Interview | Milan Vader: ”Het plan heeft even on-hold gestaan, maar is niet veranderd!”

Dit voorjaar kregen we het verontrustende bericht van de zware val van Milan Vader in de Ronde van het Baskenland. De jonge Nederlander had net de overstap gemaakt naar het grote Jumbo-Visma en zette zijn eerste stappen als profrenner op de weg. De blessures waren heel ernstig. Er werd zelfs gevreesd dat een normaal dagdagelijks leven niet meer mogelijk zou zijn, laat staan dat van een topsporter. Ondertussen zijn we exact 6 maanden verder en ziet de situatie er een heel stuk beter uit. Wij hadden op de Roc d’Azur een uitgebreid gesprek met Milan, die rust en vertrouwen uitstraalde, over zijn val en het uitzonderlijk snelle herstel dat daarop volgde, het plan voor de nabije toekomst en zijn nieuwe Cervélo bolide.

Vojo: Milan, we beginnen met de belangrijkste vraag. Hoe gaat het met je?

Milan: Goed! Ik kom net terug van de CRO Race in Kroatië. Het was een kleine ronde op de weg van 6 dagen en de verwachting was dat het na 3 dagen waarschijnlijk “op” ging zijn, maar ik kon de volledige wedstrijd uitrijden.

Vojo: We hoorden natuurlijk via de nationale media het vreselijke bericht van je crash in de Ronde van het Baskenland, dit voorjaar. Wil je eventueel nog eens terugblikken op die ontegensprekelijk ingrijpende gebeurtenis?

Milan: Het klinkt misschien vreemd, maar van de dag van de val en de twee weken die erop volgden weet ik niks meer. Ook de dagen ervoor zijn wazig. Alles heb ik van horen zeggen. Hoe ik gevallen ben, wisten mijn ploegmakkers me te vertellen. Ik bleef met mijn pedaal aan de grond hangen en mijn fiets stuiterde opzij. In 99 van de 100 gevallen kun je dat corrigeren, maar nu verloor ik de controle over mijn stuur. Ik had de pech dat ik over een vangrail ben gevlogen en dat daar een ravijn was. Anders had ik waarschijnlijk gewoon een paar schaafwonden gehad, of in het ergste geval een sleutelbeen gebroken.

Tijdens de twee weken in het ziekenhuis in Bilbao, waar ik in een kunstmatige coma werd gehouden, waren het mijn ouders, familie en vriendin die het dichtst bij me stonden. Die periode was ook heel hard en moeilijk voor hen, want de situatie zag er zeker niet rooskleurig uit.



Milan: Ik had in totaal 11 wervels gebroken, gelukkig aan de uitsteeksels en zonder letsels aan mijn zenuwen. Er waren ook enkele ribben gebroken, mijn schouderdak was voor een groot deel verbrijzeld en ik had ook twee klaplongen. Maar het meest ernstige was de schade aan de hoofdslagaders van mijn hersenen. Die hebben bijgevolg ook even zonder zuurstof gezeten. Ze hebben één zo’n slagader moeten herstellen met een stent en opdat mijn lichaam optimaal zou kunnen herstellen, hebben ze me in een coma gehouden.

Ik herinner me nog het moment dat mijn vader en broer elk aan een zijde zaten van het bed en mijn vader vroeg om te knijpen met mijn linkerhand, daarna hoopte mijn broer dat ik ook in zijn hand kon knijpen. Het was een uitzonderlijk emotioneel moment toen dat het ook echt gebeurde.

Mijn rechterzijde was op dat moment door dat zuurstoftekort verlamd en de artsen konden op dat moment niet zeggen of het terug (helemaal) goed ging komen. Tijdens die periode in Bilbao, had ik flarden van bewustzijn. Ik herinner me nog het moment dat mijn vader en broer elk aan een zijde zaten van het bed en mijn vader vroeg om te knijpen met mijn linkerhand, daarna hoopte mijn broer dat ik ook in zijn hand kon knijpen. Het was een uitzonderlijk emotioneel moment toen dat het ook echt gebeurde.

Milan: Van zodra ik echt ontwaakte, werd het me duidelijk hoe ernstig mijn val was geweest. Ik concentreerde me noodgedwongen op het primaire herstel en dacht totaal niet meer aan mijn fietscarrière. Ook de ploeg heeft me daarin volledig gesteund en geen enkele druk opgelegd. De eerste stap was rechtop kunnen staan. Ik had al enkele dagen fysio gehad, en had me tijdens het weekend opgeladen om op maandag een wandeling te kunnen doen.

