Raid des Hautes Fagnes 2017: een Belgische klassieker

De Raid des Hautes Fagnes in Malmedy is één van de grootste klassiekers op de Belgische mtb-kalender en kan dan ook elk jaar vlotjes meer dan duizend deelnemers verleiden om deel te nemen.

En de startboxen zijn al goed gevuld met iets meer dan 700 deelnemers op de twee langste afstanden van respectievelijk 90 en 115 kilometer.

Op de eerste startrij staan natuurlijk de verschillende leiders in de tussenstand van de Belgian Ardennes Marathon Series (BAMS) netjes naast de andere favorieten.

Door het mooie weer van de voorbije weken maakt iedereen zich op voor een snelle en stoffige rit door de Ardennen, maar speciaal voor ons duikt er deze ochtend een onverwachte gast op. Het eerste uur worden we dan ook vergezeld door een regenbui, maar gelukkig wordt het parkoers niet compleet in een modderbad herschapen, enkele uitzonderingen niet te na gesproken.

Na wat problemen om het startschot te lossen, trekt de meute zich op gang richting de eerste helling van de dag, een helling die zowel lang als steil is.

Op die eerste helling vormen de besten meteen een peloton. Joris Massaer rijdt er al aan de leiding, iets verderop gevolgd door Julien Delaet die zich op de kleinste afstand van 90 kilometer werpt en deze ook winnend zal afsluiten. Zelf doe ik het voorzichtig aan en zoek een groepje van mijn niveau op. Al snel volgt de bekende beklimming naar de Ferme Libert.

Vervolgens brengt het parkoers ons naar de vallei van de Tros Maret, waar we enkele keren door het water mogen waden en ook een technische passage voor de wielen krijgen waar we soms voet aan grond dienen te zetten.

Aan de eerste bevoorrading neem ik maar net de tijd om een bidon mee te graaien, want ik wil de voeling met mijn groepje niet verliezen, vooral niet nu er enkele snellere stukken aankomen. Ook de eerste loopplanken dienen zich aan en opletten is hier de boodschap, want deze kunnen glad zijn.

Nauwelijks hebben we deze passage achter de rug of een lange klim brengt ons boven een hoogte van 600 meter.

Boven bolt het terug wat vlotter en trekken we richting de Hoëgne alvorens we een sparrenbos induiken. Dit stuk van het parkoers tussen Hockai en de Baraque Michel ken ik ondertussen goed en via een mooie singletrack vol stenen dalen we af naar de Vecquée.

Na de tweede bevoorrading krijgen we enkele nieuwe leuke paden voor de wielen. Behalve dat we een ander landschap mogen ontdekken, bevinden we ons nu ook op het laagste punt van het parkoers. Rest ons nog om terug te klimmen naar het plateau van de Hoge Venen.

Ondanks de regen van vanochtend is de grond hier nog droog en we vorderen snel met de wind in de rug.

Aan het Signal de Botrange bereiken we dan weer het hoogste punt van de dag. Joris Massaer leidt er de dans voor Sören Nissen en Kevin van Hoovels.

De derde bevoorrading komt dichterbij en ondanks dat ik wat moeite had op een bepaalde passage, blijft de moraal goed. Ik blijf dan ook bij mijn idee om me op de langste afstand te storten.

Ondertussen ben ik moederziel alleen als het pad door de vallei van de Bayehon slingert. Even later kom ik gelukkig terug aansluiten bij iemand met wie ik ook in 2016 het ganse parkoers heb gereden. Samen rijden we richting de skipiste van Ovifat en in de afdaling moet ik wat slalommen tussen de deelnemers van de kortere afstanden.

Eindelijk zie ik in de verte het kasteel van Reinhardstein liggen. Via een prachtige technische afdaling bereik ik de vallei van de Warche aan de voet van het kasteel.

Kleine verrassing, want voor één keer bevindt de vierde bevoorrading zich niet voor het kasteel, maar wel een beetje hoger.

Eens de batterijen opgeladen zijn, rijd ik richting de stuwdam van Robertville. Via een technisch pad naast het stuwmeer rijden we naar het andere eind van de stuwdam. Terwijl ik op dit pad rijd, ontwaar ik één van mijn ooghoeken ook nog het silhouet van het kasteel.

Even verderop hebben we een mooi uitzicht op de mooie bossen in de Ardennen. Hier verlaten we de vallei van de Warche via een stevige klim die uit drie delen bestaat. Dit is meteen ook één van de mooiste beklimmingen van de dag.

De drie laatste beklimmingen zijn de steilste van de dag met percentages van 15 tot 20% gemiddeld …

Rond Xhoffraix kan ik terug wat uitblazen alvorens de laatste drie beklimmingen aan te vatten, die allen een gemiddeld stijgingspercentage van 15 tot 20% hebben … Ik doe het rustig aan op de eerste klim om mijn motor nog niet op te blazen en na een snelle afdaling sta ik aan de voet van de klim in de steengroeve! Dit is allesbehalve mijn lievelingsklim en met het mes tussen de tanden begin ik eraan, goed wetende dat ik hier veel kruit zal verschieten …

De aanmoedigingen van enkele vrienden, aan de laatste bevoorrading, geven me terug moed! Via de kruisweg van Livremont daal ik af richting Malmedy. Hier moet ik goed opletten, want ik moet er heel wat bikers die het moeilijk hebben passeren. Als kers op de enorme taart moet ik op de laatste klim nog eens diep in mijn reserves tasten. Ook de laatste afdaling, op de downhillpiste van Malmedy, valt niet te onderschatten!

In de verte hoor ik de stem van de speaker en moe maar tevreden passeer ik de finishlijn. Het was dan ook weer een mooie dag vol leuke herinneringen. Bedankt dan ook aan de organisatie voor dit parkoers dat zijn vijf sterren meer dan verdiend.

De volledige uitslag en meer info over de Raid des Hautes Fagnes vind je hier: http://rdhf.be