Mondraker Enduro Team Race: beleef het alsof je er zelf bij was

Mountainbiken? Dat is letterlijk vertaald, fietsen in de bergen … en dat is nu net wat we in de Zwitserse Alpen hebben gedaan tijdens de Mondraker Enduro Team Race in Davos. Deze keer geen klassiek wedstrijd- of reisverslag, maar een reportage die ervoor zorgt dat je van op de eerste rij, alsof je er zelf bij was, onze wedstrijd kunt meebeleven. 

De Mondraker Enduro Team Race is een driedaagse enduro-wedstrijd in Zwitserland, die je als duo of eventueel als fun team (met drie tot zes rijders in één team) dient te rijden. Het zijn enkel de “stages” die gechronometreerd worden en die gaan voornamelijk in dalende lijn en over technische bergtrails. Een deel van de positieve hoogtemeters krijg je cadeau via de verschillende liften van het resort, maar je moet er ook zelf een kleine duizend per dag uit je benen schudden.

Net zoals vorig jaar werden we opnieuw weggeblazen door de prachtige landschappen, de sublieme trails en de super interessante interacties die je hebt door dit als duo te beleven. We hebben er lang over nagedacht over hoe we dit verukkelijke gevoel op een andere manier kunnen overbrengen dan het fraaie verslag van Kristien Achten en Laura Turpijn.

Deze keer kun je via integrale en ongecensureerde video’s van elke stage, met de bijhorende behind-the-scenes informatie, de wedstrijd beleven alsof je die zelf met ons aan het rijden bent. Let’s go!

Dag 1: Frans-Belgische coalitie in Zwitserland

Een duo-wedstrijd rij je natuurlijk niet alleen. Mijn partner van vorig jaar had zich in het begin van de zomer geblesseerd, dus moest ik op zoek naar een andere rijder. Tijdens de meest recente edities van de Transvésubienne en de Transriviera was ik onderweg telkens Laurie Renoton tegengekomen. Ik had daar gezien dat de Franse Scott-ambassadrice een uitzonderlijk natuurlijke en vloeiende rijtechniek heeft en over een uithouding/klimvermogen beschikt waar ik enkel in mijn beste vorm aan kan tippen. Na enkele berichten heen-en-weer te sturen hadden we onze deelname concreet afgesproken. De focus lag niet op het klassement, maar op wat we beiden zo graag doen … fietsen in de bergen!

We dienden nog een stevig stuk hoogtemeters te klimmen over een technische trail tot aan de start van de eerste stage en ik was nog niet echt in mijn element. Laurie daarentegen die fladderde, waar zowat iedereen te voet ging,  zonder dat het enige moeite toonde naar boven,

Met het bonkende geluid van de veringen en het schuivende rubber over de stenen van de voor ons vertrekkende rijders, begon zich een gezonde stress op te bouwen. Het eerste gedeelte bestond uit een natuurlijk bergpad met af en toe wat klimmeters, het tweede gedeelte ging geleidelijk aan over op meer bikepark stijl. Het lag wat nat, dus het was opletten geblazen om niet weg te glijden. Ik vertrok op kop, Laurie volgde … Ik ging iets te enthousiast van start, waardoor zij mijn wiel even kwijtspeelde. Ietsje trager en ze kwam er weer bij, het is immers niet de bedoeling dat één van ons twee brokken maakt.

Er waren maar twee stages op de eerste dag. Terwijl ik de vorige nog nooit had gereden, rinkelde bij deze wel een belletje. Stage 2 was heel fysiek, je diende voortdurend bij te trappen en vooral ook niet vergeten op te letten voor de schuine, glibberige boomwortels. Vorig jaar ging ik hier keihard onderuit op 500 meter van de finish. Laurie vertrok nu als eerste en aan mijn ademhaling te horen, had ik het best moeilijk om te volgen. Phew!

Dag 2: daar komt de zon piepen!

Terwijl het de eerste dag nog wat miezerig was en de zon moeite had om door te breken, was het op de tweede dag fantastisch weer. Gelukkig maar, want we stonden op meer dan 2500 meter hoogte voor de start van de derde stage. Ik had hier vorig jaar al gestaan, maar deze keer draaide het parcours halverwege naar rechts om daar steil te gaan klimmen. Met het klimvermogen van Laurie in mijn achterhoofd, ging ik vol door. Bij het indraaien naar het tweede stuk van de afdaling, zat ze op enkele meters en kon ik nog één keer diep ademhalen vooraleer we samen verder knalden. Deze run was een toptijd!

Dit moet mijn favoriete stage zijn van de Mondraker Enduro Team Race. We vertrekken, in een prachtig decor, aan hoge snelheid op een richel om dan een met stenen bezaaide singletrail in te duiken. Hier moet je vooral sterk zijn en je stuur blijven vasthouden. Desondanks dat dit een van de kortere stages was, had Laurie – die niet heel groot of zwaar is – naar het einde toe begrijpelijk wat moeite hiermee.

