Frans Claes: in de laatste rechte lijn naar het WK XCM

Nu zondag vindt in het Duitse Singen het wereldkampioenschap XCM plaats en met Frans Claes staat er ook één van Belgiës grootste marathonspecialisten aan de start. Behalve de wereldtitel die er op het spel staat, heeft deze wedstrijd voor onze nationale XCM-trots nog een extra dimensie, want mits een goede prestatie kan Claes na afloop de UCI MTB Marathon Series op zijn naam schrijven. Voor ons meer dan reden genoeg om de Belgische kampioen op de voet te volgen tijdens zijn laatste voorbereidingsweken naar dit wereldkampioenschap toe.

We pikken het verhaal op in Zwitserland, en meer bepaald in Evolène en het Val d’Hérens waar Frans Claes afgelopen weekend met de Raid Evolènard zijn laatste wedstrijd richting het WK afhaspelde. Het woord voorbereidingswedstrijd wil Frans Claes echter niet in de mond nemen, want daarvoor is de drang om te winnen te groot. Zo ook in Zwitserland, waar hij samen met de Zwitserse kampioen Urs Huber aangekondigd werd als de grote vedette. Maar laten we Frans Claes zelf zijn verhaal doen over hoe hij naar dit wereldkampioenschap heeft toegeleefd.

Mij zul je geen wedstrijd als voorbereiding zien rijden, want ik heb er moeite mee om tijdens de wedstrijd een schema aan te houden. Als de benen goed zijn, kan ik me toch niet inhouden, dus ga ik telkens vol voor de winst. Een ander voordeel van al die wedstrijden die ik tijdens het seizoen rijd, is dat het voor mij tussenliggende doelen zijn. En als zo’n wedstrijd goed verloopt dan haal ik daar motivatie uit voor het volgende tussenliggende doel. Zo waren onder meer de Roc Marathon, de BeMC en de MTB Marathon Series in Spanje en Portugal tussenliggende doelen in aanloop naar dit WK toe.

Dit WK is, na de Cape Epic in maart (die Claes samen met Sébastien Carabin als tiende afsloot, nvdr), mijn tweede grote doel van het seizoen. Het derde doel, het BK marathon, is verhuisd naar september, waardoor ik wat meer tijd zal hebben om dit goed voor te bereiden. Na afloop van de Cape Epic nam ik een weekje relatieve rust om nadien terug rustig op te bouwen. Twee van die rustdagen stonden al in het teken van de vermoeiende terugreis vanuit Zuid-Afrika naar België. De andere dagen combineerde ik platte rust met rustig losrijden omdat ik persoonlijk vind dat volledig stoppen en niet fietsen meer kwaad dan goed doet. Mijn spieren zijn het gewoon om in beweging te blijven, al fiets ik zo’n dagen enkel wanneer het me uitkomt. Rustig losrijden kan dan betekenen met de vrienden voor de fun een tochtje maken met de mountainbike of de koersfiets, maar het kan evengoed zijn dat ik op die dagen de fiets enkel gebruik om naar mijn kinesist te rijden of om ergens een koffie te gaan drinken.

Twee weken na de Cape Epic stond ik al terug aan de start van een wedstrijd, de Roc Laissagais. Ik koers daar enorm graag en ik wist dat als ik goed uit de Cape Epic zou komen, ik mijn vorm wel zou kunnen rekken zonder dat ik er extreem veel moeite voor zou moeten doen. Vervolgens volgden de al eerder aangehaalde doelen als de Roc Marathon en BeMC in eigen land en de wedstrijden van de UCI MTB Marathon Series. In mijn programma probeer ik dan ook zoveel mogelijk koersdagen te stoppen, want ik vertoef graag op verschillende plaatsen in de wereld. Ik let wel op dat ik niet te veel hooi op mijn vork neem en het is dan ook steeds een evenwicht zoeken tussen wedstrijden die ik wil rijden, mijn beperkte budget en mijn werk. Ik kan me dus niet tot in de puntjes voorbereiden zoals de echte profs, maar ik probeer er het maximale uit te halen.

Het is steeds een evenwicht zoeken tussen wedstrijden die ik wil rijden, mijn beperkte budget en mijn werk

Mijn jaarlijkse offday kende ik enkele weken geleden in Spanje. Tijdens de BeMC was ik stevig ten val gekomen en nadien heb ik zwaar doorgetraind, wat veel energie heeft gekost. Mijn lichaam wilde dan ook niet meer mee en ik ben tijdens de Titan Villuercas dan ook wijselijk na dertig kilometer gestopt. De kunst is om daar achteraf lessen uit te trekken en er positief mee om te gaan.

Ook met je trainingen moet je verstandig omgaan en dat heb ik geleerd van de allerbesten, zoals een Roel Paulissen en Leonardo Paez. Enkele jaren geleden geleden reed ik bij Polimedical in Italiaanse loondienst en ik heb toen zes maanden in Italië gewoond, samen met Paez. Na verloop van tijd kenden we elkaars trainingsschema’s en wisselden we ook veel ideeën uit. Op die manier leer je veel bij en ik leerde er om trainingen af te werken die geen moeite kosten en waarvan je spieren recupereren. Al was dat seizoen sportief gezien wel het slechtste uit mijn carrière (lacht).

Ik mag dan wel graag op verschillende plekken ter wereld wedstrijden gaan betwisten, trainen doe ik dan weer het liefst in eigen streek. Ik ben afkomstig van Wezemaal en woon nu in Heverlee, dus zie je mij ook regelmatig trainen op de trails van het Meerdaalwoud en Heverleebos of op de Wijngaardberg. Thuis weet ik op welke trails ik een specifiek trainingsschema het beste kan trainen, en dat geeft rust. Naar de Belgische Ardennen trek ik dan weer zelden. En het gebeurt niet vaak, maar af en toe spreek ik wel eens af met een Sébastien Carabin of Joris Massaer om samen te gaan trainen. Tijdens die trainingen laten we elkaar dan ook de ruimte indien iemand van ons die dag een specifiek schema moet volgen.

