OS Parijs 2024 | MTB vrouwen: Pauline Ferrand-Prévot, eindelijk gekroond
Door Léo Kervran -
In Élancourt, op een uurtje van Parijs, veroverde Pauline Ferrand-Prévot eindelijk de olympische titel die ze al zo lang najaagde. Voor Puck Pieterse werden de Spelen in Parijs dan weer een grote ontgoocheling, al mag ze met geheven hoofd de Franse hoofdstad verlaten. We blikken terug op deze unieke race:
Verwijder de olympische vlaggen en deze overwinning zal lijken op alle andere overwinningen van Pauline Ferrand-Prévot in 2024. Met één verschil: de emoties aan de finish!
Na een zeer snelle start van Loana Lecomte, een strategie die waarschijnlijk bedoeld was om de tegenstanders (veel minder dan tijdens het WK, aangezien er maar 36 aan de start stonden bij de Olympische Spelen) te verstikken, kregen we al in de eerste ronde een kwartet aan de leiding, bestaande uit Loana Lecomte, Laura Stigger, Puck Pieterse en Pauline Ferrand-Prévot.
De Oostenrijkse was op de technische stroken en jumps duidelijk meer in haar sas dan haar tegenstanders, maar ze was ook de eerste die voor haar inspanningen moest boeten. Was Stigger te overmoedig geweest door de drie grote favorieten te volgen?
Vastbesloten om het scenario van de wereldkampioenschappen in Glasgow vorig jaar, waar ze als derde eindigde achter Ferrand-Prévot en Lecomte, niet opnieuw te beleven, besloot Puck Pieterse aan het begin van de tweede ronde het heft in eigen handen te nemen. Ze moest echter toezien dat haar aanval als lanceerplatform diende voor Pauline Ferrand-Prévot!
Voor PFP was het nu of nooit. Loana Lecomte moest enkele meters prijsgeven bij de aanval van Pieterse, en toen de Nederlandse na haar aanval even moest gaan zitten, ging de wereldkampioene nog eens stevig op de pedalen staan. Haar tegenstanders hadden geen antwoord in de benen en de voorsprong van Pauline Ferrand-Prévot bedroeg al snel meer dan een halve minuut.
Achter PFP probeerden Pieterse en Lecomte even samen te werken in de achtervolging op de wereldkampioene, maar Puck Pieterse was sterker en zij isoleerde zich al snel op de tweede plaats. Lecomte volgde nog eens 6 seconden verderop.
Even zag het ernaar uit dat het podium daarmee gekend was, maar het parcours van Elancourt dacht er anders over.
Loana Lecomte kende een moeilijk moment na haar snelle start en zag Jenny Rissveds en Laura Stigger halverwege de race terugkeren. Helaas voor de Française nam de situatie een veel donkerdere wending: tot het uiterste gedreven door het tempo en de hitte kwam ze in één van de rock gardens hard ten val. De hulpdiensten droegen haar enkele minuten later weg van het strijdtoneel, waarna de Française opgaf. Het beeld zag er schrikwekkend uit, maar coach Yvan Clolus bracht aan het einde van de race gelukkig geruststellend nieuws.
Na de val van Lecomte reed Pieterse lek en daarmee werd de strijd voor het podium nieuw leven ingeblazen.
Een ronde later was het de beurt aan Puck Pieterse om de pechduivel op haar pad te vinden. Door een leegloper achteraan kon de Nederlandse de terugkeer van Jenny Rissveds, Laura Stigger, Haley Batten en Alessandra Keller niet verhinderen. Tegen de tijd dat ze de tech zone bereikte en haar wiel gewisseld werd, lag ze 40 seconden achter op Rissveds en Batten, en 35 seconden op Stigger en Keller. Met nog twee ronden te gaan kon het wel eens moeilijk worden voor de medailles.
Puck Pieterse – die als 7de terugkeerde op het parcours, achter Evie Richards – liet haar hoofd niet hangen en ging als 5de de laatste ronde in. Helaas reden Batten en Rissveds vooraan te snel en zat er voor Pieterse niet meer in dan een vierde plaats. Jammer voor de jonge Nederlandse die vorig jaar domineerde in de World Cup XCO.
Voor de beslissing wie het zilver en wie het brons zou nemen, was het wachten tot de laatste klim van de wedstrijd. Batten versnelde, Rissveds gaf geen krimp, maar uiteindelijk nam Batten net voor de afdaling toch twee, drie lengtes voorsprong. Het was niet veel, maar genoeg om door te gaan tot het einde!
