De Transalp Challenge: in de ban van de bergtoppen

De Transalp is één van die legendarische wedstrijden die je koude rillingen bezorgt als je de naam nog maar uitspreekt. Het is dan ook een hele uitdaging om de Alpen van noord naar zuid te doorkruisen en zowel de afstand als de hoogtemeters zijn niet te onderschatten. In 2017 viert de wedstrijd haar twintigste verjaardag en als teaser laten we Julien Delaet en Martin Dupuis hun wedervaren vertellen over de Transalp 2016. Julien: “2016 was een even jaar, dus stond dit jaar de westelijke route op het programma. In 2015 reed ik al de oostelijke route en ik wilde dan ook absoluut deze westelijke route, die een ommetje maakt langs Zwitserland, ook eens zelf met eigen ogen aanschouwen. Maar nu laat ik het woord aan mijn teammaat Martin Dupuis om zijn eerste ervaring met deze mythische wedstrijd te vertellen.”

Hoewel men mij had verteld dat deze wedstrijd tot de grootste organisaties in Europa behoort, heb ik moeite om mijn weg te vinden in het dorpje Imst, dat de start ontvangt van de negentiende doorsteek van de Alpen. De verschillende posten liggen een beetje verspreid over het dorp, maar uiteindelijk vinden we toch ons inschrijvingspakket, het kamp (waar we gezamenlijk slapen) en de parking waar we de auto de komende week kunnen achterlaten.

Etappe 1: Imst – Nauders (88 km / 2960 hm)

Er hangt een geweldige sfeer in het dorp als de 500 teams zich aan de start verzamelen. De speaker brieft ons vooral in het Italiaans en Duits, de nationaliteiten die het meest vertegenwoordigd zijn, over de eerste etappe. Klokslag negen klinkt een schot en het enorme peloton trekt zich op gang in de kleine straatjes van Imst. De eerste kilometers zijn geneutraliseerd en dat is maar goed ook, want zo wordt iedereen nog even in bedwang gehouden op deze dalende weg.

Na vijf kilometer vatten we de eerste lange beklimming aan. Deze is vlot berijdbaar en dankzij het prachtige weer nemen we onze tijd om de schitterende Oostenrijkse Alpen te bewonderen!

Via een lange en snelle gravelpiste dalen we de andere zijde van de berg af en we bereiken aan het eind van de vallei de eerste bevoorrading. Deze is royaal gevuld met vooral veel fruit en de vrijwilligers voorzien ons van water en de nodige sportdrank.

We zetten onze weg verder naast een rivier. Bij momenten is het pad wat technischer en we moeten dan ook regelmatig van de fiets. Het pad gaat nadien terug over in een piste die steeds steiler wordt en ons naar een hoogte van 1600 meter brengt. Deze beklimming telt trouwens mee voor de Vertical Ride. Dit is een gechronometreerde tijdrit bergop met een apart klassement en een leiderstrui. Wij nemen er echter onze tijd voor!

Na de top volgt de afdaling en een deel daarvan telt mee voor de Enduro Challenge, wat het omgekeerde is van de Vertical Ride, want deze Enduro Challenge bekroont de beste afdalers. Net voor de tweede en laatste bevoorrading moeten we een stuk over een fietspad rijden. Niets moeilijks aan dus, maar het uitzicht is prachtig! Gezien het aantal bevoorradingen is het beter om met twee bidons of een Camelbak te rijden, want anders zou je wel eens de rekening gepresenteerd kunnen krijgen. Zeker in een lange wedstrijd als deze.

Op de laatste beklimming sparen we onze krachten voor de volgende dagen. We naderen het drielandenpunt van Zwitserland, Oostenrijk en Italië en rijden door de weilanden naar het dorpje Nauders. Technisch was deze eerste etappe niet, maar ze diende eerder als opwarmertje voor wat komen gaat.

