Roc du Maroc: uniek woestijnavontuur

In 2019 bood de Roc du Maroc voor het eerst een wedstrijdformule aan, naast de mogelijkheid om deze uitdaging aan te gaan zonder druk van de chrono of tijd, en dit in teams van twee. Het succes van die editie kon in 2020 jammer genoeg niet herhaald worden door corona. Uitstel bleek geen afstel. De organisatie besloot om in 2021 de woestijn in te trekken met tweemaal meer deelnemers, wat een hele uitdaging inhield. De vraag was of de familiale sfeer daardoor zou veranderen en of de logistiek in staat zou zijn om dit huzarenstukje te volbrengen …

Wat de organisatie betreft, wordt alles tot in de puntjes geregeld vanuit België. De Roc du Maroc is werkelijk een Belgisch product. De fietsen worden zorgvuldig per vrachtwagen van België naar Marokko vervoerd. Ook het eten wordt vanuit België overgebracht om zeker te zijn van de kwaliteit. En we moeten toegeven dat er tijdens ons verblijf in Marokko steeds voldoende eten op de tafels stond en dat we op geen enkel moment slecht hebben gegeten, ook niet in de hotels! Integendeel.

Voor het vervoer van de deelnemers en organisatoren werden er dit jaar niet één maar twee vliegtuigen ingezet voor de rechtstreekse vlucht vanuit Brussel naar Ouarzazate en van Merzouga naar Brussel. Normaliter lukt dit enkel via binnenvluchten. Verder is iedereen gelijk voor de organisatie. Je hebt dus niet te kiezen hoe en waar je slaapt zoals dat vaak het geval is bij meerdaagse mountainbike events. De deelnemers slapen in totaal vier nachten in een hotel met zwembad, de andere nachten wordt er een luxe kamp opgesteld in de woestijn. Dat kamp ligt vaak in de nabijheid van een dorp, uitgezonderd het laatste kamp. Dat kamp wordt opgesteld op de plaats genoemd ‘the Mummy’, een magische plaats waar we later op terugkomen.

Als ik spreek van luxe kampen, dan is dat ook zo. Je vindt er alles wat je nodig hebt. Een hoek om wat te chillen, genoeg banken en tafels om te eten, de mogelijkheid om je GPS en GSM op te laden, iedere avond een groot kampvuur, een grote fietsenparking en er zijn echte wc’s met lopend water evenals warme douches! Alle tenten worden netjes op hun plaats gezet en als je toekomt hoef je ze gewoon open te smijten, een matras en je sportzak te gaan halen en jouw nest is klaar. Maar we raden aan om toch maar oordopjes mee te nemen.

Om het nog extra aangenaam te maken, worden de wandelwegen van slaapplaats naar sanitair en andere wegeltjes ’s avonds verlicht met kaarslicht. En voor de veiligheid wordt alles in de gaten gehouden door de politie en security. Toch twee minpuntjes. Na de overnachting in de woestijn zijn ’s morgens alle tafels en banken al weg en moesten we rechtopstaand ontbijten. Het tweede minpuntje is de nacht op hotel midden in de week. Met tweemaal meer deelnemers moest er geïmproviseerd worden om zo veel mogelijk deelnemers een plaatsje te geven in een kamer.

Eens in Ouarzazate worden de deelnemers met minibusjes overgebracht naar het hotel. Daar worden we onthaald als echte sterren. De sfeer zit dus meteen goed. Sommigen verkiezen een duik te nemen in het zwembad van het hotel terwijl anderen liever iets drinken op het terras. Vervolgens is er nog een eerste briefing en dan wordt het menens.

De volgende dag beginnen we met de laatste modaliteiten. De meeste renners hebben de tracks al gedownload voor hun vertrek, maar moest dat niet het geval zijn, dan kunnen deze nog steeds ter plaatse gedownload worden. Eens de fiets uit de doos en weer in elkaar gestoken, kan het avontuur van start gaan. De eerste rit, rit nul zoals ze deze noemen, laat toe om na te gaan of de fiets goed gemonteerd is en je krijgt al een idee van wat je de komende dagen te wachten staat.

Ook al biedt deze rit op zich niets spectaculairs, men voelt zich toch als een kat in een vreemd pakhuis. De ondergrond is ons totaal onbekend en ondanks de ervaring en het vertrouwen in ons eigen kunnen, vallen er al slachtoffers, zowel fysiek als mechanisch. We zijn dus gewaarschuwd voor een ondergrond die op ieder moment klaarstaat om ons te verrassen. En het mooiste moet nog komen. Dat is toch wat ons beloofd wordt. Maar voor een eerste dag was het al een prachtig heuvelachtig ritje door de woestijn tot de Oase van Fint en terug. Een dergelijke testrit was uiteindelijk wel nodig aangezien enkelen onder ons problemen hadden met hun GPS. Die problemen werden met behulp van de staf snel opgelost.

