Hero MTB Himalaya: tot de verbeelding sprekend! ⋆ Vojo

Mountainbiken in de Himalaya spreekt natuurlijk tot ieders verbeelding. Deze geweldige bergketen strekt zich uit over meerdere landen – denk maar aan Nepal, Pakistan en India – en in dat laatste land wisten Ashish Sood en de zijnen in 2017 al voor de dertiende keer een MTB-meerdaagse voor elkaar te krijgen, de Hero MTB Himalaya. Een verslag:

We duiken even terug in de tijd. Eind november 2016, na mijn terugkeer van de Cape Pioneer Trek (samen met Wim Tollenaere), begon het bij mij terug te kriebelen om deel te nemen aan een niet zo alledaagse MTB-marathon of meerdaagse. Na wat speurwerk viel mijn oog op de Hero MTB Himalaya in het verre India. Er volgde kort overleg met Wim en nadien hebben we de koe bij de horens gevat om ons aan deze ‘extreme meerdaagse’ te wagen, niet echt wetend wat ons te wachten zou staan.

Mijn hoofddoel was gekend, het enige wat me nog restte was om ervoor te zorgen dat ik in topconditie aan de start zou verschijnen. Gelukkig leverde trainer Stefaan puik werk af. Misschien nog lastiger dan mijn conditie opbouwen, was het verkrijgen van een visum. Na wat zoekwerk kwamen we terecht op de website www.visumcentrale.nl die tegen een vergoeding het gevraagde visum afleverde. Een goede raad, wacht hiermee niet tot op het laatste moment want anders dreigt alles in de soep te draaien.

Op 26 september was het dan eindelijk zover, samen met Wim en een vriendin arriveerde ik in Delhi. Startplaats Shimla ligt zo’n 350 kilometer verderop en we besloten om een taxi te nemen om deze afstand te overbruggen. Ik hoor jullie al denken dat een taxi voor die afstand een fortuin moet gekost hebben, maar we zitten nu eenmaal in India en voor 11000 Indische Roepie (ongeveer 160 euro) konden we echt niet sukkelen. Na een hectische autorit van meer dan tien uur arriveerden we in Shimla en de rest van onze vrije tijd spendeerden we om te relaxen om fris voor de dag te komen bij de start.

Ik had hoofdpijn, ik was moe, ik had een verwarde eetlust … enfin, de vliegreis en taxirit waren duidelijk nog niet uit mijn lichaam verdwenen.

Het hotel viel al bij al nog mee en we maakten voor de eerste keer in ons leven kennis met de Indische keuken. En het moet gezegd dat het best lekker was, al moesten we wennen aan de soms aparte smaak. Meestal was het eten (licht) pikant, gevoelige magen opgelet dus! Losrijden bleek hier flink wat moeite te kosten, wat logisch is want Shimla ligt op een hoogte boven de 2000 meter. Ik had hoofdpijn, ik was moe, ik had een verwarde eetlust … enfin, de vliegreis en taxirit waren duidelijk nog niet uit mijn lichaam verdwenen.

Als prelude op de wedstrijd nodigde de organisatie alle deelnemers uit om samen een mountainbiketocht te maken door Shimla. Voor ons was dit meteen de gelegenheid om kennis te maken met de overige bikers die van over de hele wereld naar India waren afgezakt. Maar liefst 15 verschillende nationaliteiten telde ik onder de 92 deelnemers, waaronder Wim en ik als enige vertegenwoordigers uit België. Naast ons stond er met Nienke Oostra ook nog een Nederlandse aan de start.

Ook voor de Indische bikers is de Hero MTB Himalaya een grote uitdaging, misschien nog meer zelfs dan voor ons. Zo ontmoette ik een biker die blootvoets mountainbikete, reden de anderen op 26″-bikes en gebruikten ze steevast gewone pedalen. Wat een schril contrast met de meer geoefende, professionele buitenlandse delegatie. Samen met een tiental bikers bezochten we daarna een plaatselijk monnikenklooster, gelegen op de top van Shimla-city. Op het steil weggetje ernaartoe was het opletten voor … de aapjes. Ze mochten dan wel redelijk tam zijn, alles wat te veel uit je zakken puilde, pikten ze er als volleerde pickpockets vliegensvlug uit.

‘s Anderdaags merkten we dat iedereen al wat zenuwachtiger was op het moment dat de inschrijvingen openden in het Race Hotel. Voordat we in de vooravond onze bikes een eerste keer mochten testen in de proloog door de binnenstad van Shimla, kregen we eerst nog een Indisch gebedsritueel voorgeschoteld. De proloog was een hele gebeurtenis en een mijlpaal in het Indische mountainbiken. Nog nooit had er iets dergelijks plaatsgevonden. Natuurlijk hoorde ook daar weer een ceremonie bij in aanwezigheid van enkele plaatselijke prominenten.

