La Leyenda del Dorado: onderdompeling in de sfeer en pracht van Colombia

Het is nog vroeg in de ochtend, maar onze hartslag gaat al hevig tekeer op de eerste klim van de dag. Terwijl we naar adem happen, dalen we af van een aangename 17 graden hoog in de wolken naar een temperatuur die flirt met de dertig graden en een luchtvochtigheid van 95%. Drie dagen acclimatiseren waren duidelijk nog niet voldoende om te wennen aan de hoogte van 2200 meter en de omstandigheden ter plaatse. En dit is nog maar het begin van ons avontuur in de Colombiaanse meerdaagse La Leyenda del Dorado.

We, Sebastien en ondergetekende a.k.a. team 316, zijn bezig aan onze proloog door de Colombiaanse bananen- en koffieplantages. We zijn gestart in de buitenwijken van Manizales en reppen ons naar de finish in La Rochela, duizend meter lager en 49 kilometer verderop. Eén ding valt ons al meteen op, het gaat hier steil bergop en bergaf. Mijn schijfremmen van 160 millimeter zijn maar net voldoende om tijdig te stoppen.

Sebastien houdt er stevig de vaart in en ik zie me genoodzaakt om hem wat af te remmen, wil ik de man met de hamer niet tegenkomen. Door de hoge luchtvochtigheid heb ik het gevoel dat ik in een hammam aan het fietsen ben. Wanneer we een singletrack indraaien en het tempo automatisch moeten minderen, ben ik gered.

We worden er ingehaald door het een minuut na ons gestarte team 317. In de technische afdaling proberen we ons wagonnetje aan te pikken, maar een kleine fout van mijn kant en we moeten de anderen alweer laten gaan. Eens beneden zetten we de jacht terug in. Ook onze tegenstanders maken een fout en op de volgende helling is het onze beurt om wat voorsprong te nemen. De zware helling doet me echter de das om en hijgend en puffend moet ik aan de bevoorrading stoppen om bij te tanken. De twee Colombianen profiteren ervan om hun achterstand goed te maken.

Over prachtige pistes en door een typische hacienda gaat het naar de laatste kilometers. We schudden onze gezellen opnieuw van onze rug, maar op vier kilometer van het einde rijd ik veel te snel tegen een steen aan. De gevolgen zijn ernstig: lek achteraan! Ritwinst mogen we nu wel vergeten. Uiteindelijk worden we vierde in de open categorie.

Rit 1: La Rochela – La Rochela / 70 km – 2086 hm

Onze tweede dag in La Leyenda kondigt zich bewolkt aan. Terugdenkend aan gisteren, vinden we dat helemaal niet erg. Op de eerste asfaltklim halen we de eerder gestarte UCI-rensters al bij. In onze categorie zijn de verschillen meteen zeer groot. Wanneer ik rond me kijk, zie ik dat we nog het gezelschap hebben van twee andere teams. Zoals wel vaker heb ik het moeilijk in het begin van de rit en ik bijt op mijn tanden om te volgen. Bij het naderen van de top begin ik me beter te voelen.

Seb neemt het commando en vliegt over de technische paden. Ik volg op kleine afstand en bouw een veiligheidsmarge in op de vochtige ondergrond. Zonder echt te willen, rijden we al aan de leiding. Het lage wolkendek zorgt voor een mystieke sfeer terwijl we op weg zijn naar de hoofdschotel van de dag: een klim met ongeveer 800 hoogtemeters. Gelukkig is deze klim minder steil dan de andere die we tot hiertoe voorgeschoteld kregen. Dit bevalt me al iets beter. Het parkoers is minder speels dan gisteren, maar de uitzichten zijn grandioos. Wanneer we hoger klimmen, duiken we in de wolken en we kunnen er niet aan ontkomen: een hevige stortbui barst los boven ons. Het parkoers verandert steeds meer in een modderige werf. Toch verkies ik deze omstandigheden boven die van gisteren.

Met het mes tussen de tanden snijden we de laatste klim van de dag aan, vastberaden om onze voorsprong nog wat verder uit te diepen. We winnen de rit en tellen bang de minuten en seconden af in de hoop dat we ook de leiderstrui veroveren. Het tweede team komt pas tien minuten na ons binnen en we zijn dan ook zeker dat we als leiders aan de volgende rit mogen beginnen.

