Roc Marathon: in het spoor van Topeak-Ergon
Door Olivier Béart -
Ter gelegenheid van de Roc Marathon nodigde het team Topeak-Ergon één van onze lezers uit om de wedstrijd op een unieke manier te beleven in het spoor van het team, als assistent/mecanicien voor één dag van Alban Lakata, Kristian Hynek en Sally Bigham. We volgden Benjamin tijdens dit unieke avontuur waarvan hij de held is. En we zijn ervan overtuigd dat je na dit artikel een andere kijk zal hebben op de wedstrijd!
Benjamin is een lezer van Vojo en fan van marathons. Twee kwaliteiten waardoor hij, na het insturen van zijn sterke kandidatuur geïllustreerd met grappige foto’s, de gelukkige werd om het team Topeak-Ergon te volgen tijdens de Roc Marathon, en dat als lid van de staf! De dag voor de wedstrijd maken we kennis met de gelukkige winnaar, die we meteen ook voorstellen aan teammanager Dave (in het midden van de grote foto) die net een koffietje drinkt op de stand van Canyon.
Donderdagavond: de kennismaking
Benjamin wordt gebriefd door Dave, die hem een rondleiding geeft …
Terwijl Sally Bigham onder handen wordt genomen op de massagetafel en Alban Lakata uitrust, neemt een ontspannen Kristian Hynek de tijd om een babbeltje te doen met Benjamin die vooral graag wil weten wat en hoe een renner eet voor, tijdens en na de wedstrijd.
Ondertussen demonteert de mecanicien van het team de fietsen volledig om zeker te zijn dat alles tiptop in orde is.
Benjamin is onder de druk: “Wij kuisen onze fietsen, spuiten er wat olie op en klaar is kees. Hier wordt niets aan het toeval overgelaten. Ik wist niet dat men daar zo ver in ging.” De meest aandachtigen onder jullie zullen wel opgemerkt hebben dat onze man met de gouden vingers, die ervoor zorgt dat de fietsen draaien zoals een Zwitserse horloge, liefhebber is van een leuk biertje. Of is dat het geheim van de renners? Maar het is tijd om te gaan en om wat te gaan rusten. Morgen wordt een lange dag.
Vrijdag, 7u30, voor de wedstrijd
Sally Bigham en Alban Lakata zijn zich al aan het opwarmen op de rollen. Ze zijn al van 5u30 uit hun bed om te ontbijten en zich voor te bereiden. Dave vertelt, “ze rijden ongeveer 20 tot 35 minuten op de rollen. Kristian Hynek gaat zich echter liever opwarmen op de weg”.
Het startuur nadert! Hop, alles wordt in de auto geladen, een laatste aanmoediging en we zijn weg! “Sally, ben je klaar?” roept Lakata!
8u00, we zijn vertrokken!
Op dit moment scheiden onze wegen en de renners nemen plaats aan de startlijn.
Alban Lakata is zeer gefocused terwijl Kristian Hynek een meer ontspannen indruk geeft. Maar beiden hebben veel ambitie voor deze wedstrijd waar ze van houden.
Benjamin neemt dan weer plaats in de teamauto, samen met Dave en de mecanicien. De laadbak puilt uit van het materiaal. Uit de boxen knalt muziek van Black Sabbath en Motorhead. Yeah!
Terwijl de renners net gestart zijn, heeft het team Benjamin reeds aan het werk gezet. Hij moet helpen met het dragen van de zakken en de eerste assistentiezone opstellen. Hij bestudeert de velgen en banden van nabij. “Rijdt iedereen in het team met carbon? En die banden, zijn dat dezelfde die we in de winkels kunnen vinden?”
Behalve de banden en de reservewielen, die voorzien zijn van de naam van de renner, sleurt het team nog heel wat andere onderdelen mee: zadelpennen en zadels, kettingen, … “Door onze ervaring weten we wat we moeten meenemen en welke onderdelen het gevoeligst zijn om te breken, vooral bij een val.” Elke mecanicien schikt al zijn materiaal volgens zijn eigen gewoontes.