Mijn trainingsschema ligt in handen van mijn trainer, Eddy Pelgrims, die ook mijn moeder, Agnes Pardaens, heeft begeleid tijdens haar topsportcarrière als marathon- en veldloopster. Als trainer had hij wel nog geen ervaring met het mountainbiken, maar net zoals marathonlopen is ook marathonbiken een duursport en zijn er veel overeenkomsten. En hij is ook leergierig om in de fiets- en mountainbikesport bij te leren. Van mijn moeder, die nog heeft deelgenomen aan de Olympische Spelen van Seoul in 1988 en met haar persoonlijke besttijd van 2u29’50” ook nog een tijdje het Belgisch record marathon in handen heeft gehad, erfde ik dan ook de lange spiervezels die typisch zijn voor duursporters.

Naast het trainen en koersen, moet ik natuurlijk ook nog werken, ook al zit ik in de laatste rechte lijn richting het WK. Twee dagen per week, op maandag en dinsdag, bedien ik de klanten in het veganistisch restaurant Loving Hut in Leuven, dat tevens één van mijn sponsors is.

Zelf ben ik ook veganist. Ik heb milieuzorg gevolgd en wat bij mij de doorslag heeft gegeven om veganist te worden, is dat een derde van de broeikasgassen afkomstig zijn van de veestapel. De dierenliefde is pas later gekomen en was niet mijn hoofdreden om onder meer vlees te laten. Ik heb vroeger zelfs nog in een beenhouwerij gewerkt. En in tegenstelling tot de vele vooroordelen die er circuleren, is het natuurlijk ook niet slecht voor de gezondheid. Om de maand of om de twee maanden laat ik mijn bloed testen en de sportdokter feliciteert me telkens weer met mijn perfecte bloeduitslag.

Omdat ik als veganist reeds een zeer specifieke voedingskeuze heb gemaakt, ga ik niet nog eens speciaal een cursus volgen om extra te vermageren of meer eiwitten of koolhydraten te eten, al zal ik geen zak chips leeg eten hoor. Je moet steeds zo gevarieerd mogelijk proberen te eten en ik eet vooral veel groenten en fruit. Ik eet tot acht verschillende groenten per dag, rauw en gekookt, en combineer dit met aardappelen of rijst met daarbij een Provençaalse saus of een currysaus. Verder drink ik geen dierlijke melk, maar mijn bijna dagelijkse portie cornflakes lepel ik binnen met rijstmelk, amandelmelk, havermelk of sojamelk.

En mijn resultaten op de mountainbike lijden er ook niet onder, want ik sta nu aan de leiding in de tussenstand van de UCI MTB Marathon Series. Deze eerste plaats geeft me veel voldoening en ook al ben ik er nooit bewust mee bezig geweest, toch wil ik nu, met nog één wedstrijd te gaan, graag deze eerste plaats behouden tot op het einde van het seizoen (het wedstrijdseizoen van de UCI MTB Marathon Series begint de dag na het WK en eindigt met het WK het jaar nadien, nvdr).

Het eindklassement van de UCI MTB Marathon Series zou mooi staan op mijn palmares

Dat eindklassement zou mooi staan op mijn palmares en ik zou er met trots op terugkijken. Maar zover zijn we nog niet, want tijdens het WK, de laatste wedstrijd dus, tellen de punten dubbel.

Het is wel jammer dat we voor dat WK een beetje aan ons lot worden overgelaten door de Belgische wielerbond. Nu moet iedereen alles zelf regelen en slapen we allemaal op een andere locatie, waardoor er geen echt groepsgevoel ontstaat tussen de Belgen. Het zou leuk zijn als de bond dat in de toekomst nog wat meer zou sturen naar het voorbeeld van de Italiaanse bond, want dat zou zo’n WK nog wat specialer maken. En ook de jongeren zouden daar veel baat bij hebben. Al hebben Roel Paulissen en ik al wel afgesproken om op donderdag samen een stuk van het parkoers te verkennen.

Dat parkoers van de Hegau Bike Marathon is er één voor de sterke beren, want je kan het parkoers vergelijken met dat van een zware wegkoers. De steile beklimmingen zijn vooral op asfalt en voor de rest gaat het constant op en af. In 2015 werd hier het Europees kampioenschap XCM afgewerkt en ik eindigde toen als dertiende (de overwinning ging toen naar de Tsjech Jaroslav Kulhavy, nvdr). Eigenlijk moet ik zeggen dat het parkoers me wel ligt, maar het is zaak om steeds vooraan bij de eerste twintig à dertig renners te zitten, want ik verwacht dat het peloton snel in groepjes zal uiteenvallen.

Aan favorieten om in het oog te houden is er dit jaar geen gebrek, want naast Mathieu van der Poel verwacht ik ook heel veel van Alban Lakata, Ilias Periklis, Soren Nissen en Jaroslav Kulhavy. En dan zijn er nog de Duitsers die in eigen land niet te onderschatten zijn. Zelf hoop ik beter te doen dan mijn tot hiertoe beste prestatie op een WK: in 2013 had ik uitzicht op de achtste plaats, tot ik op negen kilometer van het einde lek reed en terugzakte naar de twintigste plaats …

Hoe Frans Claes het ervan af zal brengen tijdens het WK weten we zondag, hoe hij het er van af heeft gebracht in de Raid Evolènard kan je hier nalezen: www.vojomag.nl/raid-evolenard-zwitserlands-best-bewaarde-geheim