Interview | Annemiek van Vleuten voegt Crocodile Trophy toe aan haar afscheidstournee

Annemiek van Vleuten hoeven we natuurlijk niet meer voor te stellen. De Nederlandse maakt al jaren deel uit van de leading ladies in het wielerpeloton. Toch verbaasde ze vorig seizoen in het Australische Wollongong nog maar eens de hele (wieler)wereld door met een breukje in de elleboog het hele peloton het nakijken te geven in de strijd om de regenboogtrui.

Als wereldkampioene een laatste wegcampagne rijden, een afscheid kan niet mooier zijn! Want dat is 2023 voor Annemiek van Vleuten, een laatste tournee langs alle wedstrijden waar ze zoveel succes heeft gekend, want na dit seizoen is het gedaan met een rugnummer op te spelden. Die afscheidstournee voert Van Vleuten naar alle uithoeken van de wereld, van de klassiekers in het Noorden tot de Grote Rondes en het WK in Glasgow.

Maar daar blijft het niet bij, want de wereldkampioene op de weg heeft nu ook beslist om aan haar tournee nog een zware koers toe te voegen, zij het op de mountainbike: de Crocodile Trophy! Het is niet haar debuut in deze wedstrijd, want de Nederlandse stond ook in 2016 al eens aan de start in de Australische outback (lees: Crocodile Trophy 2016: op een zucht van de overwinning). Maar in tegenstelling tot de Vuelta, Giro en Tour staat de Crocodile Trophy nog niet op haar palmares. Een extra motivatie om er dit jaar weer van start te gaan? We stelden haar de vraag:

Annemiek, je neemt dit jaar afscheid van het peloton, maar na een druk jaar met de Vuelta, Giro en Tour plak je er ook nog eens de Crocodile Trophy aan vast in plaats van een deugddoende strandvakantie. Vanwaar die keuze om er nog een loodzware koers bij te doen?

Omdat ik de Crocodile Trophy eerder als een vakantie zie en niet zozeer als een koers. Ik bekijk het als een leuk avontuur. Misschien kies ik er her en der een dagje uit om competitief te zijn als het parcours zich daartoe leent, maar ik ben ook niet echt een mountainbiker en mijn technische vaardigheden laten het wel wat achterwege om er elke dag in te vliegen. Vooral de dagen in het bikepark liggen me minder, herinner ik me nog, die laat ik dus aan me voorbijgaan.

Ik vind het supertof dat je op 15 kilometer van de finish denkt, oké we moeten ergens finishen, maar waar? En dan ineens doemt de finish op in de middle of nowhere. Op prachtige plekken met ‘s avonds een kampvuurtje waarop marshmallows worden geroosterd.

Ik vind het een geweldig evenement dat je op plaatsen brengt waar je normaal nooit komt. Ik vind het supertof dat je op 15 kilometer van de finish denkt, oké we moeten ergens finishen, maar waar? En dan ineens doemt de finish op in de middle of nowhere. Op prachtige plekken met ‘s avonds een kampvuurtje waarop marshmallows worden geroosterd. Ik hoop dat de vibe net zo leuk zal zijn als in 2016 en dat het niet te serieus is geworden.

© Regina Stanger/Croc Trophy

Ga je er met revanchegevoelens naartoe, nadat je in 2016 de wedstrijd verloor door fout te rijden?

Nee, ik heb geen revanchegevoelens. Ik ga er dus echt niet naartoe om te strijden. Ik herinner me nog dat ik toen te afhankelijk was van de pijlen en ik hoop dan ook dat ik dit jaar lekker een gpx-track kan volgen zodat ik daar geen stress van krijg, want dat had ik toen wel een beetje. Het is door het fout rijden toen wel een extra avontuur geworden, en dat was ook wel weer lachen.

Welke goede herinneringen nam je van je eerste deelname aan de Croc mee naar huis?

