Interview | Emeline Detilleux: “Ik wil tonen wie ik ben en waartoe ik in staat ben”

Met haar opvallende Belgische tricolore trui heb je Emeline Detilleux enkele dagen geleden misschien ook al op Vojo zien passeren, toen de renster van het Rockrider Ford Racing Team ons exclusief een dag liet doorbrengen aan het stuur van haar Rockrider Race 940 S. Ziehier dat artikel: Eerste test | Rockrider Race 940 S: meesterwerk in voorbereiding!

We maakten van dit uitje in het gezelschap van de jonge Belgische gebruik om terug te blikken op haar seizoen 2023, op haar doelstellingen voor volgend seizoen, maar ook op haar toekomstige olympische ervaring …

Emeline, kun je jezelf even voorstellen? Waar komt deze passie voor het mountainbiken vandaan?

Ik ben 24 jaar oud en maak deel uit van het Rockrider Ford Racing Team. Ik begon vrij vroeg met mountainbiken, rond de leeftijd van drie of vier jaar. Mijn oudere broers reden competitie en ik volgde hen, ik was meteen verslaafd. Onze ouders namen ons mee naar wedstrijden. Ik begon bij de SuperBikers, doorliep daarna de teams Merida Wallonie en BH Wallonie en sinds 2022 rijd ik bij het Rockrider Ford Racing Team.

Misschien weet niet iedereen het, maar vorig seizoen raakte je gewond tijdens de verkenningen op het wereldkampioenschap. Kun je ons daar iets meer over vertellen …

Het doel was om Glasgow voor te bereiden zoals ik de Olympische Spelen zou voorbereiden, als een generale repetitie, met hetzelfde voorbereidingsplan (hoogtestage, periode zonder internationale wedstrijden vlak ervoor). Ik was in goede vorm en zette tijdens de Team Relay zelfs de 3de beste tijd bij de vrouwen neer. Ik voerde de verkenning voor de XCO uit met Julia Grégoire (n.v.d.r.: een jonge Belgische atlete van het BH Wallonie Team) en alles verliep goed ondanks de regen die de avond voordien was gevallen. Aan het einde van de training, toen ik nog maar één klim en één afdaling voor me had voordat ik de paddocks zou binnenrijden, zwiepte mijn voorwiel weg in een steile bocht. Ik had overal pijn, maar vooral in mijn handen. De hulpdiensten focusten zich vooral op mijn bebloede knieën en eenmaal in het ziekenhuis bleek uit de röntgenfoto dat er niets gebroken was, ondanks de acute pijn in mijn handen.

Op de dag van de wedstrijd maakte ik er een punt van om met de fiets naar het circuit te gaan, een verkenningsrondje te rijden en ondanks de pijn toch van start te gaan. Mentaal zag ik de optie om niet te starten na weken van voorbereiding niet zitten, en ook de pijn weerhield me er niet van omdat er geen letsel te zien was op de foto. Na twee ronden moest ik echter opgeven. De pijn was te intens, mijn hart klopte heel hoog om de pijn te bestrijden en ik nam veel risico’s. Gezien de pijn keerde ik na terugkomst in België terug naar het ziekenhuis. De dokter vertelde me dat het maar een blauwe plek was en dat er niets gebroken was … Dus begon ik weer met trainen, maar de pijn werd alleen maar erger. Uiteindelijk bleek bij mijn derde bezoek aan het ziekenhuis, bij een handspecialist, dat ik breuken in beide handen had. Daardoor heb ik 20 dagen in mijn herstelproces verloren …

Nadat je hersteld was van je blessures, zagen we je meteen aan de start verschijnen van enkele Griekse wedstrijden. Kun je ons daar meer over vertellen? 

Direct nadat ik groen licht kreeg van de dokters, ben ik een paar keer gaan rijden en meteen naar Griekenland vertrokken om aan enkele wedstrijden deel te nemen. Fysiek was ik er nog niet helemaal klaar voor, maar ik deed wat ik kon. Tijdens mijn herstelperiode verloor ik punten op de olympische ranglijst en België zakte terug naar de 19de plaats, dus ik wilde nog zo veel mogelijk punten sprokkelen.

Daarna volgde nog een stage in het buitenland, klopt dat?