Rit 2: La Rochela – La Salamina / 97 km – 3035 hm

Vandaag verlaten we onze comfortabele paddock in La Rochela en zetten we koers naar La Salamina! Om zes uur in de ochtend klinkt het startschot al. Het heeft bijna de ganse nacht geregend en ook deze ochtend is het nog steeds bewolkt. Vandaag krijgen we een massastart en we nestelen ons meteen in het spoor van de tiental UCI-teams die hier aan de start staan. Ondanks de duisternis ligt het tempo hoog.

Tijdens de eerste tien kilometer doorkruisen we heel wat landerijen en sloppenwijken waar honden en kippen over de weg rennen en de dorpelingen ons aanmoedigen. We dalen een eerste keer af naar de rivier Cauca, die verscholen ligt in een diepe vallei waar de laatste mist van de nacht verdwijnt. Best akelig. Wanneer we wat later terug omhoog klauteren, beseffen we dat we als enige team uit de open categorie, mee zijn met het UCI-peloton. Wat doen wij hier? Even later wuiven we de elites uit en vanaf dan staan we er alleen voor …

Via indrukwekkende hangbruggen rijden we van de ene oever naar de andere. Aan kilometer 37 zeggen we de Cauca vaarwel en we haasten ons naar een vlak maar technisch stuk. Bizar niet? We begrijpen al snel waarom. Een singletrack van 16 kilometer naast een oude spoorweg blijkt voor velen een heuse calvarietocht. Ook wij hebben zoiets nog nooit meegemaakt. We moeten ons een weg banen door een dikke laag modder van wel 60 centimeter. En het blijft maar regenen, wat de zaken niet vooruithelpt.

Tussendoor rijden we door tunnels waar vleermuizen huizen. Of over spoorwegbruggen met houten planken die amper breder zijn dan ons stuur. Wanneer we opnieuw mogen klimmen zijn we bijna opgelucht. Nog steeds in de regen, moeten we 1200 hoogtemeters overwinnen. Ook hier moeten we vechten tegen het terrein. We trekken en sleuren aan onze fiets, alles is goed om vooruit te komen zonder onze aandrijving te veel te belasten. Regelmatig de ketting wat bijsmeren is hier de boodschap.

Slecht doen we het niet, want wat verderop halen we een van de UCI-teams in. Zij hebben het duidelijk lastig op dit stuk. Jammer genoeg moeten we ze even later opnieuw laten gaan en we besluiten om wat gas terug te nemen. Het beste is er ook bij ons af en beiden moeten we een moeilijk moment overwinnen. We worstelen ons omhoog op de laatste beklimming van de dag, niet meer in staat om sneller te gaan. De aankomst in La Salamina doet de pijn meteen vergeten, het lijkt wel een aankomst op Alpe d’Huez in de Ronde van Frankrijk. Aan de finish kijken we met gemengde gevoelens terug op onze prestatie van vandaag. Gelukkig lopen we wel verder uit in de tussenstand en tellen we nu 22 minuten voorsprong op de nummers twee.

Rit 3: La Salamina – La Salamina / 27 km – 1236 hm

Vandaag zijn we halfweg deze La Leyenda del Dorado, al moet het zwaarste nog komen. Om volop te mogen genieten van de sfeer in het dorpje La Salamina staat er een spectaculaire crosscountry van drie rondes van negen kilometer op het programma. Elke ronde telt 412 hoogtemeters en voert deels door de steile straten van La Salamina en deels over een afdaling vol modder. Tot slot moeten we via een deel van de slotklim van gisteren terug naar het startpunt midden in de stad klimmen. De UCI-renners rijden hun wedstrijd om acht uur in de ochtend, wij zijn om half tien aan de beurt.

Seb en ik laten de andere teams wat voor tijdens de beklimming en kijken de kat uit de boom. We hebben het circuit niet kunnen verkennen omdat de UCI-renners al zo vroeg van start gingen. Ik voel me nog fris en mijn benen kriebelen om erin te vliegen. We haken in de eerste ronde aan bij team 350, die derde staan in de tussenstand. Het technische gedeelte is niet van de poes en ik neem geen risico’s. Op de klim terug naar de stad voer ik het tempo op, maar ik merk dat Seb moeite heeft om te volgen. We zijn dan ook verplicht de anderen te laten gaan.

