Ontdekking | Snel de vernieuwde mountainbikeroute in Spaarnwoude rond met de Schwalbe Thunder Burt

Begin vorige maand werd de vernieuwde versie van de mountainbikeroute in Spaarnwoude officieel geopend. Het kantoor van Schwalbe zit net om de hoek en de gekende bandenproducent stak dan ook financieel zijn schouders onder het project, waarbij een van de langst bestaande routes in Nederland werd gemoderniseerd. Samen met de lokale club, de parcoursbouwers en ambassadeurs Jasper Ockeloen en Karen Brouwer, zijn wij ter plaatse alvast zelf de route goed gaan inrijden en tegelijk onderwierpen we de Thunder Burt banden aan een stevige test.

Spaarnwoude ligt net boven Haarlem en net onder de belangrijke vaargeul die Amsterdam met Ijmuiden – en dus de Noordzee – verbindt. Het is een kunstmatig recreatiepark van 3000 hectare groot dat moe(s)t dienen als een groene buffer en voor het grootste gedeelte werd aangelegd op een vroeger agrarisch poldergebied, maar ook op een oude stortplaats voor bouw- en sloopafval van stadsvernieuwingsprojecten. Het is op dit gebied, nabij de klimmuur, en de indoor skipiste, dat de mountainbikeroute zich bevindt.

Doordat de route loopt over de oude stortplaats zijn er meerdere heuvels, waarvan de hoogste bijna 30 meter hoog is. De vegetatie en ondergrond zijn volledig anders dan wat je initieel zou verwachten en heeft helemaal niks te maken met wat we in Zandvoort onder ons rubber kregen geschoven. Het is zelfs zo dat een belangrijk deel van de vernieuwingen van de route bestond uit een betere afwatering en dus het moddervrij houden van de route.

Vooraleer we enkele rondjes gingen draaien, werd de innerlijke mens versterkt en kon er bij een lekkere mok koffie kennisgemaakt worden met de groep.

Het vooropgestelde plan was om eerst het bijna 7 kilometer lange parcours te verkennen en nadien op de nieuw aangelegde Strava-segmenten proberen een goeie tijd neer te zetten. Of zo had ik het toch begrepen, want eenmaal aangekomen bij het startpunt van de route werd er nog even gekletst en dan …

… vertrokken we als een speer! Lag het aan mijn iets te hard opgepompte banden, niet ingereden remblokken en iets te volle maag – ja, ik heb een stukje taart extra genomen – maar ik zat bij de eerste bochtenreeks al op mijn limiet. Strand-, marathon- en gravelracer Jasper Ockeloen reed waarschijnlijk voor zichzelf aan een aangenaam tempo, maar voor mij was het direct met de gas open.

Het vernieuwde parcours is ook best pittig. Zoals verwacht is het veel draaien en keren met voortdurende herlanceringen, maar er zijn ook veel korte nijdige klimmen die net wat langer duren dan je gewoon bent in Nederland. De ondergrond is er bovendien heel hard met duizenden schuivende keitjes (zeker als het droog ligt). Je concentratie mag geen seconde verslappen of je verliest je lijn en flow. Als eerbetoon werden er verschillende segmenten aangemaakt met naambordjes van de parcoursbouwers, waarvan ik er de eerste ronde geen enkele heb kunnen lezen. En dat lag niet aan de begroeiing, eerder het zwart voor mijn ogen.

Dat Karen Brouwer als marathonrijdster best aardig op de pedalen kan duwen en dus het achterwiel van de cruisende Jasper nooit moest lossen zal niemand verbazen, maar ook technisch ging ze gezwind. Ze vertelde me dat ze het parcours goed kent en regelmatig een rondje komt rijden. Ze had ook bewust een voorband met een iets grover profiel gekozen rekening houdend met de gladde ondergrond. Later veel meer over de banden waar we mee op pad waren, want we zijn hier natuurlijk op uitnodiging van Schwalbe.

Terwijl de celebrities aan hun fotoronde begonnen, nam ik de kans om nog twee rondjes aan een rustiger ritme en met iets minder bandendruk af te werken. Door mijn trager tempo vielen de hoogteverschillen van de route nog meer op. Aan volle snelheid ben je nog relatief snel boven, maar nu was het echt werken en duwen geblazen. De afdalingen gingen dan weer net iets beter, kan ook niet anders met de net verworven parcourskennis.

Het ene segment volgt trouwens het andere op, met voor mij Rudie’s Rollercoaster en Paul’s Twisty Crap Trail als favorieten. Als je een toptijd wilt neerzetten, dan moet je niet proberen ze allemaal in één keer vol te rijden. Je kiest er best een stuk of drie (vier) waar je je op focust. Tenzij je natuurlijk een tijd wilt neerzetten op het volledige rondje. Wij reden de lange versie – er zijn immers ook shortcuts voor de beginnende biker – in iets meer dan 23 minuten. Daarmee heb je  op de 6,52 kilometer met 33 hoogtemeters zeker niet de KOM, maar wel de QOM. Die werd trouwens tijdens dat snelle eerste rondje van daarnet gereden door Karen en houdt nog steeds stand.

De Schwalbe Thunder Burt!

De snelste MTB-band in de Schwalbe-collectie bestaat al jaren, maar weinigen zullen weten dat die ondertussen ook in een 2.35 sectie bestaat. Door zijn beperkt profiel valt de band heel smal uit in 2.1 diameter en ook de 2.25 is niet zo breed, maar de breedste versie brengt op onze velg met 30mm binnenbreedte toch een mooie 57mm tussen onze schuifmaat. Dat is relatief aan de lage kant voor een 2.35 band, maar zeker niet onvoldoende. Ter vergelijking: een Racing Ray (of Ralph) Super Race in 2.35 op een 27mm velg zit op 58mm en dezelfde combo in Super Ground en 2.25 op een 25mm velg zit op 55mm.

