Mondraker Enduro Team Race Davos: natuurlijke doping

De Mondraker Enduro Team Race in Davos stond al eventjes in onze agenda’s aangevinkt. Begin september was het zover. Long time no see met mijn Nederlandse teamie, dus werd het non-stop babbelen en lachen op weg naar Davos. In geen tijd vertoefden we in de Zwitserse Alpen, die weer net zo mooi waren als we ons konden herinneren. In de late namiddag stapten we uit de auto om volledig coronaproof onze nummerbordjes op te halen. Enorm gaaf om opnieuw zoveel enthousiaste bikers bij elkaar te zien! Nummer, check, transponder, check, goodiebag, check en dus GO.

Tijd om ons fijn hotel op te zoeken en een hapje te eten. Een online briefing bezorgde ons de nodige info over de stages en timing van de volgende dag. De route werd via Komoot gedeeld. Alles dus perfect georganiseerd. Buikje vol, reisdag achter de rug, tijd om onder ons zachte donsdeken te kruipen en alvast te dromen over de vette trails die we samen (want dit is een duo-race) de volgende dag voorgeschoteld zouden krijgen.

Dag 1: stages 1-3 en 2710 negatieve hoogtemeters

7u30: Tijd om op te staan en een vers ontbijt naar binnen te werken. Home made Birgermuesli is echt het perfecte voedsel voor een dag in de bergen. Daarna trekken we onze outfit aan; fullface helm, knie- en elleboogbescherming, rugzak met bodyprotector en een mooi opgeblinkte goggle. Als 2 marsmannetjes vertrekken we uit het hotel richting de start.

9u30: In de rij voor de eerste lift naar de Jakobshorn. De sfeer was meteen goed, oude bekenden
gedag zeggen, nieuwe vrienden maken, bikes checken, materiaal vergelijken, … De tijd werd nuttig besteed. Om een beetje feeling te krijgen met de ondergrond en onze enduro bikes, kozen we ervoor op het tussenstation al één trail naar beneden te rijden. De “exit-trail” is één van de meer shaped trails in Davos-Klosters. De kleine jumps en brede kombochten waren de perfecte opwarmer. Met een paar spatjes vuil op de fiets stonden we opnieuw in de rij, op weg naar de echte start.

Jakobshorn, 2600 meter hoog, wat een uitzicht en wat hadden we dit gemist. Het eerste, zeer fysieke deel, van de Epic Trail Jakobshorn kregen we cadeau. Ideaal om de juiste focus te vinden en het lichaam wakker te maken. Horen we nu echt vette rockmuziek in de bergen? Aan ieder startpunt stond een steward, verantwoordelijk voor het startsein en de muzikale inkleding. Van ruige beats tot Zwitserse alpentonen loeiden door de boxen om de renners op te peppen en de adrenaline aan te zwengelen. Iedere 30 seconden vertrok een team onder luid gejuich en aanmoedigingen.

Tactiek: ik op kop, Laura er achteraan … een high five en off we go. Een flowy stuk schoot ons op gang. Concentratie in de eerste haarspeldbochten. Scherp sturen en vooruit kijken. De mini-klimmetjes, in combinatie met de hoogte, zorgden voor een hartslag en ademfrequentie die
meteen sky high waren. Best een uitdaging om focus en snelheid te houden terwijl je onderarmen beginnen te gillen van verzuring. Daar is de vlag, nog 50 meter tot de finish. Zalig! Met gierende hartslag en vol adrenaline stonden twee marsvrouwtjes te springen en te juichen. We zijn vertrokken!

Nog meer natuurlijke doping in stage 2. Totaal anders dan de eerste, was er nu veel meer bosgrond, veel meer natte wortels en ook serieus meer fysieke uitdaging. Dit was duidelijk één van de lastigste stages van de race. Concentratie op de gladde wortels, optrekken na de blinde bochten, krachtexplosie op de step-ups, … Ook voor enduro stageraces moet je echt wel fit zijn. Kristien stapte 1 meter voor de finish net iets te vroeg “elegant” af op een wortel, exact dezelfde waardoor Vojo collega Jeffry even voor ons ook tegen de grond was gegaan. Kruipend richting finish om toch maar geen tijd te verliezen. Hilariteit en leedvermaak. Ondanks dat waren we dik tevreden, stond er een big smile op ons gezicht en haastten we ons naar de volgende stage.

Stage 3, de signature trail naar de Teufi vallei, een klassieker in Davos. Startend over een
adembenemende ridgeline, letterlijk en figuurlijk. Niet iedereen krijgt de zenuwen onder controle op dit slingerend smalle pad. Maar wat een droomplaatje. We fietsen echt in een ansichtkaart.

Wat een gave eerste dag … Samen jagen op de vetste trails ever! Nog even langs de finish om uit te checken en we konden terug hotel en vroeg ons bed in.