De uitdaging kan vervolgens echt beginnen. 635 kilometer in 6 dagen voor een totaal van ongeveer 6600 hoogtemeters. De kortste etappe is 63 kilometer lang, de langste 151. Maar laat je zeker niet afschrikken door de langste rit, die telt amper 450 hoogtemeters. Is die daardoor minderwaardig dan de andere ritten? Nee, helemaal niet!

Een woestijn zonder zand, is een beetje zoals frieten zonder mayonaise

Ouarzazate is een stad gelegen tussen het gebergte van de Anti-Atlas en de Hoge Atlas. Een ideale uitvalsbasis voor onze zesdaagse? Zeker weten. Onze eindbestemming is Merzouga, een dorp gelegen aan de rand van het Marokkaanse woestijngebied Erg Chebbi. Ideaal om te eindigen, want als je over een woestijn spreekt, denk je eerst en vooral aan zand. En een woestijn zonder zand, is een beetje zoals frieten zonder mayonaise. Maar zo ver zijn we nog niet.

De zon komt net boven de horizon en het startschot wordt gelost. Een leger bikers dat volop ten aanval trekt naar het prachtige onbekende landschap dat ze gedurende zes dagen gaan trotseren. We beginnen zachtjes door een maanlandschap maar al snel betreden we de steegjes van de kasba’s van Aït-Ben-Haddou. Dit is een middeleeuws verstevigde stad die ooit het decor was van de film Lawrence of Arabia.

Het is uitkijken waar we onze wielen zetten. De straten zijn er erg smal en handelaars leggen al hun goederen tentoon, tot op de stenen van de steegjes zelf. Een betoverende plaats is het wel. De verleiding is groot om onze fiets aan de kant te smijten en deze doolhof te gaan verkennen. Als je dacht dat Marokko droogstond, dan vergis je je, want we moeten al meteen een eerste rivier doorkruisen. Dat zal de komende dagen nog meermaals gebeuren. Al doorkruisen we ze niet altijd, soms volgen we gewoon de rivierbedding.

We worden weer maar eens door een rivierbedding gestuurd met heel wat water. Onze aandacht gaat vooral naar het zoeken van het beste spoor om ons niet te laten verrassen door de stenen, en voor we het beseffen bevinden we ons in een diepe canyon. Hier besef je hoe klein je bent, vooral wanneer de canyon smaller wordt.

De heuvels kleuren in de verte wat groen, maar eens aan de voet ervan zijn ze wel degelijk grijs, met hier en daar wat struikgewas dat van ver die groene tint geeft. En het wordt alsmaar mooier. Met het Atlas-gebergte steeds in ons vizier, doorkruisen we heel wat dorpjes waar het opletten is voor spelende kinderen, mensen met hun ezels, … De dorpjes zijn niet te vergelijken met wat we gewoon zijn in onze westerse beschaving. Achter elke hoek kan er iets onverwachts opduiken.

Over de Atlas gesproken, we gaan het hooggebergte moeten trotseren. Ouarzazate ligt op een hoogte van 1150 meter en we stijgen tot iets boven de 2400 meter, het hoogste punt van de Roc du Maroc. En geloof me, de laatste kilometers van die klim gaan we niet snel vergeten. Het stijgingspercentage was niet van de minste. En zonder dat je het beseft – na een snelle afdaling waar het opletten is voor scherpe bochten of voor opkomend verkeer, hier rijden ook busjes of moto’s op de offroad pistes – krijg je plots een weids uitzicht over de woestijn! Zo ver als je maar zien kan.

En singletracks, hoor ik je vragen? Iedere biker is er zot van, dat kunnen we niet ontkennen. Desondanks ze hier nagenoeg afwezig zijn, missen we ze niet. En toch zullen we er eentje krijgen. En wat voor één! Na een snel padje langsheen talrijke ruïnes van verschillende verlaten kasba’s met hier en daar toch nog wat bewoonde huisjes, worden we de palmvelden van de ‘Vallée des Roses’ ingestuurd. Een groene oase met talrijke vijgenbomen, maar vooral een samenstelling van stofferige, kronkelende singletrails met hier en daar de mogelijkheid tot een sprongetje. Een stukje puur genot. Niemand zal deze doortocht vergeten.

Vervolgens worden we een ander gebergte ingestuurd, het Saghro gebergte, dat we in één dag zullen doorkruisen. Het landschap is hier weer heel anders. In eerste instantie lijkt het klimaat er iets vochtiger en vertoont het wat meer vegetatie, maar het droge woestijngebied komt weer snel tevoorschijn. Het landschap ligt bestrooid met enorme donkerkleurige rotsblokken. En dan stijgen we na een reeks haarspeldbochten weer boven de 2000 meter. Het lijkt wel de Stelvio van de Roc du Maroc! Op de top genieten we van ongelooflijke uitzichten op een verschroeid landschap. Gewoon indrukwekkend.

