Raid VTT les Chemins du Soleil: van de Provence naar de Alpen ⋆ Vojo

Hoeven we de Chemins du Soleil nog aan jullie voor te stellen? Waarschijnlijk niet. Het is dan ook moeilijk voor te stellen dat je de afgelopen vijftien jaar nog niet over de Chemins du Soleil gehoord hebt. Ook dit jaar wist de Zuid-Franse driedaagse bijna 750 mountainbikers uit alle hoeken van Europa aan te trekken. Nochtans heeft de wedstrijd de reputatie van zeer technisch en fysisch uitputtend te zijn.

De naam van de wedstrijd had men niet beter kunnen kiezen, want de 15de editie van de Chemins du Soleil werd gereden onder een stralende zon.

Maar laat ons eerst het menu eens aan jullie voorstellen … Nee, niet dat van het avondeten, maar wel dat van de driedaagse. Tussen startplaats Taulignan (Drôme) en finishplaats Gap (Hautes-Alpes) liggen er niet minder dan 250 kilometer en 8500 hoogtemeters te wachten op de deelnemers. Dat belooft een overvloedige maaltijd te worden!

In de Chemins du Soleil heb je de keuze uit twee formules, Rando Raid (solo) of Raid Elite (duo). Zij die voor dit laatste opteren, krijgen op donderdagavond nog een extraatje voor de kiezen, namelijk de traditionele nachtetappe. Deze nachtetappe is 26 kilometer lang en telt reeds 800 hoogtemeters in het gebergte rond Taulignan.

Om 21u30 trekken de 160 eliterenners zich op gang voor deze nachtetappe, terwijl de plusminus 600 andere deelnemers zich in het bivak al naar hun tent begeven. De nachtetappe telt alle ingrediënten die de deelnemers ook de komende dagen te wachten staan: stenen, porties waar de fiets moet gedragen worden, singletracks, technische afdalingen …

In het donker is het allemaal wat lastiger en de minste fout betekent dan ook bijna zeker een lekke band in de doornstruiken. Een reden te meer om je materiaal op voorhand goed na te kijken en liefst een set nieuwe versterkte banden te monteren.

De kerkklokken moeten nog elf keer luiden of daar zijn de eersten al. De verschillen blijven echter nog binnen de perken en het belooft dan ook een mooie strijd te worden de komende dagen. Maar nu is het tijd om onze slaapzak op te zoeken, want morgen staat er een heel zware dag te wachten!

Vrijdagochtend, Taulignan ontwaakt. Voor de eliterenners was de nacht eerder aan de korte kant, maar toch staan ook zij vol opwinding klaar aan de start van de eerste etappe. De eerste etappe voert de deelnemers van de lavendelvelden van de Drôme Provençale naar Die, de hoofdstad van de Diois, en ze is meteen de koninginnenrit van deze Chemins du Soleil met maar liefst 3400 hoogtemeters over een afstand van 91 kilometer.

Het is zeven uur in de ochtend wanneer iedereen zich op gang trekt. Gelukkig is het nog niet te warm …

Nog niet, want de thermometer schiet al snel de hoogte in. Al op de eerste klim vliegt de fiets in de nek om naar een hoogte van 800 meter te klauteren. De dag is nog maar net begonnen en onze gemiddelde snelheid ligt niet hoger dan 14 km/u. Het belooft dan ook een lange dag te worden …

Kilometer 25, we hebben al duizend hoogtemeters in de benen als we het dorpje Vesc binnenrijden waar de eerste bevoorrading zich bevindt.

De beste eliterenners razen hier snel voorbij, want zij kunnen rekenen op assistentie van familie of vrienden. Zelf houden we wel halt om het energiegehalte op peil te houden.

Net na de bevoorrading krijgen we even de tijd om op adem te komen …

… alvorens het serieuze werk begint met de klim naar de Couspeau. Onze chrono geeft aan dat we reeds meer dan drie uur onderweg zijn, terwijl onze teller amper 43 kilometer aangeeft. Eerlijkheidshalve moeten we er aan toevoegen dat we wel al meer dan 2000 hoogtemeters in de benen hebben.

