Rothaus Bike Giro | Prachtig marathonbiken in het Zwarte Woud

In Duitsland is marathon rijden een diepgewortelde traditie. Wij gingen 4 dagen, in het Zwarte woud, de Rothaus Bike Giro rijden. Met meer dan 250 kilometer en bijna 8000 hoogtemeters te overwinnen hoopten we op goed weer en redelijk makkelijk te berijden paden. Het één is nergens in Europa nog vanzelfsprekend, het ander dachten we van wel, maar bij onze Oosterburen is mountainbiken ook niet meer het schnellfahren auf der Autobahn dat het vroeger was.

Het epicentrum van de wedstrijd ligt bij de Rothaus brouwerij. Deze “Badische Staatsbrauerei” is eigendom van de Duitse deelstaat Baden-Württemberg. Rothaus, aan de noordelijke rand van het dorp Grafenhausen in het zuidelijke hoge Zwarte Woud, is een van de meest succesvolle en winstgevende regionale brouwerijen van Duitsland. Wij kunnen alvast een halve liter Hefeweizen zeker aanraden als ideale recuperatiedrank.

De organisatie van deze vierdaagse ligt in handen van Sauser Event, die ook nog de Engadin Bike Giro in Zwitserland organiseren begin juli (lees hier ons verslag). Kai en Rik Sauser hebben alvast enorm veel ervaring en de nodige know-how om een top event op poten te zetten.

Alles was tot in de puntjes geregeld. De Corona-regels, die in Duitsland nog ietsje strenger zijn dan in België of Nederland, werden perfect nageleefd. De startprocedure verliep feilloos, onderweg was elke oversteekplaats door de politie hermetisch beveiligd en de bepijling kon niet beter. Op de bevoorrading werden bidons aangegeven voor elke rijder (dus ook als je midden in het pak rijdt), bij de aankomst kreeg je onmiddellijk een lunchpakket en de afsluitplaats had het druk maar werd niet overrompeld. Wat toch wel een uitzonderlijk gegeven is, want met de enorme hoeveelheid regen en modder ging echt iedereen zijn fiets afspuiten.

Ja, het weer heeft niemand in de hand. De eerste rit werd de start nog onder droge omstandigheden gegeven, maar na een dik uur gingen de hemelsluizen helemaal open. De tweede dag begon nat, maar toen kwam snel de zon er door. Er kon zelfs een terrasje gedaan worden na de rit. Wij begonnen de hoop te krijgen dat onze remblokken het tot het einde gingen houden. Op dag drie kon je echter weer je duikbril en bijhorende zwemvest bovenhalen. Gelukkig was de laatste dag dan weer relatief droog.

Elke etappe begon relatief snel, we reden voornamelijk over brede makkelijke wegen en het gemiddelde lag altijd ruim boven de 20km/u. Maar daar waar in Duitsland vroeger dit zo bleef tot het einde, is dat nu niet meer het geval. Eenmaal het pak tijdens het eerste uur op rek is gebracht, komen er steeds meer singletracks en hoogtemeters. In die mate dat er zelfs af en toe een wandelpassage tussenzit en je eigenlijk bij momenten ook een dropper post kunt gebruiken. Een full-suspension of een hardtail? Beiden zijn een goeie keuze. Ongeschoren benen en baggy shorts zijn er weliswaar nog steeds een rariteit. Maar daar rij je ook niet sneller of langzamer door.

De natuur in het Zwarte woud is prachtig… de ondergrond kun je best vergelijken met de Belgische Ardennen. Er liggen wat stenen en meerdere boomwortels. Het water kan weg, maar bij veel regen krijg je toch zompige modder. Maar niet in die mate dat je echt niet meer vooruit geraakt. Een absolute tip van de Vojo redactie is om bij deze omstandigheden een klein spatbordje vooraan te monteren. Op snelle natte afdalingen maakt dat immers een wereld van verschil.

