Gravel Ride | Chebacco Gravel Ride: je eigen bord is groot genoeg

Als we het parcours van de Chebacco Gravel Ride visueel willen voorstellen, valt dit het best samen te vatten als een gigantisch grote lus rond Ninove, zonder in de stad zelf te belanden. Ninovieters worden trouwens “Wortelkrabbers” genoemd naar een oude legende waarbij men in plaats van een houten of metalen sleutel – die onvindbaar was – een wortel gebruikte om de stadspoort af te sluiten tegen een inval van de Aalstenaars. Wij openen de poort naar de stad niet, maar krullen als de schillen van een wortelrasp in de wijde omgeving rond de Oost-Vlaamse stad.

Dat krullen mag je vrij letterlijk nemen, want de route draait van links naar rechts (en weer terug en weer terug) en slingert van de ene naar de andere bocht. Op geen enkel moment krijg je een kilometerslange gravelstrook voorgeschoteld en daardoor moet je veel op je gps kijken. Wij hebben het gevoel nooit echt in een ritme te geraken, waarschijnlijk ook doordat er nergens een vlak stuk in zit. Op die manier verzamelen we toch een slordige 1230 hoogtemeters voor 137 kilometer gravelen.

Waar is die muur?

Vanuit de brede regio rond Ninove gaat het verder richting Geraardsbergen, oftewel “Giesbaargen” in de volksmond. Tijd om een babbeltje te doen krijgen we niet, want de ene na de andere offroadstrook wordt ons voor de wielen gegooid. Soms bumpy en bruut, dan weer fijn steenpuin, dan weer door een diep geërodeerd pad. Wat opvalt is het gegeven dat er weinig bossen in de omgeving voor handen zijn. Vrijwel de gehele route loopt over veldwegen of over smalle, slingerende asfaltbaantjes.

Op deze manier heb je wel steeds een wijds en mooi zicht over de regio en dan duikt eindelijk de beroemde Muur van Geraadsbergen op. Maar eerst ploeteren we nog over een vettig en modderig pad aan de rand van een klein bos. De regenval van de voorbije weken zorgt ervoor dat er hier en daar een flinke plas of modderpoel door te splashen valt. Maar daar is hij dan. De Muur. Deze beklimming van de Oudeberg is iets meer dan een kilometer lang, met het steilste stuk piekend tot 20%. Iconisch is de linkse bocht over de kasseien wanneer je bijna boven bent en de bovenbenen vol melkzuur zitten.

Personalized plates

Als er iets is dat na covid-19 wat ons betreft mag blijven bestaan, dan zijn het wel de personalized plates aan de bevoorrading. Mooi in vakjes verdeeld, krijg je van alles wat op je bord. Voor ieder wat wils, voor elk wat lekkers. Suikerrijke snoepjes, regionale streekproducten zoals mattentaartjes, verschillende soorten cake, fruit: het is allemaal ter beschikking. In deze context doemt in ons hoofd de bekende quote van wielercommentator José De Cauwer op: “eerst het bordje van een ander opeten, dan pas aan dat van jou beginnen …” Wat José er ook van denken mag, dat is hier absoluut niet mogelijk. Je eigen bord is groot genoeg en méér dan voldoende.

Na die laatste bevoorrading doemt wat ons betreft trouwens het mooiste stuk van de tocht op. De gravelwegen langsheen “Den Dotter” liggen er perfect bij en het pad slingert mooi langs bos- en veldwegen. Hier en daar duiken we door dichte bomen, dan gaat het weer strak en stevig over stoffige veldwegen.

Tot slot draaien en keren we naar Denderhoutem om als uitsmijter een gravelstrook in ware Roland Garros-stijl te beleven. Roestbruin aangestampte gravelsegmenten doen de benen vol en de energietank helemaal leeg lopen. Hadden we toch niet beter eerst het bord van een ander opgegeten?

Meer info via https://www.facebook.com/ChebaccoGravelRide

Foto’s copyright Stephan Tytgadt, Pieter Rogiers & Jan Van Herck