Dag 2: stages 4-8 en 3340 negatieve hoogtemeters

Ontbijt, rugzak klaarmaken, fiets checken, banden op druk zetten (wij rijden trouwens met ongeveer 1.2 bar) en beentjes losrijden richting check-in. Het algemene klassement bepaalde je startgroep en dus vertrokken we met de groep van 8u45 richting de eerste lift, of beter de eerste trein. De Parsennbahn schoot ons naar een maanlandschap. De blauwe Mondraker linten passen niet helemaal in het decor, maar ze leiden ons wel naar de start van stage 4. Op naar de rockmuziek.

Het zwarte losse grind ging snel over in een groene alpenweide. De trail werd door het smeltende bergwater steeds natter en door die geweldig mooie alpenkoeien ook steeds meer ***. Zo mooi hoe je hersencellen werken wanneer je sporen ziet. Dit moet dan wel de beste lijn zijn. Die aanwijzingen van ons brein volgend, reden we dwars door een enorme modderpoel. Helaas was dit niet de snelste weg. Wij ukkies hadden bijna een snorkel nodig. Laura kon nog net terugschakelen en blijven rijden, maar Kristien … Tja, heerlijke modder/koeienstront pootjes. De geur aan de start van stage 5 vertelde genoeg. Jammer dat we dat niet in woorden kunnen vastleggen.

Hier was het een pittige start met een paar zeer krappe bochtjes op een schuine kant. Laura kon nog net haar voorwiel op het randje houden, maar de partner van Jeffry ging hier wel even de dieperik in. Vervolgens een oversteek door een beekje, de vuile pootjes waren meteen gewassen. Een wirwar van paadjes volgde, soms nat en glibberig, soms droog en los. Het instinct van Laura stond deze keer wel op scherp en zorgvuldig werd de perfecte lijn uitgekozen. Foutloos!

Een leuk klimmetje door het bos bracht ons naar stage 6, Willy Wortel in het natte bos. Vanaf de start kon je net de eerste twee bochten zien, dus die lijn hadden we snel bepaald. Twee keer de buitenlijn en dan … een enorm worteltapijt, die volgens de Zwitserse steward redelijk droog lag. Enkel kijken naar het eindpunt, enkel kijken naar het eindpunt. Maar waar is dat eindpunt? Kristien kwam er net over. Laura moest even een voetje zetten en dat valt niet mee op “natte” gladde wortels. Een snelle singletrack door de mulle bosgrond leidde naar de finish. Kort maar heftig. Tijd voor lunch.

Bovenaan de lift wachtte een heerlijke Zwitserse pastaschotel. Het uitzicht kregen we er gratis bij. Nog even een snel koffieshotje en we zijn weer vertrokken. Stage 7, rockmuziek vergezelde ons weer. Een vuistje, een high five en off we go. Dwars door de alpenweides, een breed zicht op de trail. De rem kon er iets meer af. We vlogen van het ene pad naar het andere, dropten in de steile stukken en kronkelden over de wortels. We joelden richting de finishlijn. Was het de cafeïne of de adrenaline? Wat een speedkick.

Het was een pittige transfer naar stage 8. Wij probeerden zo rustig mogelijk te klimmen, genietend van het kletterende gletsjerwater. Sommigen kozen zelfs voor een ijskoud badje. Shocktherapie voor betere prestaties? De Gotschna lift bracht ons opnieuw naar de top en de laatste stage van vandaag. Het vertrouwen in de fiets, de banden, de ondergrond en onszelf groeit. We worden steeds meer relax en laten de fiets doen waar die voor gemaakt is: heel hard naar beneden rollen. Het complete enduro-scala kwam aan bod. Een flow start, krappe switchbacks, speedzone, twee joekels van rotspartijen, geulen in een alpenweide, nog een wortelveld erbij en om af te sluiten zalige mulle bosgrond. Laura startte voorop maar werd verrast in de eerste rotspartij. Ik zag de lijn eerder en kwam voorbij zodat we onze snelheid hoog konden houden. In de wirwar van geulen konden we elkaar weer afwisselen om zo door het bos over de wortels te vliegen. Kop over kop vlogen we naar de finish. Wat een geweldig teamwork! Dit is zoals het moet, elkaar helpen en versterken, overnemen als de ander een fractie te laat is.

Terug op het hoofdkwartier slingerden uitbundige verhalen rond de oren. Terwijl het de eerste dag niet nodig was, besloten we vandaag toch maar even de fietsen af te spoelen. Tijd voor een welverdiende douche en lekker eten in de plaatselijke hipsterbar.