Nu zwaar is het sowieso. Elke dag krijg je een hoop hoogtemeters op je boterham gesmeten en zelfs in droge omstandigheden moet je al van goeie huize zijn wil je een gemiddelde van rond de 20km/u kunnen vasthouden. Dat betekent dat je, als normale biker, elke dag toch snel en 3-5 uur onderweg bent. Als het licht uitgaat en de benen niet meer willen draaien, moet je trouwens niet hopen op een cadeautje van de organisatie. Elke meter waarvoor je betaald hebt mag/moet je rijden. 74km is ook effectief 74km, en het aantal hoogtemeters zijn in het echt altijd een beetje talrijker dan op voorhand aangekondigd.

De wedstrijd

De categorieën zijn tegenwoordig, sinds de UCI vorig jaar wat aanpassingen heeft doorgevoerd, overal een beetje anders. Hier in Duitsland heb je de Elite categorie voor zowel mannen al vrouwen en daarnaast de Fun categorieën. Heb je een Elite licentie dan zit je in de gelijknamige reeks. Heb je geen licentie of bijvoorbeeld een Master licentie dan word je bij de Fun ingedeeld volgens je leeftijd. Tussen 20 en 30 zit je bij de Fun 1, 30 en 40 bij de Fun 2, 40 en 50 bij de Fun 3, 50 en 60 bij de Fun 4 en ouder dan 60 bij de Fun 5. Zoals steeds wordt er rekening gehouden met de leeftijd die je in het huidige jaar bent geworden of zult worden. Zo rijdt iemand van 1981 reeds bij de Fun 3. Omdat er te weinig dames zijn om zoveel aparte categorieën op te vullen, vallen de vrouwen zonder Elite licentie ofwel in de Fun 1 (jonger dan 49) of Fun 4 (ouder dan 49) categorie. Een ganse boterham dus… maar er zijn genoeg deelnemers en het is niet zo simpel om een podium, of zelfs een top 10, te rijden, in een categorie.

Bij de Elite mannen was het een heel close wedstrijd met 3 rijders die na 4 dagen en meer dan 10u racen uiteindelijk nog binnen de minuut stonden. Team Bulls rijder Simon Stiebjahn (zie foto hierboven) ging met de overwinning naar huis, door één mindere dag van de jonge Ian Millenium. Die won wel 3 van de 4 etappes, maar werd pas derde in de einduitslag. Marc Stutzmann werd tweede, op slechts 17 seconden.
Bij de Elite vrouwen was er weinig te doen aan de Duitse Janine Schneider, zij won de eerste etappe en wist nadien altijd de schade te beperken. De Zuid-Afrikaanse Robyn De Groot zakte er de eerste en laatste etappe wat door en werd uiteindelijk tweede. Chiara Beer, de tweede Duitse, won de twee laatste ritten, maar had op de tweede dag zoveel tijd (meer dan 15 minuten) verloren, dat ze tevreden moest zijn met de derde plaats.

Bij de Heren Fun 1, was de overwinning voor Stefan Schreier, met een nipte voorsprong op Nederlander Paul Evers. De Belg Michiel Van Echelpoel werd derde. Bij de Fun 2 won opnieuw een Duitser, Tobias Kurz. Nederlander Mart Hofmans werd knap derde. De Belgen Willem en Wouter Dierckx werden respectievelijk 9de en 10de. De Fun 3 categorie was sterk bezet met Belgen en dat zag je ook in de uitslag. Ben Van Wijmelbeke (5de en zie foto hierboven), Johan Peeters (8ste), Tommy De Cock (9de) en Gert Cauwenbergh (10de) eindigden allen door heel sterk te rijden in de top 10. Weliswaar op respectable afstand van eindwinnaar Uwe Hardter. Bij de Fun 4 mistte Nederlander Jan Weevers net het podium en werd 4de. Bij de Fun 5 deden er geen laaglanders mee.
Bij de Dames Fun was het Alisa Stephan (Fun 1) en Angelika Aigner (Fun 4) die de overwinning mee naar huis namen. De Belgische Birgit Wauters en Stefanie Adam hebben beiden moeten opgeven.

Volledige resultaten kun je hier terugvinden en voor meer informatie kun je terecht op de website van de organisatie: https://www.rothaus-bike-giro.de

Alle ritten van de 2021 editie kun je terugvinden op onze Komoot-pagina.

Foto’s: Sebastian Schnitzer