Ontdekking | 3 dagen, 3 toppen: een trip in de Queyras

Cédric Tassan, de man achter de VTopo-gidsen, is zelden zonder zijn mountainbike op pad. En ook al is hij vaak in alle uithoeken van de wereld onderweg, toch moet ook hij toegeven dat je soms niet ver hoeft te gaan om schitterende paden te ontdekken. Eén van zijn laatste trips bracht hem naar de Franse Alpen waar hij in drie dagen drie drieduizenders beklom. Een verslag: 

Al van kindsbeen af houd ik van de bergen, de eeuwige sneeuw en de vele majestueuze landschappen. En ook met mijn mountainbike trek ik graag de bergen in. Zo ook afgelopen zomer toen ik een trip heb gemaakt in de Queyras, op de grens van Frankrijk en Italië.

Tijdens deze driedaagse krijg ik het gezelschap van Xavier, een kameraad uit Marseille. De avond voor vertrek bellen we elkaar een laatste keer om onze plannen nog eens door te nemen en op zondagavond nemen we onze intrek in een hotelletje in Tallard, waar we onze auto zullen achterlaten. Om zes uur ‘s ochtends worden we opgepikt door Romain, een kameraad die sinds kort in deze streek woont. Romain is zo vriendelijk om ons een lift te geven en een uur later staan we dan ook in Les Fonds de Cervières, een gehuchtje op 2000 meter hoogte dat zich aan het einde van een vallei bevindt. Hier, niet ver van de beroemde Col d’Izoard, begint onze trip.

We nemen afscheid van Romain en trekken ons op gang. Al snel moeten we te voet verder met de fiets op de rug. Het merendeel van het klimwerk zullen we de komende dagen trouwens op die manier verrichten.

We doen het rustig aan terwijl de toppen zich nog verschuilen in de sluierwolken.

Eens we de grens van de 3000 meter passeren, krijgen we het moeilijker door die grote hoogte. We hebben er 1300 hoogtemeters opzitten als we op de top van de Grand Glaiza (3293 m) de tijd nemen voor een verdiende pauze.

De wolken verdwijnen net op tijd als we ons klaarmaken voor de afdaling. Het eerste stuk is meteen zeer technisch met vele haarspeldbochten, rotsblokken en losse stenen. Eens we ons op de kam bevinden kunnen we terug wat snelheid maken tot op de col.

Van daaruit rijden we via een steil pad naar het lac du Malrif. Voorzichtig zoeken we het juiste spoor.

Aan het meer volgen we de richting Abriès en in de volgende afdaling breekt de plastic kooi van mijn pedaal. Mits wat kabelbinders slagen we erin om alles op zijn plaats te houden.

Het is al twee uur in de namiddag wanneer we Abriès binnenrijden. Hoog tijd dus voor de lunch.

In de namiddag trekken we het bikepark in alvorens we via parcours nummer 4 onze weg verderzetten. Weer moet de fiets even de rug op en via een GR dalen we af naar Ristolas. Deze afdaling is trouwens een pareltje. Goedgeluimd bollen we dan ook het laatste stukje naar onze overnachtingsplaats in Echalp. We worden met open armen ontvangen in de gîte 7 Degrés Est en we brengen er de avond door in een typische bergsfeer. Zonder wiegelied vallen we al snel in slaap …

Opstaan om 5u15 en om 6u op het zadel, dat is ons ritueel. Vandaag trekken we naar de berghut op de Monviso. In het begin kunnen we nog fietsen op de brede piste, maar na drie kwartier vliegt de fiets terug op de rug. De Monviso (of Monte Viso) laat zich ondertussen steeds beter aanschouwen.

In de berghut is het tijd voor een eerste pauze. Xavier begint spijt te krijgen dat hij geopteerd heeft om zijn fiets aan zijn rugzak vast te maken. Vermits hij geen zin heeft om steeds alles los te maken telkens er zich een vlak en berijdbaar stuk aandient, vervolgt hij steevast te voet zijn weg. Hierdoor worden zijn schouders constant belast. Ik toon hem ondertussen onze volgende bestemming, de Col de Vallante.