Etappe 2: Nauders – Scuol (56 km / 2100 hm)

Vandaag geen neutralisatie en we beginnen meteen met een lange klim naar een restaurant dat zich op de top bevindt. De klim zelf voert wederom over een brede piste en er vormen zich dan ook groepjes die samen naar boven rijden. Boven, op 2200 meter hoogte, vullen we onze bidons aan de eerste bevoorrading, want de zon en de hitte zijn van de partij.

Via de Plamort dalen we af naar de Italiaanse grens. Die Plamort is goed herkenbaar aan de betonnen blokken met stalen punten die tijdens de tweede wereldoorlog als pantserversperring dienden om Italië te beschermen tegen een inval van het Duitse Rijk. Dit geeft niet meteen het gevoel dat we hier welkom zijn …

Iets verderop hebben we een prachtig uitzicht op de Reschensee. Hier zit ook de Enduro Challenge van vandaag erop. Deze challenge is zijn naam best waardig, want veel bikers kwamen hier al in moeilijkheden of erger nog, ze vielen gewoon tegen de grond.

We rijden een stukje naast de Reschensee die we eerder van bovenuit konden aanschouwen.

De laatste veertien kilometer vliegen snel voorbij en we rijden in groep naast een grote rivier tot in het dorp Scuol. De finish bevindt zich hier aan het einde van een houten brug! Kippenvel!

Etappe 3: Scuol – Livigno (72 km / 2600 hm)

Als we de speaker moeten geloven, is de derde etappe de mooiste. Bovendien staan er maar liefst vier cols op het menu. Gedurende een twintigtal kilometer klimmen we door de bossen en bij momenten hebben we het gevoel van in een steengroeve te rijden.

Beetje bij beetje naderen we de alpenweiden en we rijden zelfs tussen de koeien. De moeilijkheden volgen elkaar op en we kruisen heel wat wandelaars en kleine leuke drankstalletjes.

De paden op de flanken van de Passo del Gallo doen ons denken aan de paden van de Chemins du Soleil. Hier moet je opletten dat je niet uitschuift, want anders beland je in het ijsblauwe meer. Eindelijk beginnen mijn benen beter te draaien, waardoor we op de laatste col heel wat plekken kunnen opschuiven.

Eens over de top volgt een geweldige afdaling die ons naar het meer van Livigno voert. Het uitzicht is ook hier weer adembenemend. Maar we zijn er nog niet, want de organisatie tovert nog enkele steile stukken uit haar hoed, om zeker te zijn dat we goed zullen slapen vannacht. Wat ook gelukt is. Dank daarvoor!

Etappe 4: Livigno – Bormio (72 km / 2600 hm)

Vandaag begint de dag wederom met een neutralisatie. Er wordt stevig gewrongen en iedereen probeert om toch maar een plaatsje te winnen. Stresserend. Eindelijk beginnen we aan de eerste beklimming van de dag. En ook al gaat ze over een piste, toch spaart ze onze benen niet. Vervolgens nemen we enkele paden van de dag voordien, maar dan in omgekeerde richting, en we maken nog een laatste ommetje door Zwitserland alvorens definitief Italië binnen te rijden.
Na een snelle afdaling komen we bij de eerste bevoorrading en deze kan je maar beter niet missen, want wat volgt is een col van twaalf kilometer over de weg. En dat onder de volle zon! We passeren er vele teams en Julien waagt zich op het einde zelfs aan de Vertical Ride.

Boven rijden we het natuurpark van de Stelvio binnen. Via een singletrack rijden we naar een col op 2800 meter hoogte.

De laatste haarspeldbochten dienen we te voet af te leggen en we genieten volop van het uitzicht.

Wat volgt is een echte bouwwerf: haarspelden die bezaaid zijn met grote losse stenen. Technisch dus, echt technisch! Onze armen schieten in kramp, maar gelukkig volgt er nadien een makkelijker stuk.

Na enkele stevige kuitenbijters arriveren we eindelijk in Bormio, waar we in de schaduw uitblazen van deze zware dag.

