Roadbook | Cimes de Waimes: terug van weggeweest

Na een pauze van twee jaar maakt de Cimes de Waimes zich op om in mei 2017 terug te keren op de agenda. In afwachting van de herrijzenis van deze zeer populaire marathon, die in zijn hoogdagen op meer dan 3000 deelnemers kon rekenen, trokken we eropuit om te proeven van enkele van de mooiste paden van de streek. We deden dit in het gezelschap van Norbert en Mirou, twee oude rotten die instaan voor het parkoers. Ben je klaar voor de opwarming? Wel dan, op naar het dak van België!

Beiden maken ze deel uit van het team dat de Cimes de Waimes, één van de meest gekende marathons in de Benelux mogen we wel zeggen, vroeger uit de grond heeft gestampt. In 2015, op de top van hun succes, beslisten de organisatoren echter om een pauze in te lassen. Het werd allemaal een beetje te veel en ze konden niet garanderen of ze in de toekomst nog wel in staat zouden zijn om dezelfde kwaliteit aan te bieden.

Vandaag hebben ze met Michaël Louys, Johan Melotte en Robert Bosmans echter nieuw bloed gevonden. De ene is een triatleet, de andere een loper en de derde een bekende organisator van loopwedstrijden. Dit trio is dan ook uit het perfecte hout gesneden om de fakkel over te nemen. En daardoor kunnen onze twee gidsen van vandaag zich volledig op de voorbereiding van de paden en het parkoers storten, zonder dat ze aan alle andere rompslomp moeten denken die bij het organiseren van wedstrijden komt kijken.

Speciaal voor ons hebben ze een roadbook van 45 kilometer in elkaar geflanst dat ons naar de mooiste hoeken van de beroemde Cimes de Waimes brengt.

Als opwarming rijden we na de start grotendeels door de velden, waarbij we dankzij de hoogte waarop we zitten (we klauteren soms al eens boven de 500 meter), kunnen genieten van de landschappen en de vergezichten. Het serieuze werk begint echter pas na de burcht Reinhardstein en het stuwmeer van Robertville.

We naderen de Bayehon, één van de zijrivieren van de Warche, die gevoed wordt door de vele kleine stroompjes die van de berghellingen rondom naar beneden stromen.

Afwisselend rijden we over technische en snelle, vlakke paden.

Tijd nu om te kijken of we tot hiertoe goed gedoseerd hebben, want vanaf nu is het klimmen geblazen. De komende kilometers brengen ons dan ook naar het dak van België! In het begin rijden we nog door donkere sparrenbossen, maar hoe hoger we stijgen, hoe weidser het uitzicht zal worden. Toen wij dit roadbook reden, lagen er zelfs nog wat sneeuwresten.

We naderen Ovifat en de beruchte beklimming van de skipiste, één van de hoogtepunten van de Cimes de Waimes. Je moet niet bang zijn, de klim is niet al te lang …

… maar de hellingsgraad doet er ons wel aan herinneren dat men hier in de winter bij voldoende sneeuw kan skiën. En we begrijpen ook meteen waarom deze skipistes een goede naam hebben en zo’n aantrekkingskracht hebben op de wintersporters.

We hebben het gehaald! We hebben de passages van meer dan 30% overleefd en we staan nu boven aan de skilift. Neem hier zeker enkele minuten de tijd om te genieten, want zelfs met een dik wolkendek is het uitzicht hier prachtig!

Het is nu niet ver meer naar het dak van België. Het landschap wordt al wat weidser en de zo typische ondergrond van de Hoge Venen is zeer aangenaam om op te rijden, zeker als de zompigste stroken zijn bedekt met fris gekapte boomwortels die uit zones komen waar het nog toegestaan is om hout te kappen. Op de top is dit gebied echter één groot natuurreservaat.

Door een uitgebreid netwerk van houten vlonderpaden kan je hier door de venen flaneren, maar opgelet, deze zones zijn enkel toegankelijk voor wandelaars. En dat is begrijpelijk, want op een mountainbike is het onmogelijk om elkaar op deze paden te kruisen. Maar als je de ganse familie moest meenemen en je graag ook eens iets anders zou doen tijdens je verblijf hier, dan is dit een ideale plek om enkele uren door te brengen!

Aarzel ook niet om even te stoppen in het Natuurparkcentrum. Rond het gezellige haardvuur kan je iets lekkers eten of een lokaal biertje proeven.

Eindelijk, we staan op het hoogste punt van België. Dat punt is het Signaal van Botrange en ligt op een hoogte van 694 meter (rekening houdend met de foutmarge op onze gps)! Trouwens, de toren die Norbert ons aanwijst, werd speciaal gebouwd om boven de 700 meter uit te komen …

Aan de andere kant van de weg strekt het natuurreservaat zich uit zo ver het oog reikt. Deze unieke biotoop is volledig beschermd gebied en hier ontbreekt elke vorm van menselijke aanwezigheid. Neem even de tijd om er te stoppen en de omgeving te observeren; je zal er zeker en vast heel veel vogels spotten of wie weet heb je geluk en spot je er nog een ander sympathiek beestje.

Beetje bij beetje verlaten we de prachtige Waalse venen en we storten ons op de leuke singletracks. Soms zijn ze wat zompig, maar ze worden op een natuurlijke manier gedraineerd. De modder blijft in iedere geval niet aan onze fietsen kleven, dat is ook al iets!

Ook het oude treinstation van Sourbrodt en de verlaten spoorlijnen zijn een unieke setting. Je kan de paden hier niet meteen technisch noemen, maar ze kronkelen door het landschap. De chemin des gens heureux (letterlijk: de weg van de gelukkige mensen) doet zijn naam hier alle eer aan en als je een ommetje van enkele tientallen meters maakt, zul je een propeller zien liggen van een vliegtuig dat hier tijdens de Tweede Wereldoorlog is neergestort.

Tijd nu om af te dalen! Het mostapijt laat toe om zacht te beginnen …

… maar het einde is toch al wat moeilijker en steiler.

Beneden vervoegen we de Warche, net voor ze zich in het meer van Robertville stort. Door de houten trappen geniet je hier volop van het pad naast de rivier. Soms gebeurt het echter dat er bomen op dit pad vallen, waardoor je al eens van de fiets zult moeten. Gelukkig is deze streek zeer toeristisch en worden de paden tijdens het seizoen goed onderhouden.

De rivier wordt steeds breder en begint een meer te vormen, maar de weg wordt gelukkig steeds smaller!

Soms rijden we enkele meters boven het meer uit …

… om nadien te kunnen genieten van een afdaling! Mirou mag er ondertussen dan al wel 67 zijn, op ons maakt hij veel indruk met zijn stuurmanskunst in de technische passages!

Het einde nadert. We maken ons op om de boorden van het meer te verlaten en via enkele laatste veldwegen naar Waimes terug te keren. Het aperitiefje hebben we gehad, rest ons nu nog op Hemelvaartsdag (in 2017 op 25 mei) het hoofdgerecht, wanneer de Cimes de Waimes opnieuw op het programma staat. Die dag heb je de keuze uit volgende afstanden: 45, 65 en 85 kilometer. De twee langste afstanden vormen trouwens de derde manche van de Belgian Ardennes Marathon Series (BAMS).

Meer info en inschrijvingen op www.les-cimes-de-waimes.be