Eindelijk, de renners zijn daar! Je ziet dat het team dit gewoon is en het aangeven van de bidons verloopt probleemloos, ook al wordt er af en toe wat geroepen. “Kijk goed Benjamin, want bij de volgende bevoorrading is het aan jou,” roept Dave.
Kort na de eerste heren is het de beurt aan Sally Bigham om te passeren. Ze rijdt aan de leiding bij de dames. Van zodra ze gepasseerd is, is het alle hens aan dek. Er is geen tijd om te treuzelen en alles moet meteen opgeruimd worden!
De Roc is een vrij makkelijke wedstrijd om te volgen, maar je moet wel rekening houden met files, omleidingen, … en de politie
Terwijl we snel naar de wagen lopen, vertelt Dave ons dat “de Roc een vrij makkelijke wedstrijd is om te volgen, want de afstand tussen de verschillende bevoorradingen is niet groot. In vergelijking met een Transalp, waar je moet sprinten om je renners niet te missen bij de volgende bevoorrading, gaat het er hier iets relaxter aan toe. Maar je moet wel rekening houden met files, omleidingen, … en de politie. Het gebeurt wel vaker dat we boetes krijgen omdat we fout geparkeerd staan, maar ssssst.”
Als we bij de auto aankomen, vertrekt de mecanicien op de fiets naar een strategisch punt waar we met de wagen niet kunnen geraken. “Gaat hij dat allemaal meenemen op zijn rug?” vraagt Benjamin, die duidelijk onder de indruk is.
9u00, tweede bevoorrading
Wij zijn iets relaxter. De renners zullen hier pas over een half uurtje passeren. Dave is nu alleen met Benjamin, en hij twijfelt dan ook geen moment om hem aan het werk te zetten. Met als kleine beloning een lekkere croissant!
En daar is de kop van de wedstrijd al, met het beroemde lid van het team Picard en zijn vierwieler. Achteraf kregen we te horen dat hij gediskwalificeerd zou worden omwille van een duistere historie van hulp van buitenaf …
Ondertussen arriveert de echte kop van de wedstrijd. Julien Trarieux rijdt aan de leiding met Carabin en Medvevev, maar Alban Lakata ligt niet ver achter. We merken dat er tijdens de marathons een goede sfeer heerst, want Topeak-Ergon verzorgt ook de bevoorrading van de concurrenten van Centurion-Vaude. “Het is echt belangrijk dat we elkaar helpen. Op de piste zijn we rivalen, maar daarbuiten niet. En een wedstrijd mag niet afhangen van deze zaken.”
Ai, Kristian Hynek heeft een lekke band! “Ik heb hem hersteld, maar ik heb wel veel tijd verloren. De overwinning is gaan vliegen … Kan ik mijn band vervangen?”
Benjamin haast zich om te helpen, wat Hynek duidelijk apprecieert. En omdat er niets meer op het spel staat, neemt hij de tijd om iedereen te bedanken alvorens terug op zijn fiets te kruipen. Good job guys!”
Het verschil met Sally Bigham wordt groter en ze passeert ons een half uur na de eerste heren. “De aanwezigheid van Sally maakt het iets moeilijker om alles te volgen dan een team dat voor 100% mannelijk is, maar Sally is een belangrijk element in het team. Bij ons zijn mannen en vrouwen gelijk. Ze rijden op hetzelfde parcours en over dezelfde afstand, dus hebben ze ook recht op dezelfde behandeling”, voegt Dave toe.
10u30, de bevoorrading in de middle of nowhere
Ondanks enkele files verdwijnt de glimlach nooit van Dave’s gezicht. “We gaan niet naar Bougnon, maar wel naar een verloren hoekje aan het einde van een wijkje. Vroeger stonden we hier alleen, maar ondertussen hebben ook anderen deze plek ontdekt.”
Het ritueel is ondertussen al goed gerodeerd en Benjamin weet reeds wat hij moet doen. Terwijl hij de wielen uitstalt, vraagt hij: “Mogen jullie gaan en staan waar jullie willen om de renners te volgen?”
