Etna Marathon Tour: een vulkanisch avontuur ⋆ Vojo

In de naweeën van de warme zomermaanden vindt er begin september een mountainbike meerdaagse plaats op het mooie Italiaanse eiland Sicilië. Mountainbiken op de flanken van de Etna, wie droomt er niet van? De Etna Marathon Tour werd dan ook een van mijn grote doelstellingen van dit jaar.

Enkele dagen voor de wedstrijd zetten we voet op het eiland. Maurizio en zijn team staan op de luchthaven van Catania paraat om ons persoonlijk naar onze B&B in Milo te brengen, een uurtje verderop. Van een service gesproken. Milo is de start- en aankomstplaats van de Etna Marathon Tour. We hebben het geluk dat er in het stadje een befaamde wijnbeurs aan de gang is met verschillende eet-en drankstandjes. Een leuke binnenkomer. De volgende dagen genieten we bij een Middellands Zeeklimaat van de mooie streek, zijn vele zuiderse palmbomen, de fruitplantages en de Etna. De mastodont steekt al van ver zijn tentakels uit.

Het begin van ons avontuur

De dag voor de wedstrijd moeten we naar goede gewoonte eerst langs de inschrijvingen passeren. We nemen er, hoe kan het ook anders, een pikzwarte sporttas in ontvangst om de komende dagen onze spullen te vervoeren. De volgende dag om klokslag 14 uur staat het eerste team klaar voor hun proloog, ploegmaat Bart en ik beginnen er zes minuten later aan. Van een hoogte van 750 meter werken we ons naar een top op een hoogte van 1500 meter. De eerste kilometers lopen nog over asfalt, maar daarna begint het eigenlijke werk. Een lang pad omhoog met flink wat grovere stenen. Eenmaal dat overwonnen, kunnen we even op adem komen op een min of meer vlotter lopend bospad.

Kasseistenen met lava als substantie stuwen de bikers omhoog

Het hoogtepunt van de dag volgt wat verderop. De eerste lavastenen doorkruisen ons pad! Eerst in de vorm van wat lavagruis, maar algauw worden dat kanjers van stenen. En als je denkt dat je het dan gehad hebt, volgt een mooi staaltje van een aangelegd padje. Kasseistenen met lava als substantie stuwen de bikers omhoog, langs weerszijden netjes afgescheiden door een muurtje. We wanen ons als Romeinse legioensoldaten op weg naar onze prooi.

Eindelijk mogen we wat afdalen, maar al snel kwam de aap uit de mouw. Enkele heel steile stroken, met boomwortels en grovere stenen, doorspekken de tweede helft van de proloog. Met een toffe singletrail tussen de bomen vatten we de laatste kilometers aan. Voor mezelf een meer dan welgekomen geschenk. Mijn achterband verliest namelijk wat lucht. Oei, oei. Gelukkig eindigen we toch nog op een heel sterke plaats.

Overnachten doen we in de Pineta Ragabo, een grote berghut. Na de podiumceremonie en de dagelijkse briefing is het tijd om aan te schuiven voor het diner. En of dat dat de moeite is. Wat dacht je van een slaatje om te starten, een pasta als voorgerecht, kip met aardappeltjes als hoofdgerecht en op het moment dat iedereen al geen sikkepit meer binnenkrijgt nog een lekker dessertje erbovenop. Menig biker trekt naderhand dan ook de wandelschoenen aan om wat te bekomen van al dat lekkers.

De Etna vulkaan

De volgende dagen verandert onze caravaan van koers. We verlaten de noordzijde en trekken naar de zuidkant van de Etna. We hadden hier niet anders verwacht en ook op deze tweede dag mogen we flink wat klimmen. Tweeduizend meter om precies te zijn. En dat in een etappe van ocharme 55,5 kilometer. In de beginfase vliegen we over een ruw en met vele stenen belegen pad. Ik verlies er zelfs een drinkbus, waardoor ik genoodzaakt ben om telkens even halt te houden aan de bevoorradingen. De berggeitjes onder ons voelen zich in hun nopjes op de stevige beklimmingen. Het hoogste punt ligt vandaag op een hoogte van 1900 meter. Vanaf dat punt gaat het enkel nog in dalende lijn tot de finish.

