La Forestière 2021: het relaas van een geweldige dag in de Jura
Door Olivier Béart -
Dit jaar mocht La Forestière dertig kaarsjes uitblazen en daar wilde Vojo natuurlijk maar wat graag bij zijn. En dus reden we het voorbije weekend naar Arbent in de Franse Jura. Ter plaatse constateerden we dat het evenement nog lang geen last heeft van de ouderdom. We mengden ons met ons fototoestel in de rugzak in de wedstrijd van 100 kilometer – een marathon die meetelt voor de UCI World Series – en kwamen terug met volgend beeldmateriaal.
La Forestière is in dertig jaar tijd uitgegroeid tot een mythische afspraak op de Franse (en ver daarbuiten) kalender. De naam dankt de wedstrijd niet enkel aan de vele mooie bossen (forêt is het Franse woord voor bos) die de Jura en de Ain rijk zijn, maar ook aan de persoon die drie decennia geleden mee aan de wieg stond van deze wedstrijd: Michel Forestier, de eerste Franse wereldkampioen in het mountainbiken (bij de veteranen in 1987).
Anno 2021 is de wedstrijd nog steeds springlevend! Het zenuwcentrum van de wedstrijd situeert zich in Arbent, maar de start vindt plaats in Moussières. In vogelvlucht ligt dit kleine dorpje op slechts enkele kilometers van Arbent, maar met de wagen moet je al snel 40 minuten rekenen om er te geraken. Het is dan ook nog maar 6u15 in de ochtend wanneer ik bij Emmanuel Tartavez, een van de coördinatoren van het evenement, in de wagen stap om me naar de start te begeven. De ochtendmist in combinatie met de zon die opkomt, doen de omgeving er feeëriek uitzien. En op de smalle baantjes hebben de koeien het op dit uur nog voor het zeggen …
Eens ter plaatse zien we dat de vrijwilligers al druk de laatste voorbereidingen aan het treffen zijn. Hier en daar maken enkele renners zich reeds klaar voor de start die pas om 8 uur zal gegeven worden.
Manu heeft zijn handen vol en dat geeft me tijd om wat rond te slenteren alvorens ik straks de renners zal volgen op het parcours. Tussen de fietsen ontdek ik zelfs goed gecamoufleerde prototypes van toekomstige modellen.
Ah, een klein cafeetje! Ik heb nog niet ontbeten en dus neem ik even de tijd om een koffie en enkele croissants achter de kiezen te steken om de dag te beginnen. Er zijn er duidelijk die daar anders over denken en liever nog even blijven liggen …
Na mijn kopje koffie merk ik dat het pleintje voor het café ondertussen zwart ziet van het volk. Naast de wedstrijdrenners, verzamelen ook de tochtrijders zich hier. Om dat te bewerkstelligen zet de organisatie een bus en vrachtwagen shuttle in.
We zijn in het land van de Comté. En ook al is het nog zeer vroeg in de ochtend, toch weet de sympathieke mevrouw hier en daar wel iemand te overtuigen om een stukje van deze heerlijke kaas te proeven … althans bij de tochtrijders.
De wedstrijdrenners weigeren echter beleefd. Tussen hen herkennen we Europees kampioen en tweevoudig winnaar van La Forestière, Andreas Seewald. We moeten toegeven dat er inderdaad betere manieren zijn om aan een wereldbeker MTB marathon te beginnen!
Bij de start komen we ook de voormalige prof Thomas Dietsch tegen, die hier net als tijdens de Cape Epic voor de videobeelden zal zorgen.
Genoeg opgewarmd, het is 8 uur en tijd voor de start!
Een eerste lus rond Moussières zorgt ervoor dat het peloton op een lint wordt getrokken om veilig de mythische afdaling naar St-Claude – 600 meter dalen over enkel maar singletracks – aan te vatten.
Aan de leiding rijdt een klein groepje met daarbij bijna alle favorieten. De Duitser Simon Schneller en de Tsjech Martin Stosek voeren de kopgroep aan.
Ook de Franse kampioen XCM Axel Roudil Cortinat is er nog bij.
De afdaling naar St-Claude begint met een niet al te steile maar ludieke singletrack.
De zon heeft alle moeite van de wereld om tussen de dicht op elkaar staande naaldbomen door te dringen.
Hier en daar moet er ook door enkele beekjes gewaad worden …
… en niet iedereen doet dat even vlot.
Wat verderop slalommen we tussen de rotsblokken die bedekt zijn met mos.
Mooi toch!
Eens uit het bos, sluit ik me in het dorpje La Pesse aan bij het peloton.
Via een zware klim zetten we nu koers naar de voormalige grenspaal “La Borne aux Lions”.
Gelukkig zijn er hier en daar stukken waar er snelheid kan gemaakt worden.
De hellingsgraad, de ondergrond, het decor … alles wisselt voortdurend en zorgt ervoor dat de benen na 50 kilometer stilaan leeglopen. Dat wordt duwen!
Op een hoogte van 1359 meter volgt op de Crêt du Nerbier eindelijk de verlossing.
Een snelle afdaling en een prachtig uitzicht, wat wens je nog meer?
Full gaz nu naar de voet van de Crêt de Chalam, die we in de verte zien, en de Borne au Lion.
De kilometers vliegen voorbij en het decor blijft maar veranderen.
We naderen Giron en de bevoorrading!
Nu iedereen weer wat op krachten is, gaan we opnieuw over tot de kern van de zaak. De afdaling “Nant du Mort” is snel, glad en technisch.
Ondertussen bevind ik me in het gezelschap van enkele van de beste vrouwen, die hun wereldbeker afwerken op het parcours van 75 kilometer. Op de foto herken je de Française Margot Moschetti, die enkele jaren geleden nog deel uitmaakte van het team van Bart Brentjens. Moschetti zou als tiende eindigen.
De klim naar Echallon is niet al te steil maar doet toch pijn. Dit is de laatste zware beklimming van de dag waar ook de tochtrijders over moeten. Maar de pelotons liggen ver genoeg uit elkaar, van mekaar hinderen is dan ook geen sprake.
De technische afdalingen die nu nog resten zijn een waar plezier op mijn e-bike met 150 millimeter veerweg. Met een marathon bike en 85 kilometer in de benen, zou ik er waarschijnlijk wel anders over denken.
Te voet gaan is soms de beste keuze!
Je mag ons op ons woord geloven, een foto geeft nooit correct weer hoe steil het werkelijk is.
Oei, we zijn de “Collet de Châtel” nog uit het oog verloren. Deze korte beklimming is zo steil dat bijna iedereen hier van de fiets moet, zo ook Estelle Morel in haar leiderstrui van de Alpine Cup.
Nog een laatste afdaling die geshapet werd door de lokale endurorenners …
… en daar is het bord dat de laatste kilometer aanduidt.
Europees kampioen Andreas Seewald maakte zijn favorietenrol waar en was voor de derde keer in zijn carrière de beste in La Forestière voor Martin Stosek en Urs Huber. Bij de vrouwen ging de zege naar Ariane Lüthi voor Lejla Tanovic en Katazina Sosna.
Ik onthoud van deze La Forestière vooral de prachtige landschappen die dit jaar nog meer tot hun recht kwamen door de zon (wat helaas niet alle jaren het geval is, zie ons verslag van 2016) en het vijfsterrenparcours. Het staat nu al vast dat ik op een dag zal terugkeren naar de Jura en La Forestière!
Meer info via www.la-forestiere.com/