Dag 3: stages 9-14 en 3660 negatieve hoogtemeters

Ons ontbijt was nog niet helemaal verteerd en we kregen meteen wat positieve hoogtemeters voor de wielen. Na een klein uurtje klimmen (er is geen haast) begon onze dag op een singletrack langs de bergwand. Extreem smal, uitstekende rotsen, … spannend. De focus moest meteen op “on”, fouten kon je je hier niet permitteren. Vijf lange zigzaggende lijnen, zo deed het plannetje vermoeden. Eens op de trail merk je daar natuurlijk niets van. Vijf kilometer racen, vijf kilometer lang de brandende onderarmen onder controle houden, de piepende kuiten van krampen vrijwaren, de juiste lijnen zoeken over de nog natte wortels en vooral genieten. Een spurt over de finish en ons ontbijt was helemaal verteerd.

Stage 9 was dan wel de langste, stage 10 was met voorsprong de meest technische. De Chalbersäss trail is die andere klassieker in Davos Klosters. Ontzettend ruw, krappe switchbacks, onverwachte drops, … Alle technical skills werden in de wieg gegooid. Laura maakte een klein stuurfoutje en raakte me even kwijt. Het is niet evident om het goede spoor terug te vinden terwijl de adrenaline uit je oren spuit. Rustig blijven, ademen, focus en hop! Waar is die finish?

Na de langste en de meest technische stage, volgde de ultieme fysieke test. Stage 11: pedal it, damn it! Een snelle afdaling lanceerde ons recht de alpenwei in. Een heftig klimmetje door het natte gras. Toch maar even dat zadel omhoog. Trappen, trappen, trappen, … bochtje maken en terug afdalen met een bonkende hartslag die het pad nog smaller en steiler maakte. Eerste women’s team op deze stage, conditie check!

Eenmaal terug boven genoten we van de transfer over de prachtige Panoramatrail boven Klosters. Een paar grijze regenwolken maakten het plaatje compleet. De steward aan stage 12 stond zichtbaar te genieten van zijn uitzicht. Enthousiast werden we gebriefd over wat komen zou: flowy links, rechts, links, speedstuk en dan volgen de “bochtjes”. Dat leek lekker simpel. Zo dus, links, rechts, links, alle twee aero op het stuur, remmen los, en toen kwamen inderdaad de “bochtjes”. Krappe, technische switchbacks, de ene na de andere. Er kwam geen eind aan. De juiste positie, de juiste druk, als volleerd zoefden we naar de finish. Wat een progressie hebben we gemaakt in 3 dagen tijd!

Weer terug bij de start in Davos was het tijd voor de lunch. Een dreigend onweer en regenluchtje deed ons besluiten toch snel naar boven te gaan en de laatste twee stages af te vinken. De lunch kon ook als toetje. We waren gewaarschuwd, stage 13 was snel, maar “stony”. Beiden hoorden we de velg een paar keer klingen. Fingers crossed, nu niet meer lek rijden. Geen tijd voor een grondige controle, stage 14 volgde meteen. De “exit-trail” was onze opwarmer en afsluiter. Bikepark time!

De sfeer aan de finish was overweldigend. Overal stonden mensen te juichen of te tieren, te dansen of te springen. De enorme onweersbui versterkte de pret. Iedereen werd als held binnengeroepen. De stewards daalden als laatste de berg af en werden getrakteerd op een mexican wave en zalige buikschuiver in het gras. Een uitgelaten sfeer, een prachtige ervaring.

De afsluitende party ging op hetzelfde elan verder. Als derde women’s team mochten we het geïmproviseerde podium betreden. Naast men’s en mixed was er ook plaats voor een 77+ categorie en de unieke fun categorie. Fun team? Jazeker, teams van drie tot zes personen starten in een aparte categorie. De regels zijn dezelfde, de eerste aan de start en de laatste aan de finish bepalen de tijd. De rest vul je zelf in. Zeer apart om deze treintjes van bikers over de trails te zien hodderen. Maar dat ze er allemaal veel plezier in hadden was duidelijk.

Over de organisatie niets dan goeds. Een gestroomlijnde machine van vrijwilligers. Bike Academy Davos zet al jaren zijn schouders onder dit event en dat doen ze met passie en plezier. Iedereen werd meegezogen in hun enthousiasme. Een hechte community, dat voel je. Het hoge aantal terugkeerders bevestigt de charme van dit event. Uniek in zijn vorm, zijn locatie en zijn sfeer en voor Zwitserland absoluut NIET duur. Wat ons betreft een absolute aanrader!

Wil je er volgend jaar ook bij zijn, hou dan zeker hun kanalen in de gaten. Eind december openen de inschrijvingen. Don’t be late!

Meer info op www.enduro-team.ch en de routes zoals wij ze gereden hebben staan op onze Komoot pagina.

Foto’s door Andographie en (c)alphafoto.com

Nog niet overtuigd, bekijk dan zeker het filmpje en laat je meesleuren in de prachtige omgeving en sublieme sfeer van het event.