Het is een van de leukste dingen die ik ooit in mijn leven heb gedaan, echt een topervaring, mede door de kleinschaligheid en de fantastisch mooie locaties. En doordat de groep niet al te groot is, is het contact met de anderen ook heel fijn. De Crocodile Trophy trekt mij dan ook veel meer aan dan een Cape Epic, die ik veel te groots vind.

Ik vind het juist leuker dat er niet al te veel mensen meedoen die met herstelkousen rondlopen en hersteldrank staan te drinken en weet ik veel wat. Dat heb ik het hele jaar al …

Waar je allemaal komt vond ik ook wel uniek. Je zit in een andere omgeving met sommige deelnemers die best wel competitief zijn en anderen die gewoon meedoen om te finishen. En het waren ook allemaal fijne mensen, of ze nu de Australische of een andere nationaliteit hadden. Ik hoop dat het dit jaar weer zo’n leuke groep wordt en ik hoop dat ze niet te competitief zijn, want dat maakt het voor mij net iets minder leuk. Natuurlijk is het vooraan wel een wedstrijd, maar ik vind het juist leuker dat er niet al te veel mensen meedoen die met herstelkousen rondlopen en hersteldrank staan te drinken en weet ik veel wat. Dat heb ik het hele jaar al en ik ga er dus met een iets andere vibe heen …

Ook de koffieplantage (Skybury, dat er ook dit jaar weer bij zal zijn) waar we sliepen, vond ik supertof. En ik vind vooral de etappes waarin we ons naar een volgende locatie verplaatsen tof omdat die iets minder technisch zijn. Ik vond het wel leuk om in de bikeparks te zien hoe het mountainbiken in Australië leeft, maar dat waren niet de dagen waar ik zelf het meest van heb genoten. Ik heb ook veel gelopen op de dagen waar ik toen niet zo enthousiast van was. Niet dat het zo technisch was, maar ik had ook geen zin om mijn seizoen te eindigen met ellende, dus dan ben ik wat voorzichtiger. Na dit seizoen komt er dan wel geen volgend seizoen meer, maar ook dan is het niet leuk om zo te eindigen.

Als ik het me goed herinner, nam je in 2016 deel zonder teamgenoten rond je. Ga je er dit jaar weer alleen naartoe?

Klopt, toen was ik alleen. Dit keer ga ik er met drie vrienden naartoe, waaronder mijn Spaanse vriend Oscar (Abad Suárez, nvdr) die denk ik wel een beetje competitief gaat zijn. Verder gaan er twee vrienden uit Nederland mee. Eentje van hen, Arjan Seunninga, heeft vroeger nog in de nationale MTB-selectie gezeten en met hem train ik wel eens. De laatste van ons viertal is Gerwin Donkers, een groot fiets- en mountainbikeliefhebber. Daags na de Omloop het Nieuwsblad hebben we trouwens met ons vieren onze eerste groepstraining richting de Crocodile Trophy afgewerkt.

Wordt de Crocodile Trophy het definitieve einde van de renster Annemiek van Vleuten of wordt het de start van een tweede carrière en zien we je vanaf 2024 wel vaker aan de start verschijnen van MTB- of gravelwedstrijden? Want eerlijk, wij kunnen ons Annemiek van Vleuten maar moeilijk voorstellen zonder haar fiets …

Ja, ik ben best wel een groot fietsliefhebber. Misschien rijd ik in de toekomst nog wel een gravel- of MTB-wedstrijd. Ik denk bijvoorbeeld aan de Transcordilleras in Colombia in februari volgend jaar, waar Laurens ten Dam dit jaar heeft meegedaan en waar ik met mijn vriend naartoe wil. Zolang het maar low profile is, want ik denk niet dat ik de competitie ga missen. De voorbereiding op een wedstrijd ga ik eerder missen denk ik. Ik kijk meer uit naar iets anders, iets avontuurlijks, zoals de Crocodile Trophy.

Wil je net zoals Annemiek van Vleuten een keertje een onvergetelijk avontuur beleven, neem dan een kijkje op www.croctrophy.com. In 2023 gaat de Crocodile Trophy door van 5 tot 11 november.