HERO Südtirol Dolomites: Hard to Race

Na mijn avontuur in de Rally di Romagna (een MTB stage race in de regio Emilia-Romagna) en een weekje chillen, was ik klaar voor een nieuw hoogtepunt dit jaar. In het Italiaanse Selva Val Gardena stond ik begin juni aan de start van de HERO Südtirol Dolomites.

De wedstrijd in de Dolomieten maakt deel uit van de HERO World Series, waaronder ook de HERO Dubai (29.10.2021) en de HERO Thailand (13.11.2021) vallen. Zoals al vele jaren het geval is, had men de keuze uit 2 afstanden: 86 kilometer met 4500 hoogtemeters of 60 kilometer met 3200 hoogtemeters.

Er werd aan de deelnemers gevraagd om een negatieve coronatest af te leggen, of toch een bewijs daarvan voor te leggen. Deze test kon ter plaatse gratis afgenomen worden in onder andere de apotheken van de buurt. Het afhalen van de stuurbordnummers gebeurde tevens op afspraak. Om deel te nemen ben je wel redelijk wat euro’s kwijt, maar je krijgt ook waar voor je geld: een magnifieke belevenis, wat goodies, een subliem HERO-wielershirtje en zelfs een mooi uitgewerkt mondmaskertje.

Zaterdag 12 juni, dat was de dag dat er moest gestreden worden om een ‘Hero’ te worden, al was het maar voor één dag. Om de meer dan 1550 deelnemers over de langste afstand ordentelijk te kunnen laten starten, waren er niet minder dan 14 startgrids voorzien, met telkens een tussentijd van 5 minuten. Op de kortere afstand van 60 kilometer maakten ook nog eens 1100 deelnemers zich op voor hun battle.

Ikzelf stond vol spanning te wachten in de derde golf en 15 minuten na het startschot was het dan zover. Het was nog wat frisjes, maar het beloofde een warme dag te worden (letterlijk en figuurlijk).

We mochten al direct beginnen met onze benen warm te draaien. Na een korte aanloop draaiden we de gravel op voor de eerste beproeving van de dag: de beklimming naar het punt Dantercepies op een hoogte van 2300 meter. Ik probeerde om me, met wat te wringen, een weg te banen naar de betere bikers.

Belangrijk in het hele gebeuren is trachten om een zo goed mogelijk ritme op te bouwen en zeker niet te hard van stapel te lopen in het begin. De Dolomieten hebben immers met niemand medelijden! Als je 800 hoogtemeters moet overwinnen op 6 kilometer, dan weet je dat het er steil aan toegaat.

Mijn tandwielverhouding, een 34-52 achteraan, begon al meer dan gewild zijn tandjes te tonen. En dit was nog maar de eerste beklimming van de dag! Eenmaal boven kon je wat uitblazen op een snelle schotterpassage. En de liefhebbers kregen al gauw een mooie singletrail, soms aan elkaar verweven door wat plankjes en bruggetjes. Bijna beneden veranderde de track terug in vlugge gravelstukken.

Vanuit Corvara mochten we ons opmaken voor de tweede beklimming van de dag. Deze verliep in een gelijkaardige trend als de eerste klim. Steil dus! De afdaling die volgde vanuit Pralongia bevatte wat van alles: snelle schotterpassages, singletrails, ruwe stenen. We doorkruisten ook een heel gekende col van de regio, de Passo Campolonga. Iedere biker kon zich hier op de een of andere manier wel uitleven.

Na 32 kilometer bereikten we Arabba, ook een befaamd stadje in de Dolomieten. Toch wat opletten, want hier splitsen de afstanden. De langste afstand trekt naar de Sourasass, op 2351 meter hoogte. En of we dat geweten hebben. Waar we vroeger het woordje steil gebruikten, was het nu veelal super-supersteil!

Het was harken, puffen, zweten om op het bospad en de schotter verder te geraken. Fietsen en wandelen – of eerder strompelen – wisselden elkaar om de haverklap af. Op die col leerde ik ook wat woorden Italiaans, vooral vloekwoorden!

Bijna boven voelde je ook dat het wat frisser werd en als klap op de vuurpijl moesten we onszelf een weg banen tussen de sneeuw. Gelukkig was dit slechts van heel korte duur. En toch kon ik genieten van dit spektakel: met adembenemende vergezichten langs sneeuwmuren onder een mooi zonnetje. Wat moet een biker nog meer verlangen in het weekend? Na al dat afzien kon ik op de Passo Pordoi een glimlach tevoorschijn toveren. De asfaltbeklimming voelde aan als ‘losrijden’, ik kreeg zowaar eventjes vleugels. Komaan, vooruit met de geit. Laat ons het zo verwoorden: het zwaartepunt ligt vooral in de eerste 45 kilometer van de race. Als je dan nog wat overschot hebt, kan je daarna heel wat bikers inhalen.

Na een snelle downhill-schotterpassage, belandden we in Canazei, van waaruit we enkele toffe tracks onder onze bikes kregen. En natuurlijk ook nog een laatste grote beklimming. Oef! Die was gelukkig iets minder steil dan zijn voorgangers. Maar de vermoeidheid, krampen en de warmte begonnen bij veel bikers hun tol te eisen. Vanaf de top van de Passo Duron was het hoofdzakelijk in dalende lijn richting Selva Val Gardena. We ‘hoorden’ de speaker al van in de verte de bikers verwelkomen.

Als afsluiter was het nog mooi biken langs een singletrail-padje. En voldaan arriveerde ik als een HERO de finishlijn. Wat een race. Zwaar met die beklimmingen en (technische) afdalingen, maar o zo mooi. Toch qua omgeving, de Dolomieten zijn meer dan terecht Unesco-erfgoed.

Hero Südtirol Dolomites: de winnaars bij de elites

Wanneer je wedstrijd zegt, zeg je ook winnaars. En dit is de top 3 van de elites bij de mannen en de vrouwen in de wedstrijden die meetellen voor de UCI Marathon Series:

Mannen 86 kilometer:

1. Andreas Seewald (Dui) in 4u26’57”
2. Samuele Porro (Ita) op 2’13”
3. Leonardo Paez (Col) op 3’06”

En eervolle vermeldingen voor Tim Smeenge (15de) en Roel Paulissen (23ste). Zelf kon ik in mijn categorie, de Masters 3 hobby-klasse, een 5de plaats uit de brand slepen.

Vrouwen 60 kilometer:

1. Katazina Sosna (Lit) in 3u50’45”
2. Ariane Lüthi (Zwi) op 4’09”
3. Angelika Tazreiter (Oos) op 11’15”

Hier zijn er eervolle vermeldingen voor Helena Plasschaert (15de), Sara Michielsens (21ste) en Rosa van Doorn (22ste).

Durf jij de uitdaging aan om een HERO te worden? Meer info via www.herodolomites.com

Foto’s copyright Hero Dolomites/Freddy Planinschek & Wisthaler.com