In een marathon is het van kapitaal belang om je renners te kennen en te weten wanneer ze je nodig kunnen hebben
In feite niet, nee. Maar de Roc is een uitzondering. “Deze marathon maakt deel uit van de UCI World Series en is dus heel belangrijk, met duizenden deelnemers, zodat het bijna onmogelijk is om zones vast te leggen zoals in andere wedstrijden. En ik vind dat niet slecht. Daardoor komt de ervaring naar boven en kan je het ook iets strategischer aanpakken. In een marathon is het van kapitaal belang om je renners te kennen en te weten wanneer ze je nodig kunnen hebben.”
Tijdens het wachten wordt elke minuut benut. Hier wordt de band van Kristian Hynek vervangen, zodat het wiel terug klaar is in geval van nood. We zien ook enkele bekende gezichten passeren, zoals Jordan Sarrou, die volop aan het verkennen is voor de wedstrijd van zondag.
De kop van de wedstrijd passeert en Alban Lakata begint aan zijn remonte.
Dave is extatisch: “Het is zijn lievelingswedstrijd en hij is altijd sterk aan het einde van een wedstrijd. Ik voel dat hij kan winnen.”
Hij belast Benjamin meteen met een belangrijke opdracht: het tijdsverschil meten met de achtervolgers. De info wordt per sms meteen doorgestuurd naar andere leden van het team die wat verderop staan, en die zo de renners kunnen informeren.
Kristian Hynek maakt er ondertussen een doorgedreven training van. Toch zou hij nog hoog eindigen in de uitslag …
In afwachting van Sally, controleren we de bandendruk. Benjamin is nieuwsgierig en wil weten met hoeveel druk de renners rijden. “De mannen hebben 1.7/1.8 bar in de banden en Sally rond de 1.5 bar,” zegt hij ons na een blik op de manometer.
Als de Europese kampioene straks passeert, krijgt Benjamin de opdracht haar een banaan te geven. “Sally eet aan het einde van een wedstrijd graag iets vers. Geef haar deze open banaan en als ze zin heeft, zal ze hem wel aanpakken”, legt Dave uit. Benjamin voert uit, maar Sally neemt de banaan niet aan. “No thanks, I’m fine Ben!”
Een laatste voorzorgsmaatregel voor de aankomst
De heren zijn reeds ver. Dave weet nog niet dat Alban uiteindelijk als tweede eindigde … want zijn grote probleem op dit moment is om een parkeerplaats te vinden om een laatste keer assistentie te bieden aan zijn beschermelinge. “Benjamin, ik kan hier niet stoppen! Neem de wielen uit de koffer en een multitool. Als je Sally ziet, vraag je haar of alles goed gaat en ik weet dat je het nodige zal doen om haar te helpen in geval van nood.” Onze lezer is een beetje overdonderd, maar zonder te veel na te denken, springt hij uit de wagen en gaat er vandoor. Maar alles verloopt goed voor de snelste marathonrijdster van de dag.
We zien haar terug aan de meet, waar ze met een grote lach een woordje wisselt met de tweede dame van de dag, Tanja Zakelj. We eindigen met het gevoel dat we onze taak goed hebben volbracht en nemen nog een laatste foto: “Thanks Benjamin for the great support!”
En onze man vertrekt aan het einde van deze dag natuurlijk niet met lege handen huiswaarts: hij krijgt een setje Ergon-handvatten en een Team-versie van de Continental Race King-banden mee naar huis. “Ik zag dat je fel geïnteresseerd was in de technische kant van onze sport en ik denk dan ook dat je hier blij mee zal zijn”, zegt Dave, terwijl hij hem bedankt met een schouderklopje. Als we Benjamin vragen wat hij van deze dag zal onthouden, vertelt hij spontaan: “Het was buitengewoon, er gaat te veel rond in mijn hoofd om echt te zeggen wat ik voel. Maar nu weet ik hoe het moet zijn voor mijn vader als hij me volgt tijdens een wedstrijd. Dat moet soms niet makkelijk zijn voor hem …”