Je denkt hier helemaal alleen op de wereld te zijn, maar plots bots je toch op een school, zonder enig huis noch dorp rondom

Je denkt hier helemaal alleen op de wereld te zijn, maar plots bots je toch op een school, zonder enig huis noch dorp rondom. En zulke beelden kom je meer dan één keer tegen. Net zoals die waterput in the middle of nowhere, of het moment dat er plots onverwachts iemand voor jouw neus opduikt en je denkt “waar komt die nu weer vandaan?”

Maar de tocht naar Merzouga is nog lang. De laatste twee ritten laten we de bergen definitief achter ons en beginnen we aan een lange tocht door de woestijnvlakte. Het dalend profiel van de eerste kilometers, gecombineerd met een laaghangende zon en een zeer stofferige ondergrond, beperken het zicht en we zien amper waar we rijden. Dikke stenen liggen weer op de loer om ons te verrassen en een lekke band is nooit ver weg.

De zon komt met de uren hoger te staan en doet eveneens de temperatuur stijgen. De kilometers minderen wel met de tijd, maar er is niets om naar uit te kijken, behalve het achterwiel van je voorganger. Deze rit is vlak zover het oog reikt, volledig platgestreken zonder de minste plooi noch spoor!

Geen ziel, geen teken van leven, enkel wat struikgewas waar je soms door moet slalommen. Het is dus uitkijken naar de track van je GPS die je soms plots van richting doet veranderen. En het is belangrijk deze goed te volgen, wil je niet vast komen te zitten in een zandbank. En als je denkt dat er hier geen leven is, bots je plots tegen een kudde dromedarissen. Ook enkele hagedissen banen zich een weg door het zand om snel te gaan schuilen in het struikgewas om te ontkomen aan onze draaiende wielen.

Plots duikt er weer iemand op alsof hij uit de lucht gevallen is. En rondom hem, niets! Geen huis, geen dorp … Wat kan een mens hier komen zoeken? De stilte, de eenzaamheid? En als je begint te denken dat het lange eenzame kilometers worden, verandert het decor in een iets meer savanne-achtig gebied. Kleien hutjes komen tevoorschijn, met hier en daar een boompje.

Na deze lange rit zien we de felbegeerde plaats waar we voor het laatst gaan kamperen: ‘The Mummy’. Dit is een natuurlijke cirkelvormige rotsformatie die deels afgesloten wordt door een stenen muur. De renners betreden de plek door een grote poort. Deze plaats werd genoemd naar de gelijknamige film omdat deze rotsformatie gebruikt werd als decor voor de film. Wat het daar ooit was, weet blijkbaar niemand. Men spreekt van een waterreservoir, een gevangenis, dat er ooit een stam woonde, …

Hoe dichter je bij Merzouga komt, hoe meer de woestijnduinen zich onderscheiden aan de horizon

Eén ding is zeker: het is de plaats waar de Roc du Maroc zijn jaarlijkse party houdt tot in de vroege uurtjes. Het is echt een wondermooie plek met – als je wat hoger klimt – een prachtig uitzicht op de woestijn. De rand van deze klif is de startplaats van de laatste rit die uiteindelijk maar een formaliteit wordt. Hoe dichter je bij Merzouga komt, hoe meer de woestijnduinen zich onderscheiden aan de horizon. Ondanks de tip van de dag “banden zo plat mogelijk laten”, zijn de laatste kilometers in de woestijn geen sinecure. Hier en daar kan je een strookje rijden en als je op de kam probeert te blijven, val je er gemakkelijk links of rechts af. Dan maar lopen met als gevolg zand in je schoenen. En dan verschijnt de eindmeet, waar het applaus vandaag voor iedereen is.

Ook een welverdiend applaus voor de staf. Waar je ook maar was, technische hulp of medische bijstand is steeds beschikbaar. Bevoorradingen zijn er tijdens iedere rit genoeg met keuze in overvloed: sportdrank, water, fruit, gebakjes, wraps, … Frisdrank zoals Cola en Sprite of energierepen zijn eveneens beschikbaar, maar dan wel mits betaling met een drankbonnetje (niet inbegrepen in de inschrijving). En na de rit is er pasta à volonté voor iedereen, en die staat klaar van zodra de eersten toekomen. ‘s Avonds volgt er steeds een driegangenmenu! Je kunt het niet anders zeggen, we werden echt verwend. En wie het wenst, kan in de massagetent zijn benen laten masseren.

De Roc du Maroc heeft op vele vlakken gescoord. Het gaat hier om een toporganisatie en hetgeen dat wordt aangeboden op het vlak van mountainbiken is uniek. Je gaat met beelden naar huis die je niet zult vergeten: onvergetelijke momenten, nieuwe vrienden en prachtige berijdbare mountainbikeroutes, ook al heb je regelmatig een strook asfalt. Met dank aan heel de staf voor deze unieke ervaring en hun professionalisme, en de fotografen voor de prachtbeelden en video’s die ze dagelijks leverden.

Ook zin gekregen? In 2022 vindt de Roc du Maroc plaats van 1 tot en met 9 oktober, maar opgelet de plaatsen gaan snel de deur uit.

Meer info via www.rocdumaroc.com

Foto’s copyright Roc du Maroc