Twee zelfs (lacht). Sam (Rocès, manager van het Rockrider Ford Racing Team, n.v.d.r.) besloot het team dit jaar niet samen te brengen in november/december, aangezien Savilia en Samara aan de andere kant van de Atlantische Oceaan wonen en al een groot deel van het jaar in Europa doorbrengen voor wedstrijden. Ik vertrok dus met mijn vroegere ploeg, BH-Wallonie, dat Waalse en Belgische talenten toelaat om op het hoogste niveau te strijden. Het was een manier om volume op te bouwen terwijl je goed omringd bent, en ook gemakkelijker dan in de koude en natte Belgische winterdagen.

Aansluitend ging ik mee op de stage die georganiseerd werd door het Belgisch Olympisch Comité. Alle Belgische atleten, uit alle disciplines samen, kwamen samen in Turkije, in een sportcentrum waar iedereen in de beste omstandigheden kon trainen. Daar kregen we de kans om ook al het personeel te leren kennen dat ons in Parijs zal vergezellen, maar ook om atleten uit andere disciplines te ontmoeten die al (of niet) aan de Spelen hebben deelgenomen. Elke avond werd er ook een conferentie georganiseerd rond een thema van de Olympische Spelen (voeding tijdens de Spelen, openingsceremonie, enz.). Het is super motiverend en spannend, ik kon daarna niet meer slapen, ik wilde gewoon gaan trainen om de beste te zijn (lacht).

Hoe kijk je in het algemeen terug op je seizoen 2023? Een eerste top 20 in de wereldbeker, wat betekent dat?

Ik ben blij, de balans van mijn seizoen is echt goed. Vergeleken met mijn eerste jaar bij de elites (2022), waarin ik een nieuw team, een nieuwe fiets en de eredivisie ontdekte en waarin ik mij moeilijker kon uiten, merk ik dat ik dit seizoen echt een niveau heb gehaald. Ik was goed voorbereid en de komst van de meiden in het team gaf mij een boost. De 19de plek in de World Cup van Val di Sole, de 16de plaats op het EK vind ik allemaal positief! Nu wil ik laten zien wie ik ben en waartoe ik in staat ben!

Het Rockrider-team leek vorig seizoen, vanuit het oogpunt van de buitenwereld, erg goed aan elkaar te hangen. Is dit iets wat je nodig hebt? We weten dat er renners zijn voor wie alleen de race ertoe doet, terwijl anderen deze bubbel om hen heen nodig hebben.

Dat is zeker belangrijk voor mij. Ik moet me goed omringd voelen en het Rockrider Ford Racing Team is een echte kleine familie. We brengen veel tijd samen door en kunnen het goed met elkaar vinden. Er heerst een echte groepsgeest.

Helpt de groep elkaar naar een hoger niveau te tillen door zaken uit te wisselen of concentreert iedereen zich op zijn persoonlijke prestaties?

We komen heel goed overeen en tillen elkaar echt naar een hoger niveau. Eerlijk gezegd heb ik liever dat er meerdere vrouwen zijn in het team. Het helpt om de druk wat te verlichten. Als je de enige vrouwelijke atlete in het team bent, dan rusten alle resultaten op jou. Dan is het lastiger om met een offday om te gaan. Nu is het soms een van de andere meiden die een beter resultaat behaalt en ben ik blij voor haar, soms is het andersom.

Heeft de komst van Samara Maxwell – de regerende wereldkampioene bij de U23 – in het team niet voor extra druk gezorgd, vooral op de vrouwelijke rensters?

Met Samara heb ik nog geen race gereden omdat ze arriveerde toen ik geblesseerd was. We hebben wel al een beetje gebabbeld en ze is heel aardig. Er is geen gevoel van rivaliteit of druk, het is allemaal positief. Ze voegt geloofwaardigheid toe aan het team en het is verrijkend om haar in ons midden te hebben. Ik kijk ernaar uit om het seizoen met haar te delen.

Nog een laatste vraag over de ploeg en vooral over het duo Sam Rocès en Stéphane Tempier? Wat betekent het om een ​​oud-renner als ploegleider te hebben?

Sam Rocès neemt het “zakelijke” deel voor zijn rekening en Stéphane is verantwoordelijk voor de sportieve kant. Steph brengt een groot pluspunt mee op het terrein. Hij heeft veel kennis, zowel op het gebied van goed te sturen en trajecten als op het gebied van de uitrusting, waar hij veel werk heeft verricht voor de materiaalkeuze en de instellingen van de fiets. Bij wedstrijden doet hij met ons alle verkenningen en zorgt hij ervoor dat we veel progressie kunnen boeken.