De vijfde “Signal” stage is gekend als de moeilijkste, maar is gelukkig niet de langste. Opdat ze zelf haar snelheid kon bepalen en de hindernissen kon inschatten, vertrok Laurie als eerste. Ik ken de trail en probeerde ze met wat advies doorheen de moeilijkste secties te begeleiden, maar uiteindelijk zat ik er vooral zelf te sukkelen. We hadden in tegenstelling tot velen hier, geen valpartijen of mechanische pech …

Stage 6 is de laatste van de dag en ook de langste van de driedaagse. Vooraleer we er echter aan konden beginnen, moesten we eerst een muur van 600 hoogtemeters met een gemiddeld stijgingspercentage van meer dan 20% overwinnen. De Jakobshorn lift was immers dicht wegens onderhoud … Ik zag tijdens die klim talrijke medelijdende blikken naar mij toe. “Och kijk, hij moet mee … maar kan ze met moeite volgen.”

Ik stond nog stevig uit te puffen, en dus mocht Laurie weer de leiding nemen. De eerste sectie was zo hard, dat ik op een bepaald moment ben gestopt om te controleren of mijn achtervering wel open stond. Ik kon daarna met moeite bijbenen … Tijdens het tweede gedeelte dacht ik voortdurend dat we er al waren, de vermoeidheid moet van mijn lichaamstaal gemakkelijk af te lezen zijn geweest. Maar wat hadden we prachtige uitzichten gehad!

Dag 3: mentale mindset is alles

Daar waar we het de eerste twee dagen droog hadden gehouden was het op de laatste dag helemaal anders. Nat, kou en glibberig zouden de kernwoorden zijn voor de laatste vijf specials. Ik rij in die omstandigheden altijd goed, maar Laurie is “een meisje van het Zuiden” en had er meer moeite mee. Stage 7 kun je samenvatten als: plets, plets en nog meer plets.

We namen direct de lift terug naar helemaal boven. Daar waar we bij de start van stage 3 hadden kunnen genieten van de blauwe lucht, was het nu veel grijzer en grauwer. In plaats van de klim halverwege, draaiden we nu links weg naar een natte weide, waar we doorheen de modderpoelen moesten laveren. We hadden ondertussen besloten dat ik nu elke stage op kop ging rijden, zodat ik de lijnen kon uitzetten.

Tijdens Stage 9 zaten we lager op de berg en kwam er dus ook meer modder op de trail. We waanden ons in Schotland. Ik genoot van het slippen en glijden. Als je niet vol door moet gaan is dit absoluut het leukste dat er is. Laurie maakte er het beste van, nam geen onnodige risico’s en bleef positief ingesteld!

Stage 10 was opnieuw een moeilijke, technische en lange opdracht. Ik had het zelf ook niet makkelijk en daardoor reden we even niet meer zo vanzelfsprekend samen, zoals tijdens de 9 vorige stages. We hebben echter beiden genoeg ervaring om zonder kleerscheuren of frustraties de finish van deze stage te halen. En in deze weersomstandigheden blijf je er best wat plezier inhouden.

De regen viel nu nog meer met bakken uit de lucht, maar er restte ons nog enkel de laatste fun-stage in het Bikepark van Davos. Zouden we het niet beter rustig aan doen? Nee hoor, vol gas op de lolly! Mijn voorwiel gleed een paar keer goed weg, waardoor mijn adrenaline-niveau nog hoger steeg. Samen gingen we steeds harder … en BAM we hebben de finish bereikt!

De omgeving en trails van Davos zijn ronduit prachtig! Je moet er echt eens naartoe om er zelf te gaan rijden. Daarenboven is het racen met twee in enduro-format ook uniek en simpelweg ongelooflijk leuk.

Het moet nog maar eens gezegd worden. De omgeving en trails van Davos zijn ronduit prachtig! Je moet er echt eens naartoe om er zelf te gaan rijden. Daarenboven is het racen met twee in enduro-format ook uniek en simpelweg ongelooflijk leuk. Er moet een match zijn, zowel qua skills als persoonlijkheid, maar als je beiden gewoon graag fietst komt het vermoedelijk ook wel goed.

We hebben het in bovenstaande tekst niet gehad over de kwaliteit van de organisatie, omdat die ronduit uitstekend is (en bovendien niet zo duur als je van Zwitserland zou verwachten). Je kunt bezig zijn met waarvoor je bent gekomen en dat is mountainbiken, tot je niet meer kan!

De volgende editie van de Mondraker Enduro Team Race in Davos gaat door van 7 tot en met 9 september 2023. De inschrijvingen zullen naar alle waarschijnlijkheid eind december openen. We zullen jullie op de hoogte houden, want vorig jaar was het event in 3 uur volledig uitverkocht!

Meer informatie: enduro-team.ch

Foto’s ©: Mondraker Enduro Team Race / Andographie