Interview | Gerhard Schönbacher: vijfentwintig jaar Crocodile Trophy ⋆ Vojo

In 2019 is het voor de 25ste keer dat bikers van overal ter wereld naar Down Under zullen reizen voor een ‘once in a lifetime’-ervaring. Na afloop zal ook bij hen, net zoals bij de deelnemers van de voorgaande jaren, de outback hen nooit meer loslaten. Net zomin als de wedstrijd waar we het hier over hebben en die dit jaar vijfentwintig kaarsjes mag uitblazen: de Crocodile Trophy. Wij blikken samen met de geestelijke vader van de Crocodile Trophy, Gerhard Schönbacher, terug op heden en toekomst.

Een ondertussen legendarische naam die de voorbije 25 jaar door velen met ontzag werd en wordt uitgesproken. Een kwarteeuw Crocodile Trophy betekent vooral veel herinneringen, maar ook in de outback staat de tijd niet stil en daarom dat Gerhard Schönbacher bezig is met het klaarstomen van zijn opvolging om de Crocodile Trophy succesvol door de volgende kwarteeuw te loodsen.

Gerhard, de Crocodile Trophy blaast dit jaar 25 kaarsjes uit. Hoe kijk je terug op al die jaren?

Vijfentwintig jaar is bijna de helft van mijn leven, dus al die jaren hebben inderdaad een zekere invloed gehad op mijn leven. De eerste 15 jaar van de ‘Croc’ spendeerde ik telkens zes weken per jaar in de outback, later werden dit slechts drie weken. Mijn hoofd zit ondertussen vol met herinneringen en als ik terugkijk hebben zowel de goede als de moeilijke situaties me sterker gemaakt. Ik denk bijvoorbeeld aan de momenten toen ik moerderziel alleen door de outback rondreed op zoek naar nieuwe tracks en dagen geen mens tegenkwam. Of de dagen dat ik er verloren reed of eigenhandig mijn auto moest herstellen die stuk was. En als je dan ’s avonds aan het kampvuur je eten maakt en naast een kreekje zit en weet dat er in een cirkel van 200 kilometer niemand woont, dat je op dat moment alleen bent met de natuur en de dieren … dat zijn bijzondere momenten die ik wel mis.

Had ik ook niet ergens opgevangen dat je je vrouw hebt leren kennen tijdens de Crocodile Trophy?

Nee, dat was in de Alpentour Trophy van 2003 (een ander event van Schönbacher, nvdr), toen ze als dokter met het Rode Kruis de wedstrijd volgde.

Je hebt tijdens de Crocodile Trophy heel wat renners van nabij mogen leren kennen. Zo heb je ex-winnaar Adam Hansen, die nu een gewaardeerd renner is bij Lotto-Soudal, in het profpeloton geloodst …

Klopt, een eigenaar van een bikeshop in Cairns kwam op een dag naar me toe met de vraag of ik geen jonge renner kon helpen om in Europa te komen koersen. Ik had toen ook nog een sportmanagementbureau. Ik loodste hem toen binnen bij een Oostenrijks amateurteam en twee jaar later reed hij bij T-Mobile en was zijn carrière vertrokken.

Ondanks al deze herinneringen heb je toch beslist dat het tijd is om een stap opzij te zetten en enkele taken aan anderen over te laten. Waarom deze keuze?

Wanneer je wat ouder wordt, heb je minder energie en kun je niet meer zo hard werken als vroeger. En je moet ook aandachtiger luisteren naar de signalen van je lichaam. Het is ook tijd voor nieuwe dingen in mijn leven. Veel mensen stelden me in het verleden de vraag “wat denk je te kunnen bereiken?” Mijn antwoord is altijd hetzelfde. Als de mens nooit in zijn dromen en visioenen had geloofd, hadden we nooit het wiel uitgevonden en nooit op de maan gestaan. Ik ben ook altijd sterk geïnspireerd geweest door een quote van Nelson Mandela: “Sport heeft de macht om de wereld te veranderen!”

Een van de mensen die je in de toekomst zal bijstaan is Koenraad Vanschoren, die wij vooral kennen als organisator van de BeMC. Waarom koos je voor Koenraad om enkele taken van je over te nemen?

Ik ken Koenraad nu al meer dan vijf jaar en de laatste jaren hielp hij al een handje bij de organisatie van de Crocodile Trophy en de Alpentour Trophy. Hij leverde altijd fantastisch werk en hij is ook zeer enthousiast, maar hij heeft vooral zijn hart op de juiste plaats. Samen met Regina Stanger en Brendon Skerke vormt Koenraad de kern van de organisatie achter de Crocodile Trophy.

In de loop der tijd heeft de Crocodile Trophy een gedaanteverwisseling ondergaan. De race is vooral korter geworden, maar toch lijkt het moeilijk om meer deelnemers aan te trekken. Waaraan ligt dit volgens jou?

