Gravel Ride | Gravelride 13 Terrils: terrils, tunnels en techniek ⋆ Vojo

Spreken pittige beklimmingen en avontuurlijke afdalingen je aan? Ben je niet te beroerd om vuil te worden en je energiepeil helemaal op te gebruiken? Dan is de derde editie van Gravelride 13 Terrils zeker iets voor jou. Zet je schrap voor een technische gravel ride …

De naam zegt het al: Terrils. Dan denken we spontaan aan steile puisthellingen en steengruisachtige ondergronden die een herinnering oproepen aan een inmiddels lang vervlogen mijnwerkerstijd. Hier in de regio rond Luik is dat zeker het geval en na het verlaten van startlocatie La Cyclerie in het centrum van Luik, knallen we welgeteld na anderhalve kilometer de eerste terril op.

Nu ja, knallen is totaal het verkeerde woord. Snel schakelen naar de 42 achteraan en duwen, trekken, hijgen en puffen totdat je boven bent, is een betere omschrijving van ons gevoel op de gravelbike. De benen knallen meteen vol melkzuur en na een blik in de verte en het zien van de andere terrils komen we tot het besluit dat dit een stevige rit gaat worden.

Niet alleen de steile hellingen, ook de ondergrond maakt deze gravelrit bij momenten pittig en uitdagend. Als daar zijn, losse stenen die kriskras over het pad liggen, natte en glibberige boomwortels, dicht struikgewas en een 10 centimeter dikke modderlaag die alles verraderlijk glad maakt. We duwen en trekken, zwoegen en ploeteren er ons in ware mijnwerkersstijl doorheen. Terwijl we eigenlijk vlot en vloeiend zouden moeten rijden en bewegen om zo efficiënt mogelijk om te springen met onze krachten. In deze regio en op deze ondergrond is 100% focus vereist, zoveel is zeker.

Via Luik en Herstal loopt de route noordoostelijk richting Visé en daar heeft het noodweer de afgelopen maanden lelijk huisgehouden. De restanten daarvan zie je in deze regio meter na meter na meter. Her en der ligt er puin en is de lokale bevolking nog steeds druk in de weer om alles op te kuisen. Met man en macht, want de emotionele en materiële schade is groot. Ook bij ons raakt dit een gevoelige snaar en we fietsen met de krop in de keel hierlangs. Wij zijn aan het afzien op de steile beklimmingen en tijdens de moeilijkere offroadpassages maar dat vervalt in het niets in vergelijking met de ellende die deze mensen meemaken. We hebben veel ontzag en respect voor de volharding en besluiten harder te duwen op de pedalen en minder te zeuren over onbenulligheden als een diepe modderplas of wat steenpuin.

Tunnels

Verderop draaien we plots haaks rechtsaf en opeens duikt er een meer dan honderd jaar oude schacht op. Deze tunnel met spoorlijn die vroeger diende om kolen te vervoeren, is mooi gerestaureerd en aangenaam verlicht. We knallen verder tussen de sporen en volgen de spoorwegbedding, die intussen een offroad wandel- en fietspad is geworden, verder richting de terril van Blegny. Op de mijnsite van Blegny lijkt trouwens de tijd te zijn blijven stilstaan. Verroeste treinsporen, oude karren en een immense lift zijn er allemaal nog te bewonderen. Wij staan trouwens ook weer stil tijdens de beklimmingen van de steile beklimmingen en hijsen ons bruut van links naar rechts bewegend naar boven.

Na Blegny ligt de “rue Joly” er allesbehalve aangenaam bij. Er lijkt wel een bom ontploft want overal ligt er steenpuin. Niet zomaar wat gruis, maar wel brokken groot en klein, kriskras bezaaid over het smalle pad. Tel daarbij dat de regenval van deze zomer een erosie-effect heeft gehad en de conclusie is snel gemaakt: technisch en pittig. Dat water kracht heeft, wordt hier nogmaals duidelijk gemaakt.

De smalle passages en beklimmingen liggen vol met 40 centimeter diepe geulen waarlangs het water zich een weg naar beneden heeft gezocht. In die geul kan je niet gravelbiken en dus is het zaak om op de rand van het pad te balanceren en af en toe de greppel over te steken wanneer de rand te smal geworden is. Een mountainbike is op dat ogenblik een betere optie, maar we proberen er op onze “skinny” banden het beste van te maken en heelhuids deze moeilijke passages te overleven.

Gelukkig bolt het daarna weer beter en iets over halfweg duiken we in de buurt van Tilff de bossen in voor meer dan 20 kilometer bos- en crossplezier. Geen grote hoogteverschillen, gewoon “cruisen” en de gemiddelde snelheid de hoogte injagen: dat is de boodschap. Ook hier blijf je links-rechts draaien en is er veel variatie te vinden. Speelse bochten, plassen en modderstroken ontwijken, statige rechte boswegen, leuke singletracks en last but not least een aangelegde afdaling met lage kombochten en hier en daar een verdwaalde jump. Heel even vergeten we onze ouderdom en zwieren gezwind doorheen de u-turns.

En dan is daar de man met de hamer. Net iets te onregelmatig gegeten en vooral te weinig gedronken tijdens een loodzware tocht en dan gaat opeens het licht uit. De inspanningen beginnen zijn tol te eisen en uitgerekend nu fietsen we kilometers doorheen het bos zonder een kans op café, supermarkt, bakker of wat dan ook. We fietsen door een tunnel richting Luik (ook daar was het licht uit) en begroeten uitbundig enkele cannabis rokende hangjongeren. Maar onze hongerklop is daar niet mee weg! Gelukkig komen we een bar tegen in de buurt van Seraing en bevrijden we ons van onze hongerklop.

Als Sclessin in de verte zichtbaar is, zijn hamburger en bier nabij. Zoiets moeten we gedacht hebben want we schakelen een stevige tand zwaarder en rammen over de RAVeL richting het centrum van Luik. We kunnen de burger als het ware al ruiken, maar eerst kruipen we nog een allerlaatste terril op. 117 kilometer met 1800 hoogtemeter, dat begint te wegen. Als ultieme afsluiter duiken we langs een spekgladde afdaling de Citadel naar beneden. Het pad is smal, de helling is steil en “en plus” ligt deze bezaaid met natte kasseistenen. Nog een laatste keer 100% focus om vervolgens voor 200% van de après te genieten. Terrils, tunnels en techniek. Een mooie combinatie …

Gravelride13 kan je vinden op Instagram en Facebook.