tijd dan ons lief was.

Goddank hadden we het ruwste gedeelte achter de rug en stoomden we richting finish. Daar was het eindverdict best hard: geen daguitslag het vermelden waard en een grote achterstand in het GC … Het was tijd voor hoog beraad en een aangepaste tactiek.

“Balls out and full gaz!”

En die tactiek was best straightforward. De tweede etappe was niet exact hetzelfde als vorig jaar, maar het hoogteprofiel kwam wel overeen en de laatste 30 kilometer door de vallei (van de in totaal 103 af te leggen kilometers) waren identiek. Vorig jaar toverde Hans met zijn toenmalige ploegmaat Jiri Novak hier een sterke stoot uit hun hoed door al vroeg aan te gaan voor een heel lange solo.

Het werd niet specifiek gezegd, maar we wisten beiden dat onder de juiste omstandigheden deze tactiek onze redding kon zijn in het algemeen klassement. Na een lange stoffige aanloop kwamen we aan de enige maar lastige beklimming van de dag. We vielen terug op ons eigen tempo omdat ik het wat moeilijker had in het begin van de klim. Hans keek om en nam me op sleeptouw tot ik ook in het ritme zat.

We hielden het leidersduo dat weer sterk aanzette wel altijd in het vizier. Wat volgde waren lastige kilometers bergop onder perfect teamwork. De snellere stukken nam Hans het voortouw en de steile stukken, die met momenten belachelijk steil werden, nam ik de leiding. Zo konden we de laatste kilometer steil bergop op en over het leidende duo gaan.

Wat volgde was een geweldig old school momentje bar ends sleuren

Wat volgde was een geweldig old school momentje bar ends sleuren richting de top van de beklimming. Met een kort maar krachtige “doorgaan” wist ik dat Hans er ook vol voor wilde gaan en we konden de tegenstand onder druk zetten en met een voorsprong de afdaling ingaan. Een afdaling die met momenten behoorlijk ruw werd, waardoor we ons lieten terugvallen op een veilig tempo, want nog een lekke band was dodelijk. Eén van onze betere beslissingen zou later blijken. Want die veiligheid bouwde het duo dat de leiderstrui had niet in. Ze namen risico’s en kregen af te rekenen met pech. Ook een ander duo dat ondertussen bij ons was gekomen ging over de limiet. Zo zaten we opeens real life in ons solo-avontuur.

Zowel Hans als ikzelf wisten goed genoeg hoe zwaar de resterende kilometers door de vallei nog zouden worden. Ik denk dat we beiden de ervaringen van het jaar voordien even zagen voorbijflitsen maar we hadden een missie. Het algemeen klassement moest gered worden en dit was onze kans. We gingen vol, echt vol, voor elke seconde tijdswinst die we konden vinden. Het eerste stuk langs de dichtbegroeide rivier ging vlot. Driften door de bochten, een snelle river crossing … maar de vermoeidheid begon achter de hoek te gluren.

We kwamen ondertussen in de open velden en Hans had een moeilijker moment. “Het beste is eraf,” riep hij. Niet dat ik me nog super fris voelde, maar ik had nog wel iets in de tank. Ik nam de lange beurten voor mijn rekening. Het enige wat ik nog zag was mijn voorwiel en het cijfer op mijn gps dat het aantal kilometers aangaf. Zo stoomden we in een halve trance naar de finish. Moe maar voldaan haalden we de finish met een ruime voorsprong op het tweede team. We maakten dik vijf minuten goed op de leiders waardoor onze achterstand slonk naar om en bij de minuut. Het kan nog! Maar eerst tijd voor een dutje en een duik in het zwembad om de batterijen weer op te laden.

“Don’t hesitate, don’t look back, just all out to the finish!”