Op vrijdag 28 september is het dan eindelijk de grote dag en gaat de echte Hero MTB Himalaya van start, maar niet voor we weer een hele ceremonie hebben ondergaan. Het is dan ook al half tien wanneer de meute zich op gang trekt. De eerste twaalf kilometer rijden we geneutraliseerd om het drukke verkeer van Shimla de rug toe te keren en op een aarden weg, de Balkhus Road, te belanden. Het weer zat in ieder geval snor. Enkel tijdens de proloog kregen we wat miezerige regen, maar de rest van deze meerdaagse zou het telkens (flink) warm worden, zo’n 20 tot 35 graden. Gelukkig koelde het ‘s nachts wat af tot een graad of tien.

In deze eerste rit, Balkhus Epiphany genaamd, wist ik al direct hoe laat het was. In iedere etappe van de Hero MTB Himalaya staan er namelijk één of twee enduropassages en één ‘climb of the day’ ingepland die het uiterste van jezelf vergen. Niet voor doetjes dus. Na de endurotrack van de dag, waarin enkele drops en singletracks waren verwerkt, kwamen we algauw op een heel drukke weg uit. Het traject werd door middel van geschilderde pijlen aangegeven. Ik zat rond de vijftiende positie en vloog met mijn Rotwild R.R.2 flink vooruit.

“Yes, yes, go straight on!” Niet dus.

En toen gebeurde het. Rijden, beuken, blijven gaan … na een elftal kilometer begon ik ferm te twijfelen aan het traject dat ik volgde. Nochtans vroeg ik herhaaldelijk aan de locals of ik wel juist zat. Antwoord: “Yes, yes, go straight on!” Niet dus. Verdorie toch! Met de moed der wanhoop draaide ik mijn kar (mtb) en als een gek begon ik terug te rijden. Het begon al in mijn gedachten te spoken. Wat als ik de juiste weg niet meer terugvind? Terugkeren naar Shimla? Opgeven? Maar als geluk bij een ongeluk vond ik dan toch een pijl en zag ik aan mijn rechterkant enkele bikers een onverhard pad omhoog rijden.

Tot overmaat van ramp gleed ik bij een volgende endurotrack ook nog enkele malen het decor in, gelukkig werd ik opgevangen door wat struikgewas. Uiteindelijk, na heel wat meer kilometers, arriveerde ik als 22ste en vijfde master in het basecamp. En dan nog te weten dat ik op het moment van mijn mistasten aan de leiding reed bij de masters. Maatje Wim Tollenaere kon zo de leiderstrui bemachtigen en had nu meer dan 50 minuten voorsprong.

De organisatie zorgde er elke dag voor dat iedereen zijn tentje al gebruiksklaar stond, inclusief een slaapmatje. We konden dan ook wel wat rust gebruiken. Eenmaal je bagage gevonden, begon de dagelijkse routine. Het douchen gebeurde in een grotere tent met behulp van een emmer warm water die we over ons goten. Ook de fietsen konden we met de Indische Kärchers wat properder krijgen. Tussen half zeven en half acht ‘s avonds was het tijd om aan te schuiven voor het diner waarin steevast kip op het menu stond met veel saus en rijst, afgewisseld met pasta, salade, gekookte groenten en meestal nog een soort yoghurt als dessert. Bij de ‘salad’-schotel, meestal wat tomaten en ajuinen, pikten de Europeanen de tomaten eruit en de Indische bikers de ajuinen. Je zag duidelijk het verschil in de eetgewoontes tussen de Westerse deelnemers en de plaatselijke mensen. Net voor het slapen deelden Ashish Sood en/of Kshitiz Gupta namens de organisatie aan de bikers nog mee wat er de volgende dag op het programma stond. En dan was het slapen geblazen.

Ook het ochtendritueel was bijna iedere dag hetzelfde: vroeg opstaan om rond half zeven aan te schuiven aan het buffet. Het ontbijt was best verrijkend te noemen met typische Indische gerechten zoals Apple Chips, Poha, Puru, Chole (Beans), Cheese omelet en Seviyan. Dit werd afgewisseld met hetgene wij gewoon waren: Nutella, honing, confituur, peanuts, brood, muesli, cornflakes, koekjes, bananen, appels, thee en koffie … De start zelf volgde meestal rond half negen maar naar goede Indische gewoonte liep dit al eens uit, de organisatie had dan ook het lumineuze idee om iedere dag net voor de start alle bikers af te roepen voor het rappel. Dit tot grote hilariteit van nogal wat bikers.

De koninginnenrit had zijn naam niet gestolen en werd voor velen onder ons een heel zware dobber. Met 3000 hoogtemeters over 77 kilometer was dit duidelijk iets voor de berggeiten onder de bikers. Meteen na de start volgde een superlange klim van maar liefst 45 kilometer, de Jalori Pass, een flinke puist die ons boven de 3000 meter bracht. Ik probeerde om er samen met de Noorse leider Thomas direct de pees op te leggen om zo op die manier mijn achterstand ten opzichte van Wim wat weg te werken.