Alleen al het rechtop zitten aan de rand van het bed deed mijn hartslag stijgen tot 125 slagen per minuut. Eenmaal ik er klaar voor was, heb ik 30 seconden op mijn eigen benen kunnen staan. Het zweet gutste van mijn rug … ik was uitgeteld voor de rest van de dag. Maar de dokters zagen dat mijn herstel uitzonderlijk snel ging en ik mocht al vlug overgebracht worden naar het ziekenhuis in Rotterdam waar ze mij verder hebben opgevolgd.

Ik moest echt alles opnieuw aanleren, ik had bijvoorbeeld 27 pogingen nodig om de pincode van mijn GSM in te voeren en eten met een vork naar mijn mond brengen is meerdere malen compleet mislukt (lacht luidop).

Vojo: En wanneer heb je voor het eerst terug op een fiets gezeten?

Milan: Dat was redelijk snel! In Rotterdam hadden ze in de eerste week een hometrainer voor me in elkaar gestoken. Ik stelde die als vanouds in op 170 watt, de weerstand waarmee ik normaal gezien mijn benen wat doe draaien zonder enige inspanning te moet leveren, maar kreeg de trappers zelfs niet in beweging. 150, 100, 50, … ik ben moeten zakken tot 35 watt om 5 minuutjes te kunnen losrijden.

Vojo: Dacht je toen al terug aan je leven als topsporter?

Milan: De mogelijkheid om terug te keren als professioneel fietser, ging gepaard met de toestemming om buiten te mogen fietsen. Door de stent in mijn hartslagader moest ik sterke bloedverdunners nemen en het risico levensbedreigende interne bloedingen ten gevolge van een val was daarbij te groot. Geleidelijk aan hebben we de dosis kunnen verlagen tot het punt dat dat risico werd uitgesloten. Ik moet echter wel blijvend een kleine dosis bloedverdunners nemen. De stent verwijderen is immers uitgesloten.

De ploeg heeft me ook altijd blijven opvolgen, eerst bij mijn herstel als mens en toen ik zelf aangaf dat ik wou spreken over mijn toekomst als renner stonden ze klaar om mij hierbij te helpen. Op mijn eigen tempo en zonder enige druk.

Milan: De ploeg heeft me ook altijd blijven opvolgen, eerst bij mijn herstel als mens en toen ik zelf aangaf dat ik wou spreken over mijn toekomst als renner stonden ze klaar om mij hierbij te helpen. Op mijn eigen tempo en zonder enige druk. Ook hier op de Roc, rij ik geen enkele wedstrijd om voldoende te kunnen herstellen van de inspanningen in Kroatië en ik ben hier op eigen initiatief om de materiaal sponsoren van de ploeg een plezier te doen.

Vojo: Jumbo-Visma is gekend door hun professionele en planmatige aanpak. Hoe ervaar jij dat?

Milan: De reden van mijn overstap naar de zwart-gele formatie was om mij verder te kunnen ontwikkelen als topsporter. Er waren andere mogelijkheden, die financieel minstens even interessant waren, maar de langetermijnvisie en hun aanpak hebben mij voor Jumbo-Visma doen kiezen. Het grote verschil met voorheen is dat ik mij met veel minder randzaken moet bezighouden en ik me vol kan concentreren op mijn trainingen en prestaties. Er worden mij tal van opties aangeboden om mezelf te verbeteren, maar ik kies uiteindelijk zelf waar ik voor ga. In essentie wordt alles dus geregeld voor me en kan ik in de beste omstandigheden aan de start verschijnen.

Vojo: Hoe zag het plan voor 2022 eruit? Lag de focus volledig op de weg of ging het mountainbiken toch nog een belangrijke rol spelen?

Milan: Het mountainbiken ging zeker niet naar de achtergrond verdwijnen. Het plan was wel om in periodes te werken en niet van de ene sporttak op de andere te springen. Zo ging ik het voorjaar op de weg afwerken, daarna een stevige MTB-zomer rijden en het najaar terug naar de weg trekken. Nu is het wat vreemd om te zeggen, maar op het moment van de val reed ik beter dan ooit. De Waalse pijl en Luik-Bastenaken-Luik stonden toen nog op het programma en dan ging ik switchen naar het mountainbiken.

Vojo: Is het plan nu veranderd? Ga je minder op de weg en meer op de mountainbike rijden?

