Het is niet de lengte die ertoe doet …

Wij hadden hem niet verwacht, hij werd niet aan ons voorgesteld, maar hij diende slechts als ‘steuntje’ bij het ontdekken van de nieuwe T-Type aandrijving van Sram. Het moet gezegd dat de Santa Cruz Tallboy op veel andere fietsen van het merk lijkt en dat er niets heel flitsends aan is. Hij is niet de grootste, niet de lichtste, niet de meest competitieve.

Toen Léo de nieuwe aandrijving ging testen, had ik er nog geen idee van dat hij op een fiets reed die de manier waarop ik een fiets ‘kies’ zou veranderen.

Laten we een beetje teruggaan in de tijd. Tot begin 2023 was ik er vrij van overtuigd dat voor mijn veelzijdige manier van onze sport beoefenen – lees: gericht op plezier en ontdekken van gevarieerd terrein – de fietsen in de categorie “all-mountain” met ongeveer 150 mm veerweg de beste keuze waren. Ik woon in de Franse bergen en aan het stuur van zo’n fiets kan je relatief goed klimmen en overal afdalen. Nooit stelde ik me de vraag of ik “te veel” of “te weinig” had.

Maar toen kwam de Tallboy zich in het verhaal mengen. De fiets heeft een veerweg van 120/130 mm met 29 inch wielen en is op papier geclassificeerd in de categorie ‘trail’- of ‘grote downcountry’-fietsen. Het is een van de historische modellen in het gamma van Santa Cruz, maar zijn reputatie bij het grote publiek is afgenomen, ten gunste van nerveuzere fietsen zoals de 5010, of fietsen met een grotere veerweg zoals de Hightower, de Bronson of de Megatower. De nieuwste ontwikkeling van de Tallboy is belangrijk voor de werking van de ophanging, maar uiterlijk is dit, afgezien van de komst van een opbergvakje, moeilijk op te merken. Afhankelijk van de gekozen uitrusting kunnen we hem een ​​ander gezicht geven, zo gaven wij de voorkeur aan een paar stevige banden en Sram Code-remmen, ook al betekende dat een paar extra grammen.

In dezelfde categorie kon ik een paar weken op de Spark 910 rondrijden, een fiets waar ik van hield, maar die niet overeenkwam met mijn dagelijkse praktijk omdat deze te veel “XC-gericht” en te stijf was. Vervolgens stapte ik op de 5010 van Santa Cruz die me veel plezier verschafte, maar die iets te veel inspanning van mij vergde om me op mijn gemak te voelen aan zijn stuur.

Toen ik uiteindelijk op de Santa Cruz Tallboy klom, vond ik een fiets die lichter was om mee te klimmen en die levendiger en flatterender was dan de ‘all-mountain’ fietsen die ik gewend was te kiezen. Bergaf verwachtte ik niet veel van deze fiets, maar het is daar dat hij me wist te verrassen.

Vanaf de eerste meters merkte ik dat de zitpositie centraal op de fiets goed was en dat ik hem kon besturen zoals een endurofiets. De fiets voelt erg stevig aan en de vering is echt voorspelbaar. Beetje bij beetje verhoogde ik het tempo en de fiets volgde. Het gedrag van de fiets is vrij rustig en dat vind ik geweldig. Ik kan me concentreren op mijn trajecten, maar hij reageert gemakkelijk onder mijn benen als ik eens moet jumpen. Toen ik voor het eerst met deze fiets op pad ging, dacht ik dat ik concessies zou moeten doen aan mijn plezier in de afdalingen, maar dat is niet het geval, integendeel.

Eenvoudig uitgelegd heb ik het gevoel dat ik in het begin van de veerweg op een endurofiets zit. Zodra we het einde van de veerweg bereiken, werkt de vering steeds progressiever, waardoor je de tijd krijgt om te begrijpen wat er gaat gebeuren: met de vering kom je dus nooit voor verrassingen te staan.

Naarmate de uitstapjes vorderden, besefte ik dat ik steeds meer plezier beleefde aan zowel het klimmen als het afdalen, en vervolgens aan de volgorde van de twee. Het voordeel van all-mountainbikes is dat ze overal goed zijn, maar nergens uitstekend. Wat ik ontdekte is dat je met deze trailfiets beter kan klimmen en niet zoveel moet inboeten op de weg naar beneden. Ik won aan plezier, zelfs op minder veeleisende paden.

De Santa Cruz Tallboy is echter niet perfect. Hij zou lichter kunnen zijn – goede wielen zijn belangrijk – en er ontstond al snel speling in de lagers (gratis te vervangen onder de levenslange garantie van het merk), maar hij paste zich echt aan mijn praktijk aan door mij vertrouwen te geven, misschien door zijn twee 29 inch wielen, waar zijn kleine broertje, de 5010, me een beetje overrompelde.

Ik realiseerde me dat dit kleine fietsje me gedurende het jaar op 70 tot 80% van mijn uitstapjes vergezelde. Voor korte uitstapjes achter de hoek of lange trips bleek hij altijd een goede metgezel. Hoe zit het met de overige percentages? Dit is waar ik vals speel en waar mijn job bij Vojo mij de luxe geeft om op een tweede fiets te rijden. Zo kan ik profiteren van een Nukeproof Giga waarmee ik het ‘gat’ kon vullen. Met een veerweg van 170/180 mm moet ik geen compromissen meer maken zoals bij een All-Mountain en kan ik me vol in de afdalingen storten.

Zo ging ik in een paar maanden tijd van de vaste overtuiging dat een ‘allround’-fiets het antwoord was op de verscheidenheid van mijn mountainbikepraktijken, naar een visie waarin een goed bij elkaar passend duo ervoor zorgde dat ik het ganse jaar door veel plezier beleef.

We kunnen met woorden spelen en ze ‘big downcountry’ of ‘small all-mountain’ of ‘trail’ noemen, wat dan ook. Het valt me ​​vooral op dat er maar heel weinig merken zijn die deze slimme mix aanbieden waarbij plezier meer centraal staat dan prestaties, terwijl ze toch ultra veelzijdig blijven.

Naast de Santa Cruz Tallboy zouden we de Trek Top Fuel kunnen noemen, of de Scor 2030. Hoe dan ook, ik werd verliefd op deze leuke fietsen met een kortere veerweg. Ze willen bekender worden en ik kan niet wachten om er meer te leren kennen!