La Rioja Bike Race: racen in pelgrimsterritorium

Na eerder deel te hebben genomen aan de Catalunya Bike Race, besluit ik om samen met twee vrienden terug te keren naar het noorden van Spanje om er ons te wagen aan een meerdaagse mtb-wedstrijd in de Rioja-streek, bij ons vooral bekend om zijn heerlijke wijn. Maar hier passeert ook de befaamde wandelroute naar Santiago de Compostella. Onze wandelschoenen laten we echter thuis en op onze mountainbikes mengen we ons tussen de vele pelgrims; we zijn helemaal klaar voor de vierdaagse La Rioja Bike Race.

Het is datzelfde Logrono dat de komende vier dagen de uitvalsbasis zal zijn voor La Rioja Bike Race en waar we aan de vooravond van de eerste etappe arriveren. We trekken meteen deze mooie bruisende stad in. Logrono is gelegen aan de oever van de Ebro en wordt doorkruist door de Sint-Jacobsroute waar jaarlijks meer dan honderdduizend pelgrims hun doortocht maken op weg naar Santiago de Compostella. Tijdens ons bezoek aan de historische oude binnenstad konden we er dan ook niet naast kijken. Overal zie je afgepeigerde pelgrims, moe maar voldaan, rondsleffend op hun sandalen en met hun wandelschoenen rond hun nek geknoopt.

De Flash Stage

De eerste etappe is een flash etappe van slechts 18 kilometer. Aangezien het startschot pas om 16 uur wordt gegeven, besluiten we de volledige etappe al te verkennen. We vertrekken aan de Camino de Santiago net buiten Logrono. Tijdens de verkenning ga ik heel knullig overkop op de enige technische afdaling. Ik denk bij mezelf “waar ben ik nu weer aan begonnen …” Ralph en Bruno staan me beneden op te wachten en proberen hun lach te verbergen. Mijn been en arm zijn al geschaafd en mijn enkel doet pijn, maar mijn fiets is nog in orde dus ik kan starten.

Het vertrouwen was wel even weg en ik besluit om geen risico’s te nemen in deze korte eerste etappe. We starten in de box van de masters 30, vijf minuten na de elitevrouwen en tien minuten na de eliteheren. Mijn twee fietsmakkers – Bruno en Ralph – starten iets vinniger en ik speel ze meteen kwijt na de hectische start. Op de afdaling waar ik eerder overkop ging, stap ik wijselijk af en daal ik met de fiets op mijn schouder naar beneden.

Na drie hechtingen mankt Ralph achter ons aan de stad in voor wat tapas en een fles Rioja. De wijn werkt verdovend voor hem …

Na een dikke 40 minuten kom ik aan naast de Palacio de Sports van Logrono waar de paddock is opgebouwd. Bruno, die dit jaar opnieuw iets sterker is dan mezelf, wacht me op aan de finish en vertelt me dat Ralph, diegene met het meeste talent, hard is gecrasht op dezelfde plek waar ik overkop ben gegaan. De dokter besluit om zijn elleboog te hechten zonder verdoving. Na drie hechtingen mankt hij achter ons aan naar de douches en trekken we de stad in voor enkele tapas en een fles Rioja. De wijn werkt verdovend voor Ralph, die klaagt van enorme pijn aan beide bovenbenen. Heel de avond beklaagt hij zijn val die het gevolg was van zijn enthousiasme. Rond middernacht besluiten we om te gaan slapen, want morgen wordt een pittige dag.

De Marathon Stage

De dag nadien starten we om 10 uur. Op ons wachten 80 kilometer en 1500 hoogtemeters. Aangezien mijn iets mindere tijd start ik in box 5, net achter Bruno en Ralph. Ralph is nog niet hersteld van zijn zware smak op de rotsen en besluit om iets voorzichtiger te gaan rijden. De eerste 15 kilometer zijn relatief vlak en we maken een goed tempo. Na een dertigtal minuten passeer ik Ralph. Hij schudt horizontaal met zijn hoofd en heeft het moeilijk door de spierverkramping na zijn val.

Na 30 kilometer ben ik goed kunnen opschuiven en kom ik aan een korte opstopping. Hier begint een technische klim via een singletrack. Tijdens het aanschuiven worden enkel de elitevrouwen doorgelaten, andere mannen worden meteen in het Spaans tot de orde geroepen wanneer ze voorbij willen steken.

Van daaruit wordt het een heel andere race. Het peloton-gevoel verdwijnt en maakt plaats voor het echte mountainbike-gevoel. Voorbijsteken lukt niet meer. Op een gegeven moment roept een Spanjaard achter mij dat hij me wil passeren. Vriendelijk ga ik opzij en laat ik hem de afdaling leiden. Twee minuten later verslikt hij zich op een grote ronde steen en gaat hij hard overkop. Ik help hem recht en zie een pijnlijke grimas op zijn gezicht. Hij besluit om de rest van de etappe netjes achter mij te blijven …

Na 60 kilometer krijg ik het moeilijk. De langverwachte afdaling lijkt zwaarder dan verwacht. Mijn onderarmen branden en mijn vingers verkrampen. De Spanjaarden vliegen me langs de oren voorbij en ik verlies enkele tientallen plaatsen. Ik besef dat ik te weinig heb gegeten en gedronken tijdens de race. Na 4 uur wedstrijd bereik ik de finish; 5 minuten na Bruno en 2 minuten voor Ralph. In de finishzone laden we ons energiepeil terug op.