Al snel begon de kopgroep wat uit te dunnen. De favorieten voor de eindzege: Thomas Engelsgjerd, Adria Noguera Soldevila, Cory Wallace en Antonio Ortiz Barranco namen de rest van het klein pelotonnetje (een biker of tien) op sleeptouw. Ik volgde wat verderop. Na wat asfalt, schotter en een mooi bospadje kwam het moeilijkste van de dag: ‘the climb of the day’, een heel steil stuk bergop op een nieuwe strook asfalt.

Ten eerste rijden ze ginds aan de linkerkant en ten tweede zijn er niet veel regels die de Indiërs volgen.

En alsof dat nog niet voldoende was, moest je je ook nog eens een weg banen tussen het drukke verkeer door. Ik begon al schrik te krijgen. Niet verkeerd rijden is de boodschap! De daaropvolgende heel lange afdaling moest je dan ook bij de pinken zijn vanwege het hectische verkeer alom. Ten eerste rijden ze ginds aan de linkerkant en ten tweede zijn er niet veel regels die de Indiërs volgen. Fietsen, tractoren, vrachtwagens, auto’s en zelfs de ‘Heilige koeien’ nemen kriskras hun eigen weg. Bizar! Op de volgende en laatste klim van de dag moest ik dan nog eens alle melkzuur uit mijn lijf persen. Ik finishte als tiende algemeen en als eerste bij de masters.

Op de derde dag was het tijd voor een rustdag. We mochten wat langer slapen en relaxen. In de ochtend bezochten we een plaatselijk schooltje waar de directeur en Ashish ons verwelkomden. De kinderen hadden er speciaal voor ons een dansje in elkaar geknutseld. Mooi zo. Onder de loden zon had menig biker het in de buitenlucht echter lastig om niet in slaap te vallen. Samen met enkele andere bikers maakte ik van de vrije tijd gebruik om het dorpje eens te bezoeken. Zo genoten we in een klein cafeetje van zelfgemaakte thee. Wat ons opviel was het feit dat er vanalles ruim aanwezig was, van eten tot allerhande dagelijkse benodigdheden.

We maken een sprongetje naar de voorlaatste etappe die misschien wel de mooiste was van deze Hero MTB Himalaya, vooral dan door de prachtige vergezichten. Ik had de dag ervoor eindelijk de leiderstrui bij de masters beet gekregen. Het had me bloed, zweet en tranen gekost, maar wat een mooie trui. Ze was wel enkele maten te groot, maar dat moest ik er maar bijnemen zeker?

Enfin, zoals gebruikelijk moesten we ook vandaag veel klimmen. De eerste 15 kilometer kon ik me nog redelijk vlot handhaven in de kopgroep van een biker of tien. Wat later bij een versnelling van de besten moest ik de rol lossen. We kregen een enduropassage onder onze wielen geschoven en ik weet niet of het de druk van de leiderstrui was of de vermoeidheid of de warmte (rond de 30 graden), maar ik moest heel wat stukken te voet doen. De rotsblokken lagen er dan ook flink dooreengeschud bij op de technische singletrail. Alsof dat nog niet genoeg was, gleed ik ook nog eens van het pad waarbij ik me bezeerde aan mijn dij. Als dat maar goed afloopt!

Richting Bir-Billing moest ik mezelf tot het uiterste drijven. Op de top wordt er veel aan paragliding gedaan, zoals recentelijk nog met de Paragliding World Cup. Maar om daar te geraken moesten we wel de ene na de andere ruwe rotsblok overwinnen. Zelfs de talloze paarden, geiten en schapen die mijn pad kruisten, hadden het niet onder de markt om treffelijk te klimmen. Het enige lichtpuntje waren de adembenemende uitzichten. Daarvan amper bekomen, volgde er na een lange afdaling terug een endurotrack waar ik mezelf vooruit moest pushen. Gelukkig kwam ik daarna wat beter in de wedstrijd, maar deze etappe had toch wel een flinke aanslag op mijn gemoed teweeggebracht.

Gelukkig restte ons enkel nog de slotrit om de Hero MTB Himalaya tot een goed einde te brengen. Maar ook op de ‘last day’ was er van uitbollen geen sprake. Het was een korte etappe, maar de bijwijlen sterke hellingen volgden elkaar in razendsnel tempo op. Het enige ‘gemakkelijke’ was dat het veelal op asfalt of schotter te doen was. Voordat we mochten feestvieren kregen we nog een laatste aartstmoeilijke klim. Het eindpunt, in Dharamshala, lag op een hoogte van 1900 meter en om er naartoe te biken moesten we nog een vijftal kilometer heel steil klimmen: eerst op asfalt, daarna op schotter.

Eindelijk was het moment daar dat ik in mijn leiderstrui mocht zegevieren. Ik was stikkapot maar dolgelukkig dat ik het er goed vanaf gebracht had en 7 etappes (van de 8) had kunnen winnen bij de masters. Bij de slotceremonie mocht ik dan ook met de beker pronken. Een zalig gevoel.

Wil je zelf ook eens van het avontuur proeven, noteer dan alvast 27 september tot 6 oktober 2018 in je agenda wanneer de 14de editie van de Hero MTB Himalaya gepland staat. Meer info op www.mtbhimalaya.com.