Gravel Ride | 666gravel: WK-hellingen en gravelen in het Dijleland

666gravel, een groep gravelbikers uit de brede regio rond Leuven, lanceerde in samenwerking met de provincie Vlaams-Brabant de Dijleland gravelroute. Deze tocht van 100 kilometer combineert zowel de hellingen van het komende wereldkampioenschap wegwielrennen (eind september 2021) als de mooiste offroad- en gravelwegen tussen Leuven en Overijse. Afgelopen week was er de kick-off van deze route. Vojo was erbij en schotelde lukraak enkele deelnemers een paar “dilemma’s” voor …

WK-hellingen of gravel ground?

Tijdens deze editie van 666gravel krijg je 2 routes voor de prijs van 1. Je kan kiezen voor een gravelrit aangevuld met de hellingen van het WK wegwielrennen of een “puurdere” gravelroute zonder deze asfalthellingen. In het centrum van Leuven bedwing je onder andere de Keizersberg en de Wijnpersberg. In de buurt van Overijse hebben de befaamde Moskesstraat, de S-bocht in het centrum en de Smeysberg geen geheimen meer voor jou.

Ruth: Wij reden met 7 dames van de Femmes Flahutes in onze bubbel. Omdat we allemaal met een MTB rijden, lag de keuze voor de hand en gingen we voor de versie met het grootste aandeel gravel. Hoe meer offroad, hoe liever.

Jan: Wij hebben gekozen voor de gravelrit aangevuld met de hellingen van het WK wegwielrennen. Als Leuvenaar ben ik enorm fier dat de gezelligste stad van het noordelijke halfrond het toneel mag vormen voor deze wielerhoogmis. Je kent elke helling al, maar op het WK zal de opeenvolging van 50 puisten zijn tol eisen. Dat gevoel kon je al eens wat opsnuiven tijdens de 666gravel-versie; de heroïek van een WK in eigen stad. Wat mij betreft mag je geen enkel moment verloren laten gaan om de spanning op te bouwen naar dat éne moment.

Pittig genoeg of té gemakkelijk?

100 kilometer met ongeveer 1000 hoogtemeters zijn de naakte cijfers van de gravelroute in een verhouding van 35 procent asfalt en 65 procent offroad volgens routeplanner Komoot. Zet je schrap voor een knalprestatie over het “Voerwegske” richting Tervuren, een pittige helling met de naam “Grote Keistraat” en stoempen met het grote verzet doorheen het Heverleebos.

Gert: Ik heb voor de combinatie van gravel en de WK-hellingen gekozen. Ik vertrek over twee weken naar Compostella en wou zowel de hellingen als het offroad-gedeelte voor de eerste keer testen met mijn trekkingfiets. Vooral de 17 kilogram zware fiets (stalen frame om bagage te dragen) zorgde voor de nodige uitdaging op de hellingen en tijdens de offroadstroken. Dat maakte de tocht meer dan pittig genoeg.

Ruth: De tocht is wat uitdagend, maar zeker haalbaar voor wie regelmatig fietst. Zo konden we samen afspreken en een gezellig groepje vormen. Maar als ik kan kiezen, kies ik voor bergaf! Was dat een optie?

Jan: Dat was juist goed. Ik beschik maar over een “doordeweekse” motor. Trouwens, je maakt het zo zwaar als je zelf wil. In de voorbereiding heb ik al een stukje van het parcours gedaan, maar dat was alleen, en dan is het vechten tegen jezelf met als klapper een “Parcheggio” in de laatste meters van de Moskesstraat. Tijdens het event kon ik grappen en grollen met vrienden en dan verteer je alle obstakels net wat beter. Mijn fietsmotto ontleen ik trouwens aan José De Cauwer: “Altijd eerst het bord van een ander leegeten …”

Weidse vergezichten of dichte bossen?

De route doorkruist dichte bossen zoals het Bertembos, het onbekende Eikenbos en het park van Tervuren. Maar daarnaast kan je ook genieten van weidse vergezichten over de uitgestrekte velden in de regio rond Duisburg en Huldenberg.