Gelukkig is er onderweg af en toe tijd voor verkoeling! Maar of we daarmee voldoende opgefrist zijn om aan de hoofdbrok van de dag te beginnen, is nog maar de vraag. Op ons wacht een klim van vijftien kilometer naar de Pas de Loup; eerst op asfalt, later via een piste. En dat onder een loden zon!

Maar ook hier is de beloning niet ver af, want het lijden en de pijn maken al snel plaats voor euforie!

Langs de bergflank loopt een geweldige singletrack die ons naar finishplaats Die brengt.

De koninginnenrit hield al zijn beloftes en het is tijd om te recupereren …

De volgende ochtend hijsen we ons terug in het zadel voor een etappe van 81 kilometer en 2900 hoogtemeters. We verlaten vandaag het departement de Drôme en trekken naar de Hautes Alpes, waar finishplaats Veynes al op ons ligt te wachten.

Na een opwarming van amper vijf kilometer moeten we al meteen vol aan de bak. We vorderen slechts langzaam op de singletracks vol wortels en keien.

Eens het hoogste punt bereikt, dalen we af naar Châtillon-en-Diois waar de eerste bevoorrading van de dag zich bevindt. We doorkruisen het mooie dorpje met zijn smalle straatjes, graaien een stuk banaan en een stuk kaas mee en via enkele trappen verlaten we het dorpje weer om aan de tweede klim van de dag te beginnen, de col du Pinet.

De niet te steile klim laat ons toe om volop te genieten van de prachtige uitzichten rondom ons.

Eens we de col de Vaunières, het hoogste punt van de dag, achter ons hebben liggen, zijn we zonder het te beseffen ook de grens tussen de Diois en de Hautes Alpes overgestoken.

We zitten nu in de vallei van de Buech en het is bloedheet.

Maar de verlossing is nabij en het meer van Veynes nodigt ons aan de finish uit voor een frisse duik. Een korte siësta later zijn we weer helemaal opgekikkerd om de derde en laatste dag aan te vatten.

Die laatste dag verandert het decor compleet, want vandaag trekken we het hooggebergte in. De etappe zelf is met 54 kilometer niet al te lang.

Meteen na de start moet er al danig geklommen worden, zodat het peloton meteen op een lint wordt getrokken. Net op tijd, want daar is de eerste singletrack van de dag al.

Via een korte passage door het dorpje Montmaur beginnen we aan de tweede beklimming van de dag, meteen ook de langste en moeilijkste. We stijgen niet minder dan 1000 hoogtemeters om het hoogste punt van de dag en van deze editie te bereiken.

Net als in 2015 rijden we door een ongelooflijk mooi keteldal naar de col de Conode en de col de Matacharre.

Het is er zo mooi dat je er spontaan stil van wordt.

Ook de singletracks zijn nog altijd even mooi als in 2015, maar opgelet, hier mag je je aandacht niet laten verslappen. De minste fout kan dan ook zware gevolgen hebben.

Het zwaarste ligt bijna achter ons en we moeten enkel nog de lastige afdaling naar het gehuchtje Baux overleven. Met piepende remmen brengen we ook die laatste afdaling tot een goed einde …

… om even later het stadium van Gap binnen te draaien waar dit schitterende avontuur ten einde komt. En als we kijken naar al de lachende gezichten kunnen we enkel maar concluderen dat de editie 2017 van de Chemins du Soleil een topeditie was.

Nog niet genoeg van de Chemins du Soleil? Lees dan hier wat de Belgen en Nederlanders van deze editie vonden, www.vojomag.nl/eens-chemins-du-soleil-altijd-chemins-du-soleil, en noteer alvast 10 tot 13 mei 2018 in jullie agenda voor de zestiende editie van de Chemins du Soleil, tot dan!