Een kortere rit om af te sluiten … Fijn, want de benen doen toch een beetje pijn. Maar ideaal is het niet. We moeten namelijk nog een dikke minuut goedmaken om de leiderstrui mee naar huis te nemen. En iedereen zal naar ons kijken om het verschil te maken. Hard tegen hard. De rit komt traag op gang. Niemand wil het tempo bepalen en voor de eerste keer deze week heb ik echt tijd om eens rond te kijken. Maar dan komt het besef dat elke kilometer die we afhaspelen een kilometer is waarin we geen tijd goedmaken. Hiermee gaan we niets bereiken.

Dan doemt in de verte de eerste beklimming van de dag op. Van het moment dat de eerste meter beklimming onder de wielen doorrolt besluit ik aan te zetten. Vandaag is geen dag om te hard na te denken. De meeste teams haken af. Enkel de leiders haken aan. Ik blijf het tempo bepalen tot we een asfaltweg opdraaien. Hans weet hoe laat het is, neemt zonder twijfelen over en geeft er ook een stevige snok aan. De leiders volgen nog steeds. Een greintje twijfel sluipt stilaan mijn hoofd binnen. De route voert ons over makkelijkere wegen. Hier gaan we geen verschil kunnen maken, besef ik maar al te goed en tot overmaat van ramp komen er enkele teams terug.

Maar dan dient zich de ideale opportuniteit aan. Na een feedzone draaien we scherp links en zien voor ons een monster van een beklimming. Niet heel lang, maar steil, heel steil! Hier kunnen we iets mee.

Ik moet even stoppen om een brok tumbleweed die uit het Wilde Westen is ontsnapt uit mijn wiel te halen. Hans neemt zo wat voorsprong terwijl ik onze naaste concurrenten in het wiel heb. De beklimming blijkt zo steil dat rijden hier niet aan de orde is. Ik probeer het gat op Hans te dichten door sneller te lopen dan de anderen en eindelijk breken onze concurrenten. Boven op de klim hebben we een kleine voorsprong.

Nu is het gewoon niet twijfelen, niet omkijken en vol doorrijden naar de finish! We horen regelmatig langs de kant dat onze voorsprong al anderhalve minuut bedraagt. Dat is net genoeg om de leiderstrui te pakken, maar het is zeker niet comfortabel. We mogen niet twijfelen. Gelukkig werken we een mooie flowy afdaling foutloos af en op de Ramot Naftaly singletrack legt Hans een sterk tempo op!

“Handen pas omhoog als we over de finish zijn!” geeft Hans mee. Alle details moeten kloppen!

We werken goed samen en zien in de verte de grote ballon opdoemen die naast ons hotel hangt. Eindelijk. Nog een laatste rush en we zijn er. “Handen pas omhoog als we over de finish zijn!” geeft Hans mee. Alle details moeten kloppen. Eens over de finish moeten we even wachten op het verdict, maar aan het enthousiasme van de mensen te zien lijkt het in orde te komen. Zij hebben blijkbaar ook tussentijden doorgekregen. En inderdaad, niet veel later zien we zelf ook dat we ruim genoeg tijd hebben goedgemaakt!

De eindwinst is binnen! Een mooie manier om deze leuke wedstrijd af te sluiten. Nu is het tijd om even te genieten van de winst! Het gezellige rennerspark dat zich in het midden van het hotel bevindt, vlak bij het zwembad is daar ideaal voor. Een frisse duik, iets eten, een gezellige sfeer en een koude beker bier … veel meer heeft de vermoeide mens niet nodig. De andere bikers stromen nog steeds volop toe. Op deze laatste dag komen er verschillende gezinnen kijken hoe hun favoriete deelnemer over de finish bolt na drie zware dagen. We verbroederen nog even met enkele Belgen en dan mogen we eindelijk de leiderstrui in ontvangt nemen. Drie dagen te laat, maar toch … het doet deugd!

Volgend jaar opnieuw? Jazeker! Een maand later dan wel (4 tot 6 oktober 2018) en als ik me niet vergis ook op een nieuwe locatie. Reden te meer om eens te komen kijken wat Israël te bieden heeft voor bikers.

Meer info op epicisrael.org.il

Foto’s copyright Epic Israel/Dotan Halevi, Itamar Grinberg, Ronen Topelberg en Tomer Feder