2024 is een olympisch jaar: hoe benaderen jullie dit evenement?

Het vergt een bijzondere aanpak. Voor mijn blessure stond ik 14de op de wereldranglijst en België 15de op de olympische ranglijst. Door mijn blessure verloren we een paar plaatsen en op een gegeven moment waren we niet eens meer verzekerd van een ticket voor de Olympische Spelen. Wat er uit had moeten zien als een lichtere competitiestart om meer tijd te laten voor de voorbereiding, veranderde daarom in een seizoensstart waarin ik op puntenjacht zal moeten om onze aanwezigheid op de Spelen veilig te stellen (n.v.d.r.: de top 8 van de landenranking mag 2 renners van elk geslacht afvaardigen, de landen 9 tot en met 19 hebben recht op één renner van elk geslacht).

De olympische ranglijst wordt na Nove Mesto opgemaakt. Tot dan zal ik aan heel wat races deelnemen, waaronder de voorbereidende races in Griekenland, de Franse beker in Marseille en misschien de wereldbekers in Brazilië. Daarna zal ik mij concentreren op mijn voorbereiding op de Spelen.

Je maakt deel uit van het team “Decathlon Athletes”, kun je ons uitleggen wat dat inhoudt en wat het jou brengt in jouw olympische ervaring?

Decathlon is officieel partner van de Olympische Spelen. Het merk selecteerde daarom verschillende atleten om hen tijdens de Spelen te vertegenwoordigen. In eerste instantie waren we met 24 (refererend naar 2024), maar uiteindelijk zijn we met een dertigtal (lacht). Het is een goede ervaring, we komen sinds 2022 twee tot drie keer per jaar samen. Hierdoor ontmoeten we veel atleten uit andere disciplines, waarvan sommigen al aan de Olympische Spelen hebben deelgenomen. Het is zeer de moeite waard en ik ben blij dat ik er deel van uit mag maken.

Jij bent een van de renners binnen het team die de overgang van het oude frame, de Race 900 S, naar het nieuwe, de Race 940 S, heeft meegemaakt. Wat viel je op aan deze verandering? Maakt deze nieuwe fiets echt een verschil?

De verandering is ongelooflijk! Het is een beetje alsof je in een 2CV reed en we nu een Ferrari hebben! De Race 940 S is stijf, zeer responsief en supergemakkelijk om mee te rijden. Hij is zeer geruststellend in afdalingen en geeft veel vertrouwen. Hij helpt mij persoonlijk veel op de jumps. We beschikken nu over een echt wapen, een van de beste, om het gevecht aan te gaan op de WB-circuits.

Onze exclusieve test van de Rockrider Race 940 S: Eerste test | Rockrider Race 940 S: meesterwerk in voorbereiding!

Tijdens het olympisch testevent zagen we verschillende renners kiezen voor de hardtail, maar daar was niemand van binnen het Rockrider-team bij. Was dat een gezamenlijke beslissing van het team of was iedereen vrij om te experimenteren met waarop hij of zij zich het beste voelde?

Persoonlijk kon ik het zelf niet uittesten omdat ik gekwetst was. Het klopt dat veel vrouwen met een hardtail reden. In eerste instantie had ik het gevoel dat dit de juiste beslissing was. Bovendien gingen alle geruchten deze kant op, omdat iedereen dacht dat het een rollend circuit was. Maar in werkelijkheid is het parcours op zijn eigen manier veeleisend en ik zag bij veel renners de vermoeidheid opstapelen. Uiteindelijk heb ik de indruk dat een full-suspension de juiste oplossing blijkt te zijn. Ik denk dat als je een wedstrijdgerichte full-suspension hebt, je jezelf deze vraag niet moet stellen.

Is het materiaal een aspect dat je interesseert, of ben je eerder van het type “mijn taak is om te rijden, de mechanica is voor mijn mecanicien”?

Het is een aspect dat ik leuk vind, maar dat erg veeleisend en vermoeiend is. Ik hou ervan om basisinstellingen te hebben die afhankelijk van het circuit kunnen worden verfijnd en aangepast. Ik hou ervan dat mijn fiets reageert zoals ik verwacht, ik voel de instellingen die niet bij mij passen, maar ik ben niet iemand die de moeite gaat nemen om het hele seizoen talloze instellingen uit te proberen.