Etappe 5: Bormio – Mezzana (86 km / 3100 hm)

Deze vijfde etappe is de zwaarste van de week en ze begint meteen met een lange klim van maar liefst dertig kilometer. Asfalt en een onregelmatige gravelpiste wisselen elkaar af om de top van de Passo di Gavia te bereiken.

De afdaling die volgt, wordt omschreven als de meest technische van deze Transalp en we kunnen dat alleen maar bevestigen. Ze telt dan ook terecht mee voor de Enduro Challenge.

Beneden krijgen we amper de tijd om te genieten van een mooi dorpje dat is opgetrokken uit oude steen, want de volgende uitdaging wacht ons al op: een klim vol stenen die bijna niet berijdbaar is.

Na elke haarspeldbocht hopen we dat we eindelijk boven zijn, maar de top laat lang op zich wachten …

… en we zijn telkens blij als we een stukje mogen dalen. Maar nadien moeten we weer dubbel zo lang naar boven klauteren …

Na kilometer 55 verandert het profiel en de rest van de etappe voert vooral in dalende lijn, maar dat is niet in ons voordeel. We zijn deze snelle afdalingen niet gewoon en we worden door meerdere ploegen ingehaald. We proberen een groepje te volgen, maar het is geen sinecure om tegen 40 km/u te rijden met een kettingblad van ocharme dertig tanden …

Etappe 6: Mezzana – Trento (88 km / 2300 hm)

Vanuit Mezzana rijden we in horten en stoten over een fietspad naar de enige grote col van de dag, die toch meer dan 1000 hoogtemeters telt.

Alvorens we tussen de wijnvelden en fruitbomen mogen rijden, moeten we eerst nog een karig bepijlde afdaling nemen.

Een vochtige tunnel zorgt voor wat afkoeling en de rest van de etappe lijkt meer op wat we bij ons in België en Nederland kennen, namelijk mooie bospaden waarop we veel moeten optrekken.

Op het einde moeten we nog een kleine col op de weg over. In de afdaling van die col moet iedereen voet aan grond zetten van de organisatie, en dat voor onze eigen veiligheid. Vervolgens wordt het laatste stuk naar de stad Trento geneutraliseerd afgelegd. We vinden dat helemaal niet erg, want zo kunnen we rustig wat losrijden en van het landschap genieten dat heel verschillend is met wat we de laatste dagen gezien hebben.

Etappe 7: Trento – Arco (53 km / 2000 hm)

Op papier is deze etappe zeer makkelijk: een klim van 25 kilometer en nog eentje van 5 kilometer. De rest is dalend. Ook de laatste start wordt geneutraliseerd en we verlaten Trento dan ook achter de wagen van de organisatie. Onze handen omklemmen onze remmen, want iedereen is hypernerveus … Eerste bocht en meteen eerste opstopping. Iedereen staat te voet om een smal steil straatje te beklauteren. Net voor de top van de lange klim begint het te regenen en we komen boven dan ook in de wolken terecht.

Eens we de Bocca Valonia overwonnen hebben, moeten we ons concentreren op het pad door de alpenweiden. Het is er glibberig en er wordt volop gevallen. Als de alpenweiden overgaan in een bos moeten we vaak achter het zadel gaan hangen om op de fiets te kunnen blijven.

De laatste kilometers van de Transalp voeren door de wijnvelden en we spoelen het vuil van onze benen als we door de plassen rijden.

We rijden al door de smalle straatjes van Arco als plots de laatste rechte lijn voor ons opdoemt …

De emoties laaien hoog op en alle teams feliciteren elkaar, en met reden, we hebben samen toch maar 520 kilometer door de Alpen afgelegd!

Heb je zin gekregen om zelf een keertje deel te nemen aan de Transalp, dat kan. In 2017 zal de Transalp plaatsvinden van 16 tot 22 juli. Meer info vind je op de website bike-transalp.de/news