Milan: Nee totaal niet, het plan heeft enkel even on-hold gestaan en het is de bedoeling om het komend seizoen op dezelfde manier aan te pakken. Alleen worden de Olympische Spelen in Parijs 2024 misschien wel een uitdaging …

De reden waarom dat Parijs moeilijk wordt is omdat zowel ik als Mathieu (van der Poel) vorig jaar geen punten hebben gepakt in het mountainbiken en Nederland ondertussen gezakt is naar de 33ste plaats op de wereldranking en dus geen enkele mountainbiker mag sturen naar de Spelen.

Vojo: Hoezo? Sta je conditioneel nog te ver en heb je nog te veel last van de blessures?

Milan: Ik ben op dit moment eigenlijk gewoon een renner die zijn conditie verder moet opbouwen, een goede winter moet doormaken en dan naar een topvorm moet groeien. Ik heb ook geen last meer van de opgelopen blessures. Maar de reden waarom dat Parijs moeilijk wordt is omdat zowel ik als Mathieu (van der Poel) vorig jaar geen punten hebben gepakt in het mountainbiken en Nederland ondertussen gezakt is naar de 33ste plaats op de wereldranking, en dus geen enkele mountainbiker mag sturen naar de Spelen.

We gaan samen met de ploeg dus nog bespreken of en hoe we het plan eventueel aanpassen met het oog op Parijs. Maar sowieso zal ik, en alles daarbij, klaar zijn aan het begin van het mountainbike-seizoen en wil ik tegelijk ook nog altijd kijken wat ik als renner op de weg kan betekenen. Doordat ik me niks bewust herinner van de val, heb ik alvast geen schrik,

Bike Check: de Cervélo ZHT-5 van Milan Vader

Vojo: Het materiaal staat alvast klaar, Cervélo heeft net zijn nieuwe ZHT-5 hardtail gelanceerd en jouw persoonlijke fiets staat hier te pronken op de beurs. Gaan we samen eens kijken?

Milan: Op zich zijn mijn voorkeuren op de fiets niet zo speciaal. Cervélo heeft een licht en modern hardtail-frame op de markt gebracht en ik rij, denk ik, redelijk standaard. Ik zit wel best veel naar voor ten op zichte van de bottom bracket en daardoor heb ik ook een relatief lange stuurpen (90mm). Ik ga waarschijnlijk ook nog ietsje dieper zitten tegen volgend jaar.

Milan: Qua stuur rij ik 72cm breed en liefst met dunne handvatten. Op training rij ik altijd zonder handschoenen, tijdens wedstrijden altijd met. Dat heeft eigenlijk niks te maken met meer grip of veiligheid, maar eerder met de mindset die ik eraan koppel.

Milan: Momenteel is mijn fiets met Vittoria Barzo’s afgemonteerd, maar ik rij op wedstrijden eigenlijk altijd met Mezcals. Qua bandendruk zit ik meestal rond de 1.3 bar.

Milan: Hier staat ook een relatief klein voorblad (34T) en de 10-45 cassette gemonteerd, maar ik rij in wedstrijd meestal met een 36T of 38T en de 10-51 cassette. De Stages wattagemeter op de crank is ook essentieel voor al mijn trainingen en analyse van de resultaten op een wedstrijd.

Milan: Het enige echt unieke aan mijn fiets is dat ik met Shimano XTR-pedalen rij met kortere assen, om zo mijn Q-factor meer gelijk te hebben aan die van mijn racefiets. Ik heb zo weinig tot geen aanpassing nodig als ik tussen beide fietsen switch.

Milan: De fiets is voor de rest voorzien van een Fox 34 Step Cast-vork met 110 millimeter veerweg en voor de meeste wereldbekers zal er ook een dropper post worden gemonteerd. De Reserve 28-XC wielen voelen ook heel goed, sterk en snel.

Vojo: Op de huidige Wereldbeker-parkoersen heb je meer nodig dan alleen een hardtail en we hebben ondertussen de sterke indruk dat jij en je team niet half voorbereid aan de start zullen verschijnen. Is er dan ook sprake van een full-suspension?

Milan: Alles was reeds klaar voor topprestaties dit seizoen en is dat dus ook voor het seizoen 2023 (en toen verscheen er een glimlach op Milan zijn gezicht).

Vojo: hartelijk bedankt voor dit gesprek, blij te horen dat alles terug goed gaat en we kijken uit naar je terugkeer op het hoogste niveau tijdens de Wereldbeker XCO in Valkenburg in mei 2023!

Meer informatie over de Cervélo ZHT-5 vind je hier en de 2023 kalender van de Wereldbeker XCO kun je hier raadplegen.