Aan de finish hijgen we even uit alvorens als uitsmijter nog drie kilometer te klauteren naar onze overnachtingsplaats, aan de voet van de Etna vulkaan. De asfaltweg ernaartoe is omzoomd door vele lavastenen en slingert door een adembenemend mooi lavalandschap. Bij aankomst genieten we van de eindbevoorrading waar drank, energierepen, pistolets met beleg en risotto naast elkaar staan uitgestald. We blijven trouwens twee nachten bivakkeren op deze plek, een welgekomen geschenk voor vele bikers.

De derde dag werd omschreven als een makkelijke etappe. Het gevaar schuilt hem vandaag in de gevaarlijke downhills; twee afdalingen over smalle paden vol stenen. Tussenin is er het gebruikelijke klimwerk op schotterwegen en lavavelden. De vliegensvlugge afdaling over bospaden, geplaveide lavakasseien en lavagrind zal me altijd bijblijven. We halen er topsnelheden tot 60 kilometer per uur.

Floresta

Het is tijd om afscheid te nemen van de Etna en naar een heel ander gedeelte van Sicilië te trekken. Ook de ondergrond verandert. Na wat singletrails en een korte beklimming laten we de remmen los in de langste afdaling van de Etna Marathon Tour: meer dan 17 kilometer pure fun. De lavastenen zijn nu verleden tijd en met een rotvaart wordt het accent verlegd naar bospaden, kasseistroken en schotter- en graspassages.

De herfst, of is het de grote droogte, heeft zijn intrede al gedaan en de bladeren vliegen ons om de oren als we er voorbij zoeven. We biken langsheen een spoorwegbedding en voor het eerst ook langs mooie wijnranken. Schotter is nu het kernwoord en we wanen ons bijna in de Alpen. Ons eindpunt, Floresta, is een heel klein wat verlaten dorpje. Waarschijnlijk is onze komst daar het hoogtepunt van het jaar!

De laatste dag is meteen ook de langste, goed voor iets meer dan 72 kilometer. De organisatie had ons gewaarschuwd dat we moesten opletten bij de eerste technische afdaling. Gelukkig maar, want het padje ligt er bij pozen wat uitgegroefd bij door de (vele) regen van de afgelopen week. We dalen er allemaal met de handrem op. Wat later volgt er opnieuw een gevaarlijke afdaling, dit keer op grove schotter. Hier en daar staan er enkele bikers die met hun banden (of hun lijf) de grond van iets te dichtbij hebben gezien. Met het herstellen van de buitenband of een nieuwe binnenband als gevolg.

Voor de klimgeitjes onder ons heeft de organisatie nog een beklimming van maar liefst 20 kilometer in petto. Boven, op een hoogte van 1700 meter maken we opnieuw kennis met de lava. We stuwen de bike letterlijk tussen de lavastenen naar boven. Stilaan komen we terug op bekend terrein van de proloog. Met nog tien kilometer te gaan slaat echter het noodlot toe. In een singletrail afdaling is de bewegwijzering plots verdwenen, gelukkig vinden we al snel terug het juiste traject. Als apotheose krijgen we in de laatste kilometers nog een enduropassage met drops en kombochten. En dan, eindelijk, Milo en de finish. We hebben het gehaald.

Nabeschouwing

Het deelnemersveld van de Etna Marathon Tour was eerder klein, want er stonden slechts 23 teams aan de start. Samen met Bart Seynaeve nam ik het op tegen enkele Italianen, Denen, Fransen, Nederlanders en Duitsers. De afdalingen waren veelal wat technischer, terwijl de beklimmingen heel goed te biken waren. Ondanks het kleine mankementje van de vermiste pijlen, mogen we toch spreken van een heel mooie, uitdagende mountainbike meerdaagse. De organisatie deed haar uiterste best om iedereen te behagen en het mag gezegd worden dat de bevoorradingen onderweg en zeker na de aankomst meer dan in orde waren.

Zowel een hardtail als een full suspension zijn hier op hun plaats. Verstevigde banden zijn wel een must, zeker met al die ruwe (lava)stenen. Kortom, wil je eens iets anders dan het gewone wedstrijdgebeuren, neem je bike mee en geniet van de Etna in al zijn glorie! De volgende editie van de Etna Marathon Tour staat gepland van 27 tot 31 augustus 2019.

Voor meer info surf naar www.etnamarathontour.it