We hebben bijna anderhalf uur nodig om de top te bereiken. Hier duiken we Italië binnen en even verderop klim ik alleen naar de Pointe Joanne, een tweede top boven de 3000 meter. Het zicht op de Monviso is er geweldig. Xavier wacht me iets lager op en samen dalen we via de oostkant af.

De technische afdaling zit vol variatie.

We kruisen enkele kuddes schapen en een schamele berghut dient als rustplaats voor de herder en … voor ons. Nog wat lager zijn het koeien die ons de weg versperren. Diplomatisch vragen we ze om even opzij te gaan zodat we onze weg kunnen verderzetten naar de Col Agnel. Onze banden suizen over het asfalt en even later staan we in Chianale waar we de nacht zullen doorbrengen. Eeuwenoude huisjes en een kapel uit de elfde eeuw zorgen voor een charmante aanblik.

De dagen lijken op elkaar en de volgende ochtend om zes uur stipt verlaten we Chianale. ‘s Ochtends is het nog lekker fris en we genieten van de eerste zonnestralen die achter de bergen tevoorschijn komen.

We klimmen verder met onze fietsen op de rug en we bereiken rond 8u de Col de Longet. Op de top staat wat wind en we grijpen dan ook naar een extra vest om de afdaling naar Frankrijk aan te vatten.

Eens in Frankrijk rijden we de Ubaye binnen. Kilometerslang dalen we af via een niet te steil pad.

In Maljasset trakteren we ons op een bosbessentaart en een muntthee van het huis. Na deze heerlijke stop kunnen we er weer tegen en we zetten onze weg verder. We zijn nauwelijks terug tien minuten onderweg of het serieuze werk begint: 1200 steile hoogtemeters liggen ons op te wachten om de top van de Col des Houerts te bereiken. Ook hier hetzelfde verhaal, het is onmogelijk om dit al fietsend te doen en de fiets vliegt onherroepelijk op de rug. De zon brandt, maar gelukkig vinden we nog even beschutting in het bos.

In de bergen kan het weer echter snel omslaan en totaal onverwacht begint het te regenen. We vluchten snel het enige hutje binnen dat we tegenkomen. We zijn nog maar goed en wel aan het schuilen of daar is de zon al terug. We zetten onze weg dan ook verder en een uurtje later staan we boven op de col. Boven ons pakken dikke wolken zich opnieuw samen.

Ik beslis om snel de top van de Pointe d’Escreins te bestormen, de laatste drieduizender van onze trip. Xavier blijft liever iets lager op de col wachten. Eens boven wordt de lucht steeds donkerder en dreigender. Terwijl ik de drone uitpak om wat shots te maken, krijg ik een electroshock. Ik ben bang dat de bliksem op me is ingeslagen.

Als de bliksem berg ik dan ook mijn materiaal terug op en haast me van deze col, waar ik dienst doe als bliksemafleider. Enkele minuten later sta ik opnieuw naast Xavier en samen dalen we af naar Guillestre. De eerste vierhonderd meter zijn echt technisch en steil met drops en haarspeldbochten.

In een technische passage breek ik mijn achterderailleur. Gelukkig heb ik een reserve exemplaar bij en na tien minuten kan ik terug op pad met een nieuwe achterderailleur. Stilaan wordt het pad makkelijker en doorkruisen we de eerste alpenweiden. We rijden een stukje door het bos, volgen de rivier en kruisen steeds meer wandelaars op ons pad. Bij het naderen van Guillestre horen we steeds meer lawaai en beginnen we de uitlaatgassen te ruiken.

Op brutale wijze worden we dan ook weer met de werkelijkheid geconfronteerd na drie fabuleuze dagen in een ongerepte natuur. We zoeken verkoeling in de bronnen van Phazy terwijl we een laatste blik werpen op het gebergte rondom ons. Soms ligt het avontuur dan ook net om de hoek …

Meer weten: VTOPO VTT Tour du Queyras – 3 jours 3 sommets – In deze (Franstalige) gids wordt de hele tocht beschreven en vind je ook een gps-track.

We sluiten af met een video van deze trip (Engelstalige ondertiteling):

[field name=iframe]