We zagen je vorig jaar, vlak voor Nove Mesto, ook op de weg aan het werk. Is het een beslissing om je open te stellen voor andere disciplines of gewoon nieuwsgierigheid?

Ik word elk jaar uitgenodigd voor de Belgische nationale ploeg. In de winter is ons programma vrij gelijkaardig: volume opbouwen. Ik moet eerlijk bekennen dat ik er een beetje huiverig voor was, maar uiteindelijk ging het goed. De coach stelde dan voor om aan wegwedstrijden deel te nemen. We hebben data gevonden die in mijn kalender pasten en het was een geweldige ervaring. Ik heb twee etappekoersen gereden en ondanks dat ik me niet 100% op mijn gemak voelde (rijden in het peloton, bochtige wegen, angst om te vallen, …) beviel het me wel. Ik denk niet dat ik het in 2024 nog een keer zal doen, aangezien de herstelperiode behoorlijk lang is en moeilijk te verenigen is met mijn doelstellingen, maar waarom niet in de toekomst. Ik herinner me ook dat ik veel plezier beleefde tijdens de veldrit van Diegem bij de junioren, dus waarom zou ik die discipline ook niet ooit opnieuw proberen?

Wat zijn de doelstellingen voor 2024? In Val di Sole eindigde je een eerste keer in de top 20 van een wereldbeker, is dat je doel? 

Ik wil natuurlijk die top twintig in de wereldbeker herhalen, maar mijn hoofddoel zijn uiteraard de Olympische Spelen. Ik wil me goed voorbereiden en die dag mijn best kunnen doen.

Destijds reed je samen met Pierre de Froidmont binnen het team van BH-Wallonie. Hoe kijk je naar de progressie die hij heeft gemaakt? Vind je het inspirerend om te zien dat je oud-teamgenoot goed presteert in het internationale circuit? We konden ook zien dat hij het vorig seizoen moeilijker had, hoe analyseer jij dat?

Pierre is een goede vriend. We kennen elkaar sinds we 10 jaar oud waren en we hebben alle fases van onze carrière tegelijkertijd doorlopen. We brachten veel tijd samen door en we zien elkaar nog steeds tijdens de wereldbekerwedstrijden of in de Belgische selectie, of gewoon om te gaan rijden als we thuis zijn. Het was super gaaf om zijn eerste jaar bij Orbea en zijn vooruitgang te zien. Als ik naar de kinderen op de fiets kijk die we een paar jaar geleden waren en dat we nu op weg zijn naar de Spelen, is te gek! Ik denk dat dit moeilijkere seizoen deel uitmaakt van een carrière van een atleet en ik weet dat hij tot grote dingen in staat is. Ik sta 100% achter hem en wens hem het allerbeste.

Ons interview met Pierre de Froidmont kan je hier nalezen: Interview | Pierre de Froidmont: ”Ik weet dat ik voortaan op de overwinning mag mikken!”

Het is voor jou een vaste afspraak geworden (3 titels op rij), maar ben jij van plan om komende zomer je Belgische titel te verdedigen?

De datum valt erg slecht … Het is precies een week voor de Olympische Spelen. Ik zal er zijn, omdat ik denk dat het geen zin heeft om niet te gaan. Ik beschouw het als een voorbereidingsrace, vooral omdat het circuit van Beringen nogal atypisch is, een beetje zoals de circuits van de Olympische Spelen. Ik ga doen wat nodig is om mijn titel te verdedigen, maar houd mijn hoofddoel voor het volgende weekend in gedachten. Ik denk dat ik er ook moet zijn voor het publiek en de Belgische renners. Ik ben de regerend Belgische kampioene en dit is de enige wedstrijd in België die ik doe, dat ben ik hen verschuldigd.

Als je maar één wens zou hebben, wat mogen wij jou wensen voor komend seizoen?

Wat ik het liefste wil, is vooral veel plezier hebben op de fiets en uiteraard de doelen bereiken die ik mezelf heb gesteld.

Lees verder met de exclusieve review van de Rockrider 940 S van Emeline: Eerste test | Rockrider Race 940 S: meesterwerk in voorbereiding!