Sofie: Dat is een moeilijk dilemma. Ik zou wellicht voor de dichte bossen kiezen omdat ik enorm hou van semi-technische downhills en de onverwachte ontmoeting met een ree. Maar als je me vraagt naar de mooiste routes die ik reed, zullen het er altijd zijn met de combinatie van beide. Zeker in streken waar de weidse vergezichten niet onderbroken worden door huizen en de desolaatheid het overneemt. Dat is meteen de voornaamste reden waarom ik fiets: om te verdwijnen in de natuur. Verwondering aangevuld met avontuur. Zeker in dit seizoen is het zalig om op te gaan in een bos dat fris groen uitstraalt.

Gert: De weidse zichten blijven indruk maken en daar gaat mijn voorkeur naar uit. Alhoewel het bos voor het eerst in blad stond en het frisse groen voor een prachtig kleurenpallet zorgde. Ik rij liever uitdagende singletracks, maar heb ongelofelijk genoten van de zeer gevarieerde rit. Ik zat “in de flow op de vélo”.

Jan: Ten zuiden van Leuven heb je werkelijk alles en de afwisseling maakt van elk 666gravel-event een parel. Maar als ik moet kiezen, doe me dan maar het Heverleebos vroeg in de ochtend. Aan mij is geen toppiloot verloren gegaan, dus geef mij maar die kaarsrechte stroken waar we met wat meer snelheid over kunnen bollen.

Techniekfreak of ontspannen cruisen?

Tijdens een gravelrit rij je vaak over lange rechte stukken bos- of veldwegen. Ook tijdens deze tocht is dat niet anders. Sporadisch is er eens wat technische bagage nodig, maar meestal heb je er geen nood aan. Het zijn je benen die het werk moeten opknappen.

Ruth: Ik deel mezelf in bij de ‘techniekfreaks’. Mijn ideale gravelrit is eigenlijk een MTB-tocht. Mag ik dat hier zeggen? Maar gravelen is ook erg populair bij mountainbikers omdat het minder concentratie vraagt. Het spreekt een brede groep aan en dat is tof. Wat ik me wel afvraag is of die tweede drinkbushouder voor een bidon of voor de koffiethermos dient bij de échte gravelbikers?

Bart: Ontspannen “cruisen” werkt perfect op een gravelbike omdat je zo kan genieten van de weidse vergezichten. Voor dit soort routes is gravel een blijver. Voor techniek ga ik wel met een mountainbike rijden op een parcours met meer singletracks en uitdagendere afdalingen. Maar voor gravel is dit perfect.

Sofie: Ik ben ingewijd in de gravelwereld door een vriend, Phil (organisator van Wildhood). Hij heeft een mountainbike achtergrond. Ik heb pas later beseft dat mijn allereerste rit in de Eifel een atypische gravelrit was. Singletracks, hike-a-bikes, river crossings, … ik hou er wel van. Challenge, it is!

“Zondagstempo” of “pijn is fijn”?

Met een stevig tempo fietsen of liever op adem komen aan een café om je op te maken voor de beslissende hellingen van het wereldkampioenschap wegwielrennen?

Ruth: Bij ons komt het samen fietsen op de eerste plek. Meestal rijden we op een tempo waarop er nog gebabbeld kan worden. Maar wat voor de ene losrijden is, vraagt van de andere een sterk staaltje doorzettingsvermogen.

Bart: Wij hebben de route vanuit het principe “pijn is fijn” aangevat. Op het moment dat we alles aan het geven zijn, zegt onze medekompaan en pro-marathonmountainbiker Frans Claes opeens: “nu begint het toch wat te slabakken!”

Sofie: Ik neem me vaak voor om eens op ’t gemak te rijden, maar het lukt me meestal niet. Ik ben ook vaak de enige vrouw in de bende waarmee ik fiets. Ik wil me dan ook niet laten kennen. En ik kom erop terug: de voornaamste reden waarom ik fiets is om in de natuur te vertoeven. Kortom: ik ben een buitenmeisje. Ik vind het zalig om die bende vrienden voor me uit te zien vliegen, maar regelmatig fiets ik ook op kop, gewoonweg om een ‘vrij’ zicht op de natuur te hebben. Niemand die mijn beeld vertroebelt, enkel ik en die bomen om me heen. Dus tja, geen zondagstempo …

Heb je ook zin gekregen om deze gravelroute te rijden? Op een zondagstempo of eerder keihard? De gpx downloaden kan via de pagina van toerisme Vlaams-Brabant of via onze gloednieuwe Komoot-pagina.

En zoals ze bij 666gravel zeggen: Let the beast go!