Dit is het parcours van de Bike Transalp 2022

De Bike Transalp is in 2022 aan de 24ste editie toe, maar toch is de route komend jaar weer totaal anders dan tijdens de voorbije 23 edities. Veel dingen zijn nieuw en onvoorspelbaar en geen enkele rit lijkt op elkaar. De Bike Transalp wil in 2022 duidelijk de clichés van zich afwerpen.

Voor het eerst wordt er gestart in Oost-Tirol, in Lienz, waar men in 2015 voor het laatst met de Transalp een doortocht kende. De laatste keer dat Lienz een etappeplaats was, dateert al van 2005. In 2022 valt het Oostenrijkse stadje de eer te beurt om de Grand Départ te organiseren van een etappe die volledig binnen de grenzen van Oost-Tirol wordt gereden.

De afgelopen jaren is er rond Lienz veel gebeurd en daar mag je in de komende Transalp zelf getuige van zijn. Vooraleer het peloton Lienz achterlaat, worden de skills meteen op de proef gesteld op de Peter Sagan Trail en de Alban Lakata Trail. Trillend van de adrenaline gaat het dan verder via de Pustertaler Höhenstraße, een panoramische weg, naar finishplaats Sillian. 

Dubbele beklimming Kronplatz

Op dag twee steekt het peloton de grens over en wordt Oostenrijk geruild voor Italië. Ook Bruneck, dat de tweede etappe ontvangt, is een nieuw etappeoord, maar het is vooral de Kronplatz die alle aandacht naar zich toezuigt. Deze onder skiërs goed gekende piek, maakte nooit eerder deel uit van het rittenschema van de Transalp, maar is tijdens de volgende editie zowel in rit twee als in rit drie de scherprechter.

Waar in de tweede rit gestaag wordt toegewerkt naar de beklimming van de Kronplatz en het bijhorende panorama van 360 graden, wordt er op dag drie meteen na de start begonnen aan de 1400 hoogtemeters naar de top. Je kan maar beter goed uitgeslapen zijn. De derde rit naar het regelmatig terugkerende gastoord St. Vigil is overigens de kortste van deze Transalp. De rit is slechts 38,20 kilometer lang maar telt wel bijna 2000 hoogtemeters!

Na de kortste is het de dag erna de beurt aan de langste rit, goed voor 109,44 kilometer. Voor regelmatige Transalp-deelnemers zal de rit bekend voorkomen en toch weer niet. In het verleden kwam men steeds vanuit de Eisackvallei naar St. Vigil, dit keer doet men het omgekeerde. Vanuit het hart van de Dolomieten daalt men via de Eisackvallei af naar de wijngaarden van het Kalternmeer.

Wie dacht dat het op de slotdagen rustig uitbollen zou zijn naar het Gardameer, komt bedrogen uit. Op dag vijf trekt de Transalp immers opnieuw de ruige bergwereld van de Dolomieten in. Geen enkele andere rit biedt een groter hoogteverschil. De Baita Segantini, de hut waar je een panoramisch zicht hebt op de toppen van de Pale di San Martino, torent 2000 meter boven de rivier de Etsch uit, op wiens oevers de klim begint. Ook dat is een bijzonder kenmerk van deze etappe: afgezien van de korte afdaling naar Val di Fiemme, bestaat deze etappe uit één enkele, lange beklimming van bijna 70 kilometer. Het prettige is dat het nooit echt steil wordt.

Niet als je de oude spoorlijn van het Etschdal naar het Val di Fiemme neemt en een laatste vrij uitzicht hebt over de brede vallei en het zuiden van Zuid-Tirol. Niet als je je een weg baant door het Val di Fiemme van Molina naar Predazzo waar de Marcialonga plaatsvindt, een van de beroemdste langlaufraces ter wereld. Ook niet wanneer het vanuit Predazzo omhoog gaat naar de weelderige bossen van Paneveggio met zijn speciale sparren die het fijne klankhout leveren voor het maken van violen. Dit is het hout dat Stradivarius heeft gebruikt voor enkele van de meest begeerde en dure instrumenten ter wereld. Maar als je uit dit bos komt, suizen je oren niet meer. Hier in het Val Venegia schitteren je ogen wanneer het grote amfitheater zich opent en de noordflank van de Pale di San Martino zich in al zijn glorie toont. Via een korte afdaling gaat het naar San Martino di Castrozza waar de finish wacht.

Afscheid van de Dolomieten

Het wordt een dubbeltje op zijn kant welke rit volgend jaar de titel koninginnenrit mag dragen. De derde of toch maar deze zesde rit die net iets meer hoogtemeters telt? Ze zou het alvast verdienen. Het is tijd om afscheid te nemen van de Dolomieten. Maar het is niet de moeite waard om een ​​traan te laten, want het pad door het bos naar Canal San Bovo maakt het afscheid draaglijk.

De afdaling van de Passo Brocon naar Castello Tesino is een van de mooiste van deze Transalp, omdat de mystieke paden in niemandsland (sommige uitgehouwen in de rotsen) een groot contrast vormen met de panoramische paden van de Dolomieten. Na zeven leuke kilometers op het freeride-parcours van het Bikepark van Lavarone eindigt de rit in het gelijknamige dorp.

Riva del Garda en het Gardameer lonken op dag zeven, maar eerst moet er nog gestreden worden. Gelukkig niet zo fel als 100 jaar geleden toen hier de Eerste Wereldoorlog woedde. Dit donkere deel van onze geschiedenis liet hier enkele forten en militaire paden als stille getuigen na. De laatste etappe gaat langs twee van deze forten alvorens duizend meter naar beneden te duiken. Wat rest is de klim naar Monte Faé – opgepast voor de zonneklop – en een laatste technische hoogstandje op de Naranch Trail alvorens de finishboog in Riva del Garda te bereiken.