Met het zilver won de Amerikaanse de eerste medaille voor haar land sinds Susan Demattei’s bronzen medaille in Atlanta 1996, de editie waarin het mountainbiken zijn opwachting maakte op het olympische programma. Voor Jenny Rissveds was het brons ook het hoogtepunt van een lange reis. In Rio 2016 reed ze op jonge leeftijd naar het goud, waarna ze een moeilijke periode moest doormaken alvorens met haar eigen team, Team 31, terug te keren naar het hoogste niveau.
Achter Pieterse en Evie Richards, die respectievelijk 4de en 5de werden, eindigde Laura Stigger uiteindelijk nog als 6de. De laatste twee ronden waren er duidelijk te veel aan voor de Oostenrijkse.
Alessandra Keller, die er niet bij was tijdens de Zwitserse triomftocht in Tokio (met Jolanda Neff op één, Sina Frei op twee en Linda Indergand op drie), sprintte naar de 7de plaats, voor Samara Maxwell. De Nieuw-Zeelandse, de regerende wereldkampioene U23, is bezig aan haar eerste seizoen bij de elites en moest lang wachten op de bevestiging van haar deelname door haar federatie. Dit is veelbelovend voor de komende jaren!
Anne Terpstra werd 9de en de Hongaarse Blanka Vas, die van het veldrijden fulltime is overgestapt naar de weg maar ook in het mountainbiken al mooie dingen liet zien (4de op de Olympische Spelen van Tokio, 2de op de wereldkampioenschappen U23 in 2020), 10de.
Aan de andere kant zullen sommigen vanavond zeker een beetje teleurgesteld zijn. We denken in het bijzonder aan Savilia Blunk (12de), Mona Mitterwallner (18de) of Candice Lill, die 20ste werd nadat ze in de derde ronde haar achterwiel brak. Sina Frei, in Tokio nog goed voor het zilver en gekozen ter vervanging van titelhoudster Jolanda Neff, eindigde vandaag slechts op de 21ste plaats. Een resultaat in lijn met de rest van haar seizoen. De Belgische Emeline Detilleux werd 25ste.
Volledige uitslag Olympische Spelen Parijs 2024 XCO vrouwen: uci.org/competition-details/2024/MTB/70539.
We hadden het al over de lange weg die Jenny Rissveds heeft afgelegd en ook aan de olympische titel van Pauline Ferrand-Prévot ging al een hele carrière vooraf. In Londen 2012 maakte ze voor het eerst kennis met de Spelen, nadien kreeg ze te maken met stress en pijn (ze werd tweemaal geopereerd aan iliacale endofibrose, in 2019 en 2020). In Rio 2016 was ze te vermoeid en er was ook de ontgoocheling door een lekke band en lastige materiële keuzes in Tokio in 2021 …
De Française barstte in tranen uit bij de start van de ceremonie en werd getroost door Jenny Rissveds nog voordat ze het podium betrad, waar ze haar medaille ontving uit handen van Maja Wloszczowska, de olympische vice-kampioene in Peking en Rio.
Parijs was haar laatste kans om de olympische titel in het mountainbiken te winnen, PFP kondigde immers aan dat ze aan het einde van dit seizoen zou stoppen met mountainbiken. Begin 2023 wisselde ze BMC in voor Ineos Grenadiers (voorheen Sky), de structuur die het wielrennen op de weg ‘revolutioneerde’ door op zoek te gaan naar de beroemde marginal gains. Pinarello ontwikkelde speciaal voor haar en Tom Pidcock een nieuwe fiets (lees Test nieuw | Pinarello Dogma XC: een radicale en atypische MTB!) en met een volkomen ongebruikelijke voorbereiding, waarbij wereldbekermanches worden gebruikt als test of voorbereiding, werd alles opgezet met maar één doel: het winnen van de Olympische Spelen.
En dat heeft geloond! PFP bleef de hele race zeer geconcentreerd en domineerde het evenement, zoals alle grote afspraken van de laatste jaren, en pas aan de finish liet ze alle emoties die ze weken, maanden, zelfs jaren heeft opgekropt, los. “De laatste ronde heb ik me iets meer ingehouden omdat ik wist dat ik geen fout mocht maken. Achteraf gezien klopt het dat ik heel geconcentreerd was en dat het moeilijk was om echt te genieten van het publiek, maar ik kan er nu van genieten”, aldus de nieuwe olympische kampioene.
Tot morgen voor de wedstrijd van de mannen!