Ik denk dat dit komt door de mythe die rond de Crocodile Trophy hangt. Toen we in 1995 voor het eerst een Crocodile Trophy organiseerden, duurde de wedstrijd maar liefst 2556 kilometer verdeeld over 17 dagen. Meerdere etappes gingen toen vlot over de 200 kilometer en niemand die eraan twijfelde dat de Crocodile Trophy de zwaartste MTB-meerdaagse ter wereld was. Maar ondertussen is de Crocodile Trophy een UCI stage race geworden en telt de wedstrijd nog maar acht dagen. Het terrein is ook veel gevarieerder geworden dan dat van de begindagen, toen we vooral over brede dirt roads door de outback denderden. Vandaag zitten er ook veel singletracks in het parkoers, al blijven de river crossings en het outback gevoel wel deel uitmaken van de beleving. En we finishen op een van de mooiste stranden van onze planeet. Toch zijn veel bikers nog steeds bang om deel te nemen door de mythe die er rond hangt, maar een goed voorbereide biker kan de Crocodile Trophy zonder problemen uitrijden.

De Crocodile Trophy vindt elk jaar plaats in Queensland, maar Australië heeft nog zo veel meer te bieden. Zou het niet attractiever zijn om de route jaarlijks af te wisselen?

Dat zou betekenen dat we elk jaar van nul moeten beginnen en in Australië zijn de wetgevingen en de toelatingen om een wedstrijd als deze te mogen organiseren de laatste jaren enorm veranderd. De eerste tien-vijftien jaar konden we bij wijze van spreken gewoon even langsgaan bij de farmers voor een toestemming en dat was het. Wat trouwens best leuke tijden waren, maar dat terzijde …

En wat met een terugkeer naar de roots? In de beginjaren vertrok de Crocodile Trophy in Darwin of in het rode hart van Australië …

Vanuit avontuurlijk oogpunt is het inderdaad verleidelijk om nog eens in Darwin te starten, maar ik herinner me de logistieke nachtmerrie nog maar al te goed … Daar ben ik te oud voor geworden (lacht). Maar de dag dat ik op pensioen ben, wil ik dat traject nog wel eens afleggen met mijn vrouw.

Ex-deelnemers aan de Crocodile Trophy zullen het meteen begrijpen wanneer ik zeg dat eens je van de Croc geproefd hebt, het virus je nooit meer loslaat. Wat maakt de Crocodile Trophy toch zo speciaal?

Ik denk dat het de spirit van de outback is. ‘s Avonds, wanneer iedereen rond het kampvuur zit, hangt er een familiale sfeer tussen de renners van verschillende nationaliteiten. Wanneer je met 200 mensen rondreist, kent iedereen elkaar wel na drie dagen. Ik ben de tel kwijtgeraakt hoeveel renners, stafleden en begeleiders na afloop vrienden zijn geworden. In finishplaats Cooktown hebben we tijdens de Crocodile Trophy zelfs ooit een huwelijk georganiseerd voor Wolfgang Fasching, een ex-winnaar van de Race Across America.

Hoe zou je de Crocodile Trophy zelf omschrijven in een paar woorden?

De Crocodile Trophy is een avontuur met een ongelooflijk gevoel van vrijheid dat je enkel in de outback kunt ervaren. Het is niet enkel een sportevenement, de Croc creëerde ook zijn eigen mythe.

Nu je steeds meer taken uit handen geeft in de Crocodile Trophy, heeft dit dan ook een impact op de Alpentour Trophy waar je ook organisator van bent?

Niet echt, maar ik wil de jongeren in mijn team wel meer verantwoordelijkheden geven. Ik ben van 1954 , ik behoor tot de oude generatie. Dat is niet negatief bedoeld, maar sommige zaken overweldigen me, denk maar aan het digitale tijdperk. Dat is in bepaalde gevallen belangrijk voor een event, maar ik begrijp er niet veel van en eerlijk gezegd ben ik er ook niet gek van. Ik wil mensen ontmoeten en met hen praten. Ik hoef geen duizend Facebookvrienden, ik ben blij met vijf real life vrienden. Dus ik zit niet op Facebook of Twitter. Tot twee jaar geleden had ik nog een eenvoudige Nokia-gsm, maar Regina heeft me overtuigd om een smartphone te kopen.

Laatste vraag. Hoe zou je willen dat de Crocodile Trophy er over 25 jaar uitziet?

Het zou fantastisch zijn moest de Crocodile Trophy kunnen groeien naar 150 tot 180 deelnemers, maar niet meer. Want dat zou betekenen dat de Crocodile Trophy datgene zou verliezen wat de wedstrijd zo verschillend maakt met de andere wedstrijden die ik ken.

Inschrijven voor de Crocodile Trophy en Alpentour Trophy kan nog steeds, voor de BeMC zijn er nog enkel UCI-plaatsen vrij. Meer info via volgende links:
Crocodile Trophy 12-19/10/2019
Alpentour Trophy 6-9/6/2019
BeMC 9-12/5/2019