We doen alsof we niet onder de indruk zijn en zeggen tegen elkaar dat het wel zal meevallen

’s Avonds bezoeken we twee kleine dorpjes waar we contact hebben met de plaatselijke bevolking. De mensen bekijken ons alsof ze nooit eerder toeristen hebben gezien maar ontvangen ons wel hartelijk. Een echte conversatie blijft achterwege omdat ze enkel Spaans spreken. Ze waarschuwen ons voor de etappe van morgen die blijkbaar heel zwaar zou zijn door een beruchte rotsachtige afdaling. We doen alsof we niet onder de indruk zijn en zeggen tegen elkaar dat het wel zal meevallen. Die nacht kan ik de slaap niet vatten. Ik voel mijn hart bonzen als gevolg van de zware inspanningen. Als ik mijn ogen sluit, ben ik terug aan het afdalen tussen de rotsen. Uiteindelijk val ik met een bang hart in slaap.

De Super Stage

Net voor de start van de derde etappe besluit Ralph om niet te starten. De pijn in zijn benen is ondraaglijk en hij besluit zich te sparen zodat hij hopelijk de laatste etappe toch nog kan uitrijden. De eerste 30 kilometer van de koninginnenetappe (83 kilometer en 2263 hoogtemeters) zijn gelijkaardig met die van gisteren. Nadien volgt een wondermooie afdaling via een singletrack door een naaldbos.

Op de koop toe krijg ik een vreselijke smaak in mijn mond als gevolg van insijpelend zweet en zonnecrème vermengd met een aardbei-energiegel

De techniciteit van deze afdaling kan ik net aan en dit geeft me een vertrouwensboost. Iets over halfweg starten we aan een klim van 15 kilometer die ons naar een hoogte van net geen 1500 meter brengt. Tijdens deze klim krijg ik plots last van mijn lage rug. Ik probeer regelmatig bij te schakelen en even recht te staan om de druk te verleggen. Op de koop toe krijg ik een vreselijke smaak in mijn mond als gevolg van insijpelend zweet en zonnecrème vermengd met een aardbei-energiegel die ik gretig in mijn mond uitkneep aan een hartfrequentie van 170 slagen.

Ik moet slechts een tiental plaatsen prijsgeven tijdens deze klim. Boven aangekomen starten we aan een waanzinnige afdaling bezaaid met enorme stenen, half ingegraven op de singletrack. Ik dender van links naar rechts met de hoop recht te blijven. Mijn fiets ziet enorm af, net zoals mijn handen. Beneden aangekomen hoor ik een gerammel. Ik kijk met een bang hart naar beneden en merk op dat mijn achterwiel scheef loopt ten gevolge van een spaakbreuk.

De rest van de etappe rijd ik uiterst voorzichtig in de hoop de finish te halen. Mijn benen voelen nog goed aan, maar ik durf niet goed door te rijden en daal voorzichtig af. Na 4u30 haal ik de finish, 10 minuten na Bruno die vandaag wederom supersterk heeft gereden. Nadat ik even heb uitgeblazen, breng ik mijn fiets naar de Shimano hersteldienst. Na een half uurtje is mijn wiel al met de glimlach kosteloos hersteld. Fantastisch!

We besluiten om terug Logrono in te trekken en spreken enkele pelgrims aan, altijd fascinerend! We maken kennis met een Engelse en een Canadese dame die elkaar hebben leren kennen tijdens hun bedevaartstocht. Ze raden ons aan om ooit de Camino te doen, maar niet met de fiets. We doen een terras aan de Saint-Martin kathedraal en drinken een gin-tonic. Niet de beste recup, maar na een koninginnenrit en bij 27 graden en volle zon mag je jezelf weleens verwennen. In een plaatselijke tapasbar eten we een entrecote die verdomd lekker smaakt en dit voor slechts 12 euro … Voor ons de perfecte manier om ons op te laden voor de laatste kortere etappe van 50 kilometer.

De Finisher Stage

’s Morgens bij het opstaan voelen de benen best nog goed aan. Ralph voelt zich prima en kan terug starten, weliswaar helemaal achteraan en hij zou ook niet meer in de uitslag worden opgenomen. Ik vertrek in box 5 en Bruno in box 4. Na een aanloop van 10 kilometer starten we aan de klim van eveneens 10 kilometer. Daarin moeten we ongeveer 700 hoogtemeters overwinnen. Ik merk dat mijn klimvermogen is afgenomen en dat de vermoeidheid doorweegt. Maar kraken doe ik niet! Net voor de top is er commotie. De kopgroep had een verkeerde afslag bergaf genomen en klauterde terug naar boven om mij later opnieuw voorbij te knallen.

De afdaling die volgt is een uitdagende singletrack door een prachtig decor. Tijdens de laatste 5 vlakke kilometers pik ik een elitevrouw op die alleen tegen de wind aan het vechten is. Ik bied ze mijn wiel aan en loods ze naar de finish waarvoor me ze erg dankbaar is. Bij aankomst kaarten we nog even na met de andere Belgen die we hebben leren kennen tijdens de race. Jan Van Zeebroeck eindigde knap als 6de bij de masters 30 en was daarmee de snelste Belg in onze categorie; Bruno eindigde rond de 80ste plek en ikzelf als 122ste van de 290 starters bij de masters 30.

Enerzijds had ik gehoopt iets beter te eindigen, maar anderzijds mag ik blij zijn dat ik met mijn beperkte trainingskilometers zo vlot de finish heb gehaald en dit zonder kleerscheuren. We keren voldaan terug naar België en dromen stiekem al van een volgende uitdaging, misschien wel met 5 etappes …

Meer info op www.lariojabikerace.com

Foto’s copyright La Rioja Bike Race