Dit type circuit, waar je steeds moet optrekken, ligt mijn makker minder. We zien ook team 317, de winnaars van de proloog, terugkomen. Ik probeer Seb te motiveren om aan te pikken. Eens in de stad worden we luid aangemoedigd wanneer we aan onze tweede ronde beginnen. Seb voelt zich meer op zijn gemak op de technische afdaling en neemt wat voorsprong. Zijn voorwiel verliest echter grip en hij valt zwaar. Gelukkig is alles nog heel, op enkele schrammen na.

Even verderop zien we dat team 350 met een lekke band in de kant staat. Geen geluk voor hen vandaag. Daardoor rijden we samen met team 317 opnieuw aan de leiding, maar niet voor lang. De twee geniepigerds hebben natuurlijk door dat ze sterker zijn dan ons. We proberen de schade te beperken. Ik door voorsprong te nemen bergop, Seb door vol gas te geven bergaf. Uiteindelijk eindigen we als tweede en verliezen we slechts twee minuten. Toch vergroten we onze voorsprong in de tussenstand.

Rit 4: La Salamina – Levico Terme / 75 km – 2458 hm

Om zo goed en zo kwaad mogelijk af te rekenen met de drie stevige puisten onderweg, met stroken van meer dan 40%, nestelen we ons in de voorposten van het peloton. Ik stel echter al snel vast dat Seb zijn beste dag niet heeft. Niet dat hij ziek is of krampen heeft; nee, hij is gewoon leeg … alsof er geen druppel benzine meer in de tank zit. Meerdere teams steken ons voorbij zonder dat we de kracht hebben om aan te pikken. Van zodra de weg het toelaat, duw ik Seb vooruit om de schade te beperken.

Ik blijf hem motiveren en dwing hem om regelmatig te eten. Jammer genoeg brengt het niet veel zoden aan de dijk. Aan de bevoorrading weet ik een cola los te weken bij de vrijwilligers! Ondanks het lijden, genieten we toch van de weelderige groene valleien rondom ons. De laatste kilometers zijn verschrikkelijk met hellingsgraden die te steil zijn om te fietsen. We dragen de fiets op onze rug en na een lijdensweg van meer dan vier uur rijden we over de aankomstlijn waar Seb meteen languit neerploft op de grond. Van zodra hij wat op zijn positieven is, begeven we ons naar de ziekenboeg voor een checkup en een infuus.

Hopelijk raakt hij tijdig hersteld voor de rit van morgen. Die rit is niets meer of minder dan de Queen Stage die ons tot een hoogte van bijna 4000 meter zal brengen! Op zo’n dag kan je maar beter over 200% van je kunnen beschikken. Het algemeen klassement is nu niet meer van tel, ook al staan we voorlopig nog steeds derde. Nu ik erover nadenk, krijg ik steeds meer het gevoel dat we de eerste dagen iets te fel met onze krachten gewoekerd hebben. Seb leek in topvorm en heeft me meermaals vooruitgebruld. Maar een wedstrijd van zeven dagen is totaal iets anders dan een MTB-meerdaagse van drie of vier dagen. Doe daar nog de omstandigheden in Colombia bij. Dit is een goede leerschool voor mijn ploegmakker. Nu hoop ik enkel nog dat we dit avontuur samen kunnen beëindigen.

Rit 5: Levico Terme – Levico Terme / 108 km – 3788 hm

Onze wekker loopt af om 3u45. De grote vraag die meteen bij het ontwaken opkomt, is of Seb voldoende gerecupereerd is voor de Queen Stage die ons naar het hoogste punt van deze La Leyenda del Dorado zal brengen. We beslissen om het te proberen en zetten ons klaar aan de start. De eerste klim met 500 hoogtemeters wordt een goede test. De start verloopt in dalende lijn en zorgt voor de nodige nervositeit in het peloton. We weten ons goed te positioneren, misschien zelfs iets te goed, want we fietsen in de schaduw van de eerste vijf UCI-teams.