Qua compound heb je geen keuze, deze band draait rond snelheid en je hebt dus enkel de Addix Speed, gekenmerkt door de rode streep over het profiel. Qua karkas heb je wel de keuze. Er is de soepelere Super Race – met bruine zijwanden – en de volledig zwarte Super Ground. Deze laatste is extra verstevigd door een beschermende Snakeskin-laag die vanaf de hieldraad over de flanken én het loopvlak loopt.

De lekbestendigheid op het loopvlak is bij beide versies ongeveer gelijk. Het soepelere karkas van de Super Race kan hier zelfs zorgen voor iets minder lekrijden. Op de zijflanken daarentegen is de Super Ground beter beschermd tegen scherpe uitsteeksels.

De lekbestendigheid op het loopvlak is bij beide versies ongeveer gelijk. Het soepelere karkas van de Super Race kan hier zelfs zorgen voor iets minder lekrijden. Op de zijflanken daarentegen is de Super Ground beter beschermd tegen scherpe uitsteeksels. Door het gewicht en de prijs moet je alvast niet je keuze laten bepalen. De Super Ground weegt slechts enkele grammen meer en onze versie kwam gemiddeld op 720g (de Super Race wordt aangekondigd op 700g) en beide banden zitten adviesverkoop op 68,90 euro.

Het grote verschil, naast de look, zit in de hogere zijdelingse lekbestendigheid van de Super Ground en de betere tractie en grip en de nog iets lagere rolweerstand van de Super Race. Telt elke seconde en ben je een competitierenner dan kies je volgens ons best voor de Super Race (zoals hier op de fiets van Jasper Ockeloen te zien). Durf je ook al eens stenigere ondergrond op te zoeken en/of je weegt iets meer dan het gemiddelde, dan is de Super Ground een aanrader. Het karkas is door de Snakeskin iets stugger en dus naast lekbestendiger ook beter bestand tegen de extra kilo’s verkregen door je lengte (of buikdiameter).

Wij zijn naar Nederlands normen klein, 1m71, en wegen volgens de BMI-schaal te veel, net geen 70kg. Wat zeker kan voor de Super Race, maar we durven ook al eens een bruter paadje op te zoeken en dus is de Super Ground ook wel een optie. Gelukkig hoeven we niet te kiezen, want Schwalbe kon ons, wegens voorraadigheid, momenteel enkel de laatste versie opsturen. Over de montage kunnen we kort zijn. Die gaat gemakkelijk, desondanks dat de band wel wat spant rond onze velg. Maar eenmaal gemonteerd en voorzien van wat Doc Blue (de latexvloeistof van Schwalbe) verloren we geen lucht meer.

Het eerste wat ons opviel is het enorme rolvermogen, zowel op asfalt als offroad. Deze band knalt echt vooruit! Het centrale profiel met kleine nopjes zorgt voor heel weinig weerstand. We moeten ons wel aanpassen aan de beperkte zijdelingse grip van het voorwiel. Zeker als de grond hard is en bezaaid met schuivende keitjes (zoals op het parcours van Spaarnwoud). De enige optie hier is drastisch de bandendruk te verlagen. Wij zakten met onze Super Grounds van 1.15kg tot 800g om voldoende grip te vinden en daarbij hadden we gelukkig niet de situatie dat de band ging rollen. Wil je echter in deze omstandigheden de ideale grip, dan raden we een Racing Ralph aan als voorband.

We hadden soms graag gehad dat de Thunder Burt 2.35 nog breder was en eerder richting een karkas van 60mm ging. Hier offer je echter wel de weinige capaciteiten die je hebt voor natte omstandigheden op, dus we begrijpen de keuze van Schwalbe om niet te volumineus te gaan.

De achterband durft ook wel wat weg te schuiven en heeft niet heel veel remkracht, maar zolang het droog blijft en het terrein hard packed is, is het voordeel van de lage rolweerstand veel groter dan de beperkingen van grip en tractie. We hadden soms graag gehad dat de Thunder Burt 2.35 nog breder was en eerder richting een karkas van 60mm ging. Hier offer je echter wel de weinige capaciteiten die je hebt voor natte omstandigheden op, dus we begrijpen de keuze van Schwalbe om niet te volumineus te gaan. De in grote variërende zijnopjes snijden nu nog een beetje in de ondergrond en bij een bredere en grotere versie van de band zouden ze dat veel minder doen.

De Thunder Burt is, zoals altijd al geweest, heel snel. In onze ogen kun je best kiezen voor de 2.35 versie, maar voor het karkas ligt de keuze iets moeilijker. Kies je voor lekbestendigheid of voor een soepelere band, dat ligt volledig aan wat je zelf wilt. Het verschil op gebied van prijs, gewicht en ook de rij-eigenschappen liggen gelukkig dicht bij elkaar. Zelfs in de juiste (droge) omstandigheden kan de zijdelingse grip van een Thunder Burt als voorband net niet genoeg zijn, als achterband daarentegen zit je altijd goed … en ben je SNEL!

Interesse in de Thunder Burt? Klik dan hier voor de productpagina op de website van Schwalbe.

Meer informatie over de mountainbikeroute in Spaarnwoude: www.mtb-spaarnwoude.nl

Foto’s zonder watermerk: Erik Boschman