Marathon | Cimes de Waimes: naar de hoogste top van België

De Cimes de Waimes is één van de meest tot de verbeelding sprekende MTB-marathons van België. Dat heeft de wedstrijd te danken aan een magnifiek parkoers dat onder meer over de hoogste top van het land voert. Geen wonder dus dat de wedstrijd een kleine tweeduizend enthousiastelingen wist aan te trekken, waaronder Vojo.

Landgrenzen houden de reputatie van de Cimes de Waimes al lang niet meer tegen en de wedstrijd weet dan ook heel wat Nederlanders, Fransen en Duitsers aan te trekken. Het is klokslag negen uur wanneer de eerste golf bikers zich op gang trekt.

Terwijl de eersten al vertrokken zijn, staan anderen nog aan de inschrijvingen te wachten. De laatsten vertrekken pas om tien uur, er is dus nog tijd.

Niet iedereen was unaniem over het feit dat je op voorhand niet moest beslissen welke afstand je wilde rijden: te weten 50, 70 of 90 kilometer. Iedereen vertrok samen, maar dit betekende wel dat sommige marathonrijders achteraan van start gingen, tussen renners die van plan waren de kortere afstand te rijden. We hoorden dan ook opmerkingen dat de wedstrijd hierdoor wat vervalst werd omdat je niet wist welke afstand de concurrent naast je voor ogen had. Het parkoers had dit jaar ook iets meer last van files in vergelijking met vorig jaar, wat ook voor het nodige gemor zorgde. Hopelijk luistert de nog jonge organisatie, het is slechts de tweede keer dat het nieuwe team de Cimes de Waimes organiseert, in de toekomst naar deze opmerkingen.

Plaats nu voor het spektakel en dat hebben we op het terrein meer dan genoeg gekregen. Het parkoers was geweldig, met een opeenvolging van moeilijkheden. Ook ondergetekende ‘haast’ zich naar een van de toppen onderweg.

Een eerste spektakelstuk was de doortocht van de indrukwekkende steengroeve van Waimes.

De steengroeve is nog steeds operationeel en werd voor de gelegenheid uitzonderlijk geopend. We reden er over een zeer steil pad dat speciaal voor de zware machines werd aangelegd.

We leggen de ketting op het kleinste kransje, bijten onze tanden op elkaar en proberen ons ritme te houden …

Boven horen we het geluid van de jachthoorns al, ook dat is de Cimes de Waimes. Op meerdere plekken langs het parkoers heeft men animatie voorzien, wat het allemaal nog wat magischer maakt.

Door de natte ondergrond was het zaak om er de aandacht bij te houden, zeker op de wortels en de vele stenen. Het technische niveau van de deelnemers is ook heel uiteenlopend, zeker bergaf. Gelukkig behield zo goed als iedereen zijn fair play, enkele uitzonderingen niet te na gesproken die met de fiets in de hand de volledige weg versperden.

Na een ommetje door de vallei, komen we bij de skipiste van Ovifat. We mogen geen gebruikmaken van de liften, maar moeten op eigen spierkracht naar boven klauteren.

Boven hangt er een geweldige sfeer met een orkestje dat speelt en een talrijk opgekomen publiek dat iedereen aanmoedigt. Er werd hier trouwens een speciale bergprijs uitgereikt aan hij of zij die de snelste beklimming achter zijn of haar naam zou schrijven. Die prijs ging naar Lionel Vujasin die slechts 2’33” nodig had om boven te geraken; hij was daarmee drie seconden sneller dan Kevin Van Hoovels!

Eens de boog op de top gepasseerd …

… kunnen we van een plaatselijke specialiteit proeven die met de glimlach wordt aangeboden door de vrijwilligers: rijsttaart!

We verstoppen ons even in het bos …

… en klimmen via enkele technische paden naar het kasteel van Reinhardstein.

Geen tijd echter om hier de toerist uit te hangen, er vallen nog heel wat kilometers af te leggen!

Daar is het volgende hoogtepunt al. Aan de rand van het meer van Robertville volgen we een prachtige en smalle singletrack. Onmogelijk voor onze fotograaf om zich op dat smalle paadje tussen de bikers te wringen.

De technische singletrack ligt vol wortels die kriskras alle kanten uitgaan. Iets voor onze doortocht kwam er op het worteltapijt nog een jonge biker zwaar ten val, hopelijk gaat alles goed met hem. Hij kon in ieder geval rekenen op de assistentie van heel wat andere bikers die meteen halt hielden en bij hem bleven tot de hulpdiensten arriveerden.

Na vijftig kilometer komen we een eerste keer voorbij de aankomst. Hier had je de keuze om je wedstrijd te eindigen (50 kilometer) of om via een lus aan de andere kant van het dorp je weg te vervolgen voor de 70 of 90 kilometer.

Jammer genoeg waren er op dit stuk heel wat pijlen verdwenen. De ochtend zelf werden de pijlen nog gecontroleerd, maar toch viel er ook hier weer te betreuren dat er nog idioten zijn die het werk van tientallen vrijwilligers saboteren. Ook de Translégende in Remouchamps kende vorige week hetzelfde probleem. Niet van mountainbiken houden is een ding, maar dat kan dit gedrag niet goedspreken.

De organisatie zal trouwens klacht indienen en laat ons hopen dat de daders beseffen welke impact hun daden hebben. Gelukkig hadden de vele vrijwilligers al snel terug de nodige pijlen hangen, zodat de wedstrijd er niet te veel onder te lijden had.

De overwinning in de Cimes de Waimes (90 kilometer) ging naar Kevin van Hoovels, die het met een voorsprong van enkele seconden haalde voor Jef Smismans. Martin Palm eindigde twee minuten later als derde. Bij de vrouwen haalde Kristien Achten het voor Sara Van Peer en Marquerite de Neve.

Op Pinkstermaandag zijn we al toe aan de derde manche van de BAMS 2018, de Ardennes Trophy in La Reid!

Uitslag Cimes de Waimes 2018: www.chronorace.be