Seb lijkt zijn goede benen teruggevonden te hebben. Voorzichtig pols ik toch even of het niet te snel gaat. Ik dring echter niet aan en samen met Team Bulls en NAD South Africa doorkruisen we een prachtig eucalyptus- en bamboebos. We bereiken zonder kleerscheuren de top van de eerste beklimming en ik ben zo onder de indruk van Seb dat ik terug in een goed klassement begin te geloven. Jammer genoeg blijft het mooie liedje niet duren. Aan het eind van de afdaling rijdt Seb lek. Ik plug het gaatje toe, maar terwijl we proberen om de band op te pompen, stellen we vast dat het ventiel verstopt zit met latex. Grrrr.

Een CO2-patroon, en nog één, en zelfs een derde … Eindelijk kunnen we beginnen aan de beklimming van de vulkaan, goed voor 2000 hoogtemeters. De beklimming is niet technisch, maar vanaf een hoogte van 3000 meter krijgen we te maken met ijlere lucht. Ik bepaal het tempo, maar al snel merk ik dat de Seb van nu niet de Seb is van de eerste beklimming. We hebben iets te snel victorie gekraaid. Van zodra we ons boven de 3000 meter bevinden, komen we nog amper vooruit.

Ik kijk op mijn computertje en stel vast dat ik amper 150-180W trap! Ik beslis om Seb een duwtje te geven, maar waak erover dat ik niet over de grens van 280W en een hartslag van 150 ga. Bij het naderen van de top van de vulkaan Nevado del Ruiz, op een hoogte van 3850 meter, begint de inspanning te wegen, maar eigenlijk had ik het erger verwacht. Ik heb helemaal geen last van de hoogte. Ik ben wel zo stom om even mijn aandacht te laten verslappen en binnen de twee seconden lig ik op de grond. Gelukkig zonder erg. Net voor de top worden we nog ingehaald en voorbijgestoken door twee teams. Dit keer is onze podiumplaats in gevaar.

De afdaling is lang en … halverwege zien we het vierde team uit de tussenstand met een gebroken stuur in de kant staan. De laatste 15 kilometer zijn dezelfde als de eerste 15, maar dan in omgekeerde richting. Eerst een stevige klim door het eucalyptusbos, dan een afdaling en dan een helling van zeven kilometer tot de meet. Nooit gedacht dat zeven kilometer zo lang kon duren. Het is met de moed der wanhoop dat we na iets meer dan zeven uur de finish halen. Het mag zelfs een mirakel heten dat we als derde finishen. Nog één rit en deze La Leyenda del Dorado zit erop.

Rit 6: Levico Terme – Manizales / 29 km – 926 hm

Op zaterdagochtend moeten we nog een laatste keer aan de bak in een korte sprintetappe naar Manizales! Onderweg wachten twee kleine hellingen van 400 meter en wat singletracks die er door de regen van vannacht wat slechter bijliggen. We besluiten om niet met het mes op de keel te vertrekken en rustig genieten we een laatste keer van de schitterende Colombiaanse wegen en natuur. Ons podium lijkt veilig na de pech gisteren van het vierde team.

Seb ziet er terug beter uit en we kleven in het wiel van de Portugezen, die tweede staan in de tussenstand. Een van hen heeft het moeilijk op de gladde singletrack. Op de tweede helling van de dag is het mijn beurt om tempo te maken. Ik voel me nog steeds goed na zeven dagen wedstrijd, dat doet deugd! We rijden dwars over de grootste verkeersader van Manizales die voor de gelegenheid helemaal leeg is; de kathedraal en de Plaza de Bolivar komen in zicht. En wat een ambiance weer …

We eindigen misschien niet zoals we de eerste dagen in gedachten hadden (al is een derde plaats ook heel mooi), maar een meerdaagse heeft nu eenmaal altijd heel wat goede en minder goede dingen in petto. Ik houd echter een geweldig herinnering over aan deze reis door Colombia waarin we een van de mooiste en ‘rijkste’ regio’s van dit land mochten ontdekken. Een regio waar alle mensen ontzettend gastvrij en vriendelijk zijn. Dit was La Leyenda del Dorado 2018.

Meer info op en.la-leyenda.com

Foto’s copyright La Leyenda del Dorado