Lumberjack Gravel Ride: modderfestijn in een houthakkershemd(je) ⋆ Vojo

Op het einde van de maand december is het – tussen de feesten, de goede voornemens en de familiale verplichtingen door – minstens even belangrijk om het jaar op een gepaste (gravel)wijze af te sluiten. Om dat te realiseren trokken we naar het Limburgse Zutendaal voor de Lumberjack Gravel Ride. Een tocht die er flink in hakt.

Dat fameuze geruite hemd blijft trouwens maar heel even proper, want de ondergrond ligt er enorm modderig bij. Daar heeft de regenval van de laatste weken en dagen zeker wat mee te maken, maar dat lost het probleem natuurlijk niet op. De grond is meer dan verzadigd en we duwen en trekken, slibberen en schuiven dat het een lieve lust is. Dit kost niet alleen fysieke krachten, het is ook een aanslag op de onderdelen van je gravelbike.

Door die helse omstandigheden vergeet je bij momenten te genieten van de mooie vergezichten en aangename zandstroken. De Molenberg is daar een goed voorbeeld van, want daar kan je een mooi uitzicht op de vallei van de Ziepbeek ontdekken. Zet je ook schrap voor enkele zéér steile hellingen nabij Oudsbergen waar je al je klimtechnieken kan tonen aan je makkers. Tractie houden door je achterwiel wat naar achter te drukken is hier dé truc.

Een dikke boomstam doormidden zagen hoort niet tot ons takenpakket van de dag maar de route is wel perfect doormidden gesneden. Het eerste deel rond het Nationaal Park Hoge Kempen bevat vrijwel uitsluitend boswegen en singletracks waardoor je aan een zeer hoog offroad en modder percentage komt in het eerste deel. Na grofweg 60 kilometer verandert het uitzicht en fiets je zuidwestwaarts richting Café Coureur in Kerniel (Borgloon). In dat tweede deel zijn bossen zeldzaam en fiets je voornamelijk (meer dan 80%) over geasfalteerde wegen, slechts hier en daar onderbroken door een veldweg of brute strook langs een boomgaard.

Houthakkers tonen waarschijnlijk hun spierkracht aan de kompanen door op een (ogenschijnlijk) vlotte manier een boom te vellen. Tijdens deze tocht krijg je alleszins kansen genoeg om je spierkracht te tonen. Bij de immer zware modderpassages door de besmeurde bossen en velden, maar ook over de stiekeme hellingen (650 hoogtemeters in totaal) nabij de laatste bevoorrading aan Café Coureur. Tel daarbij de strakke wind uit het zuidwesten en iedereen weet dat er tijdens deze tocht ontelbare kansen zijn om je makkers het nakijken te geven. En wie dat op een vlotte manier kan doen, is de échte wielerheld.

Wielerhelden hebben trouwens nood aan goede brandstof en dat is op de twee bevoorradingen (na 30 en 95 kilometer) ruimschoots aanwezig. Soep, zwarte pens en appelmoes aan de eerste bevoorrading en bruine boterhammen met kaas, smeuïge rijsttaartjes en overheerlijke koeken aan de tweede stop. Op een dag als deze verbruikt een gravelbiker heel wat calorieën en deze culinaire klassiekers bieden een leuke afwisseling tegenover de industriële gels, bars en andere sportvoeding vol snelle suikers.

Tijd om met een bijl geen boom of tak maar een knoop door te hakken. Is gravel een wintersport? Op basis van de overvloedige regenval die het parcours tot een modderpoel heeft herschapen luidt het antwoord volgens ons: neen. Op basis van de lekkere bevoorradingen en de gezellige après bike sfeer luidt het antwoord volgens ons: jazeker. Voor en tegen, pro en contra. Het is maar hoe je het bekijkt en smaken verschillen. Net zoals het feit dat niet iedereen een houthakkershemd een streling voor het oog vindt …

Meer info via www.cafecoureur.cc